ΕΚΘΕΣΗ ΑΝ-ΙΔΕΩΝ Μόρφωση μετ’ εμποδίων…

Έκθεση αν-Ιδεων

Μόρφωση μετ’ εμποδίων…

Μια ιστορία θα σας πω, με γεύση γλυκόπικρη, που σε κάποιους θα φέρει μνήμες απ’ τη μαθητική τους ζωή.

Όσοι με συμπονέσετε, θα το κάνετε αβίαστα διότι τύχατε παθόντες … άρα, συγκαταβατικά θα κουνήσετε το κεφάλι. Όσοι αντισταθείτε, είναι γιατί ο δρόμος έτυχε να μη σας παιδέψει με τέτοια εμπόδια … άρα, διστακτικά θα με αμφισβητήσετε.

Πριν πολλά χρόνια, υπό καθεστώς Πανελληνίων εξετάσεων, τότε που διάβαζες ολημερίς και ολονυχτίς για 3 συναπτά έτη με στόχο μια εξαιρετική απόδοση σε 4 συγκεκριμένες μέρες του Ιούνη, ξεκίνησε το βασανιστήριο. Άριστη μαθήτρια, με πάγια κολακευτικά λόγια απ’ τους καθηγητές, που έμεινε απ’ την απ’ έξω της ελληνικής πανεπιστημιακής κοινότητας.

Για ποιο λόγο; Διότι στην «Έκθεση» πυκνά συχνά ξέφευγα απ’ την προαπαιτούμενη συγγραφική πεπατημένη που υμνεί τη συντακτική και νοηματική υπεραπλούστευση με τετριμμένες φρασεολογίες. Παρόλα ταύτα, είχα εκπαιδευτεί να ελέγχω τη σκέψη μου και να την οδηγώ σε μονοπάτια που διέπονται από αυστηρούς κανόνες, ώστε να γίνω αποδεκτή απ’ τον Μέγα Βαθμολογητή.

Δεν τα κατάφερνα, όμως, πάντα! Δε γινόταν πάντα να γράφω δέσμια 2 βαθμολογητών, με αμφίβολη εκπαίδευση δεδομένου του ρόλου που είχαν αναλάβει. Γι’ αυτό και δεν μπορούσα πάντα να γράφω εγκλωβισμένη σ’ έναν προκαθορισμένο τρόπο σκέψης, σαν να επρόκειτο για κάποιο είδος τιμωρίας της διαφορετικότητας.

Απόδειξη το γεγονός ότι όσοι παπαγάλιζαν τα φυλλάδια των φροντιστηριούχων που κατέγραφαν λίστες με επιχειρήματα, με επιθετικούς προσδιορισμούς και συνδετικές λέξεις πέτυχαν το Greek Dream. ΔΕΝ τους κατηγορώ φυσικά! Έκαναν αυτό που πρέπει βάσει των εκπαιδευτικών συνθηκών που επιβλήθηκαν από “Έμπειρους Γνώστες” του συστήματος.

Το ότι εγώ παλαντζάριζα μεταξύ συμβατικού και ασυμβίβαστου, ανήμπορη να αποδεχτώ πλήρως έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης απόψεων και συναισθημάτων σ’ ένα χαρτί που θυμίζει “καρμπόν”, ήταν μια προσωπική μου “αποτυχία”.

Το κράτος, λοιπόν, είχε φροντίσει με την αδιαφορία του να δημιουργήσει ένα σύστημα εκπαίδευσης που επιβραβεύει το εκφραστικό αναμάσημα και απορρίπτει την ελεύθερη γραφή. Όλοι ίδιοι και απαράλλακτοι σ’ έναν μετριοπαθή τρόπο σκέψης. Είναι άραγε αυτός ο σωστός τρόπος να γαλουχήσεις νέους με ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες και αντισυμβατικές ιδέες που «Θα Αλλάξουν τον Κόσμο»;;;

“Μεγάλη Αδικία!!!” αναφώνησαν οι καθηγητές στο σχολείο μου…

Η λύση δόθηκε σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού (της Βρετανίας συγκεκριμένα), όπου τα οφέλη που αποκόμισα ακόμη τα μνημονεύω. Η πίκρα της απόρριψης απ’ το ελληνικό εκπαιδευτικό γίγνεσθαι μετατράπηκε σε γλύκα επιδοκιμασίας από ένα σύστημα που εκτιμά και προάγει την κριτική σκέψη, τουλάχιστον σε πανεπιστημιακό επίπεδο.

Με τη λήξη των σπουδών επέστρεψα περιχαρής στην Ελλάδα, όπου και πάλι ο κρατικός μηχανισμός με περίμενε στη γωνία για να με “περιποιηθεί” όπως μόνο αυτός ξέρει… Το πτυχίο μου έπρεπε να αναγνωριστεί, να ‘ισοτιμηθεί’ και να αντιστοιχηθεί με τα των ελληνικών. Όλα λειτουργούσαν τόσο τέλεια, που είπαν να εξαντλήσουν αυτό το επίπεδο τελειότητας και μ’ ένα ‘cross check επάρκειας’ των πιο φημισμένων Βρετανικών πανεπιστημίων.

Χώρια που αναγκάστηκα να το αντιστοιχίσω με μια, συναφή αλλά όχι ίδια, ειδικότητα ελλείψει της ισχύουσας, υποβλήθηκα επίσης και σε εξεταστική 10 μαθημάτων προκειμένου να εξισορροπήσω αυτό το κενό στην ελληνική πραγματικότητα.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά … αντιστοιχήθηκε και ο βαθμός του πτυχίου μου - με σαφή υποτίμησή του - καθότι δε συνυπολογίζεται η μεγάλη διαφοροποίηση που υπάρχει στις βαθμολογικές κλίμακες. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Ο βαθμός του πτυχίου μου είχε πια χάσει την αίγλη του, για την οποία ήμουν τόσο περήφανη.

Πού να αποταθείς και τί άκρη να ελπίζεις ότι θα βγάλεις! Παρότι σκέφτηκα να το παλέψω με τον «Συνήγορο του Πολίτη», μιας και πολλοί άλλοι βρέθηκαν στη θέση μου, το αδιέξοδο μου έκλεινε το μάτι.

Δυστυχώς εδώ η γεύση που μου έμεινε είναι μόνο πικρή. Μετά από κάποια χρόνια σπουδών με εντατικό διάβασμα, με εργασίες επί εργασιών, με το βραχνά ότι η αιωνιότητα στη φοιτητική υπόσταση μόνο ως ανέκδοτο υφίσταται και με προσπάθεια για την επίτευξη ενός πολύ καλού - για τα ανταγωνιστικά δεδομένα του εξωτερικού φυσικά - γενικού βαθμού … καταλαβαίνετε την απογοήτευσή μου!

“Μεγάλη Αδικία!!!” αναφώνησαν οι καθηγητές στο πανεπιστήμιό μου…

Διότι ένας βαθμός πτυχίου δεν είναι απλά ένα νούμερο. Είναι το Νούμερό σου! Είναι αυτό που θέλοντας και μη σε αντιπροσωπεύει εφ’ όρου ζωής στην επαγγελματική σου διαδρομή - ιδιαιτέρως στην αρχή που δεν έχεις να επιδείξεις και πολλά, όπως μετέπειτα την εμπειρία…

Είναι τρομερό πώς ένα σύστημα εκπαίδευσης, πολλαπλά διάτρητο, στην πράξη καθορίζει την πορεία της ζωής σου και μόνο προβλήματα μπορεί να προσφέρει. Χάσιμο χρόνου, μεγιστοποίηση του κόπου, ψυχολογική φθορά και μύρια άλλα όσα.

Έχουμε, όμως, όλοι μας λίγο πολύ εκπαιδευτεί στη “Μεγάλη των μετ’ Εμποδίων Σχολή” που ακούει στο όνομα Ελληνικό Κράτος. Δε μας αφήνει στιγμή να ξαποστάσουμε. Μας θέλει σκληραγωγημένους και ετοιμοπόλεμους. Αν αυτός είναι ο στόχος … τότε ξεχάστε ό,τι διαβάσατε!

Με τη σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα έχω χάσει επαφή για να είμαι ειλικρινής. Υποθέτω, όμως, ότι τυχόν συγκλονιστικές αλλαγές θα είχαν γίνει άμεσα αντιληπτές!

Ελπίζω, λοιπόν, σ’ ένα πιο αξιοκρατικό σύστημα που οι πρώτες δράσεις του θα πάρουν σάρκα και οστά πρώτα απ’ όλα μέσα στα Σχολεία. Όσο αυτό δε λαμβάνει χώρα, προκοπή δεν έχει!

http://www.macroskopio.gr/el