«ΤΕΡΑΣ» Όσο σε φοβίζει τόσο σε τραβάει να χωθείς στην αγκαλιά του
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Δύο χρόνια πολεμώ «ποτέ ξανά» δε θα αφεθώ, δε θα με νικήσει. Δε θα ξεχάσω τι πήγα να κάνω και πόσο κακό θα άφηνα πίσω μου. Μέρες ατέλειωτες κλάματος, μου υποσχέθηκα να απομακρύνω ό,τι με πληγώνει. Με χτύπησα αλύπητα και με τράβηξα δυνατά από τα μαλλιά να σηκωθώ. Τα κατάφερα σηκώθηκα, τίποτε δε θα άφηνα με φέρει πάλι στο ίδιο σημείο και όμως να που επέστρεψε «το τέρας» και το έλκω κοντά μου όπως τότε…
Δεν έχεις δικαίωμα να πέσεις «ΤΟ ΑΚΟΥΣ;» Θα πληγώσεις ανεπανόρθωτα αυτούς που σε χρειάζονται « ΤΟ ΑΚΟΥΣ;» Κανένας δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει. ΣΗΚΩ «ΑΚΟΥΣ;»
Όχι, δε θα ξεχάσω! Όμως είναι κάποιες ώρες που νιώθω τόση ανάγκη να χωθώ στην αγκαλιά αυτού του τέρατος. Μοιάζει ήρεμο, να μη ζητάει τίποτα. Μόνο να με καθίσει σε μια γωνιά, να κοιτώ στο πουθενά και να «σαπίζω», ακόμα και αυτό δε με αποκρούει, μοιάζει με το τέλος που θα έρθει, η φυσιολογική διαδρομή, μιας «καταραμένης διαδρομής» λάθος επιλογών και ονείρων που τραυματίστηκαν τόσο βαριά μέχρι που κατέληξαν.
Όχι, δε θα ξεχάσω! Το γέλιο μου δε θα το χαρίσω πια σε κανέναν. Μόνο που δεν το χρειάζομαι πια, τα χείλη μου δεν το έχουν ανάγκη, η καρδιά μου δεν το λαχταρά. Μια μάσκα ήταν τίποτε άλλο, μια μάσκα που απλά ομόρφαινε και άφηνε ήρεμη τη συνείδηση όλων των εκτελεστών των ονείρων μου. Όμως τέρας δε ξεχνώ, δε στο δίνω, θα το κρατήσω για ό,τι πιο όμορφο υπήρξε ποτέ στη ζωή, εκεί θα το δώσω, εκεί που χρωματίζονται προσωπάκια.
Ως καλό στρατιωτάκι, θα εκτελέσω με το καλύτερο τρόπο τα καθηκοντά μου, συμβιβάζοντας για πάντα τα ιδανικά μου, θα παραδώσω την ψυχή μου στο καθήκον, αγωνιζόμενη δήθεν για ιδανικά και ψευδαίσθηση ελευθερίας, αναμένοντας την τελική σκηνή, εκεί που στα παραμύθια ο καθρέφτης σπάει και τα σπασμένα κομμάτια παγιδεύουν ό,τι κακό αφήνοντας ανθισμένο το «βασίλειο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου