Με το συμπάθειο, η ταινία ήταν καλύτερη

Η μεγάλη μου αγάπη ήταν και παραμένει η λογοτεχνία. Δεν είναι μόνο η σκηνοθετική αυτονομία που δίνει ο συγγραφέας στον αναγνώστη, είναι και το ίδιο το υλικό, το χαρτί, που με γοητεύει αφάνταστα. Ο κινηματογράφος από την άλλη είναι ένας κόσμος που ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, όχι γιατί πιο πριν δεν έβλεπα ταινίες ή δεν πήγαινα σινεμά, αλλά γιατί για πάρα πολλά χρόνια η ταινία ήταν συνυφασμένη με την τηλεόραση στο μυαλό μου. Το πρόλαβα όμως, ευτυχώς, και σε αυτό βοήθησε πολύ η περιέργεια που είχα για τις κινηματογραφικές διασκευές βιβλίων που είτε είχα διαβάσει είτε ήθελα να διαβάσω. Στην συγκεκριμένη ανάρτηση, στην πρώτη από τις πολλές αυτής της σειράς, θα αναφέρω κάποιες ταινίες που μου άφησαν καλύτερες εντυπώσεις από τα βιβλία. Τι να κάνουμε παιδιά, συμβαίνουν και αυτά!

Trainspotting (1996)

Και ναι, μόλις μπήκε ο ελέφαντας στο δωμάτιο! Το 1996 ο Danny Boyle διάλεξε ζωή και δημιούργησε το κινηματογραφικόTrainspotting που έμελλε να επηρεάσει μια ολόκληρη γενιά θεατών. Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να μην είναι καλό σε αυτή την ταινία, από τις συγκλονιστικές ερμηνείες του McGregor και του Miller μέχρι το επικό Lust for life που επανέφερε στην ζωή τον Iggy Pop. Φυσικά δεν γίνεται να μην αναφέρω και την καλύτερη οπτικοποιημένη εκδοχή του Perfect Day που έχει δημιουργηθεί πάνω σε τούτο τον μάταιο κόσμο (σας υπενθυμίζω εξάλλου ότι σας μιλάει η Sweet Jane!). Η ταινία βασίζεται στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Irvine Welsh, ένα βιβλίο που προσπάθησα να διαβάσω δεκάδες φορές και κάθε φορά παρατούσα όλο και πιο γρήγορα. Δεν είναι η ιδέα μου, πιστέψτε με, το λογοτεχνικό Trainspotting δεν διαβάζεται! Δεν λέω ότι είναι ένα κακό βιβλίο, σε καμία των περιπτώσεων, αλλά είναι αφόρητα δυσκοίλιο. Μαντεύω πως το ίδιο θα συμβαίνει και με τα υπόλοιπα βιβλία του Welsh, πράγμα που δεν με ενθουσιάζει καθόλου, γιατί ήδη βρίσκονται τα περισσότερα στην βιβλιοθήκη μου.

Requiem for a Dream (2000)

Από το ένα ναρκωτικό στο άλλο το πάμε σήμερα. Δύο χρόνια μετά το π, που τον καθιέρωσε στον κινηματογραφικό χώρο, ο Darren Aronofsky βγάζει στις αίθουσες το Requiem for a Dream, μία ταινία που καταπιάνεται με το θέμα του εθισμού. Όπως και στην περίπτωση του Trainspotting παραπάνω, οι συστάσεις περιττεύουν. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Κουτσογιαννόπουλος σε αυτή την περίπτωση, πάντως αυτό που συνέβη στο Requiem δεν θα ξανασυμβεί όσο και αν προσπαθήσει ο Darren και τα φιλαράκια του. Από την μια η αξεπέραστη ερμηνεία της Ellen Burstyn, η οποία -αν είστε Χριστιανοί- έχασε το Oscar από την Julia Roberts, και από την άλλη η μουσική του Clint Mansell φτάνουν και περισσεύουν για να θυμάστε για πάντα την συγκεκριμένη ταινία. Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το Requiem όμως, το ομώνυμο μυθιστόρημα του Hubert Selby Jr, και να το διαγράψετε παντελώς από την μνήμη σας εγγυώμαι πως η Βενετιά δεν θα χάσει κανένα βελόνι.

Naked Lunch (1991)

Με την ανάγνωση του βιβλίου να είναι ακόμα φρέσκια στο μυαλό μου, έβαλα να δω την ταινία με μισή καρδιά. Αφενός δεν ήξερα τι να περιμένω από τον Burroughs στην διασκευή του σεναρίου, αφετέρου η μοναδική ταινία του Cronenberg που είχα δει, το A Dangerous Method, ήταν πολύ χλιαρή για τα γούστα μου. Με τα πολλά, πάτησα το play και δεν σηκώθηκα παρα μόνο αφότου τελείωσε. Για όσους δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, έχετε υπόψη ότι πρόκειται για ένα αλλόκοτο ανάγνωσμα για γερά σαγόνια και στομάχια. Ακριβώς την ίδια εντύπωση μου άφησε και η ταινία. Σίγουρα δεν είναι από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, είναι όμως μια αλλόκοτα αξιόλογη ταινία με καλές ερμηνείες. Πάνω από όλα όμως, είναι πιο στρωτή και λιγότερο χαώδης από το βιβλίο.

Big Fish (2003)

Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεστε, κι όμως το Big Fish είναι βασισμένο σε βιβλίο. Η αλήθεια είναι πως σε αυτή την μάχη λογοτεχνικής – κινηματογραφικής διασκευής δυσκολεύτηκα. Βιβλίο και ταινία μου άρεσαν εξίσου πολύ. Μετά όμως σκέφτηκα τον McGregor στον ρόλο του Bloom και συνήλθα. Έτσι φτάσαμε ως εδώ! Δεν έχω πολλά να πω ούτε για το έργο του Tim Burton -που τι να πει κανείς άραγε για αυτό- ούτε για το βιβλίο του Daniel Wallace. Με συγκίνησαν και τα απόλαυσα εξίσου. Ναι, η αισθητική του Burton και η ερμηνεία του McGregor έδωσαν το τελικό αποτέλεσμα, αν όμως έχετε τον χρόνο και την διάθεση αναζητείστε και το μικρό βιβλιαράκι του Wallace. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, αυτά τα δύο μαζί πακέτο γίνονται και καταπληκτικό δώρο!

Fantastic Planet (1973)

Άλλη μια ταινία που οι περισσότεροι δεν θα γνωρίζουν ότι βασίστηκε σε βιβλίο. Δεν σας αδικώ, ούτε και εγώ το ήξερα. Το οπτικό αριστούργημα (και όποιος διαφωνεί ας αποχωρήσει αυτή την στιγμή από το μπλογκ μου!) του René Laloux βασίζεται σε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Stefan Wul. Την μεταφορά (αγγλιστί adaptation) του μυθιστορήματος του Wul έκανε μια άλλη μεγάλη μορφή, ο Roland Topor. Ξέρω πως δεν σας λέει τίποτα το όνομά του, για αυτό θα σας πω εγώ. Ο Topor είναι ο συγγραφέας του Ενοίκου, του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Roman Polanski. Ως ηθοποιός μάλιστα, γιατί ήταν και πολυπράγμων ο άτιμος, έχει παίζει και έναν μικρό ρόλο στο άλλο αριστούργημα, άνευ βιβλίου αυτό, στο Sweet Movie. Όπου μαζεύονται πολλές διάνοιες ξέρετε τι συμβαίνει ε; Σουρεαλιστικό πανδαιμόνιο! Το Fantastic Planet ήταν ένα μέτριο βιβλίο, άχρωμο και αφάνταστο, που πέφτοντας στα κατάλληλα χέρια έγινε ένα καταπληκτικό animation. Όποιος δεν το έχει δει, να το κάνει αμέσως παρακαλώ!

https://stylerivegauche.wordpress.com/