…να μας ξεπλένει το νερό από των ενοχών τη φατριά…

…να μας ξεπλένει το νερό από των ενοχών τη φατριά…

Βρέχει, κάθε σταγόνα που πέφτει πάνω μου, είναι και μια εικόνα, που ποτέ δε ζήσαμε, που θέλουμε, ποθούμε, αναμένουμε. Εικόνες που και οι δύο έχουμε δει. Κιότεψαν όμως οι ανάγκες μας στα θέλω άλλων και μένουν εκεί να περιμένουν να ικανοποιηθούν. Και εμείς άπραγοι θεατές, προσπαθούμε να νιώσουμε ο ένας τον άλλον μέσα από ήχους, φαντασιώσεις και λέξεις που σβήνουν.

Καθισμένη στο μπαλκόνι, κρατώντας τον καφέ μου,το δροσερό αεράκι σε φέρνει δίπλα μου. Σου φτιάχνω ελληνικό, με αγκαλιάζεις, γελάμε μιλάμε. Παίζουμε όλα τα παιχνίδια που «θα» παίξουμε, σου μαθαίνω σκάκι και συ εκεί να καρφώνεις το βλέμμα σου πάνω μου, να μου χαμογελάς… Σε έχω δίπλα μου, ήρεμο, χωρίς να αγωνιάς για τίποτα. Δεν μπορώ να σε αισθάνομαι, γεμάτο ανησυχία για ό,τι μπορεί να συμβαίνει πίσω σου.

Η άδεια θέση δίπλα μου, θύμισε απότομα την απουσία σου. Την ανάγκη να σε αισθανθώ νιώθουν οι κεραυνοί,  και μας πάνε στο βουνό,εκεί μέσα στο αμάξι, να βλέπω τη βροχή να πέφτει, εκεί που όλοι ήχοι της φύσης, είναι ευδιάκριτοι ίσως φοβιστικοί, μέσα στο σκοτάδι. Μου αρέσει, όμως θα κάνω ότι φοβάμαι, για να νιώθω ότι με προστατεύεις. Να με σφίγγεις πάνω σου, για να μη σου πάθω τίποτα. Ίσως και να φοβάσαι πιο πολύ από μένα, απλά δεν πρέπει να το δείξεις.

Αστραπές και η βροχή δυναμώνει. Να σου και η φουρτουνιασμένη θάλασσα, τα κύματα σκάνε στα βράχια και επιστρέφουν, μπερδεύονται μεταξύ τους, τσακώνονται, αφρίζουν, ηρεμούν. Τα κύματα αγαπούν τα μπερδέματα, δε φοβούνται το χτύπημα στα βράχια και τα βράχια αρέσκονται από τη λύσσα να τους επιτεθούν, να τα αγκαλιάσουν, τόσο όσο να δροσιστούν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν. Πάντα δίπλα, ποτέ μαζί! Εκείνα τα λεπτά που γίνονται ένα, είναι η λαχτάρα να βρεθούν μαζί, έστω για λίγο. Σαν τη δική μας λαχτάρα, μόνο που εμείς κρατάμε γερά το κουπί, φοβόμαστε το χτύπημα στα βράχια, ακόμα και την ήρεμη θάλασσα, όταν τελειώνει το κύμα δε θέλουμε να δούμε, επειδή χώρια θα μας βρει πάλι.

Θέλει μαγκιά να ζεις με πάθος, θέλει μαγκιά να ζεις, να νιώθεις, να ονειρεύεσαι, να πονάς και όταν χρειάζεται να χαιρετάς ό,τι πόθησες. Αφήνω τις εικόνες πίσω και δημιουργώ αληθινές, με μένα και σένα στη βροχή αγκαλιά, να μας δένει και να μας ξεπλένει το νερό από των ενοχών τη φατρία.

Δε θέλω να μου λείπεις πια. Η μυρωδιά από τα πρωτοβρόχια έγινε ένα με του τσιγάρου σου και την ακολουθώ, με φέρνει κοντά σου. Δε φοβάμαι πια, ούτε για σένα, ούτε για μένα. Παιχνίδι είναι η ζωή έλα να παίξουμε και ας πέσουμε!

https://facerealityweb.wordpress.com/