Ίων Δραγούμης: “Το Πολιτικό Πρόγραμμα,
Πρέπει Να Έχει Φυλετική Πολιτική”…!
DER KAMERAD: Ο Ίων Δραγούμης, αρχικώς δεν ήταν φυλετιστής, αλλά εν συνεχία προς τιμήν του έγινε φυλετιστής, γεγονός που αποκρύπτεται δολίως…
Το πολιτεύεσθαι βέβαια δεν είναι θεωρία, ούτε φιλοσοφική, ούτε επιστημονική. Είναι τέχνη που πρέπει να παρακολουθή την αδιάκοπον κίνησιν της ομαδικής ζωής, και των συμφερόντων της την διηνεκώς μεταμορφουμένην πλοκήν, το αιώνιο γίνεσθαι.Χρειάζεται μεν επιστημονικήν παρασκευήν και παρατήρησιν ή πολιτική, αλλά επιστήμη δεν είναι. Τα πολιτικά προγράμματα, συνεπώς, θα ήσαν περιττά, εάν ήσαν μόνον θεωρητικώς λογικά, εάν δεν ελάμβανον υπόψη την γύρω πραγματικότητα, και εάν είχαν την αξίωσιν να παραμείνουν αιώνια και αναλλοίωτα, πετρωμένα και αποκρυσταλλωμένα, και να εξαντλούν όλας τας δυνατάς προβλέψεις.
Τα πολιτικά προγράμματα γίνονται δια να αντιμετωπίσουν ανάγκας και συνθήκας ωρισμένης εποχής. Ή μάλλον είναι απαυγάσματα και αντανακλάσεις ωρισμένης εποχής και ωρισμένης χώρας. Ευρίσκονται δηλαδή τεθειμένα εν τόπω και χρόνω, απείρως μεταμορφώσιμα, όχι απόλυτα ουδ’ ισχύοντα εις αιώνα τον άπαντα.
Εν τούτοις η αφετηρία ενός πολιτικού προγράμματος είναι σταθερά, απορρέει από την ιδιοσυγκρασίαν εκείνων που το συλλαμβάνουν, και η ιδιοσυγκρασία των αυτή είναι σταθερά και μόνιμη. Αυτή κυβερνά τον νουν και κατευθύνει την προσοχήν του πολιτικού.
Περισσοτέραν επομένως σημασίαν από τα προγράμματα έχει η ψυχική διάθεσις και σύστασις των προσώπων που πολιτεύονται και διευθύνουν ένα κόμμα. Περισσοτέρας εγγυήσεις, παραδείγματος χάριν, ειμπορεί να δώση εις τον λαόν η ειλικρινώς φιλελευθέρα ροπή των πολιτικών ανδρών, παρά το περιεχόμενον του προγράμματος των, ή ο τίτλος του κόμματος. Εις χώρας μη τελείως εξειλιγμένας οικονομικώς, ως είναι η Ελλάς, τα κόμματα και τα πολιτκά των προγράμματα διαλέγουν συνήθως ένα τίτλον είτε απλώς δια να προξενήση εντύπωσιν εις τους πολλούς, είτε δια να αντιτίθεται-ονομαστικώς μόνον εννοείται- εις τον τίτλον του αντιπάλου κόμματος.
Περισσοτέραν επομένως σημασίαν από τα προγράμματα έχει η ψυχική διάθεσις και σύστασις των προσώπων που πολιτεύονται και διευθύνουν ένα κόμμα. Περισσοτέρας εγγυήσεις, παραδείγματος χάριν, ειμπορεί να δώση εις τον λαόν η ειλικρινώς φιλελευθέρα ροπή των πολιτικών ανδρών, παρά το περιεχόμενον του προγράμματος των, ή ο τίτλος του κόμματος. Εις χώρας μη τελείως εξειλιγμένας οικονομικώς, ως είναι η Ελλάς, τα κόμματα και τα πολιτκά των προγράμματα διαλέγουν συνήθως ένα τίτλον είτε απλώς δια να προξενήση εντύπωσιν εις τους πολλούς, είτε δια να αντιτίθεται-ονομαστικώς μόνον εννοείται- εις τον τίτλον του αντιπάλου κόμματος.
Εις την Ελλάδα τα προγράμματα είναι αντιγραφή το ένα του άλλου, καταστρώνονται δε συνήθως εις παραμονάς εκλογών δια να τεθούν αμέσως μετά τας εκλογάς κατά μέρος. Είναι ένα είδος εκλογικού εθίμου. Τελευταίως ήρχισε να γίνεται αντιγραφή μερικών κεφαλαίων και από πολιτικά προγράμματα κομμάτων της αλλοδαπής, χωρίς να ανταποκρίνεται το περιεχόμενον των προς πραγματικάς ανάγκας της Ελλάδος.
Οπωσδήποτε το πολιτικόν πρόγραμμα δεν είναι άλλο ή η καταγραφή των σημείων εκείνων επί των οποίων εννοεί ο πολιτικός να συγκεντρώση κυρίως την προσοχήν του και να κατευθύνη την ενέργειάν του, των σημείων εφ’ ων επισύρει ολόκληρον το φως ινα δείξη ότι αυτά, ως θεμελιώδη ή ως δεόμενα της αμέσου προνοίας του, θα αποτελέσουν την βάσιν της ενεργείας του.
Ως αφετηρίαν λαμβάνω την έννοιαν της Ελληνικής φυλής, εξ αυτής δε συνάγω πολιτικόν πρόγραμμα δια το Ελληνικόν κράτος. Διότι υπάρχει το δίλλημα:
ή θα κάμη το Ελληνικόν βασίλειον πολιτικήν καθαρώς κρατικήν, οπότε θα αδιαφορήση δια την πολιτικήν αποκατάστασιν των έξω των συνόρων του Ελλήνων, ή θα κάμη πολιτικήν πρωτίστως φυλετικήν και δευτερεύοντως κρατικήν. Είμεθα υποχρεωμένοι να ακολουθήσωμεν το δεύτερον, διότι τα γεωγραφικά σύνορα του κράτους δεν συμπίπτουν ακόμη με τα γεωγραφικά σύνορα της φυλής, ως συμβαίνει εις άλλα έθνη συμπληρώσαντα ήδη την πολιτικήν των αποκατάστασιν.
Επομένως, δια να καταστρωθή πολιτικόν πρόγραμμα εις κράτος με υποχρεώσεις, ή τάσεις, ή προορισμόν ως της Ελλάδος, πρέπει αναγκαίως να βασίζεται εις την φυλετικήν πολιτικήν, τα δε λοιπά να συναρμοσθούν προς αυτήν κατά φυσικήν αναγκαιότητα και εσωτερικήν βαθειάν πειθαρχίαν. Διότι και το οικονομικόν ζήτημα, και το σχετικόν του πρόγραμμα, κατά μέγα μέρος θα εξαρτηθή από το εξωτερικόν ζήτημα. Και ούτως, αναλόγως, και οι άλλοι κλάδοι της διοικήσεως και τα κοινωφελή έργα, όσα εξαρτώνται από το κράτος ή απαιτούν δημόσια έξοδα, θα λάβουν την έντασιν και την έκτασιν που θα τους επιτρέψη το οικονομικόν περιθώριον, το αφηνόμενον μετά την αφαίρεσιν των αναγκαίων χρημάτων προς κάλυψιν των εξωτερικών και στρατιωτικών εξόδων. Εννοείται ότι η κοινωνική αποστολή του κράτους μας, συνισταμένη εις την αύξησιν της ευημερίας των πολιτών, θα βαίνη παραλλήλως προς την σήμερον κυρίαν αυτού αποστολήν, και θα έχη ως αφετηρίαν τας σχετικάς με την έννοιαν της φυλής πηγάς της νεοελληνικής ζωής και την οικονομικήν κατάστασιν της κοινωνίας.
Το κράτος έχει κι αυτό, όπως κάθε οργανισμός, αλλά διαφορετικά από την φυλήν, συνείδησιν ιδικήν του. Και παράγεται αυτή η συνείδησις από την αίσθησιν της ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων, που είναι αποτέλεσμα των συμφερόντων των μονάδων και ομάδων μέσα εις μιαν κοινωνίαν. Το κράτος, χωρίς να είναι ακριβώς η συνισταμένη των δυνάμεων αυτών, είναι η απόρροιά των και η συνεκτική των δύναμις, διότι το κράτος, ως κάθε ζωντανός οργανισμός, είναι συγκεντρωτικόν.
Ως ζωντανός δε οργανισμός το κράτος θέλει την αυτοσυντηρησίαν του. Οι πολιτικοί του άνδρες, που μαζί με την κυρίως διοικούσαν τάξιν δημιουργούν και αντιπροσωπεύουν την κρατικήν συνείδησιν, πρέπει να εννοούν τι απαιτείται δια την αυτοσυντηρησίαν του κράτους και την αυθυπαρξίαν του, είτε εν σχέσει με τα άλλα έθνη γύρω (συμμαχικοί ή άλλοι συνδιασμοί), είτε εν σχέσει με τας εσωτερικάς του ανάγκας (υγιής διοικητικός οργανισμός, πολιτική απέναντι των εν τω κράτει εθνικών μειονοτήτων, κτλ.)
Διατεινόμεθα ότι το σημερινόν κράτος, δια την αυτοσυντηρησίαν του έχει απόλυτον ανάγκη πρωτίστως ισχυράς φυλετικής συνειδήσεως των αποτελούντων αυτό ατόμων, εξ αυτής πρέπει να αντλή δυνάμεις, έχει όμως ανάγκην και της θεραπείας των συμφερόντων της κοινωνίας που κατοικεί εντός των συνόρων του.
Αυτή είναι αναπόδραστος ανάγκη πολύ μάλλον ή σκοπός του σημερινού κράτους. Δηλαδή 1) Πολιτική ανεξαρτησία ή ένωσις της φυλής – όχι όμως ιμπεριαλισμός και
2) Ευημερία και προκοπή της κοινωνίας και των ατόμων-όχι όμως δι’ ακράτου και ακρατήτου κρατισμού.
Η πολιτική αποκατάστασις της φυλής ειμπορεί να γίνη υπό μορφήν ενός ή περισσοτέρων κρατών. Η σύστασις περισσοτέρων του ενός Ελληνικών κρατών ειμπορεί να χρησιμεύση ως ενδιάμεσος σταθμός δια να φθάση μίαν ημέραν η φυλή εις το ένα της και μέγα κράτος. Εξυπηρετεί δε η πολιτική αποκατάστασις τον πολιτισμόν της φυλής, όστις είναι το κορύφωμα της ζωής της.
Το κράτος χρησιμεύει δια την αυτοσυντηρησίαν της φυλής, που είναι απείρως πολυτιμότερα από την απλήν αυτοσυντηρησίαν του κράτους. Διότι τα κράτη δεν δημιουργούν τίποτε, μόνο συντηρούν και υποβοηθούν, τα έθνη όμως δημιουργούν πολιτισμούς.
Επειδή η Ελληνικήν φυλή δεν είναι καταδεικτική ούτε απολύτως στρατιωτική -στρατιωτικάς προσπαθείας καταβάλλει εκάστοτε τόσας μόνον όσαι αρκούν δια την αυτοσυντηρησίαν της και την πολιτικήν της αποκατάστασιν – δεν δύναται επομένως ή δεν έχει ανάγκην να επικρατήση ποσοτικώς εις τον κόσμον, πρέπει να αναδειχθή ποιοτικώς. Ποιοτικώς δε αναδυκνείεται ένα έθνος με τον πολιτισμόν του. Έχει και ιστορικώς και δυναμικώς μέσα της πολιτισμόν η Ελληνική φυλή, μάλλον ανατολικόν ή δυτικόν, πάντα όμως ανεξάρτητον αμφοτέρων, και αυτόν τον πολιτισμόν πρέπει να ευρεθούν ή να δημιουργηθούν κατάλληλοι συνθήκαι δια να τον φανερώση πλήρως.
Αυτή την τάσιν πρέπει ο σημερινός πολιτικός να αποκαλύψη εις το έθνος δια της πολιτικής του, όσον εκ της πολιτικής εν γένει εξαρτάται τούτο.
[Ίων Δραγούμης – Προγραμματικοί πολιτικοί στοχασμοί, 1916]
https://derkameraddotcom.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου