ΟΥΔΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΑΔΥΝΑΤΑ.--Συνδικαλιστής απαίτησε αποδοχές αδείας ενώ έλειπε σε συνδικαλιστική άδεια μακράς διαρκείας

Ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα - Συνδικαλιστής απαίτησε αποδοχές αδείας ενώ έλειπε σε συνδικαλιστική άδεια μακράς διαρκείας

Taxheaven Newsroom

Σε μια πρόσφατη απόφασή του ο Άρειος Πάγος ασχολήθηκε με τα θέματα των αδειών, των δικαιωμάτων των συνδικαλιστών των ασφαλιστικών εταιριών και τέλος με τον δανεισμό των εργαζομένων.
Τα όσα αναφέρουν οι δικαστές στη συγκεκριμένη απόφαση είναι λίγο πολύ γνωστά, αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον είναι η απαίτηση του συνδικαλιστή, αλλά και η τελική απόφαση του δικαστηρίου.

Ο συνδικαλιστής προσλήφθηκε από ασφαλιστική εταιρία με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου αόριστου χρόνου, ως υπάλληλος, αναλυτής προγραμματιστής, με το βαθμό του Ασφαλιστή Α'.
Στη συνέχεια, από 1-1-1987, μεταφέρθηκε με πλήρη κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων του στην εταιρεία με την επωνυμία "Αγροτική Ανώνυμη Ασφαλιστική Εταιρεία Ζωής και Υγείας (ΑΑΕΖΥ)", θυγατρική της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος, στην οποία και υπηρέτησε μέχρι την 31-12-2002, οπότε αυτή απορροφήθηκε από Μητρική, στην οποία μεταφέρθηκε το σύνολο του προσωπικού της.
Ο συνδικαλιστής, κατά τα έτη 2009, 2010 και 2011, όπως και προηγουμένως από την 18-5-2004, συνεχώς, ήταν εκλεγμένο μέλος του γενικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ασφαλιστικών Συλλόγων Ελλάδος (ΟΑΣΕ) και με την εν λόγω συνδικαλιστική ιδιότητα είχε απαλλαγεί από την υποχρέωση παροχής εξαρτημένης εργασίας στην εναγομένη και είχε αποσπασθεί στην ΟΑΣΕ.
Η απόσπαση αυτή συνιστούσε παραχώρηση (δανεισμό) των υπηρεσιών του ενάγοντος από μέρους της ασφαλιστικής εταιρείας προς την ΟΑΣΕ και έγινε χωρίς αντάλλαγμα από την τελευταία.
Αν και η ασφαλιστική συνέχισε να καταβάλλει στον συνδικαλιστή το μισθό του, δεν χορήγησε σ' αυτόν καθ' όλο το χρονικό διάστημα την ετήσια άδεια αναψυχής, παρά το γεγονός ότι αυτός με επίσημα πρωτοκολλημένες αιτήσεις είχε ζητήσει από αυτήν "να του γνωστοποιήσει εγγράφως πότε θα του χορηγήσει την ετήσια άδεια αναψυχής", αντιστοίχως για τα έτη 2009, 2010 και 2011 ή, άλλως, "να του καταβάλει τη νόμιμη αποζημίωση μη χορήγησης".  Η ασφαλιστική εταιρία αρνήθηκε τη χορήγηση της ετήσιας άδεια αναψυχής.

Εν συνεχεία το Μονομελές Εφετείο Αθηνών δικαίωσε τον συνδικαλιστή, και και υποχρέωσε την ασφαλιστική να του καταβάλει το ποσό των αποδοχών αδείας αλλά και την προσαύξηση 100% επί των αποδοχών.

Η ασφαλιστική εταιρεία φυσικά άσκησε αναίρεση στον 'Άρειο Πάγο, ο οποίος τελικά αποφάνθηκε ότι η Ασφαλιστική εταιρία δεν οφείλει να καταβάλει, ούτε τις αποδοχές αδείας, ούτε και την προσαύξηση του 100%.

Συγκεκριμένα η απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρει τα εξής: 
......Με την κρίση αυτή το μονομελές εφετείο παραβίασε ευθέως και εκ πλαγίου τις ως άνω διατάξεις. Ευθέως μεν, διότι κατά την αληθινή έννοια των διατάξεων που προβλέπουν τις έννομες συνέπειες από την παράλειψη χορήγησης της ετήσιας κανονικής άδειας αυτουσίως, αυτές δεν επέρχονται στην περίπτωση που ο εργοδότης δεν είχε, εξ αντικειμένου και ανεξάρτητα προς τη θέλησή του, την πραγματική δυνατότητα να τη χορηγήσει. Εκ πλαγίου δε, διότι το δικαστήριο της ουσίας με αντιφατική και ασαφή αιτιολογία δέχθηκε ότι η εναγομένη, αν και κατ' έτος υπενθύμιζε στον ενάγοντα, ο οποίος (όπως από το σύνολο των παραδοχών συνάγεται) δεν είχε ουδεμία αναφορά προς αυτήν και την υπηρεσία της από άποψη παροχής εξαρτημένης εργασίας, διότι τελούσε διαρκώς, επί σειρά οκτώ ετών, σε συνδικαλιστική άδεια χωρίς διακοπή, ότι έχει την υποχρέωση να λάβει την κανονική του άδεια εντός του εκάστοτε τρέχοντος ημερολογιακού έτους, αρνήθηκε παρά ταύτα να του χορηγήσει την άδεια. Και αυτό, χωρίς να διαλάβει πρόσθετη παραδοχή ότι η εναγομένη είχε την πραγματική δυνατότητα να τον απαλλάξει όχι μόνο από την υποχρέωση παροχής εξαρτημένης εργασίας προς την ίδια (από την οποία ούτως ή άλλως είχε απαλλαγεί, αφού είχε διαρκή συνδικαλιστική άδεια), αλλά και από την εκπλήρωση των ανεξάρτητων συνδικαλιστικών υποχρεώσεών του προς την ΟΑΣΕ, στην οποία ήταν μονίμως "αποσπασμένος". 

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει και μέρος του σκεπτικού 2 της απόφασης το οποίο αναφέρει :
.....Ο εργοδότης πρέπει σε κάθε περίπτωση να χορηγήσει την άδεια μέσα στο ημερολογιακό έτος για το οποίο πρόκειται. Η αίτηση, την οποία ενδεχομένως θα υποβάλει ο μισθωτός, έχει σημασία μόνο για τον προσδιορισμό της χρονικής περιόδου κατά την οποία αυτός επιθυμεί να λάβει την άδεια. Εάν για οποιοδήποτε λόγο δεν καταστεί εφικτή η χορήγηση της άδειας αυτουσίως (in natura) μέσα στο ημερολογιακό έτος, στο οποίο αυτή αντιστοιχεί, η αξίωση για την άδεια μετατρέπεται σε χρηματική. Τότε, ο εργοδότης οφείλει να καταβάλει στον εργαζόμενο τις αποδοχές, τις οποίες θα κατέβαλλε εάν ο τελευταίος είχε λάβει την άδεια αυτουσίως (αποδοχές αδείας). Εάν, πέραν τούτου, η μη χορήγηση της άδειας μπορεί να αποδοθεί σε πταίσμα του εργοδότη (ακόμη και σε βαθμό ελαφριάς αμέλειας), αυτός οφείλει, ως αστική ποινή, προσαύξηση 100% επί των αποδοχών αδείας. Το πταίσμα του εργοδότη τεκμαίρεται όταν αποδειχθεί ότι ο εργαζόμενος ζήτησε να του χορηγηθεί η άδεια αυτουσίως, αλλά ο εργοδότης απέφυγε να τον ικανοποιήσει.

Παρά ταύτα, η γενική αρχή της καλόπιστης εκπλήρωσης των συμβατικών (ΑΚ 288, 648) και των προς αυτές συνδεδεμένων νομίμων (α.ν. 539/1945) υποχρεώσεων, συνδυαζόμενη προς εκείνη, σύμφωνα με την οποία "ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα", οδηγούν στο ερμηνευτικό συμπέρασμα ότι τα παραπάνω προϋποθέτουν πραγματική δυνατότητα του εργοδότη να απαλλάξει, χάριν αναψυχής, τον εργαζόμενο από την υποχρέωση παροχής της εργασίας του κατά το χρονικό διάστημα, στο οποίο ο τελευταίος δικαιούται να κάνει χρήση αυτούσιας κανονικής άδειας.
Όταν η προϋπόθεση αυτή δεν συντρέχει, δεν παρίσταται σύμφωνη προς τις ως άνω διατάξεις η επίρριψη στον εργοδότη των δυσμενών συνεπειών από τη μη εκπλήρωση μιας υποχρεώσεως την οποία, εξ αντικειμένου και ανεξάρτητα προς τη θέλησή του, δεν είχε τη δυνατότητα να εκπληρώσει.


Δείτε ολόκληρη την απόφαση στο φορολογικό αρχείο του κόμβου

Πηγή: Taxheaven © Δείτε περισσότερα https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/37158#