ΛΟΛΙΤΑ του Vladimir Nabokov

Λολίτα του Vladimir Nabokov

Λολίτα, φως της ζωής μου, φωτιά της ήβης μου. Αμάρτημά μου εσύ, ψυχή μου. Λο – λι – τα: η ακρούλα της γλώσσας να έρπει τρεις φορές, τρία βήματα στην υπερώα να ραπίσει, τρις, τους κοπτήρες. Λο. Λι. Τα. Λο, σκέτη Λο, τα πρωινά, ένα σαράντα εφτά και με χαμένη τη μια κάλτσα. Λόλα με το παντελονάκι. Ντόλλυ στο σχολείο. Ντολόρες στο χαρτί, στη διακεκομμένη γραμμούλα. Μα στην αγκαλιά μου πάντοτε Λολίτα. Είχε άραγε προάγγελο; Και βέβαια, και βέβαια είχε. Μπορεί δε κάλλιστα να πεις πως ίσως να μην είχε υπάρξει αυτή η Λολίτα αν πρώτα εγώ δεν είχα αγαπήσει, ένα καλοκαίρι, μια κάποιαν αρχική παιδίσκη. Σ’ ένα βασίλειο στην ακτή. Μα πότε, πότε; Σε χρόνια τόσα προτού η Λολίτα γεννηθεί όσο ήμουν ο ίδιος το καλοκαίρι εκείνο.

Μπορείς να ελπίζεις πάντα από χέρι δολοφόνου μιαν εκζήτηση στο ύφος της αφήγησης. Αξιότιμοι κύριοι ένορκοι, τεκμήριο πρώτο, αυτό που τα ουράνια σεραφείμ, μες στην παρερμηνεία τους, τ’ απλοϊκά, τα ευγενή κι όλο φτερά σεραφείμ, φθονήσανε. Ενώπιόν σας ένα ακάνθινο κουβάρι.

Έχει περάσει ακριβώς ένας χρόνος από την ημέρα που τελείωσα την Λολίτα, το magnum opus του Vladimir Nabokov, και ακόμα δεν έχω βρει τις κατάλληλες λέξεις για να μετουσιώσω τις σκέψεις μου σε λέξεις. Ένα πράγμα είναι όμως σίγουρο, είναι η πρώτη και τελευταία φορά που το χρονικό μιας κακοποίησης, γιατί μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω την ιστορία της παιδίσκης, έχει αποτυπωθεί τόσο γοητευτικά.

Κατά την γνώμη μου όσο λιγότερα ξέρει ο αναγνώστης για την πλοκή του βιβλίου, τόσο το καλύτερο. Πράγμα βέβαια σχεδόν ακατόρθωτο, αν υπολογίσει κανείς την δημοτικότητα του μυθιστορήματος και τις δύο πασίγνωστες μεταφορές του στην μεγάλη οθόνη. Το δυνατότερο στοιχείο της Λολίτας δεν είναι άλλο παρά η αφήγησή της. Ο Nabokov κεντάει. Είναι τέτοια η συγγραφική του δεινότητα που ουσιαστικά υπνωτίζει τον αναγνώστη και τον κάνει να λησμονεί πως πρόκειται για μια τραγική ιστορία ακόμα και για τα επίπεδα της μυθοπλασίας.

Πιστεύω πως ακόμα και άλλος ένας χρόνος να περάσει, εγώ πάλι δεν θα καταφέρω να γράψω κάτι αξιόλογο για αυτό το βιβλίο, ίσως πολύ απλά γιατί όλα ειπώθηκαν στις σελίδες του. Για μένα η Λολίτα θα θυμίζει πάντα καλοκαίρι, την εποχή που η αθωότητα χάνεται. Να την διαβάσετε!

https://stylerivegauche.wordpress.com/