ΛΟΛΑ, ΝΑ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

Λόλα, να ένα βιβλίο

Μεγαλώνουμε και πληθαίνουμε και φυσικά αυτό μας δίνει μεγάλη χαρά! Αισθάνομαι όμως πως ανάμεσα στα 300 και αισίως άρθρα μας έχουν χαθεί κάποιες συγκεντρωτικές πληροφορίες, πολύ βασικές, όπως ποιός είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας, ποιά λογοτεχνικά είδη προτιμώ ή ακόμα και άλλες συνήθειες μου σε σχέση με την ανάγνωση. Ακολουθεί, λοιπόν, μια σειρά με όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέρουσες και χρήσιμες πληροφορίες για την βιβλιοθήκη μου. Δεν συνηθίζω οι βιβλιοαναφορές μου να έχουν τόσο προσωπικό τόνο, πιστεύω όμως ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος να γιορτάσουμε τα 2 χρόνια ύπαρξης του Style Rive Gauche. Η αριστερή όχθη έχει βάλει τα γιορτινά της από τον προηγούμενο μήνα και περιμένει πως και πως να την επισκεφτείτε. Μην το χάσετε, το Παρίσι (μας) είναι χάρμα αυτό τον καιρό.

1. Αυτό τον χρόνο, αυτό τον μήνα, αυτή την μέρα και γενικότερα αυτή τη στιγμή ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Georges Perec και το αγαπημένο μου βιβλίο το Un Homme Qui Dort. Ο άνθρωπος που κοιμάται ξύπνησε λίγο μετά τους πρώτους μήνες αυτής της χρονιάς. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του αυτό το βιβλίο παραμένει Αριστούργημα. Όχι με την κλασική έννοια, όπως ο Stoner, αλλά με μια πολύ βαθύτερη σημασία την οποία δεν έχω οριοθετήσει με λέξεις μέχρι στιγμής. Δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά ακόμα και πολύ φοβάμαι πως το μετάφρασμά του δεν θα βρεθεί σύντομα στα εγχώρια βιβλιοπωλεία, παρόλα αυτά, κρατήστε το παρακάτω, κοιμάται όποιος δεν έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο.
2. Στην εποχή που τα παιδάκια απαντούν «Youtuber» στην ερώτηση «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», εγώ απαντώ ότι ουδέποτε έχω παρακολουθήσει κάποιο βιβλιοφιλικό κανάλι στη συγκεκριμένη πλατφόρμα. Από μικρή είχα συνδέσει το βιβλίο με την πράξη της ανάγνωσης, οπότε ακόμα και η ενημέρωση γύρω από αυτό μου φαίνεται παράταιρο να γίνει με κάποιο άλλο τρόπο. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα είναι το SpoilerAlert. Αφενός γιατί τα videos του είναι σύντομα και δεν με κουράζουν, αφετέρου γιατί πίσω από τις κάμερες υπάρχει και ένας πολύ ενδιαφέρον και καλά ενημερωμένος ιστότοπος, που ακολουθώ με ευλαβική συνέπεια.
3. Υπάρχει ένας εθνικός διχασμός στο αν η μουσική είναι η κατάλληλη παρέα την ώρα της ανάγνωσης. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές απόψεις επί του θέματος. Υπάρχουν οι κάθετοι του «ΟΧΙ», οι υποστηρικτές του «ΝΑΙ» και οι άλλοι, οι πιο περίεργοι, οι σαν εμένα. Εγώ δεν ακούω μουσική όταν διαβάζω, όχι πια δηλαδή, αλλά διαβάζω πιο συγκεντρωμένα όταν είμαι περικυκλωμένη από κόσμο. Και μάλιστα κόσμο φωνακλάδικο, που θα συζητήσει τα προσωπικά του με όλο το βαγόνι του μετρό ή ακόμα καλύτερα με ολόκληρο το λεωφορείο.
4. Και ναι, επιτέλους το παραδέχομαι, αδιαφορώ για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Φυσικά αναφέρομαι στις εκδόσεις ελλήνων συγγραφέων της τελευταίας εικοσαετίας και όχι πιο πριν. Υπάρχουν εξαιρέσεις βέβαια, δεν είναι όλα τα βιβλία ανάξια της προσοχής μου, αλίμονο. Δεν είναι όμως και λίγο κρίμα η χώρα που έχει βγάλει χρυσές πένες, όπως αυτή του Καραγάτση και του Ρίτσου, τώρα να στηρίζεται αποκλειστικά σε εμπορικά κακογραμμένα δεκανίκια;
5. Ένα χρόνο πριν, τέτοιο καιρό, ένα φίλος είχε παρατηρήσει ότι σχεδόν πάντα συνδέω τα βιβλία που διαβάζω, ή αντίστοιχα την μουσική που ακούω, με συγκεκριμένους ανθρώπους. Ως φύσει αντιδραστικό ζώον, με την αρχαία σημασία παρακαλώ, το αρνήθηκα τότε. Η αλήθεια όμως είναι αυτή, ίσως και ακόμα πιο περίπλοκη. Συνδέω τα βιβλία που διαβάζω με την χρονική στιγμή της ανάγνωσης και την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Εν ολίγοις, ναι, η Μεγάλη Χίμαιρα θα έχει πάντα κάτι από την ζάλη ενός ταξιδιού και ένα απόγευμα που κόπηκε στη μέση, η Γώγου θα φοράει ριχτά καρό πουκάμισα και ο Θαφόν θα έχει λακκάκι στο πιγούνι. Έχω απενεχοποιήσει πια αυτή μου την ιδιοτροπία. Τείνω μάλιστα να πιστεύω πως όποιος δεν το κάνει, δεν συνδέει δηλαδή το βιβλίο με κάποια πρίζα της ζωής του, είτε διάβασε κάτι που τον άφησε παγερά αδιάφορο είτε η συγκεκριμένη περίοδος της ζωής του ήταν αδιάφορη…
6. Πολύ πιθανόν άλλη μία ιδιοτροπία. Υπάρχουν βιβλία εκεί έξω που, χωρίς να τα έχω διαβάσει, ξέρω ότι θα μου αρέσουν. Τέτοια λαμπρά παραδείγματα της αντικειμενικής μου κρίσης ήταν το Φυλαχτό του Bolano, το Ένα κάποιο τέλος του Barnes και η Γραμμή του Ορίζοντος του Χρήστου Βακαλόπουλου. Από την άλλη όμως πλευρά, υπάρχουν και τα καραμπινάτα φάουλ, βιβλία που νόμιζα άνθρακες και τελικά αποδείχθηκαν χρυσάφι: το Στον Δρόμο του Kerouac και Το γράμμα μιας άγνωστης του Stephan Zweig.
7. Το εξώφυλλο, όσο αδιάφοροι και αν το παίζουμε, μετράει. Και το ξέρουμε όλοι μας! Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τόσο σημαντικός παράγοντας για να καθορίσει το αν θα διαβάσουμε ένα βιβλίο, σκεπτικό εντελώς αφελές κατά την γνώμη, αλλά σίγουρα καθορίζει την θέση του αντικειμένου στην βιβλιοθήκη. Πάνω, ψηλά, δίπλα στις εγκυκλοπαίδειες. Έχω ξαναπεί πως δεν είμαι συλλέκτης, οπότε κανονικά δεν θα έπρεπε και να με ενδιαφέρει αν στο εξώφυλλο υπάρχει ένα έξυπνο μινιμαλιστικό σχέδιο ή μια μουτζούρα. Σε γενικές γραμμές αυτό ισχύει. Η καλαισθησία όμως πάντα δίνει μερικούς πόντους παραπάνω στο τελικό σύνολο.
8. Το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος είναι το διήγημα. Αυτό προκύπτει περισσότερο από αντικειμενικούς λόγους παρά από αναγνωστικές αδυναμίες. Θεωρώ πολύ πιο δύσκολο το να αποδώσεις ένα ολοκληρωμένο νοηματικά και συναισθηματικά κείμενο σε έναν περιορισμένο χώρο από το να το «χωρέσεις» σε μερικές εκατοντάδες σελίδες. Αντίστοιχα παιχνίδια περιορισμού, σαφώς δυσκολότερα και πνευματικά υψηλότερα, έκαναν και οι τρελοί του Ou.li.po. Πως να μην τους αγαπάς μετά λοιπόν;
9. Πριν από μερικούς μήνες, μετά από μια σχετική καταμέτρηση των αδιάβαστων, έκανα μια άτυπη συμφωνία με τον εαυτό μου να περιορίσω όσο το δυνατόν περισσότερο την καταναλωτική μου μανία. Μέχρι τώρα έχω αποτύχει παταγωδώς. Παρόλα αυτά, έχω μετριάσει κάπως το πρόβλημα. Εξάλλου, πρώτη φορά μου θέτω τέτοιου είδους δοκιμασία, είναι φυσιολογικό τον πρώτο καιρό να σπάω τα μούτρα μου. Για την ιστορία, τα αδιάβαστα είναι πολλά, ανεβαίνουν επικίνδυνα την κλίμακα των διψήφιων αριθμών. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό και μια σιδερένια πειθαρχεία εκ μέρους μου, θα μπορούσα κάλλιστα να τα διαβάσω και να τα τελειώσω μέσα στον επόμενο χρόνο. Αλλά που; Θα έρθουν κι άλλα!
10. Η τελευταία πληροφορία, γιατί πρέπει να σεβόμαστε και την ψυχαναγκαστική μας πλευρά, έχει να κάνει με την ποίηση. Δεν είμαι ακόμα αρκετά σίγουρη για το αν έχω αγαπημένο ποιητή, είμαι όμως απολύτως γοητευμένη με τα ποιήματα που απευθύνονται σε κάποια Ιωάννα ή έστω Jane. Μέχρι στιγμής την τιμή (μου) έχουν κάνει ο Σινόπουλος, ο Bukowskiκαι ο Lou Reed. Αν έχετε και κάποιον άλλον/άλλη κατά νου ευχαρίστως να τον διαβάσω και να τον λατρέψω!

Με την αλόγιστη φλυαρία μου ξεπέρασα για ακόμα μια φορά τις 1000 λέξεις. Ελπίζω σύντομα το SRG να ξεπεράσει και τους χίλιους αναγνώστες. Όχι βρε ότι είναι παιδί μου, αλλά, ναι, οκ, μας αξίζει! Να μας διαβάζετε και να μας χαίρεστε!

https://stylerivegauche.wordpress.com/