Γουρούνια με φτερά
Αρχικά, πρέπει να υπογραμμίσουμε για ακόμα μια φορά ότι δεν είναι όλα τα βιβλία για όλους. Υπάρχουν ευαίσθητα βιβλία για ευαίσθητους ανθρώπους, σκληρά βιβλία για σκληρούς ανθρώπους, έξυπνα βιβλία για έξυπνους ανθρώπους και πάει λέγοντας. Στην περίπτωση όμως του σημερινού προτεινόμενου βιβλίου τα πράγματα απλουστευονται αρκετά. Είναι για λίγους και μετά την πρώτη παράγραφο είναι για ακόμα λιγότερους. Πάνε κιόλας έντεκα χρόνια από την πρώτη φορά που διάβασα μια διαφορετική βιβλιοκριτική για τα Γουρούνια με φτερά και το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα Ευχαριστώ στους Schooligans και μια ετεροχρονισμένη προσπάθεια τοποθέτησης ενός αντιαριστουργήματος στην ζωή μιας όχι-πια-έφηβης.
«Ζω παραπάνω· δηλαδή ονειρεύομαι (φαντάζομαι πως για μένα»να ζω παραπάνω» είναι ακριβώς αυτό: να ονειρεύομαι).»
Ένα βιβλίο που ξεκινά με την σκηνή ενός αυνανισμού και τελειώνει με δύο αποχαιρετιστήριες επιστολές μπορεί να χαρακτηρισθεί τουλάχιστον ριψοκίνδυνο, αδιάφορο και βλακώδες. Όχι όμως όταν η υπόθεση του επικεντρώνεται γύρω από την σχέση δύο εφήβων, της Αντόνια και του Ρόκκο, στην Ιταλία την δεκαετία του ’70. Τότε ισχύουν όλα τα ελαφρυντικά. Η σεξουαλικότητα, η πολιτική, η φιλία, ο έρωτας, ο φόβος για το μέλλον και το παρόν, η άγνοια του παρελθόντος, ό,τι σε γενικές γραμμές απασχολεί έναν έφηβο περιγράφεται στις γραμμές των Γουρουνιών. Παρά τις τοποχρονικές διαφορές της πλοκής με το σήμερα, η ιστορία στον πυρήνα της παραμένει τρομακτικά επίκαιρη, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι στο τρίπτυχο έρωτας-επανάσταση-εφηβεία έχουν γραφτεί τα ονόματα όλων μας.
«Κι έπειτα, όμως μην το πεις πουθενά, ξέρεις μερικές φορές αναρωτιέμαι αν όταν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε τόσα πράγματα μέσα μας, να μην είμαστε πια καταπιεστικοί, να μην έχουμε πια αίσθημα ιδιοκτησίας και λοιπά και λοιπά, θα είναι ακόμα τόσο όμορφο ν’ αγαπάς κάποιον».
Το κείμενο είναι δοσμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση με εναλλαγές μεταξύ των αφηγητών. Ο Ρόκκο και η Αντόνια μας αφηγούνται στιγμιότυπα από την σχέση και την καθημερινότητα τους είτε σε ημερολογιακή μορφή είτε σε επιστολές. Μέσα από όλες αυτές τις λέξεις που τους χωρίζουν όσο τους ενώνουν ο σκοπός είναι ένας: να καταλάβουν τον εαυτό τους.
Παρά τις όποιες σκληρές εικόνες του βιβλίου η τελική αίσθηση είναι απόλυτα αισιόδοξη. Η ερωτική τους περιπέτεια, όπως και κάθε ερωτική περιπέτεια εδώ που τα λέμε, τους προϊδέασε για το αβέβαιο και συναρπαστικό μέλλον, για αυτά που θα έρθουν και θα ξανάρθουν. Γιατί πως να το κάνουμε ρε παιδιά, έτσι είναι η ζωή.
Μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου είναι το έντονο πολιτικό στοιχείο, το οποίο δεν φεύγει από την καθεδρεία ούτε στο ελάχιστο. Μαντεύω ότι για κάποιους άλλους αυτό δεν θα είναι καθόλου αρνητικό, αλλά εμένα η αλήθεια είναι πως με κούρασε αρκετά και σε πολλά σημεία. Οι συγγραφείς έδειξαν την έντονη πολιτικοποίηση, τόσο των πρωταγωνιστών όσων και ολόκληρου του περιβάλλοντός τους πολλάκις και χωρίς καθόλου σύνεση. Από την άλλη, ένα παιδί των ’90 μάλλον είναι αδύνατο να καταλάβει πλήρως το τι σημαίνει ιδεολογία στις αρχές του ’70. Πάσο, λοιπόν.
Αν ποτέ πέσουν στα χέρια σας τα Γουρούνια με φτερά διαβάσε τα. Σας εγγυόμαι ότι δεν είναι όλο το βιβλίο σαν την πρώτη σελίδα (δυστυχώς). Αφήστε τα να ταίσουν τα τελευταία ψήγματα της ξεχασμένης σας εφηβείας, το αξίζουν.
https://stylerivegauche.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου