Ωσάν σπουργίτες, ωσάν αετοί
A bitter morning:
sparrows sitting together
without any necks
Searching on the wind,
the hawk’s cry
is the shape of its beak
the hawk’s cry
is the shape of its beak
Με το ξημέρωμα της νέας χρονιάς, καθώς εκτιμώ, κι άλλες πικρές μέρες ανατέλλουν για τους πολλούς από τους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες αυτού του τόπου. Ετσι, που αυτούς, άλλοι ωσάν τους σπουργίτες στην βαρυχειμωνιά, θα παραμένουν να λουφάζουν έκθετοι στον χιονιά μόνοι και με παρηγορία τους άλλους σαν τους ίδιους για να σταθούν και να επιβιώσουν, κι άλλοι, λαχταρώντας σαν τον αετό που διψάει να πετάξει, θα μένουν να κραυγάζουν για τον αέρα που τους στερούν στην μοναξιά που δαμάζει τον τόπο και τους ανθρώπους του και να ακούουν τον αντίλαλο της κραυγής τους νοιώθοντας έκθετοι και μόνοι.
Υπάρχουν, βέβαια, και οι άλλοι, οι ολίγοι, που είτε αντλούν από αυτούς που πικραίνουν, αδιαφορώντας ή και επιδιώκοντας, είτε που είναι μακρυά τους τόσο ώστε να αγνοούν και την ύπαρξή τους ακόμη.
Κι η η ψαλίδα ανάμεσα στους πολλούς και στους ολίγους όλο και μεγαλώνει και θα μεγαλώνει. Και, με τον καιρό, οι λίγοι θα γίνονται λιγότεροι, και οι πολλοί περισσότεροι.
Και, οι λίγοι το ξέρουν ότι θα γίνονται λιγότεροι. Νόμος της ζούγκλας, βασικός: Ο ισχυρότερος θα μείνει κυρίαρχος..Τον ξέρουν καλά τον Νόμο, γιαυτό είναι και οι ολίγοι. Γιαυτό και θα επιδιώξουν να είναι αναμεσίς των ακόμη ολιγότερων..Γιαυτό και θα χτυπήσουν όλους τους άλλους , είτε τους λίγους, είτε τους πολλούς. Ετσι τα βλέπω..
Το τι είναι ο καθείς μας, το σε τι θέση είναι, το τι κάνει και το τι δεν κάνει, το ξέρει ο ίδιος.
Μα αναλογίζομαι, οι πολλοί, θα συνεχίζουν να περιμένουν, νοιώθοντας έκθετοι; Τι; Και πότε; Και πως; Και που; Να περιμένουν να περάσει ο χειμώνας; Μα θάναι, λένε και λέω μαζί τους, πολύ μακρύς, άντε οι μεθεπόμενη γενιά να χαρεί την Άνοιξη, όχι η τωρινή, ούτε καν η επόμενη. Μα, ως τα τότε, πως θα παραχθούν οι νέες γενιές σε ένα τόπο που δεν αντέχει στην βαρυχειμωνιά να γεννήσει κι άλλα παιδιά; Που όλο και λιγοστεύει αργοπεθαίνοντας; Και που; Σ’ ένα τόπο που αφανείς τον κυβερνάν΄, ξένοι που τον κερματίζουν; Όπου ξένοι οι πιο πολλοί θα τον κατοικούν και άλλοι τόσοι θα τον εκμεταλλεύονται; Ξένοι στον τόπο μας που θάναι ή και ξένοι σε άλλους τόπους;; Και πως να μην νοιώθουν έκθετοι αφού τα πράγματα συμβαίνουν με την ανοχή και την συνενοχή των ολίγων ευτραφών και τινων άλλων «Εφιαλτών» και ου μόνον Αθηναίων, ως του παλιού εκείνου; Και, με την αδράνεια των πολλών;
Σφάλλω άραγε «βλέποντας» ένα ζοφερό μέλλον για τον τόπο μας και για τους πολίτες του, ενώ η πραγματικότητά του θάναι αλλιώτικη, θάναι καλύτερη έστω κι από την τωρινή; Κι αυτά που ειπώθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού του τόπου μας να έχουν, επιτέλους, στοιχεία αλήθειας; Μακάρι έτσι νάναι κι ας κάνω λάθος κι ας διαψευσθώ.
Μα κι αν δεν είναι έτσι όπως μακαρίζω ναναι τα πράγματα, έχω την γνώμη, σε τίποτε δεν ωφελεί, ούτε το λούφαγμα, ούτε οι μοναχικές κραυγές, και κυρίως, ούτε η αναμονή και η αίσθησή της ως τέτοιας.. Δεν είναι ο καθείς μας έκθετος, έκθετος είναι επειδή περιμένει από τους άλλους, έκθετος νοιώθει ως μονάδα που νομίζει πως είναι…Κι αυτά είναι λάθος. Δεν περιμένουμε να περάσει η χειμωνιά, δρούμε για να φέρουμε το συντομότερο την Άνοιξη, για να φυσήξει ο αέρας για να ανασάνουμε, για να πετάξουμε . Αν όχι για την γενιά μας, για την επόμενη.
Κι αν την φύση,λέω, δεν μπορούμε να την αλλάξουμε, ούτε την Άνοιξη να φέρουμε πιο σιμά , ούτε τον άνεμο να κάνουμε να φυσήξει- κυρίαρχη επάνω μας είναι, όχι εμείς σε αυτήν κι ας παν’ να μας πείσουν για το αντίθετο- τα πράγματα στον τόπο μας δεν είναι δικά της καμώματα. Από ανθρώπους γενήκαν και είναι. Από ανθρώπους που είναι άλλοι, μα κι από μας, από τον καθένα μας στο μερίδιο που του πέφτει. Γιαυτό, μπορούμε κι επιβάλλεται να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλάζοντας τους άλλους και ξεκινώντας από μας τους ίδιους..Και, το θέλουμε, πιστεύω. Ο καθείς μας. Ε! Ας το κάνουμε!. Ας μην μένουμε παθητικοί και μοιρολάτρες απέναντι στα πράγματα που οι ολίγοι τα κάνουν να συμβαίνουν σε βάρος των πολλών. Είναι πολλά αυτά που θάπρεπε να έχουν γίνει, μερικά γίνονται και τώρα, και άλλα είναι που πρέπει να γίνουν. Με την καινούργια την χρονιά, ας βάλουμε στόχο να κάνουμε περισσότερα.
Είναι καθήκον όλων μας να κοντύνουμε το άνοιγμα της ψαλίδας, να φέρουμε την ισορροπία στις αναλογίες της. Ετσι, λέω, ας δρούμε συνειδητά στην καθημερινότητά μας ως πολίτες και κοινωνοί του τόπου μας, ως συμπολίτες και συγκοινωνοί και σ’ άλλους τόπους που είμαστε. Κι ας μάθουμε, επιτέλους, ότι στην κάθε μέρα μας, κάθε μας πράξη, κάθε μας επιλογή κίνησης από το πιο απλό μας μικρό βήμα ως τον διασκελισμό μας είναι και από μια πολιτική πράξη μας, μια πολιτική μας επιλογή. Και ότι η κάθε επιλογή μας σε όποια κίνησή μας, παράγει συνέπειες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κινούμαστε όπως και νάχει, άλλοι όμως σε κύκλο κι άλλοι μπροστά ή πίσω ή και πίσω. Και ας θυμόμαστε ότι, η ισχύς εκκινώντας από την μονάδα, είναι εν τη ενώσει. Για την ενέργεια, την κίνηση και όχι μόνον την παρηγορία. Ετσι τα βλέπω.
Καλή μας νέα χρονιά!
Σημείωση: Τα δυο ποιήματα χαϊκού στο κείμενο είναι του Αμερικανού ποιητή James William Hackett (1929-2015) :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου