Μινιμαλισμός
Ένας Γιαπωνέζος εξηγεί…
Επιτρέψτε μου να σας πω λίγα λόγια για τον εαυτό μου. Είμαι ένας 35-χρονος εργένης που δεν παντρεύτηκε ποτέ. Εργάζομαι ως συντάκτης σε εκδοτική εταιρεία.
Πρόσφατα μετακόμισα από τη συνοικία Nakameguro στο Τόκιο, όπου έζησα για μια δεκαετία, σε μια γειτονιά που ονομάζεται Fudomae, σε διαφορετικό μέρος της πόλης. Το ενοίκιο είναι μεν φθηνότερο, αλλά οι μεγάλες μετακινήσεις λίγο πολύ μου αποστραγγίζουν τις αποταμιεύσεις μου.
Κάποιοι από εσάς μπορεί να πιστεύουν ότι είμαι ένας αποτυχημένος: ένας άγαμος, δηλαδή, ενήλικας με ελάχιστα χρήματα. Ο παλιός μου εαυτός πολύ δύσκολα θα τα παραδεχόταν όλα αυτά. Ήμουν αδικαιολόγητα υπερήφανος. Αλλά ειλικρινά … δεν με ενδιαφέρει τίποτα πια. Ο λόγος είναι πολύ απλός: είμαι απόλυτα ευτυχισμένος ακριβώς όπως είμαι τώρα.
Γιατί; Διότι έχω απαλλαγεί από τα περισσότερα υλικά αγαθά που μέχρι πρότινος κατείχα.
Ο Μινιμαλισμός είναι ένας τρόπος ζωής σύμφωνα με τον οποίο μειώνετε τα υπάρχοντά σας στο ελάχιστο δυνατό. Η διαβίωση μόνο με τα απολύτως απαραίτητα δεν παρέχει μόνο επιφανειακά οφέλη, όπως η απόλαυση ενός τακτοποιημένου δωματίου ή η ευκολία στο καθάρισμα, αλλά οδηγεί και σε μια πιο θεμελιώδη αλλαγή. Σας δίνει, λοιπόν, την ευκαιρία να σκεφτείτε τι σημαίνει να είναι κάποιος στα αλήθεια ευτυχισμένος-η.
Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι όσο περισσότερα αγαθά έχουμε, τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Και επειδή ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να φέρει το ‘αύριο’, έχουμε την τάση να μαζεύουμε και να σώζουμε όσο περισσότερα μπορούμε. Αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε πολλά χρήματα, και έτσι σταδιακά αρχίζουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους βάσει της οικονομικής τους κατάστασης. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρέπει να αποκτήσουμε πολλά χρήματα, ώστε να θεωρηθούμε επιτυχημένοι. Για να κερδίσουμε, όμως, χρήματα χρειαζόμαστε όλους τους άλλους γύρω μας να ξοδεύουν τα δικά τους χρήματα. Και έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζετε…
Εγώ, λοιπόν, είπα ‘Αντίο’ σε πολλά πράγματα, πολλά από τα οποία με ‘συντρόφευαν’ εδώ και χρόνια. Κι όμως! Τώρα ζω την καθημερινότητά μου με πιο θετική διάθεση. Αισθάνομαι περισσότερο ευτυχισμένος τώρα από ότι στο παρελθόν.
Δεν ήμουν πάντα μινιμαλιστής. Συνήθιζα να αγοράζω πολλά πράγματα, πιστεύοντας ότι όλα αυτά θα βελτιώσουν την αυτό-εικόνα μου και θα με οδηγήσουν σε μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Μου άρεσε να συλλέγω πολλά άχρηστα πράγματα που δεν μπορούσα να αποχωριστώ με τίποτα. Ήμουν ένα φυσικό ‘ταλέντο’ στη συλλογή μικροπραγμάτων, νομίζοντας ότι έτσι γινόμουν μια πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα στα μάτια τρίτων.
Ταυτόχρονα, έκανα συνεχώς συγκρίσεις με άλλους ανθρώπους που είχαν περισσότερα ή καλύτερα πράγματα σε σχέση με εμένα, γεγονός που με έκανε δυστυχισμένο. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα και πάντα έχανα πολύτιμο χρόνο. Το αλκοόλ έγινε η διέξοδός μου, και η συμπεριφορά μου απέναντι στις γυναίκες ήταν άδικη. Δεν προσπαθούσα παρόλα αυτά να αλλάξω. Νόμιζα ότι επειδή ‘Αυτός Ήμουν’, γι’ αυτό άξιζε να είμαι δυστυχισμένος.
Το διαμέρισμά μου ήταν τρομερά ακατάστατο. Όταν η κοπέλα μου ερχόταν να με επισκεφτεί για το Σαββατοκύριακο, όσο και αν τακτοποιούσα το σπίτι δε γινόταν να δείξει ευπαρουσίαστο. Υπήρχαν βιβλία στοιβαγμένα παντού, επειδή ο χώρος στα ράφια μου δεν ήταν ποτέ αρκετός. Τα περισσότερα τα είχα ξεφυλλίσει μία ή δύο φορές, με τη σκέψη ότι θα τα διάβαζα με την πρώτη ευκαιρία.
Η ντουλάπα μου ήταν γεμάτη με τα κατά καιρούς αγαπημένα μου ρούχα, τα περισσότερα από τα οποία είχα φορέσει ελάχιστες φορές. Το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο με ‘ξεχασμένα’ πράγματα που είχα αγοράσει για να ασχοληθώ σε χομπίστικο επίπεδο, αλλά τα οποία τελικά βαρέθηκα και παράτησα. Όπως μια κιθάρα και ένας ενισχυτής, που βρίσκονται κάπου εκεί καλυμμένα με σκόνη. Όπως, επίσης, και κάποια βιβλία αγγλικών που είχα προγραμματίσει να μελετήσω όταν θα έβρισκα περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κάτι που ποτέ δεν έκανα. Ακόμη και μια υπέροχη κάμερα-αντίκα, στην οποία βεβαίως ποτέ δεν έβαλα ούτε ένα φιλμ.
Εν τω μεταξύ, συνέχισα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους. Ένας φίλος μου από το κολέγιο ζούσε σε ένα πολυτελές διαμέρισμα σε μια προσφάτως ανεπτυγμένη περιοχή στο Τόκιο. Είχε γυαλισμένη είσοδο και κομψά σκανδιναβικά έπιπλα. Όταν τον επισκέφτηκα, έπιασα τον εαυτό μου να υπολογίζει το ενοίκιό του, καθώς εκείνος με προσκαλούσε ευγενικά να μπω μέσα. Εργαζόταν σε μια μεγάλη εταιρεία, οι απολαβές του ήταν πολύ υψηλές, είχε παντρευτεί μια καλλονή και είχε ένα όμορφο μωρό, ντυμένο με την τελευταία λέξη της μόδας.
“Μοιάζαμε πολύ όταν φοιτούσαμε στο κολέγιο”, σκέφτηκα. Τί συνέβη μετά; Πώς οι ζωές μας πήραν τόσο διαφορετικές κατευθύνσεις;
Μετά, είδα στο δρόμο μια λευκή κάμπριο Ferrari να με προσπερνά με επιδεικτική ταχύτητα. Κόστιζε δύο φορές την αξία του διαμερίσματός μου. ‘Την’ κοίταζα καθώς εξαφανιζόταν μπρος στα μάτια μου, με το πόδι στο πεντάλ του μεταχειρισμένου ποδηλάτου μου.
Αγόρασα αμέσως λαχείο, με την ελπίδα ότι προλαβαίνω να διεκδικήσω το χαμένο έδαφος. Χώρισα την κοπέλα μου, λέγοντάς της ότι δεν μπορούσα να δω κανένα μέλλον μαζί της, δεδομένης της θλιβερής οικονομικής μου κατάστασης. Όλον εκείνον τον καιρό, έκρυβα προσεκτικά το σύνδρομο κατωτερότητάς μου και ενεργούσα σαν να μη συνέβαινε τίποτα περίεργο στη ζωή μου.
Ήμουν, όμως, δυστυχισμένος και έκανα και τους γύρω μου δυστυχισμένους.
Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό όταν λέω ότι άρχισα να γίνομαι ένας άλλος άνθρωπος υιοθετώντας τον Μινιμαλισμό. Κάποιος μου είπε: "Δεν έκανες και κάτι τόσο σπουδαίο! Το μόνο που έκανες ήταν να πετάξεις κάποια περιττά πράγματα", γεγονός που είναι αλήθεια. Αλλά έχοντας λιγότερα πράγματα γύρω μου, άρχισα να αισθάνομαι όλο και πιο ευτυχισμένος μέρα με τη μέρα. Άρχισα σιγά-σιγά να καταλαβαίνω τι σημαίνει «Ευτυχία».
Αν βλέπετε τον εαυτό σας μέσα από εμένα – δυστυχισμένο-η, να κάνετε συγκρίσεις συνεχώς με τους άλλους και να πιστεύετε ότι η ζωή σας είναι χάλια - νομίζω ότι πρέπει να προσπαθήσετε να αποχαιρετήσετε μερικά από τα πράγματα σας.
Ναι, υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που δεν έχουν ποτέ συνδεθεί με υλικά αγαθά και άνθρωποι που μπορούν να εξελιχθούν μέσα στο χάος των ‘άπειρων’ αντικειμένων. Είναι, όμως, τρομερά σπάνιες περιπτώσεις!
Εγώ θέλω να βρω τρόπους με τους οποίους οι απλοί άνθρωποι σαν εσάς και εμένα μπορούν να βρουν τις πραγματικές απολαύσεις στη ζωή. Όλοι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Αλλά η υπερπροσπάθεια να ‘αγοράσουμε’ την ευτυχία, μας κάνει πρόσκαιρα ευτυχισμένους.Κάπου εκεί, η αληθινή ευτυχία χάνει τον δρόμο της.
Μετά από αυτό που έχω περάσει, νομίζω ότι λέγοντας ‘Αντίο’ στα πράγματα σας είναι κάτι περισσότερο από μια άσκηση καθαριότητας.
Νομίζω ότι είναι μια άσκηση εκμάθησης της αληθινής «Ευτυχίας».
Ίσως αυτό ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό! Νομίζω, όμως, ότι είναι...
Πηγή: The Guardian
Ο Fumio Sasaki έχει στο σπίτι του ένα στρώμα στο πάτωμα, 3 πουκάμισα και 4 ζευγάρια κάλτσες!
Δεν ξέρω αν ο Μινιμαλισμός αποτελεί διέξοδο κάποιων ανθρώπων που αδυνατούν “να πιάσουν την καλή” σε μια εποχή που η κατανάλωση είναι σχεδόν ισότιμη με την επιτυχία.
Αυτό, όμως, που διαφαίνεται σχεδόν ξεκάθαρα είναι ότι η συσσώρευση υλικών αγαθών χωρίς προφανή λόγο, μακροπρόθεσμα όχι μόνο δεν σε κάνουν ευτυχισμένο αλλά στο τέλος καταλήγουν να σε καταπιέζουν κι από πάνω. Κι αυτό γιατί ανυπόμονα αναμένουν ‘στην ουρά’ τη σειρά τους για να χρησιμοποιηθούν.
Και πάντα θα σε περιμένει ‘η επόμενη ουρά’ που δελεαστικά θα σου γνέφει για να την κατακτήσεις.
Δεν έχει τέλος αυτό το πράγμα, τελικά…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου