Η… ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΤΑ
03ΣΕΠΤ.
Μια που αυτές τις ημέρες, ήταν του Αγίου Φανουρίου και μια που σαν εντελώς… ανοικοκύρευτη ΔΕΝ ξέρω να φτιάχνω φανουρόπιτα, (και ως εντελώς τεμπέλα, δεν φροντίζω να μάθω), ας πω μια ιστορία σχετική, μια που το αγαπημένο μου σπορ είναι να… φτιάχνω ιστορίες. 
Η νύφη μου (του μεγάλου μου γιου), είχε μια γιαγιά (λέω «είχε», γιατί έχει ένα χρόνο που συχωρέθηκε στην ηλικία των… 98 χρόνων), μάνα της μάνας της, χήρα από τα 35 της, αμόρφωτη, αλλά έξυπνη και δραστήρια γυναίκα, που μεγάλωσε μια χαρά τα τρία ορφανά παιδιά της, σε χρόνια πολύ δύσκολα.
Όταν αρραβωνιάστηκε η αγαπημένη της εγγονή, χάρηκε πολύ, ζήτησε να γνωρίσει τον γαμπρό κι αυτός, της έκανε το χατίρι, γιατί ήταν τυφλή και δεν έβγαινε από το σπίτι. Αφού τον χαιρέτισε, τον χάιδεψε, τον κέρασε ό,τι μπορούσε, τον ρώτησε τί δουλειά κάνει (την είχαν ενημερώσει πως είναι Βιολόγος, αλλά δεν το καταλάβαινε αυτό το επάγγελμα και δεν μίλησε, μέχρι να τον γνωρίσει).
-Είμαι Βιολόγος και εργάζομαι στην… Έρευνα.
-Δηλαδή? (η γιαγιά)
-Να… είμαι Ερευνητής…
-Δηλαδή? τί κάνει ένας Ερευνητής
-Εεεε, να… Ψάχνει για διάφορα πράγματα (οι νέοι, βαριούνται τους γέροντες και τις ερωτήσεις τους και η συζήτηση τέλειωσε εκεί).
Τέτοια μέρα το 2010, φώναξε κόρη και εγγονή και διέταξε:
-Να φτιάξετε -εγώ δεν μπορώ πια… είμαι τυφλή- από μια μεγάλη φανουρόπιτα και οι δυό σας και να πείτε και της συμπεθέρας (εμού της ιδίας) να φτιάξει κι αυτή μια φανουρόπιτα μεγάλη, για να μπορεί ο Γιαννάκης (ο γιος μου), να… βρίσκει αυτά τα πράγματα που ψάχνει, γιατί αν δεν τα βρίσκει, σίγουρα θα τον διώξουν από την δουλειά του και… χάλια ζωή θα περάσει η εγγόνα μου…
Η συμπεθέρα μου, ευπειθής στην μάνα της, έφτιαξε φανουρόπιτα…
Η νύφη μου, είπε ένα «Ωχ βρε γιαγιά… σιγά μην κάνω φανουρόπιτα» και… δεν έκανε.
Εγώ επίσης δεν έκανα, είπα όμως μια ωραία ψεματάρα στην γιαγιά, πως έκανα δύο, μια δικιά μου και μια για την νύφη μου και πως είχαν και αποτέλεσμα και ο ερευνητής γιος μου, βρήκε ένα σωρό πράγματα εκείνη την εποχή και πήρε… προαγωγή.
Η νύφη μου (του μεγάλου μου γιου), είχε μια γιαγιά (λέω «είχε», γιατί έχει ένα χρόνο που συχωρέθηκε στην ηλικία των… 98 χρόνων), μάνα της μάνας της, χήρα από τα 35 της, αμόρφωτη, αλλά έξυπνη και δραστήρια γυναίκα, που μεγάλωσε μια χαρά τα τρία ορφανά παιδιά της, σε χρόνια πολύ δύσκολα.
Όταν αρραβωνιάστηκε η αγαπημένη της εγγονή, χάρηκε πολύ, ζήτησε να γνωρίσει τον γαμπρό κι αυτός, της έκανε το χατίρι, γιατί ήταν τυφλή και δεν έβγαινε από το σπίτι. Αφού τον χαιρέτισε, τον χάιδεψε, τον κέρασε ό,τι μπορούσε, τον ρώτησε τί δουλειά κάνει (την είχαν ενημερώσει πως είναι Βιολόγος, αλλά δεν το καταλάβαινε αυτό το επάγγελμα και δεν μίλησε, μέχρι να τον γνωρίσει).
-Είμαι Βιολόγος και εργάζομαι στην… Έρευνα.
-Δηλαδή? (η γιαγιά)
-Να… είμαι Ερευνητής…
-Δηλαδή? τί κάνει ένας Ερευνητής
-Εεεε, να… Ψάχνει για διάφορα πράγματα (οι νέοι, βαριούνται τους γέροντες και τις ερωτήσεις τους και η συζήτηση τέλειωσε εκεί).
Τέτοια μέρα το 2010, φώναξε κόρη και εγγονή και διέταξε:
-Να φτιάξετε -εγώ δεν μπορώ πια… είμαι τυφλή- από μια μεγάλη φανουρόπιτα και οι δυό σας και να πείτε και της συμπεθέρας (εμού της ιδίας) να φτιάξει κι αυτή μια φανουρόπιτα μεγάλη, για να μπορεί ο Γιαννάκης (ο γιος μου), να… βρίσκει αυτά τα πράγματα που ψάχνει, γιατί αν δεν τα βρίσκει, σίγουρα θα τον διώξουν από την δουλειά του και… χάλια ζωή θα περάσει η εγγόνα μου…
Η συμπεθέρα μου, ευπειθής στην μάνα της, έφτιαξε φανουρόπιτα…
Η νύφη μου, είπε ένα «Ωχ βρε γιαγιά… σιγά μην κάνω φανουρόπιτα» και… δεν έκανε.
Εγώ επίσης δεν έκανα, είπα όμως μια ωραία ψεματάρα στην γιαγιά, πως έκανα δύο, μια δικιά μου και μια για την νύφη μου και πως είχαν και αποτέλεσμα και ο ερευνητής γιος μου, βρήκε ένα σωρό πράγματα εκείνη την εποχή και πήρε… προαγωγή.
https://silia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου