Έχω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω τι

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και κανένας θαρραλέος αναγνώστης δεν λέει να στείλει κείμενο με τα δικά του αγαπημένα. Να διαβάσουμε, βρε αδερφέ, και για τίποτα άλλο εκτός από βιβλία, ταινίες και σειρές, αν και όποτε προκύψει καμιά από αυτές. Παράπονο όμως δεν πρέπει να έχω, γιατί αυτός ο μήνας ήταν ασφυκτικά γεμάτος κι ας επιλέγω να μεταφέρω στην σύνοψή του μεμονωμένες εικόνες και γεγονότα. Φορτωμένος λοιπόν, κι ας μην μάθετε ποτέ ακριβώς από τι, πέρασε και ο Μάης, το τελευταίο ημερολογιακά ανοιξιάτικο σκαλοπάτι του 2018.

Ο μήνας αναγνωστικά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, με ποίηση. Η τελευταία συλλογή του Χάρη Βλαβιανού, η Αυτοπροσωπογραφία του λευκού, είναι από τις πλέον απολαυστικές δημιουργίες του. Παρά το γεγονός ότι ακόμα δεν έχω διαβάσει κάποια από τις πρόζες του, πιστεύω ότι ο Βλαβιανός είναι από τις πιο χαρισματικές μορφές στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Παράλληλα σχεδόν με την Αυτοπροσωπογραφία τελείωσα και την συλλογή του Σαμσών Ρακά, Ούτις. Την πάλευα αρκετό καιρό η αλήθεια είναι, αλλά ο Ούτις δεν είναι από αυτές τις συλλογές που ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί τους. Ο ανύπαρκτος σχεδόν υπόλοιπος χρόνος μοιράστηκε ανάμεσα στο Από το Πουθενά του Μισέλ Φάις, στην δεύτερη ανάγνωση του Σπιτιού από Φύλλα του Mark Z. Danielewski και στην Μοναδική Ιστορία του Julian Burnes. Πολεύω ακόμα να τελειώσω όσα άρχισα την τελευταία εβδομάδα, οι υποχρεώσεις όμως τρέχουν πιο γρήγορα και από το Μπιπ και μπιπ και εγώ, το έρμο το Κογιότ, μένω πίσω νηστικό και ντροπιασμένο. Που θα μου πάει όμως! (αυτό είναι από άλλο παιδικό)

Ακόμα δεν έχω δει όλες τις σεζόν του Peaky Blinders, βρίσκομαι στην τρίτη, αλλά κατάφερα να ολοκληρώσω το ιδιαίτερο Happy! και να ξεκινήσω δειλά δειλά το Safe. Η σειρά του επόμενου μήνα, κείμενο-καβάτζα για την ώρα της εξεταστικής, δεν είναι καμία από αυτές. Για να σας δώσω όμως ένα μικρό στοιχείο, πρόκειται για χαρακτηριστική δουλειά ενός εκ των πρωταγωνιστών από τις προαναφέρουσες τρεις σειρές. Οκ, μπερδεύτηκα και εγώ που το έγραψα. Ακούω προβλέψεις. Σε λίγες μέρες θα δούμε ποιος πέτυχε τη σωστή!

Παρόλο που μετά βίας προλαβαίνω να ενημερωθώ για το τι νέο βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, τους τελευταίους μήνες σχεδόν καθημερινά επιστρέφω σε μια παλιά μου αγάπη, τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Βλέπω ξανά ταινίες που έχω δει ήδη δεκάδες φορές και πλέον με καινούργιο μάτι προσπαθώ να τις αξιολογήσω από την αρχή. Ένα είναι το σίγουρο, από πάντα και για πάντα, η Κάλπικη Λίρα του Γιώργου Τζαβέλλα θα έχει την κορυφαία θέση στα μάτια και την καρδιά μου. Κάποια στιγμή, εύχομαι τώρα κοντά, πρέπει να μιλήσουμε πιο διεξοδικά για αυτόν τον αυτοδίδακτο σκηνοθέτη φαινόμενο.

Τι άλλο να βάλω στα αγαπημένα αυτού του μήνα; Χωράνε άραγε σε μερικές γραμμές οι μέρες που πέρασα με φίλους, οι κουβέντες, τα γέλια μας και όλα τα υπόλοιπα που μοιραστήκαμε; Δεν νομίζω. Ειλικρινά, ο Μάης φεύγει και εμπειρικά είναι σαν πέρασαν χρόνια από την πρώτη του μέρα. Ελπίζω τα σχέδια που κάναμε αργά τα βράδια του να πραγματοποιηθούν σύντομα και ας ήταν πολλά και πρόχειρα. Τα καλύτερα έρχονται εξάλλου.

Καλό καλοκαίρι παιδιά, μας αξίζει 

https://stylerivegauche.wordpress.com/