Βήματα στο κενό, βήματα στις σκάλες
“..Μεγάλωσα στο κενό και έμαθα από μικρό παιδί να προσαρμόζομαι στο κενό με ξεκάθαρη-ή καλύτερα με πρακτική-λογική, να κινούμαι στο κενό και να προσανατολίζομαι σαν να ήταν το κενό αυτό η ζωή μου, στην οποία πρέπει να βρω τα κατατόπια, και τούτο δεν με δυσκόλεψε περισσότερο απ’ ότι δυσκολεύει ένα παιδί η εκμάθηση της γλώσσας. Αν η παιδική μου πίστη στις πρωταρχικές- στις εξαρτημένες από την απαρχή της ύπαρξής μας- αξίες δεν είχε μείνει άθικτη, μάλλον δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Από πού όμως ήξερα αυτές τις αξίες που αρνιόταν το περιβάλλον μου, γιατί εμπιστευόμουν αυτές τις αξίες που διαψεύδονταν στην πραγματική ζωή; Με την εμπιστοσύνη εννοώ εδώ ότι δομεί κανείς τη ζωή του πάνω στις αξίες αυτές και έπειτα μένει μόνος μαζί τους, όπως ο κρατούμενος σε απομόνωση που δεν περιμένει τη δίκη παρά μόνο την απόφαση, ενώ μια ευνοϊκή απόφαση μπορεί να σημαίνει μάλιστα την ανασκευή των προσπαθειών του.
Χρειάζεται ένα εξαιρετικά οξύ βλέμμα και ένα εξαιρετικά ευέλικτο πνεύμα για να διακρίνει κανείς κάποιους νόμους στη ζωή” αν προστεθεί και ένα ελαφρύ πείσμα, με το οποίο αναμειγνύονται δημιουργώντας μια μάζα η διορατικότητα και η τύφλωση, ώστε απ’ αυτά να προκύψει το ειδικό χαρακτηριστικό του ταλέντου, έτσι ανακαλύπτει κανείς τους νόμους αυτούς.…”
Είναι ένα απόσπασμα από το αφήγημα του Ίμρε Κέρτες (Imre Kertész 1929 -2016) Valaki más: A változás krónikája(1997; I – another: Chronicle of a metamorphosis), “Εγώ, ο άλλος” (1997) σε μετάφραση από την γερμανική της κ. Γιώτας Λαγουδάκου, εκδόσεις Καστανιώτη, 2002
‘Οσο δεν σταματάς ν’ ανεβαίνεις, τα σκαλοπάτια δεν τελειώνουν,
δεν έχουν τέλος κάτω από τα πόδια σου που ανεβαίνουν» Φραντς Κάφκα
“As long as you don’t stop climbing, the stairs won’t end,
under your climbing feet they will go on growing upwards”
“The time allotted to you is so short that if you lose one second you have already lost your whole life, for it is no longer, it is always just as long as the time you lose. So if you have started out on a walk, continue it whatever happens; you can only gain, you run no risk, in the end you may fall over a precipice perhaps, but had you turned back after the first steps and run downstairs you would have fallen at once – and not perhaps, but for certain. So if you find nothing in the corridors open the doors, and if you find nothing behind these doors there are more floors, and if you find nothing up there, don’t worry, just leap up another flight of stairs. As long as you don’t stop climbing, the stairs won’t end, under your climbing feet they will go on growing upwards.” http://gutenberg.spiegel.de/buch/-9763/13
Franz Kafka Από τους “ Οι συνήγοροι”,“ The advocates”(“Fürsprecher”)
https://beatrikn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου