Στα βραχώδη βουνά της Gheralta…
…ένας Αιθίοπας ιερέας εξομολογείται
Βρισκόμαστε στην πεδιάδα Gheralta στη βορεινή Αιθιοπία, σ’ ένα απ’ τα πιο απόκοσμα και μοναχικά μέρη αυτού του πλανήτη.
Ερημιά … με ελάχιστη βλάστηση, ζέστη … με αδυσώπητη ηλιοφάνεια και βραχώδη βουνά … με κοφτερές πλαγιές που απειλούν κάθε μορφή ζωής σε περίπτωση που θελήσει να τα ιχνηλατήσει.
Εκεί ψηλά - μέσα στους απόκρημνους βράχους - είναι σκαμμένα 35 εκκλησάκια, ενδιαφέρουσας αρχιτεκτονικής, με καλοδιατηρημένες πολύχρωμες τοιχογραφίες στο εσωτερικό τους. Το σκηνικό φανερώνει από μόνο του την ταλαιπώρια που αντιμετωπίζει εδώ και αιώνες η θρησκευτική μειονότητα της Μέσης Ανατολής – οι Χριστιανοί Κόπτες.
Εκεί ψηλά - τέρμα Θεού - ένας ερημίτης μοναχός μας εξομολογείται το βίωμα της κοσμικής απομόνωσής του, μέσα απ’ το χορταστικό ένθεο συναίσθημα που του δωρίζει η πίστη του. Ένα συναίσθημα πληρότητας που αψηφά τους φυσικούς νόμους και δίνει σ’ αυτήν τη σχεδόν αποστεωμένη φιγούρα του Αιθίοπα τη σωματική ελαφράδα που απαιτεί μια ανάβαση σε ανθρωπίνως απαγορευμένες ζώνες.
Ο ιερέας μοναχός - μεταλαμπαδευτής του λόγου του Θεού και προστάτης του Οίκου του - ζει έναν βίο … τόσο αβίωτο για τους περισσότερους από εμάς … τόσο, όμως, τέλεια εναρμονισμένο με τα δικά του ψυχικά αποθέματα. Η καθημερινότητά του, ίδια και απαράλλαχτη κατά τα φαινόμενα … αλλά απολύτως διαφορετική, ψυχικά και διανοητικά, καθώς η σκέψη ως γνωστόν κάνει τα πιο γρήγορα και ενδιαφέροντα ταξίδια.
Σ’ αυτήν την απομακρυσμένη περιοχή της Αφρικής … θεωρητικά ολομόναχος … ξεκινά τη μέρα του χαράματα ετοιμάζοντας το μεσημεριανό του. Στις 6 π.μ. … βαθιά ευτυχής … ξεκινά την πνευματική του διαδρομή προς το εκκλησάκι.
Η διαδρομή, που σε σκιάζει και μόνο στην υπόνοια να την περπατήσεις ή μάλλον να την σκαρφαλώσεις, είναι μια 2ωρη άκρως επικίνδυνη ορειβασία σε κακοτράχαλα ολισθηρά μονοπάτια. Ένα στραβοπάτημα αρκεί για να πέσεις στο κενό χωρίς επιστροφή.
Τα 10 μέτρα υποχρεωτικής κάθετης αναρρίχησης - σε καθημερινή βάση - δε, χωρίς παπούτσια και βοηθήματα, είναι η υπέρτατη απόδειξη της ψυχραιμίας που διαθέτει ένας άνθρωπος που όχι απλά ‘πιστεύει’ στην παρουσία του Θεού αλλά ‘Τον βλέπει’ και ‘Τον αισθάνεται’ ολόγυρά του.
Όταν τελικά φτάνει στο εκκλησάκι του, που βρίσκεται εκεί απ' τον 6ο μ.Χ. αιώνα, αισθάνεται μια απογειωτική γαλήνη που απολαμβάνει καθήμενος στο χείλος του γκρεμού. Εκεί όλα έρχονται σε ισορροπία, με το νόημα της ζωής να του γνέφει συγκαταβατικά.
“Τα έργα του Θεού είναι τέλεια καμωμένα”, εξομολογείται χαζεύοντας την απεραντοσύνη του τοπίου.
ΑΥΤΟΣ και η εύμορφη ΠΛΑΣΗ γύρω του είναι αρκετά για να τον πείσουν για το αυτονόητο της ύπαρξης Δημιουργού. Η μαγεία του υπέρτατου κάλλους στον μακρινό ορίζοντα, που έχει την τύχη να απολαμβάνει κάθε μέρα σε κατάσταση εσωτερικής ανάπαυσης, καθαρίζει τις περίσσιες ανησυχίες του μυαλού και τακτοποιεί τις ουσιώδεις σκέψεις του νου.
“Αισθάνομαι Ελεύθερος και Ευτυχισμένος”, εξομολογείται … τόσο απλά και τόσο ανεπιτήδευτα.
Εκεί έχει όλον τον χρόνο να διαβάσει τα αρχαία εκκλησιαστικά κείμενα, εμβαθύνοντας κάθε φορά κι ένα βήμα παραπάνω, γεγονός που γλυκαίνει την ψυχή του και ενισχύει τα αβίαστα συμπεράσματά του. Η επικοινωνία του με τον Θεό είναι ακατανίκητα άμεση και λυτρωτική … αδιανόητα παρούσα και συμφιλιωτική.
Όλοι οι ιερείς που προηγήθηκαν ανά τους αιώνες, με έντονο το αίσθημα του χρέους προς την ανθρωπότητα, κρατούσαν το εκκλησάκι ζωντανό με τις ψαλμωδίες τους εις ένδειξη σεβασμού στη μεταφυσική αλήθεια. Είναι η αλήθεια πέρα από το Τότε, το Τώρα, το Μετά … η αλήθεια που σπα τα δεσμά του μικρόκοσμού μας και ανοίγει αχανείς ορίζοντες χωρίς Αρχή και Τέλος.
Κανένας ιερέας στο βάθος των αιώνων ΔΕΝ έχασε τη ζωή του πάνω στο καθήκον της ανάβασης. Οι σωροί όλων κείτονται κάπου εκεί δίπλα στο εκκλησάκι, εκεί που η Ζωή και ο Θάνατος αλλάζουν σκυτάλη ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ…
Με τον ερχομό του δειλινού έρχεται και η ώρα της επιστροφής. Αρχίζει η κάθοδος του τρόμου σε πατήματα τρεμάμενα ασταθή. Υπάρχει, όμως, η σιγουριά της Ένθεης Αγάπης που λειτουργεί ως πέπλο προστασίας. Γι’ αυτό και η κατάβαση για τον ιερέα έχει το άγχος του αποχωρισμού από τον Οίκο του Θεού και όχι το άγχος του Θανάτου από μια πτώση στο κενό.
Εμείς όλοι, που ζούμε σφηνωμένοι στα αστικά τοπία και αναλωνόμαστε το μεγαλύτερο μέρος του βίου μας σε εγκόσμιες ασημαντότητες, βλέπουμε αυτόν τον άνθρωπο ως εξωγήινη μορφή ζωής.
Η επαφή με τον Εαυτό μας, με τη Φύση και με τον Θεό - και απευθύνομαι σε όσους έχουν αυθεντική πίστη μέσα τους - νομίζω ότι είναι ένας εύκολος κατά βάση δρόμος. Θέλει απλά κάποιος να αφεθεί στη χαλάρωση των αισθήσεών του και τότε όλα θα φανερωθούν.
Όλα είναι εκεί έξω … μπροστά μας … και περιμένουν υπομονετικά να τους δώσουμε λιγάκι απ’ την προσοχή μας.
Το ότι νοσούμε από πολύ νωρίς στη ζωή μας από ‘μερική τύφλωση’ και απαιτεί μετά καθημερινό αγώνα για να την περιορίσουμε, ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα. Το πραγματικό, δηλαδή, πρόβλημα δεν είναι να δούμε το αυτονόητο μεγαλείο ενός Δημιουργού και να πιστέψουμε σ’ αυτό, αλλά το ότι για να συμβούν όλα αυτά τα αυτονόητα πρέπει να πάμε κόντρα στον κοντόφθαλμο Εγκόσμιο Υλισμό.
Αν συμμαζέψουμε, λοιπόν, έστω και λίγο το Εδώ και Τώρα της γήινης υπόστασής μας, ένας άλλος εντυπωσιακός Κόσμος θα ξεδιπλωθεί μπρος στα μάτια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου