Όταν μεγαλώσω..
8/8/2017
Όταν μεγαλώσει θαααα γίνει, θαααα κάνει. Οι μεγάλοι είναι δυνατοί, οι μεγάλοι έχουν επιλογές…« Οι μεγάλοι είναι ασύδοτοι, φέρονται άσχημα, έχουν σιχαμένες συνήθειες, περπατάνε, ντύνονται και χορέυουν πρόστυχα. Τους μεγάλους τους νοιάζει μόνο η καλοπεράσή τους, που στα τότε παιδικά της μάτια αλλά και τώρα στα ενήλικα μόνο αηδία της προσφέρουν». Όταν μεγαλώσει ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ…
Μια έκθεση στην τρίτη δημοτικού «γιορτή στο σπίτι». Πάντα ήταν η καλύτερη στις εκθέσεις. Από γιορτές είχε να περιγράψει μπόλικες. Περιγραφικότατη και αναλυτική καθώς ήταν δεν άφησε καμία λεπτομέρεια. Της δασκάλας δεν της άρεσε, δεν την βαθμολόγησε, δε την άφησε να τη διαβάσει στην τάξη, μόνο το τετράδιο είχε κρατήσει και κάλεσε τους γονείς της ( γονείς;), να τους μιλήσει. Είχε χαρά, περίμενε από τη δασκάλα της ακόμα ένα μπράβο για τις καλές της επιδόσεις. Αντί γι αυτό, έμαθε από τη μανούλα της, με τον υπέροχο καλό της τρόπο (νοτ), «τα εν οίκω μη εν δήμω» . Πόναγε μέρες, παντού. Καιρό μετά συνεχίζοταν οι εξευτελιστικές κοροϊδίες για τις εκθέσεις της, από τη μανούλα της, τον πατερούλη της, βάζοντας στο άθλιο παιχνίδι τους και τα αδέρφια της. «Φτάνει το πήρε το μαθημά της, δε θα ξαναμιλήσει, τώρα ξέρει πώς αυτές οι γιορτές στο σπίτι, είναι μόνο πάρτυ «ακολασίας».
Τότε ήξερε,κατάλαβε ότι σιχάθηκε ό,τι έχει σχέση με τους «μεγάλους». Είναι ανήθικοι, δε νοιάζονται για τίποτα άλλο πέραν της σαρκικής τους απόλαυσης. Βεβαιώθηκε ότι δεν είναι όλοι για να γίνονται γονείς. «Τα παιδιά τι σας φταίνε;» Τότε υποσχέθηκε «ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ». Ίσως η μόνη υπόσχεση σε εκείνη που έχει τηρήσει μέχρι σήμερα και δε θα ξεχάσει ποτέ.
Πάραυτα, το γράψιμο, το διάβασμα, η σκέψη, η άποψη, η επιλογή, της απαγορεύτηκαν. Στα κρυφά να γράφει, να διαβάζει. Να κάνει κοπάνες από το σχολείο και να περνά στο μόνο μέρος που μου έδινε ηρεμία, στη στοά του ευριπίδη, διαβάζοντας βιβλία. Εκεί, δεν μπορούσε να τη βρει κανείς…. Αν τυχόν, κάποιο γραπτό της με τις σκέψεις, έπεφτε σε λάθος χέρια, έπρεπε να λογοδοτήσει… Κ εκεί βρήκε τρόπο, μπορούσε να μείνει ώρες αμίλητη, το σώμα της άντεχε πολύ. Ήξερε πότε πρέπει να μιλήσει..
– «Μοιάζεις με τη βροχή, της είχε πει κάποτε η γιαγιά της», μοιάζει… όταν φούσκωναν πολύ τα συννεφά της, «έριχνε», να καθαρίσει, να ποτίσει, να ξεδιψάσει όσους είχαν ανάγκη, αλλά κυρίως να «πνίξει» «το κακό».
Υπήρχαν όμως τα αδύναμα της σημεία, οι άνθρωποι, που όφειλε να προστατέψει, διότι δεν μπορούσαν να δουν ό,τι εκείνη. Εκεί λύσσαγε σαν σκυλί, που έπρεπε να ξεφορτωθεί το φίμοτρο, να ορμήσει, να αρχίζει να δαγκώνει. Βέβαια υπήρχε δικαιολογία για το φίμοτρο. «Ήταν μια οχιά, που όταν μίλαγε δηλητηρίαζε….» Το παιδί που αντιδρά στην αδικία έγινε οχιά»
Τα χρόνια πέρασαν, η οχιά μεγάλωσε :p , τα είχε καταφέρει, δε θύμιζε τίποτα τη σχέση της με τους φερόμενους γονείς της. Έχει καταφέρει πολλά, κυρίως να είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα. Ένα μόνο δεν κατάφερε, ένα μόνο ξέχασε να μάθει, να μην αδικεί τον εαυτό της. Στην προσπάθεια μην αδικήσει κανέναν, το έκανε συχνά, αλλά εκείνη μπορούσε, εκείνη θα τα κατάφερνε και ναι τα κατάφερνε…
Στα 34 σήμερα, ξέρει για μία ακόμα φορά ότι πρέπει να σιωπήσει. Να αφήσει όνειρα, για να μην πληγώσει ό,τι εκείνη αγαπάει περισσότερο. Οι σκέψεις της θα μείνουν πάλι χωμένες στην αποθήκη του μυαλού της και μόνο εκεί. Δεν έχει αντοχές για εξηγήσεις, μεγάλωσε πια……
*Της είχαν πει ότι όταν γεννήθηκε, για το όνομα που θα έπαιρνε, η γιαγιά της την καταράστηκε να μη δει χαρά ποτέ στη ζωή της. Χαρές είδε πολλές. Αγαπήθηκε πάρα πολύ και μισήθηκε εξίσου από αυτούς που τους φόβιζε το διαφορετικό από τα συνηθισμένα, που εκπροσωπούσε. Καμιά φορά αναρωτιέται μήπως ότι την αγάπη δεν την απόλαυσε, όπως εκείνη θα ποθούσε ήταν τελικά η κατάρα. Θα δείξει, η ζωή συνεχίζεται και τα καλύτερα πάντα έπονται…;
https://facerealityweb.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου