Μια στάλα αγάπης

Published by Athina 

Έτσι κρυμμένοι πίσω από μία οθόνη, αραχτοί στους καναπέδες μας, καρέκλες μας, αναρωτιέμαι αν νιώθουμε καλά; Κάτι δεν πάει καλά, το βλέπουμε; Δεν είναι ότι τα μέσα ενημέρωσης έχουν αυξηθεί, δεν είναι ότι πια τα καλά κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια, είναι ότι χάνουμε ως είδος, χάνουμε στη βάση μας, χάνουμε σε αυτό που μας ξεχώρισε από όλα τ άλλα ζωντανά πλάσματα, χάνουμε στη συνείδηση. Για τη συνείδηση χρειάζονται αισθήματα.

Δε θα αναφερθώ στο τι κληροδοτήσαμε, ούτε πώς φτάσαμε εδώ, θα υποκριθώ ότι είμαστε νοήμονες και θα αναρωτηθώ τι κάνουμε εμείς τώρα; Υπάρχει αλήθεια τόση ανάγκη για επιβίωση και λειτουργούμε σαν αρπαχτικά; Υπάρχουν αλήθεια τόσα τέρατα που μπορούν να μας μολύνουν, να μας κάνουν τόσο κακό που κλειδαμπαρωνόμαστε; Υπάρχει στα αλήθεια λόγος για τον τόσο ωχαδερφισμό; 

Πλέον οι περισσότεροι δηλώνουμε μορφωμένοι, άραγε η παιδεία πώς αποκτιέται;

Εγκλήματα στη σειρά, με θύματα αθώους, βρέφη στα σκουπίδια, παιδιά δολοφονημένα από γονιό, γυναίκες από συζύγους, βιασμοί παιδιών και εμείς πού είμαστε; Μάλλον στο πουθενά άλλωστε το χρέος όλων τελειώνει στις δύο αράδες στα σόσιαλ. Εγκλήματα καθημερινά, μικρά που γίνονται μεγάλα και η εικόνα τους στα μάτια μας φαντάζει φυσιολογική 

Με κούρασαν οι διαδικασίες που ακολουθείται ύστερα από μία καταγγελία. Αν θέλουν οι αρχές, αν έχεις γνωστό ή μεγάλες τσέπες τους έχεις στην πόρτα σου στο λεπτό.

Σκεφτείτε λίγο πώς φερόμαστε; Σε οτιδήποτε διαφέρει ή νιώθουμε απειλή πιασμένοι από δικές μας ανασφάλειες του φερόμαστε σα να είναι σκάρτο. Δε σταματάμε ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, είναι τα παιδιά της πρόστυχης καλά να πάθουν με τη μάνα που έχουν. 

Πόσες φορές νοιαστήκαμε αν το γειτονικό μας σπίτι έχει φαΐ, μπορεί να ξέρουμε ότι δεν έχει αλλά αν θέλουμε να κάνουμε το καλό θα τρέξουμε στο συσσίτιο, εκεί θα φανούμε….

Σε πόσες φωνές αντιδράσαμε; Όχι μόνο καλώντας την αστυνομία, επί τόπου, να φωνάξουμε να μιλήσουμε, ναι ωρέ να μπλεχτούμε, δεν μπορείς στο κακό να μένεις αδρανής. Τι φοβόμαστε πια; Τι θα μας κάνουν; Θα μας κόψουν την καλημέρα; Μπορεί να γίνει ένα διακριτικό τηλέφωνο, ένα χτύπημα στην πόρτα; Μπορεί απλά να είναι τυχαίο γεγονός που πριν γίνει μόνιμο να χρειάζονται ταρακούνημα. 

Μπορεί ένας γονιός να χρειάζεται βοήθεια με τα παιδιά, και να του προσφέρεις λίγο από τον χρόνο σου ώστε να χαλαρώσει και να αντεπεξέλθει καλύτερα. Μπορεί η νέα κοπέλα ή αγόρι που έμπλεξε με «κακές παρέες», να χρειάζεται μια κουβέντα, ένα άγγιγμα, μία υπεράσπιση για να γλιτώσει.

Γονείς κάτι κάνουμε λάθος, κάπου μπλέξαμε την επιφανειακή τελειότητα με την αγάπη, κάπου χάσαμε ότι το πιο βασικό που πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι η ισορροπία, η συναισθηματική κάλυψη, να είναι υπεύθυνα, ενσυναίσθηση. Καλύψαμε τα πάντα σε μία «τελειότητα».

Ναι ο κόσμος είναι κακός, από ποιους αποτελείται όμως; Από μας! Αν γίνουμε λίγο καλύτεροι ίσως να αλλάξει και ο κόσμος. Το να είσαι επιφυλακτικός δεν είναι κατακριτέο, άδικος να μην είσαι. 

Δεν υπάρχει κανείς καλύτερος, πάντα όμως υπάρχει χειρότερο και εκεί οδεύουμε. Κρίνουμε εξ ιδίων, εξ ιδίων παθών μόνο θα μπορούσαμε να νιώσουμε περισσότερα, όχι να κρίνουμε. Χαράχτηκε μέσα μας η ενοχή και η αδυναμία ελέγχου της βγαίνει σε οργή, ζήλια, ανάγκη για υπεροχή.

Ας μαλακώσουμε τις ψυχές μας, ας απαλλαχτούμε από τον ανταγωνισμό.

‘Oλοι σχηματίζουμε το χαμόγελο στα χείλη μας, ελάχιστοι χαμογελάμε. Όταν μπορέσουμε να δώσουμε ένα βλέμμα με χαμόγελο συμπάθειας, στοργής, αλληλεγγύης, τότε ο κόσμος μας δε θα είναι τόσο σάπιος.

Μια στάλα αγάπης και ας είναι χάδι από δάκρυ. 

[.....]

https://facerealityweb.wordpress.com/