ο παφλασμός είν’ ένας ψίθυρος που έρχεται από τα έγκατα της γης στα ώτα των ανθρώπων
ξάπλωσα στην αμμουδιά και με χτύπησε με χάιδεψε ολόσωμα ο ήλιος
εκεί που γλιστράει το κύμα στην ακτή περπάτησα
ο βράχος παραδίπλα ψιθυρίζει αλλά αδυνατώ να πιάσω το νόημα γιατί είμαι χαμένος στις σκέψεις μου,
δίνω μια και βουτώ στο κύμα παρακάτω
παραδίδω τα εσώψυχα μου στου νερού την αλμύρα
λίγες απλωτές και η θάλασσα ξεκινά να μου ρουφά το μεδούλι
και με ξεψαχνίζει
στο τέλος δεν θ’ αφήσει τίποτα, ούτε στα ψάρια
ούτε στους ανθρώπους,
μόνο το σύμπαν γελά ευχαριστημένο
γιατί ξέρει πως θα τα επιστρέψει όλα πίσω, συντομότατα, να μη σου πω αμέσως
κι όποιος αρπάξει, ότι αρπάξει
Και μας θυμήθηκα να περπατούμε
στης θάλασσας τον χρυσό από τις αχτίνες του ήλιου τον πυθμένα
κουβαλώντας στις πλάτες μας των φίλων τον πόθο, και τα γλέντια τα χθεσινοβραδινά
αυτόν τον πόθο που εγκατέλειψαν μονάχο του στα βράχια εκεί πέρα από τον κάβο
που έλουζε
του φεγγαριού η μαγεία
εκεί που λίγα χρόνια
αργότερα θα γίνονταν το φονικό,
όχι,
εκεί βρίσκονταν το όμορφο μπαράκι του θύματος του φονικού,
σκαρφαλωμένο πάνω στον βράχο,
κάτω χρύσιζε το πέλαγος στο φως του φεγγαρόφωτος, κάτω
βογκάει η θάλασσα, μουγκρίζει, χορεύει και μας θυμίζει λόγια ανείπωτα
κρυμμένα μυστικά επτασφράγιστα.
Κάποιοι ξέρουν αλλά δεν μιλούν
πάντα έτσι γίνεται
η θάλασσα όλα τα ξέρει, και το αεράκι φυσά μυρωδικά κι αρώματα
Κι ο Mekhissi χθες ήταν πάλι εκεί! για άλλη μια φορά
https://aenaikinisi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου