Τα χρώματα της ψυχής
“The soul becomes dyed with the color of its thoughts.” έλεγε, αιώνες πριν, φιλοσοφώντας στωϊκά ο Μάρκος Αυρήλιος ( Marcus Aurelius)
Ναι, σκέπτομαι, δίκηο είχε σαν τόλεγε.. Μα, είναι φορές, που τα χρώματα της ζωής της φύσης, λέω, είναι εκείνα που σαν βλέπουν τα μάτια μας ντύνουν τις σκέψεις μας και βάφουν την ψυχή μας..
Ω: Είναι τόσο μαγική η δύναμη των χρωμάτων της πάνω στον άνθρωπο, πιστεύω. Μυστηριακή και πανίσχυρη!.Μέχρις που προλαβαίνει τις σκέψεις μας..Μέχρι που τις καταλύει σαν είμαστε μέσα τους..Και έτσι είναι φορές που τα χρώματά της γίνονται ένα με την ψυχή μας, χωρίς την σκέψη να έχει το μερτικό της σε αυτό το γίγνεσθαι,έστω και για λίγο..
Κι είναι που θεωρώ ευλογία την ώρα που η ψυχή απαλλαγμένη από την σκέψη βουτάει στα χρώματα τα όμορφα της ζωής και ντύνεται την ομορφάδα τους ως τα βάθη της..
Κι όταν αυτή την φύση, δεν την βλέπουμε μες από τα μάτια μας μοναχά, μα και την οσφραινόμαστε στα μύρια όσα αρώματά της,στις μυρωδιές της όλες, κι όταν νοιώθουμε στην αφή μας την στιλπνάδα ή και την αγριάδα της υφής των πραγμάτων της, όταν την ακούμε στους ήχους και τις σιωπές της, όταν αφηνόμαστε να γίνουμε ένα μαζί της..Μεγαλείο!
Πόσοι πολλοί έχουν πει και λεν’ ότι η σκέψη πρέπει σώνει και καλά νάναι πανταχού παρούσα για την ανθρώπινη ύπαρξη; Ότι ο άνθρωπος χωρίς την σκέψη απλά δεν υπάρχει;Το έχουν πει πολλοί, ναι..Μα, θαρρώ, πως για την ισορροπία και την αρμονία της ψυχής και της σκέψης, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης, καλόν είναι ο άνθρωπος να αφήνεται έστω και για λίγο μακρυά από σκέψη και λογισμούς, να ζει και να βιώνει με τις αισθήσεις του όλες και όσο μπορεί, τα πράγματά της φύσης, υλικά και άυλα, ορατά και αόρατα..Με τα μάτια της ψυχής του μοναχά, όσα δέχεται από αυτήν και ίσα ως τα βάθη του είναι του..Και αυτό, σαν κάνουμε, μέρος της ύπαρξής μας είναι. Γιατί μέρος της φύσης είμαστε οι άνθρωποι, αναπόσπαστο μάλιστα..Πως να μην κοινωνούμε μαζί της κι όμως να λέμε πως υπάρχουμε; Πως μπορούμε να την αρνιόμαστε χάριν του λογισμού μας;
Είναι ο λογισμός που γέννησε την ύπαρξή μας ή η ύπαρξή μας που γέννησε τον λογισμό μας;
Ανά τους αιώνες οι άνθρωποι προσπαθήσαμε και ακόμα προσπαθούμε μέσα από τις τέχνες μας να ορίσουμε την φύση, να την προσδιορίσουμε στην ομορφιά της, έστω στα χρώματά της μες από τα πινέλα μας, να μετουσιώσουμε την αίσθησή της μες από την ποίησή μας, μες από τον λόγο μας, να φτειάξουμε όργανα για να μεταφέρουμε τους ήχους της, τις σιωπές της, να πάρουμε από τα δικά της για να παρατείνουμε την ύπαρξή μας..Πόσες και πόσες άλλες πτυχές της δεν προσπαθούμε μέσω της σκέψης μας, της νοήσής μας, με ποικίλους τρόπους και μεθόδους να εμβαθύνουμε σε αυτήν, να την εξερευνήσουμε, να την γνωρίσουμε;Να την κυριεύσουμε; Εμείς, το μέρος της, αυτήν που και η ίδια είναι μέρος του όλου; Αφελείς και ανόητοι που είμαστε και πόσο καταστροφικοί σε βάρος της και σε βάρος μας!
“Με πόσους τρόπους η τεχνίτρα φύση κρύβει κάθε πτυχή από τη μυστηριακή αρχαιότητα.
Την κρύβει κάτω από ρόδα, βιολέτες και τις χιλιόμορφες χαραυγές.”
αναλογιζόταν ο Ralph Waldo Emerson
Γιαυτό και κατάληγε, σε εκείνο που στ’ αλήθεια μ’ αρέσει να κάνω, πως μου ευφραίνει την καρδιά και την ψυχή κάθε φορά
που αντικρύζω την ομορφιά και σε όποια μορφή της, την φύση μα και την ανθρώπινη στην δημιουργία της.
Και με αυτά τα λόγια του σας καληνυχτίζω για απόψε..
“Ποτέ μη χάνεις την ευκαιρία να θαυμάζεις οτιδήποτε όμορφο, γιατί η ομορφιά είναι το χειρόγραφο του Θεού -μια δημόσια μυσταγωγία. Καλωσόρισέ την σε κάθε όμορφο πρόσωπο, σε κάθε ωραίο ουρανό, σε κάθε όμορφο λουλούδι,
και ευχαρίστησε το Θεό για αυτή την ευλογία”
https://beatrikn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου