ΣΤΑ… ΒΑΦΤΙΣΙΑ
18ΣΕΠΤ.
Χθες Κυριακή, το μεσημέρι, πήγα Αλεξανδρούπολη, σε μια κοινωνική εκδήλωση… βάφτιση συγκεκριμένα.
Μαζεμένο όλο το enfant gâté, ή εν πάση περιπτώσει, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού και Ακαδημαϊκού κόσμου της Δυτικής Θράκης και διάφοροι συγγενείς, φίλοι και παρατρεχάμενοι των δυο αυτών κοινοτήτων…
Τώρα θα μου πείτε «Τί γύρευες εσύ εκεί μέσα?» Είπα ένα σωρό δικαιολογίες (που καμία δεν ήταν ψέμα) για να… απουσιάσω, όπως «δεν έχω αυτοκίνητο, το έδωσα για βάψιμο», «Έχω μαστόρια στο σπίτι», «πονάει το γόνατο μου και είμαι πάλι με τα μπαστούνια»… αλλά ΕΠΡΕΠΕ να πάω γιατί τυγχάνω και… νονά της μάνας του μικρού που θα βαπτιζόταν… Έτσι, πίεσα τον βαφέα αυτοκινήτων να τελειώνει το Σάββατο, άφησα εντολή στα μαστόρια να βάφουν το εξωτερικό του σπιτιού την Κυριακή, και πήρα ξανά το μπαστούνι μου (το καλό… έχω και πρόχειρο) και…πήγα, που να μην έσωνα… Γιατί?… Μα γιατί κάθε φορά που μπαίνω σε Εκκλησία, κολάζομαι… Από απλά χάχανα που ανεβαίνουν στα μούτρα μου, έως ακατανόμαστες βρισιές, που λέω (από μέσα μου βέβαια) με τα ευτράπελα έως και τραγικά άσχημα που βλέπω ή ακούω εκεί… Λοιπόν:
Παιδάκια που έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν ουρλιάζοντας μέσα στον Ναό.
Τσιρίδες (γυναικείες βασικά) του είδους «Ααααα! τί κάνεις?πόσο καιρό έχω να σε δώ», «Αχ, τέλειο το μαλλί, πού το βάφεις?… πόσο σου παίρνει? α την κλέφτρα!»
Κουτσομπολιά, για το ντύσιμο των γιαγιάδων και της νονάς του βρέφους, για τα ξεπορτίσματα των παπούδων και άλλων αρρένων συγγενών και φίλων και γνωστών…
Πλάτες γυρισμένες στο Ιερό του Ναού, χάχανα την ώρα του Ευαγγελίου, σχόλια για το όνομα…
…και…
… αβυσσαλέα ντεκολτέ, στα μούτρα του παπά
… διαφανή (μα εντελώς λέμε) φορέματα
… μακιγιάζ για μεταμεσονύκτιο γλέντι στην Παραλιακή
… κοσμήματα, που θα έκαναν μια επισκοπική Μίτρα, να… χλωμιάσει.
Ο παπάς σχετικά νεαρός… συφιλιάστηκε και στην αρχή του Μυστηρίου, έβαλε μια φωνή για ησυχία και… «…και τα παιδιά σιωπή! και… ΑΚΙΝΗΤΑ» (η φωνή του ακούστηκε υστερική). Στο τέλος όμως, αναλογιζόμενος ίσως το «επώνυμον» του Χριστεπώνυμου πλήθους… πήγε να τα διορθώσει:
-Χμ… ξέρετε κάνουμε και κάποια μικρολάθη κι εμείς οι ιερείς- άνθρωποι είμαστε- και μας βγάζουν μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic) και κηλιδώνεται όλη τάξη των ιερέων και αυτό δεν είναι σωστό και ευχές στον νεοφώτιστο και στους δικούς του και σε όλους τους… ευλαβείς παρευρισκόμενους κλπ κλπ…
Με το τέλος του Μυστηρίου, όταν το Χριστεπώνυμον, ξαμολύθηκε εκτός Ναού, να συνεχίσει τον ιερό σκοπό του(?), πλησίασα τον παπά που στεκόταν ακόμα αμήχανος μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού Βήματος και…
-Παπούλη… περίμενα περισσότερα από σένα… αλλά δεν βαριέσαι… Αύριο θα τα «βγάλω» όλα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο facebook συγκεκριμένα (πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά πιάνοντας του ελαφρά το μπράτσο…) αλλά μην σκιάζεσαι… όχι εσένα… ΑΥΤΟΥΣ τους «πιστούς»… Όχι προς Θεού εσένα. Εσύ… προσπάθησες. Αναιμικά ίσως, αλλά προσπάθησες. Χρειάζεται να προσπαθήσεις όμως παραπάνω.
…..
Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του, για να μην δω ή να μην δει κανείς άλλος το ότι χαμογελούσε…
==============================
Το έχω πει παλιότερα, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το αντιπαρέλθω, ούτε να το συγχωρήσω ή να το δικαιολογήσω έστω. Θα το ξαναπώ, γιατί ακόμα με πονάει… με σφάζει… μου ξεσκίζει τα σωθικά… Γιατί είναι μια «πληγή» που κατά καιρούς την «ξύνω» και την… «ξαναματώνω», και έτσι νιώθω κάτι σαν ανακούφιση…
Θα ξαναπώ λοιπόν, ότι τον Σεπτέμβριο του 1996, πριν 21 δηλαδή χρόνια, η Εκκλησία με… αφόρισε…
Στις βαπτίσεις, στους γάμους και στην Ακολουθία των Χαιρετισμών (που λατρεύω), πηγαίνω… «παράνομα».
……
Ουφ!
Μαζεμένο όλο το enfant gâté, ή εν πάση περιπτώσει, μεγάλο κομμάτι του πολιτικού και Ακαδημαϊκού κόσμου της Δυτικής Θράκης και διάφοροι συγγενείς, φίλοι και παρατρεχάμενοι των δυο αυτών κοινοτήτων…
Τώρα θα μου πείτε «Τί γύρευες εσύ εκεί μέσα?» Είπα ένα σωρό δικαιολογίες (που καμία δεν ήταν ψέμα) για να… απουσιάσω, όπως «δεν έχω αυτοκίνητο, το έδωσα για βάψιμο», «Έχω μαστόρια στο σπίτι», «πονάει το γόνατο μου και είμαι πάλι με τα μπαστούνια»… αλλά ΕΠΡΕΠΕ να πάω γιατί τυγχάνω και… νονά της μάνας του μικρού που θα βαπτιζόταν… Έτσι, πίεσα τον βαφέα αυτοκινήτων να τελειώνει το Σάββατο, άφησα εντολή στα μαστόρια να βάφουν το εξωτερικό του σπιτιού την Κυριακή, και πήρα ξανά το μπαστούνι μου (το καλό… έχω και πρόχειρο) και…πήγα, που να μην έσωνα… Γιατί?… Μα γιατί κάθε φορά που μπαίνω σε Εκκλησία, κολάζομαι… Από απλά χάχανα που ανεβαίνουν στα μούτρα μου, έως ακατανόμαστες βρισιές, που λέω (από μέσα μου βέβαια) με τα ευτράπελα έως και τραγικά άσχημα που βλέπω ή ακούω εκεί… Λοιπόν:
Παιδάκια που έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν ουρλιάζοντας μέσα στον Ναό.
Τσιρίδες (γυναικείες βασικά) του είδους «Ααααα! τί κάνεις?πόσο καιρό έχω να σε δώ», «Αχ, τέλειο το μαλλί, πού το βάφεις?… πόσο σου παίρνει? α την κλέφτρα!»
Κουτσομπολιά, για το ντύσιμο των γιαγιάδων και της νονάς του βρέφους, για τα ξεπορτίσματα των παπούδων και άλλων αρρένων συγγενών και φίλων και γνωστών…
Πλάτες γυρισμένες στο Ιερό του Ναού, χάχανα την ώρα του Ευαγγελίου, σχόλια για το όνομα…
…και…
… αβυσσαλέα ντεκολτέ, στα μούτρα του παπά
… διαφανή (μα εντελώς λέμε) φορέματα
… μακιγιάζ για μεταμεσονύκτιο γλέντι στην Παραλιακή
… κοσμήματα, που θα έκαναν μια επισκοπική Μίτρα, να… χλωμιάσει.
Ο παπάς σχετικά νεαρός… συφιλιάστηκε και στην αρχή του Μυστηρίου, έβαλε μια φωνή για ησυχία και… «…και τα παιδιά σιωπή! και… ΑΚΙΝΗΤΑ» (η φωνή του ακούστηκε υστερική). Στο τέλος όμως, αναλογιζόμενος ίσως το «επώνυμον» του Χριστεπώνυμου πλήθους… πήγε να τα διορθώσει:
-Χμ… ξέρετε κάνουμε και κάποια μικρολάθη κι εμείς οι ιερείς- άνθρωποι είμαστε- και μας βγάζουν μετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (sic) και κηλιδώνεται όλη τάξη των ιερέων και αυτό δεν είναι σωστό και ευχές στον νεοφώτιστο και στους δικούς του και σε όλους τους… ευλαβείς παρευρισκόμενους κλπ κλπ…
Με το τέλος του Μυστηρίου, όταν το Χριστεπώνυμον, ξαμολύθηκε εκτός Ναού, να συνεχίσει τον ιερό σκοπό του(?), πλησίασα τον παπά που στεκόταν ακόμα αμήχανος μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού Βήματος και…
-Παπούλη… περίμενα περισσότερα από σένα… αλλά δεν βαριέσαι… Αύριο θα τα «βγάλω» όλα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο facebook συγκεκριμένα (πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά πιάνοντας του ελαφρά το μπράτσο…) αλλά μην σκιάζεσαι… όχι εσένα… ΑΥΤΟΥΣ τους «πιστούς»… Όχι προς Θεού εσένα. Εσύ… προσπάθησες. Αναιμικά ίσως, αλλά προσπάθησες. Χρειάζεται να προσπαθήσεις όμως παραπάνω.
…..
Έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του, για να μην δω ή να μην δει κανείς άλλος το ότι χαμογελούσε…
==============================
Το έχω πει παλιότερα, αλλά θα το ξαναπώ, γιατί ΔΕΝ μπορώ να το ξεχάσω, ούτε να το αντιπαρέλθω, ούτε να το συγχωρήσω ή να το δικαιολογήσω έστω. Θα το ξαναπώ, γιατί ακόμα με πονάει… με σφάζει… μου ξεσκίζει τα σωθικά… Γιατί είναι μια «πληγή» που κατά καιρούς την «ξύνω» και την… «ξαναματώνω», και έτσι νιώθω κάτι σαν ανακούφιση…
Θα ξαναπώ λοιπόν, ότι τον Σεπτέμβριο του 1996, πριν 21 δηλαδή χρόνια, η Εκκλησία με… αφόρισε…
Στις βαπτίσεις, στους γάμους και στην Ακολουθία των Χαιρετισμών (που λατρεύω), πηγαίνω… «παράνομα».
……
Ουφ!
https://silia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου