Δε θέλω να σε πληγώνω (ούτε να είμαι μαζί σου)
Σε ξεχνάω και το χειρότερο σε ξεχνάω ενώ είσαι εδώ. Προσπαθώ να μας θυμηθώ μαζί να γελάμε, να μιλάμε, να παίζουμε και ανατρέχω τόσο πίσω που ούτε η μνήμη το αντέχει. Ψάχνω στο κορμί μου να βρω την αισθησή σου, ό,τι άφηνες εκεί, να θελήσω να το έχω πάλι αλλά δεν τα καταφέρνω. Σε πλησιάζω μπας κ νιώσω το τρέμουλο που κάποτε μου δημιουργούσες αλλά απωστικές δυνάμεις ανάμεσά μας συναντώ.
Μαζί σου πίστεψα στον έρωτα, τον έζησα, είπα ότι μπορεί να υπάρχει το «πάντα»μαζί. Ίσως να σε αγαπάω πάντα, αλλά τώρα ξέρω το πάντα μαζί κ ευτυχισμένοι δεν υπάρχει. Ίσως να φτιάχναμε ένα παραμύθι και τον συμβιβασμό να τον βαφτίζαμε ευτυχία, να ακολουθούσαμε κληροδοτημένα έθιμα και παραδόσεις με ρόλους μοιρασμένους και φτιαγμένους βολικά από μία κάποτε φαλλοκρατική κοινωνία, να τηρούσαμε το «εν οίκω μη εν δήμω»και να ζούσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Κάπου εκεί κλείνει η αυλαία του παραμυθιού και τι μέλει γενέσθαι δε μαθαίνουμε ποτέ.
Πονάς το ξέρω, απλώς αναρωτιέμαι αν πονάς που με χάνεις ή πονάς επειδή χάνεις αυτό που έφτιαχνες για μας. Μας ζήλευαν έλεγες, ζήλευαν που με έχεις, αυτό που έχουμε. Φοβόσουν την δύναμη που είχαμε μαζί, ότι δε θα μπορούσες να την ελέγχεις και αποφάσισες να την κλειδώνεις. Πόσο καιρό θα έκανε να δραπετεύσει;
Εσύ που με έκανες να γελώ, δέχθηκες να φορώ ένα ψεύτικο χαμόγελο, απλά για να λέμε ότι είμαστε καλά. Εσύ που μου έλεγες πόσο με θαυμάζεις, πόσο ξεχωριστή και διαφορετική είμαι από ό,τι είχες γνωρίσει, αποφάσισες ότι τελικά δεν άξιζα να αξίζω και έπρεπε να πω καληνύχτα.
Δε θέλω να σε πληγώνω, πες μου αλήθεια πιστεύεις ότι σου αξίζει να συμβιβαστώ μαζί σου επειδή νομίζεις ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα; Ίσως φταίει που είμαι φτιαγμένη αλλιώς, ίσως πίστεψες αργά. Να ήξερες πόσο εύκολο ήταν να με κρατήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου