Bookreview: Το Σκουληκοσύννεφο – Δημήτρης Σούκουλης
Αυτή η κριτική μου θα είναι ιδιαίτερη και διαφορετική, όπως ιδιαίτερο είναι και αυτό το βιβλίο.
Όταν ο Δημήτρης Σούκουλης μου πρότεινε να διαβάσω Το Σκουληκοσύννεφο είχα τους προβληματισμούς μου γιατί δεν είναι στο είδος των βιβλίων που προτιμώ. Έτσι ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος μου έστειλε ένα δείγμα του βιβλίου ώστε να δω εάν θα μου άρεσε. Αφού το διάβασα, του είπα οκ.
Το βιβλίο ήρθε στα χέρια μου με μια πολύ όμορφη αφιέρωση και απ΄ την αρχή το έβαλα στην καρδιά μου!
Ξεκίνησα λοιπόν να το διαβάζω και κατάλαβα πως πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που θα μου έπαιρνε μέρες να ολοκληρώσω. Όχι γιατί είχε δύσκολη γραφή ή επειδή ήταν βαρετό αλλά γιατί ήθελα αυτά που διαβάζω να μου μένουν.
Το Σκουληκοσύννεφο λέει, είναι ένα παραμύθι για μεγάλους αλλά δε ξέρω τελικά εάν είναι. Εγώ βρήκα μέσα πολλές αληθινές ιστορίες και συμπεριφορές. Και πολλά πράγματα που θα έπρεπε να ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι. Βέβαια όπως και τα ζώα και κυρίως τα έντομα του βιβλίου, χρειαζόμαστε το χρόνο μας και τις κατάλληλες συνθήκες για να μάθουμε κάποια πράγματα και κυρίως να μπορούμε να τα εφαρμόσουμε.
Στην αρχή νόμιζα θα μάθαινα την ιστορία μόνο του Σκουληκοσύννεφου αλλά τελικά έμαθα και τις ιστορίες από τόσα ζωάκια που όλα τους είχαν ένα λόγο για ότι έκαναν ή δεν έκαναν. Και πολύ μου άρεσε, γιατί έβλεπες πως τα γεγονότα τα αλλάζουν και πως αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και ακολουθούν το ένστικτό τους.
Με αυτό το βιβλίο ίσως βρεις κρυμμένες πτυχές του εαυτού σου και σκέψεις σου που ήταν βαθιά χωμένες μέσα σου και που περίμεναν κάτι για να βγουν. Ίσως πάλι έχεις ξεκινήσει ήδη μια αλλαγή και αυτό θα σε βοηθήσει. Ότι και να σου συμβαίνει το Σκουληκοσύννεφο θα σε αγγίξει. Ίσως λίγο, ίσως πολύ.
Δε ξέρω εάν είναι συγκινητικό, με την κλασσική έννοια του όρου αλλά σίγουρα είναι ένα βιβλίο που σε εμπνέει.
Και εάν με ρωτάς τι μου άρεσε περισσότερο, αυτό είναι η θετική του αύρα! Λίγο η χαρούμενη και αισιόδοξη ματιά του συγγραφέα, λίγο οι ιστορίες, λίγο οι εικόνες, με έκαναν να χαμογελάσω πολλές φορές και να σταματήσω για να κάνω εικόνες και εγώ με το μυαλό μου. Και εάν έπρεπε να το χαρακτηρίσω θα έλεγα ότι μου άφησε μια πολύ – πολύ γλυκιά αίσθηση.
Αν κάτι θα ήθελα διαφορετικό σε αυτό το βιβλίο, είναι να είχε κεφάλαια και πιο μικρές παραγράφους, αλλά απ’ την άλλη έτσι όπως είναι γραμμένο, είναι σα να έχω βγει με ένα φίλο που ξεκινάει μια ιστορία και τη λέει όλη μαζί χωρίς ανάσα αλλά κρατώντας έτσι όλη τη ζωντάνια του λόγου και μετά πηδάει στην επόμενη και μπλέκει μαζί και μια άλλη και μας παίρνει το πρωί γελώντας.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω πολύ το Δημήτρη Σούκουλη που μου εμπιστεύτηκε το βιβλίο του και να πω ότι η αφιέρωση/ευχή του νομίζω πως πιάνει σιγά σιγά τόπο γιατί παρόλο που τέλειωσα το βιβλίο πριν μέρες, τις προάλλες νομίζω είδα στον ουρανό μερικά Σκουληκοσύννεφα που έκαναν παρέα και με χαιρετούσαν. Ορίστε και η απόδειξη στη φωτογραφία! Αλλά πάλι μπορεί να κάνω και λάθος γιατί δεν μιλήσαμε, ήταν βιαστικά..
Υ.Γ. Θα θέλα να γνώριζα τον Πιερ το γρύλο απ’ τη Γαλλία, που είχε έρθει για παραθερισμό στην Κέρκυρα ένα καλοκαίρι, αλλά ποιος ξέρει εγώ μπορεί τότε να ήμουν απασχολημένη και αν μου μίλησε να μη του έδωσα τόση σημασία.
Πιερ, συγνώμη αν σε αγνόησα. Αλλά εάν ξαναέρθεις κατά εδώ πέρασε να πεις ένα γεια. Εάν πάλι δεν έτυχε να βρεθούμε τότε να το κανονίσουμε στα σίγουρα για την επόμενη φορά.
https://matobookalo.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου