Δεν τελειώνει εδώ

Έξω ξημερώνει. Το 2017 ανατέλλει. Ζεστός καφές, τσιγάρο για παρέα κι εσύ. Λείπεις. Είσαι τόσο πολύ εδώ κι όμως λείπεις τόσο πολύ.

Ο ουρανός πεντακάθαρος, σαν τα σύννεφα να έκαναν στην άκρη για να δώσουν χώρο στον ήλιο να φωτίσει το σύμπαν χωρίς το παραμικρό εμπόδιο.

Μετά από πάρα πολλά χρόνια ακούω μουσική από cd. Ένα cd γραμμένο από τα χρόνια του σχολείου γεμάτο όχι μόνο από τραγούδια αλλά από αναμνήσεις, όνειρα, προσδοκίες, ζωή!

Φέρνω στο μυαλό μου εκείνο το κείμενο,https://facerealityweb.wordpress.com/2017/01/05/face-the-discordances/ χαμογελώ. Το cd της ζωής αλλάζει κομμάτι. Κανείς δεν ξέρει τι θα παίξει όμως δεν έχει καμία σημασία, καινούριο τραγούδι ξεκινά.

Μαζί του αλλάζει κομμάτι και το δικό μας cd. Τι κι αν το προηγούμενο δεν τελείωσε ως του έπρεπε; Τι κι αν “κόλλησε” το cd και πήγε αυτόματα στο επόμενο; Καινούριο τραγούδι ξεκινά, νέες μελωδίες, καινούριες μουσικές.

Το playlist της ζωής δεν έχει repeat, ούτε rewind. Ίσως μόνο λίγο τα βράδια που χαμηλώνει η φασαρία μπορείς να κάνεις μια μικρή επιστροφή, να ακούς στα κλεφτά κάποια τραγούδια που σου άρεσαν, όμως σαν ξημερώσει η μέρα αυτά χάνονται και πάλι από τα ηχεία.

Το cd player με τρολάρει. Ένα τραγούδι εντελώς δικό σου ξεκινά. Ο ήλιος σηκώνεται και ο ορίζοντας μοιάζει σαν να χει στην άκρη του μια εστία φωτιάς, ίσως κι αυτή να καίει κάπου, σε κάποιο λιμάνι…Η εικόνα κόβει την ανάσα, δεν υπάρχουν λέξεις, μόνο συναισθήματα. Λείπεις!

Ψιχαλίζει, όμως γρήγορα σταματά. Θα ήταν άδικο μια βροχή να σβήσει μια φωτιά που καίει τόσο όμορφα.

Ο χρόνος σταματά. Στο player του μυαλού μου γίνεται για λίγο έναrewind στο δικό μας τραγούδι, στην δική μας μπαλάντα.Τελικά δεν ήταν τόσο άσχημη, αν ήταν δεν θα με νανούριζε τα βράδια. Θα μπορούσε βέβαια να είναι καλύτερη αν έλειπαν πολλά τεχνικά λάθη στην εκτέλεση.

Για καιρό ακούγαμε με προσοχή ο ένας τα τραγούδια του άλλου. Που και που κάναμε διακριτικά και λίγο δεύτερες φωνές να σβήσουν τα φάλτσα.

Ξαφνικά βρεθήκαμε να τραγουδάμε μαζί ντουέτο και τα τραγούδια μας βρέθηκαν να παίζουν μαζί σαν ένα.Η μπάντα στόναρε, κάποιοι μουσικοί χαλούσαν το κομμάτι. Άργησαν αλλά έφυγαν. Το ίδιο κι όσοι δυσανασχέτησαν από το κοινό όταν ανεβήκαμε μαζί στην σκηνή. 

Οι μουσικές μας όμορφες όμως κάποιος μάλλον πείραζε το playback κι έτσι ξεκίνησαν ασύγχρονες. Τις χαμηλώναμε, προσπαθούσαμε να τις συγχρονίσουμε και να τις δυναμώσουμε πάλι.Μέχρι τότε οι φωνές έμεναν μόνες, να τραγουδούν acapella. Τι κι αν όταν το καταφέρναμε το τραγούδι ήταν τόσο μα τόσο όμορφο; Πόσα acapella σημεία αντέχει ένα τραγούδι χωρίς να κουραστεί και να κουράσει;

Μετά από πολλές πρόβες κι αφού καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να συγχρονίσουμε, ήρθε η ώρα το τραγούδι να παίξει κανονικά και ν’ακουστεί στον κόσμο. Φώτα, αυλαία, κοινό, έτοιμα.

Οι πρώτες νότες μαγικές, το πρώτο σου κουπλέ βγαλμένο μέσα από παραμύθι, όμως κάπου εκεί πριν το ρεφρέν παραπατώ στην σκηνή και τραβώ τα καλώδια. Άγαρμπος αφού . Οι φωνές κλειστές από την υπερπροσπάθεια της πρόβας κι άλλη δύναμη για acapella δεν υπήρχε.

Ησυχία… Σιωπή… Το live λήγει άδοξα… μετά την αμηχανία της παύσης το cdμας γυρνά σε safe mode κι αλλάζει κομμάτι. The show must go on!

Άλλο ένα τσιγάρο τελειώνει. Τραβώ την τελευταία τζούρα και πριν το σβήσω μυρίζω το άρωμα του. Θυμάμαι να μου λες ότι σου άρεσε.

Κάνει κρύο. Τόσο κρύο που με καίει. Όπως καίει ο πάγος.

Άναψα κι άλλο χωρίς να το καταλάβω. Το cd έχει τελειώσει, τα ηχεία σώπασαν.

Ξαναβάζω το τραγούδι σου. Ο καφές πλέον δεν είναι τόσο ζεστός. Το τσιγάρο καίει ακόμα. Κοιτώ την κάφτρα του και τον καπνό που βγάζει και χάνεται στον αέρα.

Αφήνω να πάρει μαζί του όποιο παράπονο γι’αυτά που δεν ζήσαμε, όποιο πόνο για όποια λάθη, όποιο γαμώτο για φάλτσα των άλλων. Κρατώ μόνο τα γέλια και τα όνειρα να μου κάνουν παρέα τα βράδια, μαζί μ’αυτά που έκανα παιδί.

Ο ήλιος έχει σηκωθεί για τα καλά κι έχει φωτίσει τον κόσμο. Το 2017 ανέτειλε γεμάτο χρώματα. Η παύση τελείωσε, το επόμενο κομμάτι της ζωής ξεκίνησε.

Ανοίγω το παράθυρο και βγαίνω έξω. Κοιτώ τον ήλιο που σηκώθηκε μεγαλοπρεπής και χαμογελώ. Θυμίζει τόσο εσένα. Δεν λείπεις. Είσαι εδώ! Είσαι μέσα μου παντού.

Σημασία δεν έχει πόσο γνωρίζεις κάποιον αλλά πόσο τον έχεις νιώσει, λέει μια πολύ καλή μου φίλη. Και ξέρεις τι; Έχει απόλυτο δίκιο. Νιώθω σαν να σε ξέρω από πάντα. Σαν να είσαι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ίσως και το πιο όμορφο.

Ξημέρωσε για τα καλά, ώρα για ύπνο. Το κρεββάτι περιμένει. Άδειο αλλά τόσο γεμάτο από σένα. Είσαι μαζί μου και σήμερα να μου κάνεις παρέα. Να μην νιώθω το κρύο. Όμως όχι όπως τις άλλες φορές. Σήμερα δεν θα μου λείπεις.

Σήμερα θα είσαι εδώ μαζί μου να σιγοτραγουδάμε αδέξια αυτή την λίγοφάλτση κι ασυγχρόνιστη μπαλάντα μέχρι να ξυπνήσω και να ακούσω τις πρώτες νότες από από το καινούριο τραγούδι που ξεκινά και για τους δύο.

Ας αφεθούμε στην μαγεία της μουσικής, μένουν ακόμα πολλά όμορφα τραγούδια να παίξουν.

Θα συνεχίσω να ακούω τις μουσικές σου που τόσο πολύ μου αρέσουν, να μαγεύομαι στα σόλα σου, να σε πειράζω στα μικρά σου φάλτσα, να καμαρώνω την αρμονία σου!Ελπίζω και οι δικές μου να συνεχίσουν για πολύ ακόμα να σε κάνουν να διασκεδάζεις και να γελάς.

Και πού ξέρεις, το cd δεν τελειώνει εδώ, μπορεί κάπου ανάμεσα στα επόμενα κομμάτια η ζωή να έχει γραμμένο άλλο ένα ντουέτο για μας… 

by Kostis ♥

https://facerealityweb.wordpress.com/