Το κάστρο του Τύμβρη (Ημιφως #1) της Στεφανί Ιακώβου: Ένα gothic παραμύθι
Είναι γνωστό στους φίλους μου, ότι όσον αφορά τα αναγνωστικά μου γούστα, οι προτιμήσεις μου τείνουν προς τα παραμύθια, τις gothic ιστορίες και κυρίως τις ιστορίες φαντασμάτων! Όταν ξεκίνησα να διαβάζω Το κάστρο του Τύμβρη παρασυρμένη από το υπέροχο εξώφυλλο, ποιος θα μου το έλεγε ότι στις σελίδες του θα έβρισκα και τα τρία αυτά αγαπημένα μου στοιχεία! Διότι το έργο αυτό, είναι ένα gothic παραμύθι φαντασμάτων!
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το κάστρο του Τύμβρη της Στεφανί Ιακώβου, είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Ημίφως το οποίο κυκλοφορεί απο τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η επιβλητική ατμόσφαιρα που με επιδεξιότητα δημιούργησε η Ιακώβου. Από την πρώτη σελίδα, χάρη στις κινηματογραφικές περιγραφές οι οποίες στήνουν -πάντα χρησιμοποιώντας τις πιο κατάλληλες λέξεις- ένα ολοκληρωμένο σκηνικό στο μυαλό του αναγνώστη, μπαίνουμε σε ένα gothic κόσμο.
Ένα κάστρο δεσπόζει στην ερημιά, ένα επιβλητικό και συνάμα απόκοσμο οίκημα παραμένει μέσα στις δεκαετίες και στον κόσμο που αλλάζει, σταθερός ανατριχιαστικός παράγοντας. Όλοι έχουν ξεχάσει το πώς και το γιατί… αλλά κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει το ίδιο το οίκημα που στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες τους..
Ένα τρομαχτικό και από μία άποψη ρομαντικό και παραμυθένιο μυστήριο εξελίσσεται και φουντώνει στις σελίδες, ένα μυστήριο που κάνει αδύνατο ο αναγνώστης να εγκαταλείψει το βιβλίο.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το κάστρο του Τύμβρη της Στεφανί Ιακώβου, είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Ημίφως το οποίο κυκλοφορεί απο τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η επιβλητική ατμόσφαιρα που με επιδεξιότητα δημιούργησε η Ιακώβου. Από την πρώτη σελίδα, χάρη στις κινηματογραφικές περιγραφές οι οποίες στήνουν -πάντα χρησιμοποιώντας τις πιο κατάλληλες λέξεις- ένα ολοκληρωμένο σκηνικό στο μυαλό του αναγνώστη, μπαίνουμε σε ένα gothic κόσμο.
Ένα κάστρο δεσπόζει στην ερημιά, ένα επιβλητικό και συνάμα απόκοσμο οίκημα παραμένει μέσα στις δεκαετίες και στον κόσμο που αλλάζει, σταθερός ανατριχιαστικός παράγοντας. Όλοι έχουν ξεχάσει το πώς και το γιατί… αλλά κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει το ίδιο το οίκημα που στοιχειώνει τις ημέρες και τις νύχτες τους..
Ένα τρομαχτικό και από μία άποψη ρομαντικό και παραμυθένιο μυστήριο εξελίσσεται και φουντώνει στις σελίδες, ένα μυστήριο που κάνει αδύνατο ο αναγνώστης να εγκαταλείψει το βιβλίο.
«Όταν η παλιά πόρτα, άρχισε να σπάει, ένας δυνατός, παγωμένος άνεμος φύσηξε στα ήδη έντρομα πρόσωπα των χωρικών. Οι πιο θαρραλέοι του χωριού πλησίασαν στη μισοσπασμένη πόρτα, όταν η απόκοσμη, ανατριχιαστική μουσική άρχισε να βγαίνει από μέσα.»
σελ. 11.
Το βιβλίο έως και τη μέση, μας διηγείται ακριβώς αυτό· μια ιστορία μυστηρίου με γοτθικές πινελιές, ντυμένες με ιστούς αράχνης, αλλόκοσμη μουσική και ημιδιάφανες φιγούρες… Και το κάνει υπέροχα. Η συγγραφέας, βάζει τον αναγνώστη σε μία αίθουσα κινηματογράφου και τον μαγεύει εξαίσια.
Η αλλόκοσμη αίσθηση ενισχύεται επίσης από το γεγονός ότι στην έναρξη της ιστορίας η Ιακώβου, μας κρατάει κρυφό το πότε ακριβώς εξελίσσεται η ιστορία που μας διηγείται, έτσι ώστε να μην προϊδεάσει τον αναγνώστη να δημιουργήσει μια εικόνα στο μυαλό του βασισμένη στην εποχή, αλλά τον κατευθύνει η ίδια μέσα από εικόνες και αισθήματα να χτίσει την τέλεια ατμόσφαιρα.
Στην πορεία η ιστορία μας διατηρεί την μυστηριακή της αύρα αλλά ακολουθεί μία ρομαντική εξέλιξη, δημιουργώντας ένα ρομάντζο που θυμίζει βγαλμένο από παραμύθι. Διαβάζοντας μου ερχόντουσαν στο μυαλό σκηνές από την animation μεταφορά του παραμυθιού η Πεντάμορφη και το Τέρας όπως επίσης και από το animation Αναστασία (ιδιαίτερα όταν η Αναστασία στην αρχή της ταινίας βρίσκεται στο παλάτι των Ρομανώφ και φιγούρες φανταστικές χορεύουν γύρω της).
Όπως καταλάβατε, η δύναμη της αφήγησης είναι οι περιγραφές της, αυτή της μετάδοσης της ιστορίας από τις λέξεις στην εικόνα. Αυτή η δύναμη δεν μένει μόνο στην δημιουργία της ατμόσφαιρας, αλλά και στην χάρη με την οποία μας παρουσιάζει την καθημερινότητα, τις φιγούρες των ηρώων και τις πράξεις τους. Αυτά χαρακτηρίζονται από μια τσαχπινιά και με μεγάλη ζαβολιάρικη διάθεση.
Στην πορεία η ιστορία μας διατηρεί την μυστηριακή της αύρα αλλά ακολουθεί μία ρομαντική εξέλιξη, δημιουργώντας ένα ρομάντζο που θυμίζει βγαλμένο από παραμύθι. Διαβάζοντας μου ερχόντουσαν στο μυαλό σκηνές από την animation μεταφορά του παραμυθιού η Πεντάμορφη και το Τέρας όπως επίσης και από το animation Αναστασία (ιδιαίτερα όταν η Αναστασία στην αρχή της ταινίας βρίσκεται στο παλάτι των Ρομανώφ και φιγούρες φανταστικές χορεύουν γύρω της).
Όπως καταλάβατε, η δύναμη της αφήγησης είναι οι περιγραφές της, αυτή της μετάδοσης της ιστορίας από τις λέξεις στην εικόνα. Αυτή η δύναμη δεν μένει μόνο στην δημιουργία της ατμόσφαιρας, αλλά και στην χάρη με την οποία μας παρουσιάζει την καθημερινότητα, τις φιγούρες των ηρώων και τις πράξεις τους. Αυτά χαρακτηρίζονται από μια τσαχπινιά και με μεγάλη ζαβολιάρικη διάθεση.
«Η Ρωξάνη μπήκε μέσα στην παλιά, αλλά πεντακάθαρη κουζίνα, και χαμογέλασε βλέποντας μια σαπουνόφουσκα να ίπταται και να κάθεται κατευθείαν πάνω στη μύτη της θείας της, σκάζοντας με ένα σιγανό ποπ.»
σελ. 30.
Δεν θα μεταφέρω περισσότερα για το έργο. Θα κλείσω λέγοντας ότι είναι μια παραμυθένια, άκρως γοητευτική και ατμοσφαιρική ιστορία. Μας μιλά για την αγάπη, την προδοσία, την μετάνοια και την συγχώρεση. Πως όμως αυτή επιτυγχάνετε; Αν δεν συγχωρέσεις πρώτα από όλα τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν γίνεται να προχωρήσεις. Κατηγόρησε τον εαυτό σου, τιμώρησε τον για λίγο, μην ξεχνάς ποτέ το πώς και το γιατί έφτασες εδώ και μάθε, όμως προχώρα. Ίσως μέσα στην αυτοτιμωρία σου τιμωρείς και αθώους…
«Είχες δίκιο για μένα Ρωξάνη, είχες δίκιο από την αρχή! Είμαι ένα τέρας, ένα σιχαμερό, ποταπό, άθλιο τέρας! Δεν έχεις άδικο που με μισείς… είμαι καταραμένος, Ρωξάνη, είμαι καταραμένος, κι εγώ, και όλοι οι υπόλοιποι δυστυχείς που παρέσυρα μαζί μου…»
Κανείς δεν τολμάει να πλησιάσει το παλιό, εγκαταλελειμμένο κάστρο που δεσπόζει στο λόφο του Τύμβρη. Όλοι πιστεύουν πως είναι στοιχειωμένο.Η δεκαεξάχρονη Ρωξάνη δεν πιστεύει στα φαντάσματα, και το να μπει στο κάστρο είναι απλά μια πρόκληση. Αυτό, όμως, που ανακαλύπτει στο εσωτερικό του, κλονίζει όλα όσα ήξερε· η αλήθεια τη φοβίζει, αλλά ταυτόχρονα τη γοητεύει· τη βάζει σε κίνδυνο, μα την ίδια στιγμή τη μαγεύει· και ταυτόχρονα τη γεμίζει με περιέργεια. Τυραννική κι ακατασίγαστη περιέργεια, σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορεί να σταματήσει να επιστρέφει, ξανά και ξανά, μέχρι να ανακαλύψει όλα τα μυστικά του.
Δρασκελίζοντας το κατώφλι του παλιού αρχοντικού, ξεκινά η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της. Ερωτεύεται, πληγώνεται, κάνει αλλόκοσμες παρέες… Δοκιμάζει τις αντοχές της ψυχής της, συνειδητοποιεί τη δύναμη της συγχώρεσης και το κυριότερο, ανακαλύπτει ότι η ίδια η ζωή της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το κάστρο, τον μυστήριο ιδιοκτήτη του και τα φαντάσματά του.
Όταν στο τέλος, άθελά της, κινδυνεύει να προδώσει τα μυστικά του, οι συνέπειες για εκείνους, αλλά περισσότερο για την ίδια, είναι ολέθριες…
Το κάστρο του Τύμβρη είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Ημίφως»· μια δυναμική μπαλάντα που δεν γράφτηκε με μουσική και στίχους, αλλά με πεζό κείμενο και λέξεις.
| Συγγραφέας | Στεφανί Ιακώβου |
|---|---|
| Σελίδες | 504 |
| Διαστάσεις | 14×21 cm |
| Εκδοτικός Οίκος | Εκδόσεις Πηγή |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου