Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης

Σάββατο βράδυ σε μια πόλη που συνεχώς κοιμάται, θα έλεγε κανείς ότι δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Η μέρα μικραίνει επικίνδυνα και τα λεπτά που κλέβει ο χρόνος από τον ήλιο μετουσιώνονται σε μικρές μαχαιριές για τους κακομαθημένους Αθηναίους. Η ώρα είναι λίγο πριν τις 8. Τα παιδιά από την σχολή, με τις σημαίες στεραιωμένες στους ώμους, ανεβαίνουν την Αμαλίας. Όσοι δεν ξέρουν τα λόγια, σφυρίζουν τον σκοπό. Ένας σύντομος χαιρετισμός και φεύγω, έχω ήδη αργήσει. Δίπλα από το συντριβάνι με περιμένουν.

Κατηφορίζουμε την Ερμού με γρήγορο βήμα. Στην Καπνικαρέα ένα τσούρμο καλλιτέχνες γεμίζουν την πλατεία με γέλια και φωνές. Τα σκιθρωπά πρόσωπα των πεζών για λίγα δεύτερα φωτίζονται από το γέλιο των διπλανών τους.

Η βραδιά είναι γλυκιά, ακριβώς όπως Εκείνη, και η πρώτη μας στάση επιβάλλεται να είναι για γλυκό. Το Σερμπετόσπιτο φιλοξενεί τις λιγούρες μας χρόνια τώρα, από εκείνο το μακρινό μεσημέρι που έγινε το απάγγειό μας από μια καλοκαιρινή μπόρα. Τα τραπέζια γεμίζουν και αδειάζουν αμέσως. Κάποιος από το διπλανό μαγαζί καπνίζει πούρο και μια μικρή τσιγγάνα πουλάει μικρά ροζ τριαντάφυλλα στου θαμώνες καθώς εμείς βουτάμε στο γλυκό της αγάπης.

Η Αγίων Αναργίων περπατιέται με δυσκολία. Ο πεζόδρομος ανήκει στα ζευγάρια. Πιασμένα χέρι χέρι περνούν τα μαγαζιά χαζεύοντας, ενώ οι αφίσες για τις επερχόμενες συναυλίες δίνουν χρώμα στους μισοσκασμένους τοίχους. Ένα παιδί τρώει παγωτό στην πλατεία. Για το παιδί είναι πάντα καλοκαίρι και ας έχουμε φορτωθεί ζακέτες και παλτά όλοι οι υπόλοιποι. Στη Σαρρή στρίβουμε αριστερά και πριν την Ασωμάτων, σε ένα παλαιοπωλείο, σταματάμε να χαζέψουμε τα βιβλία. Κάποια είναι στα γαλλικά. L’ amour fou, έκδοση του 2012. Ήθελα να ξερα πόσες επανεκδόσεις έχει κάνει.

Το κύμα μας βγάζει στο Θησείο. Ορφανό πια από τους πλανόδιους πραγματεφτάδες μοιάζει με έρημο περαστικών. Ένα μικρό κομμάτι φεγγαριού, πλαγιασμένο και κίτρινο, κουρνιάζει πάνω από τις στέγες. Τι φεγγάρι απόψε! Άφησε με να ρθω μαζί σου ψιθυρίζει και ο Ρίτσος αναστένεται στα χείλη της.

Μέσα Οκτώβρη και το Σινέ Θησείον είναι ακόμα ανοιχτό. Δεν ξέρω τι παίζει, δεν το κοιτάω. Με έχουν μαγνυτήσει οι τέσσερις γάτες που κάθονται αυστηρές στα κόκκινα καθίσματα. Αυτές, σκέφτομαι, είναι οι πιο αυστηροί θεατές. Ένα δεκάλεπτο μετά, στην Αεροπαγίτου, να θαυμάσουμε το Μουσείο, το μουσείο που μας πήγαν παιδιά στο σχολείο και σαν ενήλικες το καμαρώνουμε πεισματικά από απόσταση. Υποσχέσου μου πως θα πάμε την επόμενη φορά. Υποσχέσου μου.

Η Βύρωνος ήταν πάντοτε το αγαπημένο μου στενό. Πνιγμένο έτσι όπως συνήθως είναι από τους τουρίστες, δύσκολα παρατηρεί το μάτι του διαβάτη τα θαυμαστά σπίτια πάνω από τα μαγαζιά. Όσο ο περίπατος συνεχίζεται στην Τριπόδων και την Φλέσσα, τα σπίτια κρύβονται ολοένα και περισσότερο πίσω από βαριές πόρτες και κατεβασμένα πατζούρια. Μόνο οι γάτες και οι μυρωδιές απ τις ταβέρνες μπορούν να εισβάλουν στις αυλές τους και να δουν τους θυσαυρούς τους.

Σκοτεινή και ήσυχη πια, η Ανδριανού μας βγάζει και πάλι στο Μοναστηράκι. Μια τελευταία στάση για φαγητό, σωστό φαγητό αυτήν την φορά, και γυρνάμε σπίτι.Το Naanwich άνοιξε πριν από μερικές μέρες και από ότι φαίνεται θα γίνει το νέο μας στέκι. Ψηλοτάβανο με λιτή διακόσμιση και κομψή αισθητική συνδυάζει τις ινδικές γεύσεις με την θέα στην κατάφωτη Ακρόπολη και την βουερή Ερμού. Στους ξύλινους πάγκους απέναντι μας παρέςς τρώνε και συζυτάνε. Ανάμεσά τους και κάποιοι Ινδοί. Κάτι καλό συμβαίνει εδώ, σου το πα. Θα ξανάρθουμε.

Με άδεια τα πιάτα μας φεύγουμε για μια τελευταία βόλτα προς την Πιεραιώς, εκεί μας περιμένε ο πατέρας μου. Ο κόσμος συνεχίζει νωχελικά την βόλτα του και ένας πλανόδιος μουσικός παίζει το Βαλς της Αμελί. Η νύχτα φτάνει πια στο τέλος της και ίσως πριν φτάσω σπίτι να έχω ήδη αποκοιμηθεί στο κάθισμα -με ξέρεις πια. Υποσχέσου μου πως θα ξανάρθεις.

Στην Χ.
που είναι πάντα εδώ

 https://stylerivegauche.wordpress.com/