Μίλησα χθες, μετά από πάρα πολύ καιρό, με τον συμφοιτητή μου τον Κωνσταντίνο. Το θέμα βέβαια δεν ήταν άλλο από τις πυρκαγιές. Μου είπε “γάμα τα ρε, εμαύρινε η ψυσιή μου…”. Μα πώς να μην γίνει κατάμαυρη με αυτά που βλέπουμε και ζούμε. Αλήθεια, πώς να μην γίνει;
Στην Κύπρο συνηθίζουμε να λέμε ότι ο θάνατος με τους πολλούς εν γλυτζιής… Μα είναι γλυτζιής αυτός ο θάνατος που βλέπουμε. Υπάρχει έστω και κάτι το θετικό, κάτι το ελαφρυντικό σ’ όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε; Αν όντως αληθεύουν οι φήμες στο διαδίκτυο, ότι οι πυρκαγιές είναι σκόπιμες, για να κοπούν οικόπεδα και να χτιστούν σπίτια ή για να γίνει το ορυχείο, έχουμε αποτύχει σαν άνθρωποι, σαν γένος. Δεν αξίζει να πατάμε το ιερό χώμα της Μητέρας Γης. Είμαστε άξιοι της τύχης μας. Ότι τζαι να μας κάμουν χαλάλι μας.
Και μέσα σ’ αυτούς τους θανάτους, τις καταστροφές, τα κλάματα και τους πόνους, υπήρξαν και κάποιοι που έμπαιναν σε σπίτια και έκλεβαν αντικείμενα ή ότι άλλο είχε απομείνει από τον πύρινο χείμαρρο.
Ότι και να πεις, όσα τρόφιμα και αν προσφέρεις, όσα λεφτά και να δώσεις τίποτα δεν μπορείς να φέρεις πίσω. Απολύτως τίποτα. Είναι όπως τα είπε ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος. “Γάμα τα ρε, εμαύρινε η ψυσιή μου…”
https://perithorio.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου