Θάλασσα και ουρανός
Published by
Θάλασσα η πιο υπομονετική ερωμένη. Αν η καβάτζα θα χε πρόσωπο θα ήταν το δικό της, αν η αδικία είχε προορισμό θα ήταν στην αγκαλιά της. Όλους μας μαγεύει, όλοι τη ζητάμε. Σα μαγικό φίλτρο τα νερά της μας τραβάνε. Την χρησιμοποιούμε, την αφήνουμε να μας νιώθει τόσο όσο εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι, δεν την ρωτάμε αν θέλει, δεν τη σεβόμαστε, λερώνουμε τα χρώματά της και την αφήνουμε μόνη να προσπαθεί να καθαρίσει σηκώνοντας μικρά ή μεγάλα κύματα. Προσπαθεί άλλοτε αδύναμα και άλλοτε με μανία να βγάλει τη βρωμιά από μέσα της.
Αγαπάει πολύ, ερωτεύεται παθιασμένα. Παίρνει το χρώμα του ουρανού, όταν εκείνος της χαμογελά, εκείνη λάμπει, ηρεμεί, τα νερά της καθρεφτίζουν το πρόσωπό του. Όταν συννεφιάζει, μελαγχολεί, τα γαλανά νερά μετατρέπονται σε ασπρόμαυρο μουντό τοπίο, φωνάζει την λύπη της και όταν δε τον δει να δακρύζει, ρουφάει τα δάκρυα σα να ήταν δικά της και αν το κλάμα δυναμώνει εκείνη εκεί κάθεται να τη χτυπάει με ορμή η λύπη, η οργή, τα μαζεύει, τα κρατάει, μέχρι να ξεθυμάνει ο ουρανός και χαμογελάσουν πάλι παρέα. Ο ουρανός για εκείνη κλαίει που δεν μπορεί να την αγγίξει, στέλνει τις αχτίνες του ήλιου να την ζεστάνουν, όμως δε φτάνει και το νιώθει, όσο το νιώθει συννεφιάζει και δακρύζει.
Φουσκώνουν τα νερά της, τόσα μάζεψε, πόνο, προδοσία, θλίψη. Όχι άλλο! Θέλει να ακουστεί. Φουρτουνιάζει, φωνάζει ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ, γυρνάνε την πλάτη φεύγουν, δεν πλησιάζουν αυτήν που πρότινος λάτρευαν τώρα είναι επικίνδυνη! Αυτή που τους έπαιρνε αγκαλιά, τους δρόσιζε, τους γαλήνευε, τους έδειχνε όλα τα μυστικά της ομορφιάς, τώρα που έχει ανάγκη από ένα χάδι, έγινε «κάποια άλλη».
Χτυπιέται με μανία πάνω στα βράχια, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΖΟΥΝ, θέλει να ταξιδέψει, θέλει να γνωρίσει πώς είναι το χώμα που το έχει μυρίσει από παιδιά που βούτηξαν τα πόδια τους να τα ξεπλύνουν. Θέλει να νιώσει πώς είναι να ξαπλώνεις ξένοιαστος κάτω από τα δέντρα που τόσες φορές έχουν πρασινίσει τα νερά της. Θέλει να αγγιχτεί όπως εκείνη λαχταρά, να επιλέξει ποιον δρόμο θα πάρει. ΌΧΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ, θα πλημμυρίσει τους δρόμους, η θέση της είναι αλλού, θα καταστρέψει σπίτια, όταν χτίζονταν όμως αυτά, κόβοντάς της την θέα προς τον αγαπημένο της την ρώτησε κανείς;
Βάλανε τον βράχο να την φυλάει, να την περιορίζει. Ο βράχος περιμένει πώς και πώς το ξέσπασμά της, καίγεται από τον ήλιο, έχει ανάγκη να νιώσει έστω για λίγο τη δροσιά της αγκαλιά της. Να διώξει το κάψιμο. Πολλές φορές παρακαλάει να τον πάρει μαζί της, να τον κρύψει στο βυθό της.
Θάλασσα, όλοι την ερωτεύονται, ποιήματα, τραγούδια, ζωγραφιές σωρό για την ομορφιά της. Δίνει τόσα και παίρνει τι; Κανείς δε νοιάζεται αν κρύωσε, αν το βάρος των καραβιών που μεταφέρει το αντέχει. Κανείς δεν αντέχει πολύ ώρα στο βυθό της και ας είναι απερίγραπτα όμορφη. Αν ζητήσει όλοι φεύγουν και ας προσπαθεί να τους κρατήσει σηκώνοντας ψηλά τα νερά της. Να τους αγκαλιάσει θέλει να φωνάξει μη φεύγετε.
Κουράζεται, ηρεμεί, το αποδέχεται και ας την τρώει το μαράζι.
Μόνο ο ουρανός δεν την ξεχνάει, είναι ο μόνος που προσπαθεί να την αγγίξει, να την ζεστάνει και ο μόνος που γίνεται νερό να ενωθούν έστω για λίγο. Έχει βάλει τα αστέρια και το φεγγάρι να την φωτίζουν, να μιλάνε τα βράδια που κανείς δεν τους ακούει και να λούζονται και οι δύο με το χρώμα του μυστικού του ανεκπλήρωτου έρωτά τους.
Υ.Γ. Όλη η φύση τελικά συμβιβάζεται…
https://facerealityweb.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου