“Ο Λαβύρινθος των πνευμάτων” του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν

Στις 9 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει απο τις εκδόσεις Ψυχογιός το τέταρτο μέρος της τριλογίας Το κοιμητήριο των λησμονημένων βιβλίων του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν το οποίο θα ονομάζεται Ο Λαβύρινθος των πνευμάτων και θα κυκλοφορήσει σε 2 τόμους.

Το έργο πρωτοεκδόθηκε στο εξωτερικό στις 17 Νοέμβρίου 2016 με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ο κόσμος του Godreads του χάρισε την εξαιρετική βαθμολογία 4.46/5 αστέρια. Η βαθμολογία αυτή ειναι μέσος όρος απο 3,336 Ratings, που μπορούμε να πούμε οτί είναι εξαιρετικά μεγάλη και σπάνια.

Πραγματικά ανυπομονούμε!

Στο site του εκδότικού οίκου διαβάζουμε τα εξής:

Ο Λαβύρινθος των πνευμάτων είναι ένα συναρπαστικό αφήγημα γεμάτο πάθη, συνωμοσίες και περιπέτειες. Μέσα από τις σελίδες του οδηγούμαστε στο μεγάλο φινάλε της σάγκας που ξεκίνησε με τη Σκιά του ανέμου και που εδώ εξελίσσεται σε όλη της την ένταση και το βάθος, ενώ συγχρόνως αποτελεί μέγιστο ύμνο στον κόσμο των βιβλίων, στην τέχνη τού να αφηγείται κανείς ιστορίες και στον μαγικό δεσμό ανάμεσα στη λογοτεχνία και τη ζωή.

Τα έργα του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν έχουν τιμηθεί με 22 λογοτεχνικά βραβεία και διακρίσεις.

Ας δούμε τις υποθέσεις απο τα οπισθόφυλλα:

Τόμος 1

Πριν προλάβει να τελειώσει καλά καλά την πρώτη παράγραφο, είχε ήδη ξεχάσει ότι αυτό που κρατούσε στα χέρια της ήταν στοιχείο της έρευνάς τους. Αφέθηκε να παρασυρθεί από το άρωμα των λέξεων κι έπειτα από λίγο είχε χαθεί στις σελίδες του, βουτώντας στον πλούτο των εικόνων και του ρυθμού του, παρακολουθώντας την αφήγηση των περιπετειών της Αριάδνα, καθώς η ηρωίδα κατέβαινε στα βάθη εκείνης της στοιχειωμένης Βαρκελώνης. Κάθε παράγραφος, κάθε φράση φαίνονταν να έχουν συνταχθεί με βάση κάποιο μουσικό κλειδί. Η διήγηση έδενε τις λέξεις σε χρυσοκλωστές και τραβούσε το βλέμμα σε ένα ανάγνωσμα με παλμό και χρώμα που ζωγράφιζε στο μυαλό ένα θέατρο σκιών. Διάβασε αδιάκοπα για δύο ώρες, απολαμβάνοντας κάθε φράση και φοβούμενη πως θα έφτανε το τέλος.

---

Τόμος 2

Η Αλίθια έβρεξε την πένα στο μελανοδοχείο και την άφησε να γλιστρήσει πάνω στο χαρτί, χαράζοντας μια γραμμή σε μπλε γυαλιστερό χρώμα. Έγραψε το όνομά της κι έμεινε να κοιτάζει το μελάνι που στέγνωνε σιγά σιγά. Η απόλαυση της λευκής σελίδας, που πάντα στην αρχή ανάδινε ένα άρωμα μυστηρίου γεμάτο υποσχέσεις, χάθηκε μεμιάς. Με το που άρχιζε κανείς να βάζει στο χαρτί τις πρώτες λέξεις, ανακάλυπτε ότι στη γραφή, όπως και στη ζωή, η απόσταση μεταξύ προθέσεων και αποτελεσμάτων πήγαινε χέρι χέρι με την αθωότητα με την οποία εκφράζονταν οι μεν και γίνονταν αποδεκτά τα δε. Βάλθηκε να γράψει μια φράση που θυμόταν από ένα απ’ τα αγαπημένα της βιβλία, όταν στάθηκε κι έστρεψε το βλέμμα προς την πόρτα. Άφησε την πένα πάνω στο χαρτί κι έμεινε να κοιτάζει σιωπηλή.

https://wordpress64426.wordpress.com/