ΕΠΙΓΕΙΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Από τον Νώντα Κούκα

Posted on 7 Ἰουνίου 2018

Το Ψυχολογικό Μάτριξ

Ερώτηση πρώτη:  Υπάρχει το καφέ χρώμα;

Απάντηση:   Ανάλογα πώς το <βλέπει> κανείς. Πράγματι, καφέ χρώμα δεν υπάρχει στην εξωτερική πραγματικότητα — στη <φύση>. Ως καφέ, αντιλαμβανόμαστε εμείς — τα ανθρώπινα όντα — το αμυδρό πορτοκαλί χρώμα μπροστά από ένα σκοτεινό φόντο (ψυχολογικό μάτριξ γαρ).

Ερώτηση δεύτερη:  Τι είναι, αλήθεια, μια πέτρα;

Απάντηση:  Ανάλογα ποιος τη βλέπει. Ενα ανθρώπινο υλικό-ψυχολογικό πλάσμα αντιλαμβάνεται την πέτρα σαν ένα συμπαγές στερεό αντικείμενο. Ολως αντιθέτως, μια καθαρή εξωγήινη διάνοια θα αντιλαμβανόταν ότι: όλος ο χώρος που καταλαμβάνει μια πέτρα, εκτός από ένα τετράκις εκατομμυριοστό του όγκου της, είναι κενός, διάστικτος από σωματίδια που εκτελούν διαρκώς αλλοπρόσαλλες ταλαντώσεις.

Ολα τα καθημερινά συμπαγή και στέρεα αντικείμενα που βρίσκονται γύρω μας, αποτελούνται από άτομα. Για να έχουμε μια εικόνα, καθένα από τα άτομα αυτά, μαζί με τον πυρήνα τους, μοιάζει με ένα ολυμπιακό στάδιο, στο κέντρο του οποίου είναι τοποθετημένο ένα μπιζέλι (ολόκληρο το στάδιο είναι, στην αναλογία μας, ο περιρρέων χώρος του ατομικού πυρήνα, και το μπιζέλι, ο ίδιος ο πυρήνας). Σημειωτέον, όλα τα άτομα έχουν περίπου το ίδιο μέγεθος και μπορείτε να φανταστείτε τον τεράστιο αριθμό των ατόμων που συνθέτουν ξεχωριστά το κάθε αντικείμενο…

Θέατρο Σκιών σε Τρεις Διαστάσεις 

Αλλά ο σκηνοθετικός κολοφώνας που δραματοποιείται από το ψυχολογικό μάτριξ του ανθρώπινου εγκεφάλου, είναι το τρισδιάστατο καθημερινό θέατρο σκιών, όπου όλοι μας — ομολογουμένως — συμμετέχουμε οικειοθελώς. Πρόκειται για την απόδοση μιας εικόνας τρισδιάστατης σκηνής, όπου γεγονότα διαδραματίζονται στον χρόνο — παρότι το έργο του Αϊνστάιν αποκαλύπτει πως η αλλαγή είναι μια ψευδαίσθηση και πως ο χρόνος είναι απλώς η τέταρτη διάσταση ενός αμετάβλητου (χωρο-)χρόνου. Ενας χωρόχρονος που απλώς υπάρχει, που δεν δημιουργείται και ούτε καταστρέφεται ποτέ και που κωδικοποιεί την κοσμική ιστορία μας ως πληροφοριακό περιεχόμενο, όπως μια αποθηκευμένη ταινία σε ένα DVD.

Τι <βλέπουμε> λοιπόν; απέραντους άδειους χώρους, που εμείς οι ίδιοι — οι αισθήσεις μας — γεμίζουν (πύκνωμα αισθήσεων); Κατασκευάζουμε χρώματα, αντιλαμβανόμαστε ήχους και οσμές σε συγκεκριμένες συχνότητες, ενώ παραλείπουμε άλλες; Και το κυριότερο, συναινούμε μαζικά σε μια κοινωνική παραίσθηση θεάτρου σκιών σε τρεις διαστάσεις — όπου όλοι μας έχουμε ρόλο και ηθοποιού και θεατή, συγχρόνως — αγνοώντας ολωσδιόλου την πιο γνήσια παρουσία του τετραδιάστατου χωροχρονικού συνεχούς;

Εν τέλει, μιλάμε για τις ψευδαισθήσεις, τις παραισθήσεις και τις παραλείψεις που τρέφουν το μάτριξ του εγκεφάλου μας, προκειμένου να είμαστε αυτό που είμαστε (για όσο καιρό αποφασίσαμε να είμαστε): μεσαίες ενδεχομενικές υπάρξεις ήπιας προσομοίωσης, ενός χωροχρονικού μέλλοντος που είναι ήδη παρελθόν, κοινή συναινέσει (δυστυχώς)  

πηγή:

https://iamarevi.wordpress.com/2017/06/22/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%B5%CF%83-%CF%88%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%83/

https://anhsyxia.wordpress.com/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana