BY 

Στέλλα Τιμωνίδου, 114

114
[Ενότητα V]
Ένα ένα τέσσερααα…
φωνάζαμε στις πορείες
και στις συγκεντρώσεις
ώσπου ένα πρωινό τ’ Απρίλη
οι φωνές μας κόπηκαν και
τα μάτια μας αλληθώρισαν
όταν τανκς εμφανίστηκαν στην πόλη.
Ακολούθησαν συλλήψεις
φοιτητών και καθηγητών,
διαλύθηκαν οι σύλλογοι
κι απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις,
ο Τύπος φιμώθηκε και
η εφημερίδα διπλώθηκε.
Αλλά το στέκι μας έσφυζε
από νιάτα και ζωή.
Εκεί περνούσαμε τα κενά μας
με καφέ, τσάι και συμπάθεια∙
κι ανάμεσα σε ατέρμονες συζητήσεις
και σύννεφα καπνού μέστωνε
η πολιτική μας συνείδηση.
Σιγά σιγά τύποι παράξενοι,
αλλιώτικοι στην όψη
έμπαιναν στο κυλικείο.
«Οι καταδότες» έλεγαν οι πατέρες μας∙
«Οι εγκάθετοι χαφιέδες» λέγαμε εμείς.
Μετά τη μεταπολίτευση,
τους συναντούσαμε στον δρόμο:
κύριοι αξιοπρεπείς
με γραβάτα και κοστούμι,
όμως η ματιά βλοσυρή ολόιδια.
Τελικά μοιραζόμαστε
τον ίδιο αέρα κι ουρανό.
Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/