Χαμένο Βουλεβάρτο (μεταξύ Μαγείας και Απώλειας)
Την Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013 σίγουρα δεν ήταν μια τέλεια μέρα ή, όπως λέει ο αξιαγάπητος αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση άστοχος μέχρι αηδίας Νιόνιος, μέρα όμορφη. Εκείνη την μέρα η πόρτα έκλεισε και η νύχτα κράτησε παραπάνω, σχεδόν μια αιωνιότητα. Ήταν η μέρα που έφυγε ο Lou Reed από την ζωή. Το Style Rive Gauche και πολλοί από τους λίγους αναγνώστες του αγαπούν και τιμούν τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη με κάθε ευκαιρία. Για τον λόγο αυτό, στη σημερινή ανάρτηση, θα δημοσιεύσουμε ένα ακόμα ποίημα του ταλαντούχου Κωνσταντίνου Παπαπέτρου, εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον Lou. Ο Παπαπέτρου με ουλιπική διάθεση και γνώση των στίχων του μεγάλου καλλιτέχνη τολμά και συνθέτει ένα στιχουργικό παζλ ανεκτίμητης αξίας για όλους τους οπαδούς των V.U. και της ροκ γενικότερα. Ελπίζω οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, να αναγνωρίσετε τα στιχουργικά ερεθίσματα του ποιητή και να συνοδέψετε την μέρα σας με την κατάλληλη μουσική.
Χαμένο Βουλεβάρτο (μεταξύ Μαγείας και Απώλειας)
I.
Σε αυτό το βρώμικο βουλεβάρτο,
θα αρχίσεις να βλέπεις το φως
– το άσπρο φως που θα σε τυφλώσει.
Όλοι παίρνουν το πρωινό τους νωρίς,
εγώ το προτιμώ βράδυ
και το πρωί πίνω το κρασί μου.
Ένα κορίτσι μου έδειξε πως είναι η ζωή στο δρόμο.
Δεν είχε σπίτι να μείνει
και την άφησα να μπει,
να μου ραγίσει την καρδιά.
Ίσως να ήταν η ίδια μετά από χρόνια.
Χαμένη μέσα στη φαυλότητα της
βαρούσε τους άλλους με λουλούδια
και επιζητούσε να τη βαρέσουν και εκείνοι.
Φαίνεται να είχε βρει την τέλεια φωνή παράνοιας στο κλειδί του Μι.
Σε αυτό το βρώμικο βουλεβάρτο,
θα αρχίσεις να βλέπεις το φως
– το άσπρο φως που θα σε τυφλώσει.
Όλοι παίρνουν το πρωινό τους νωρίς,
εγώ το προτιμώ βράδυ
και το πρωί πίνω το κρασί μου.
Ένα κορίτσι μου έδειξε πως είναι η ζωή στο δρόμο.
Δεν είχε σπίτι να μείνει
και την άφησα να μπει,
να μου ραγίσει την καρδιά.
Ίσως να ήταν η ίδια μετά από χρόνια.
Χαμένη μέσα στη φαυλότητα της
βαρούσε τους άλλους με λουλούδια
και επιζητούσε να τη βαρέσουν και εκείνοι.
Φαίνεται να είχε βρει την τέλεια φωνή παράνοιας στο κλειδί του Μι.
Ένας άντρας θυσίασε το μάτι του,
μεταμορφώθηκε σε κοράκι
και πέταξε μακριά στα δέντρα.
Μάγε, πάρε με πάνω στα φτερά σου,
μεταμόρφωσέ με σε πουλί και έπειτα σε τίγρη.
Θέλω να τα νιώσω όλα αυτά, όχι κάποια απ’ αυτά.
Είμαι ακόμα ζωντανός κατά βάθος.
μεταμορφώθηκε σε κοράκι
και πέταξε μακριά στα δέντρα.
Μάγε, πάρε με πάνω στα φτερά σου,
μεταμόρφωσέ με σε πουλί και έπειτα σε τίγρη.
Θέλω να τα νιώσω όλα αυτά, όχι κάποια απ’ αυτά.
Είμαι ακόμα ζωντανός κατά βάθος.
Αυτές οι εικόνες σου μέντορά μου,
θα με εμπνέουν για μια ζωή
κατ’ επανάληψη θα τις προβάλω πάνω στο ταβάνι μου,
Εικόνες από τις ζωγραφιές σου,
από τις φωτογραφίες σου,
εικόνες από τις εικόνες σου,
έχουν όλες ένα βαθύτερο νόημα.
Αλλάζω, πάντα αλλάζω
μέχρι και η παλιά μου ζωή είναι αθέατη τώρα πια.
θα με εμπνέουν για μια ζωή
κατ’ επανάληψη θα τις προβάλω πάνω στο ταβάνι μου,
Εικόνες από τις ζωγραφιές σου,
από τις φωτογραφίες σου,
εικόνες από τις εικόνες σου,
έχουν όλες ένα βαθύτερο νόημα.
Αλλάζω, πάντα αλλάζω
μέχρι και η παλιά μου ζωή είναι αθέατη τώρα πια.
II.
Στέκομαι στη γωνία με μια βαλίτσα στο χέρι.
Θυμάμαι όλοι ρουφούσαμε την κρέμα του αυγού μας,
τόσες κραυγές, τόσος ατμός,
αλλά απόψε αγάπη μου,
μην κολυμπήσεις στον ωκεανό.
Είναι τα αισθήματά του που παφλάζουν την τρικυμία.
Άσε με να ξαμολήσω το καρούλι του λυκόφωτος.
Στέκομαι στη γωνία με μια βαλίτσα στο χέρι.
Θυμάμαι όλοι ρουφούσαμε την κρέμα του αυγού μας,
τόσες κραυγές, τόσος ατμός,
αλλά απόψε αγάπη μου,
μην κολυμπήσεις στον ωκεανό.
Είναι τα αισθήματά του που παφλάζουν την τρικυμία.
Άσε με να ξαμολήσω το καρούλι του λυκόφωτος.
Ήταν εκεί μια κοπέλα
που είχε ζωγραφισμένα λουλούδια στο τζίν της
και χόρευε, χόρευε ακατάπαυστα,
ώσπου ένιωσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει άλλο
στο χορό της νέας της ζωής.
Πως νομίζεις ότι αισθάνεται,
τώρα που δεν μπορεί να πάρει τον εαυτό της από το πάτωμα;
που είχε ζωγραφισμένα λουλούδια στο τζίν της
και χόρευε, χόρευε ακατάπαυστα,
ώσπου ένιωσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει άλλο
στο χορό της νέας της ζωής.
Πως νομίζεις ότι αισθάνεται,
τώρα που δεν μπορεί να πάρει τον εαυτό της από το πάτωμα;
Πως νομίζεις ότι αισθάνεται
ένα αγόρι που του είχαν δέσει τα χέρια πισθάγκωνα
που το τροφοδοτούσαν με αίμα στον καφέ του
και γάλα στο gin του;
που του είχαν φορέσει μια μπλέ μάσκα
για να διαπράξει τα εγκλήματά του
για να πνίξει τον πόνο και τις κραυγές του;
Πως νομίζεις ότι αισθάνεται,
τώρα που του έβγαλες τη μπλέ μάσκα και τον κοιτάς κατάματα;
ένα αγόρι που του είχαν δέσει τα χέρια πισθάγκωνα
που το τροφοδοτούσαν με αίμα στον καφέ του
και γάλα στο gin του;
που του είχαν φορέσει μια μπλέ μάσκα
για να διαπράξει τα εγκλήματά του
για να πνίξει τον πόνο και τις κραυγές του;
Πως νομίζεις ότι αισθάνεται,
τώρα που του έβγαλες τη μπλέ μάσκα και τον κοιτάς κατάματα;
Και πως νομίζεις ότι αισθάνομαι και εγω,
που κάθομαι ακόμα σε εκείνο το café, μόνος
κοντά στο τείχος του Βερολίνου
να ακούω τις κιθάρες να παίζουν το πόσο παραδεισένια ήταν.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!
Αισθάνομαι πως έχω αρχίσει να πέφτω
και όλα τα βήματά μου έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν.
Περπατάω, το προσπαθώ αλήθεια
και παραπαίω, πέφτω κάτω.
που κάθομαι ακόμα σε εκείνο το café, μόνος
κοντά στο τείχος του Βερολίνου
να ακούω τις κιθάρες να παίζουν το πόσο παραδεισένια ήταν.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!
Αισθάνομαι πως έχω αρχίσει να πέφτω
και όλα τα βήματά μου έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν.
Περπατάω, το προσπαθώ αλήθεια
και παραπαίω, πέφτω κάτω.
Δεν μπορώ να βασιστώ στη Λίζα ότι και να λέει πια.
Την μια ψάχνει για κάποιον ξεχωριστό,
και μου λέει ότι κι αν κάνουμε το κάνει με τον καθένα,
ας μην το παίρνω τοις μετρητοίς.
Κι από την άλλη φοβάται να μην πληγωθεί.
Τι να κάνω, όταν μου λέει μια νύχτα σαν κι αυτή
να της δώσω ένα μεγάλο φιλί
και να μην τη χειρίζομαι σαν να είναι κάποιο εργαλείο.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!
Εγώ θέλω απλά να περάσω μια τέλεια μέρα,
μια τέλεια μέρα μαζί σου
με τα προβλήματα παραμερισμένα στη μοναξιά τους.
Την μια ψάχνει για κάποιον ξεχωριστό,
και μου λέει ότι κι αν κάνουμε το κάνει με τον καθένα,
ας μην το παίρνω τοις μετρητοίς.
Κι από την άλλη φοβάται να μην πληγωθεί.
Τι να κάνω, όταν μου λέει μια νύχτα σαν κι αυτή
να της δώσω ένα μεγάλο φιλί
και να μην τη χειρίζομαι σαν να είναι κάποιο εργαλείο.
ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!
Εγώ θέλω απλά να περάσω μια τέλεια μέρα,
μια τέλεια μέρα μαζί σου
με τα προβλήματα παραμερισμένα στη μοναξιά τους.
Σε έναν κόσμο που δείχνει να τρελαίνεται ώρα με την ώρα,
όλοι οι χορευτές σκύβουν θλιμμένα στο χορό τους.
Σύλβια, αγκάλιασέ με,
δεν μπορώ να διασχίσω τα τόσα κύματα του φόβου μου.
Σύλβια, σφιχταγκάλιασέ με,
ναι, τώρα τη νιώθω
είναι παραδεισένια εδώ, μέσα στην αγκαλιά σου…
όλοι οι χορευτές σκύβουν θλιμμένα στο χορό τους.
Σύλβια, αγκάλιασέ με,
δεν μπορώ να διασχίσω τα τόσα κύματα του φόβου μου.
Σύλβια, σφιχταγκάλιασέ με,
ναι, τώρα τη νιώθω
είναι παραδεισένια εδώ, μέσα στην αγκαλιά σου…
Αφιερωμένο στον Lou Reed,
Αρχές Οκτώβρη 2017,
Κωνσταντίνος Παπαπέτρου
Αρχές Οκτώβρη 2017,
Κωνσταντίνος Παπαπέτρου
https://stylerivegauche.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου