Ο λαϊκισμός - αριστερά και δεξιά
Φωτεινή Μαστρογιάννη
Ο λαϊκισμός είναι ένα διαχρονικό διεθνές φαινόμενο που προκύπτει πάντα όταν η ελίτ (άρχουσα τάξη) καταπιέζει τις κατώτερες τάξεις και επικρατούν συνθήκες ακραίας ανισότητας και φτώχειας.
Κάποιοι υποδηλώνουν ότι πρέπει να δούμε τον λαϊκισμό από την άποψη της δεξιάς αριστεράς, δηλαδή ότι υπάρχει σωστός και αριστερός λαϊκισμός (ο οποίος ωστόσο διαφέρει σημαντικά από τον αναρχοπολιτισμό).
Και οι δύο λαϊκισμοί (αριστερά και δεξιά) είναι ενάντια στις ελίτ, το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την ανισότητα. Και οι δύο προέρχονται από την κατηγορία των εργαζομένων, και οι διαφορές τους αφορούν κυρίως κοινωνικά ζητήματα.
Υποστηρίζουν επαναστατικές αλλαγές αλλά συνήθως με ειρηνικό τρόπο. Η βασική τους διαφορά είναι ότι ο δεξιός λαϊκισμός υποστηρίζει (σε ορισμένες περιπτώσεις με δυναμικό και ακτιβιστικό τρόπο) τον προστατευτισμό στην οικονομία, είναι αντι-μεταναστευτικός, υποστηρίζει τον στρατό, αλλά αντιτίθεται σε ριζοσπαστικούς φεμινίστρες, προοδευτικούς, ομοφυλόφιλους ο επικεφαλής υποψήφιος ήταν η λεσβία Alice Weidel).
Ο γενικά δεξιός λαϊκισμός δεν υποστηρίζει την ισότητα των ανθρώπων. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σωστός λαϊκισμός, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποτελείται από κοινωνικούς συντηρητικούς που πιστεύουν ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός πρέπει να έχει ηθικά θεμέλια και αξίες, όπως η οικογένεια, ενώ ένα άλλο μέρος των δεξιών λαϊκιστών είναι ενάντια στον καπιταλισμό, αλλά διατηρώντας θεσμούς όπως τις οικογενειακές και οικογενειακές αξίες.
Και οι δύο υποστηρίζουν ότι είναι το κράτος που πρέπει να προωθήσει αυτές τις αξίες. Όσον αφορά τη θρησκεία, ένα μέρος των κοινωνικών συντηρητικών διατηρεί μια ουδέτερη στάση, ενώ στον σωστό λαϊκισμό υπάρχει στενότερη σχέση.
Ωστόσο, ενώ οι θρησκευτικοί Χριστιανοί που ανήκουν σε κοινωνικούς συντηρητικούς (υποσημείωση - όλοι οι Χριστιανοί δεν ανήκουν στους συντηρητικούς), υποστηρίζουν την επέκταση του κράτους πρόνοιας που είναι ένας τρόπος που είναι σύμφωνος με τη χριστιανική αρχή της φροντίδας των φτωχών.
Στην Ελλάδα, η αναφορά στη χριστιανική πίστη έχει διαφορετικό νόημα, καθώς σχετίζεται με τη σωτηρία της Ελλάδας από τους καταπιεστές κυρίως ξένους και την πεποίθηση ότι η πίστη στο Θεό θα προστατεύσει την Ελλάδα από τα βάσανα. Είναι προφανές ότι αυτή η αντίληψη οφείλεται στην διαφορετική πολιτική ιστορία της Ελλάδας, όπου η παρέμβαση των ξένων δυνάμεων ήταν πάντα ξεχωριστή σε αντίθεση με χώρες όπως οι ΗΠΑ κ.λπ.
Οι δεξιοί λαϊκιστές (πολύ περισσότερο από τους κοινωνικούς συντηρητικούς) αντιτίθενται στον καπιταλισμό, αλλά υπάρχουν λίγες αναφορές στην Ελλάδα για το είδος οικονομικού συστήματος που θέλουν να εφαρμόσουν.
Ο αριστερός λαϊκισμός αντιτίθεται επίσης στην ελίτ και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν πιστεύει στα έθνη και την ύπαρξη κοινωνικών τάξεων. Υποστηρίζει την παγκοσμιοποίηση, τον διεθνισμό, τα περιβαλλοντικά κινήματα και το κράτος πρόνοιας. Η βασική της αρχή είναι η ισότητα και είναι συνήθως λιγότερο καλά οργανωμένη και επιθετική από τον δεξιό λαϊκισμό, με εξαίρεση την Antifa.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο ο δεξιός όσο και ο αριστερός λαϊκισμός μπορεί να γίνει αυταρχικός, ειδικά όταν είναι οργανωμένος. Στην περίπτωση αυτή γίνεται τυραννική (βλέπε δυσφημιστικές δηλώσεις που εκφράστηκαν από κυβερνητικούς εκπροσώπους με την ονομασία «εθνικιστές», «φασίστες» κλπ. Για όλους εκείνους που συμμετείχαν ή υποστήριξαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αντέβαιναν στη συμφωνία Πρεσπών ακόμη και δηλώσεις που υποτιμούν στο σύνολό της (!) Ελληνικό λαό και να υποστηρίξει την αντικατάστασή του με τους πολίτες του κόσμου (!), υποδηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο κάποιες επικίνδυνες ευγονικές πεποιθήσεις.Αυτές οι δηλώσεις είναι ένα τυπικό χαρακτηριστικό του αριστοκρατούμενου τυραννικού λαϊκισμού.Ο ακραίος αριστερός λαϊκισμός θέλει να επιβάλει ισότητα και την υπακοή στο κράτος με την κατάργηση στοιχείων όπως ο διαφορετικός πολιτισμός, η ιστορία, η θρησκεία κ.λπ., ακόμη και με τη χρήση βίας,
Σε περιόδους τρομερής οικονομικής κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα, οι ακραίες μορφές αυταρχικού λαϊκισμού (δεξιά και αριστερά) οδηγούν σε ακραίες, αυταρχικές πολιτικές "λύσεις". Σε αυτή την περίπτωση, τα συμφέροντα των λίγων θα εξυπηρετηθούν και ο φόβος ότι η τυραννία θα επιβάλει με τη χρήση βίαιων μέσων καταστολής του λαϊκού θα επικρατήσει.
Ζούμε σε μια εποχή παραλογισμού. Όλοι θέλουμε την ευημερία, την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική ισότητα και καθαρίζουμε την πατρίδα μας πρώτα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλουμε να βλάψουμε άλλους και ότι είμαστε ακραίες. Δυστυχώς, φαίνεται ότι οι ακραίες πεποιθήσεις είναι οι πιο διαδεδομένες και ως εκ τούτου θα δημιουργήσουν αντιστοίχως ακραίες πολιτικές επιλογές που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, πολεμικές συγκρούσεις. Φαίνεται, τελικά, ότι εμείς οι άνθρωποι, δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε από την ιστορία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου