Το μυστικό του Θοδωρή
Η ανάσα που έγινε βήχας
Ο Γέρος του Μωριά άφησε την τελευταία του πνοή τα χαράματα της 4ης Φεβρουαρίου 1843. Είχε όντως γεράσει στα 73 του και το γεγονός ότι πέθανε σε κρεβάτι με τη φροντίδα γιατρών θα πρέπει να του φάνταζε σαν ψέμα, έχοντας γεννηθεί κάτω από ένα δέντρο στα Ορλωφικά, αφού πρώτα άλλαξε το ρου της Ιστορίας μέσα στη φωτιά της Παλιγγενεσίας.
Είδε τον θάνατο κατάματα και βγήκε νικητής, αλλά το βασικότερο ίσως στοιχείο του βίου του ήταν πως μέσα στον πόλεμο δεν έχασε την ψυχή του.
Παρέμεινε ταπεινός και προσηνής και πάντοτε συγχωρητικός σε όσους του κάναν τα πιο μεγάλα κακά. Ενσάρκωσε την Αρετή με την Ορθόδοξη συγχώρεση στη ζωή του με τέτοιο τρόπο που ακόμη στις μέρες μας φαντάζει πραγματικός άθλος. Για έναν απλό άνθρωπο που πρωτοστάτησε στις μάχες της Επανάστασης το ότι κατάφερε μέσα του να παραμείνει άνθρωπος και να αγκαλιάσει ακόμα και τους ορκισμένους εχθρούς του ήταν όντως ένας άθλος.
Η πραγματική θυσία του Γέρου ήταν ακριβώς αυτή. Υποτίθεται πως ήταν αγράμματος. Είχε όμως βιωματική παιδεία και επιζητούσε τη μόρφωση σαν λυτρωτικό νερό. Η πραγματική του θυσία ήταν η συμφιλίωση, με σκοπό ένα μέλλον για τον τόπο.
Ήξερε ο γέρος πως για άλλα πήγαιναν στην Επανάσταση και με άλλη πραγματικότητα βρέθηκαν. Οι τεσσερομάτηδες πράκτορες των μεγάλων Δυνάμεων είχαν καταφέρει να τους διαλύσουν, να σκοτώσουν τον γιό του και να φυλακίσουν τον ίδιο με άμεσο στόχο τον αποκεφαλισμό του.
Ήξερε, επίσης, πως σώθηκε από μια ανάγκη όταν ο Ιμπραήμ έκαιγε τα πάντα και αναγκάστηκαν οι εγκάθετοι να τον βγάλουν από το μπουντρούμι για να κρατήσει την επανάσταση όρθια.
Η βιωματική του Παιδεία και το κοφτερό του μυαλό δεν του άφηναν χώρο για ψευδαισθήσεις. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δε θα άφηναν τον Ελληνισμό να ορθοποδήσει ανεξάρτητος. Το Ναβαρίνο θα μπορούσε να είχε στραφεί εναντίον των ραγιάδων αν δεν ήταν φρόνιμοι να δεχτούν την κηδεμονία των Βαυαρών. Απλά πράγματα και ξεκάθαρα στο μυθιστορηματικό διάλογο που ίσως έλαβε χώρα στο μυαλό του: "Ελευθερία θα πάρετε … Ανεξαρτησία όμως όχι … ξεχάστε την … ειδάλλως τα κανόνια θα στηρίξουν τον Σουλτάνο."
Γνώριζε τη δύναμη των Μεγάλων και γνώριζε πόσο εύκολα τα μπαρουτόβολα θα μπορούσαν να στραφούν κατά των επαναστατημένων ξυπόλητων ραγιάδων. ΤΟΤΕ ΜΥΣΤΙΚΑ μέσα του αποφάσισε να Συμβιβαστεί.
Ο Δυσσέας του είχε πει πως αν δεν χτυπούσαν τους “βαλτούς”, αυτοί θα στρέφονταν νομοτελειακά εναντίον των Οπλαρχηγών. Και είχε δίκιο. Έτσι χάθηκε ο ίδιος ο Δυσσέας … έτσι με τον ίδιο τρόπο πήγαιναν τον Γέρο για την γκιλοτίνα.
Αποφάσισε, όμως, να συμβιβαστεί γιατί εκείνη τη στιγμή η λευτεριά - η χιλιάκριβη - ήταν αυτό που μπορούσε να έχει χειροπιαστά μπροστά του για τον λαό που έχασε 800 χιλιάδες κόσμο στη μεγάλη κόντρα με το θεριό.
Η Επανάσταση δεν είχε ολοκληρωθεί και μάλλον είχε πάρει άσχημη τροπή, καθώς την ώρα που στρατιωτικά νικούσαν οι ταλαίπωροι ραγιάδες, φρόντισαν οι ισχυροί της Ευρώπης να σπείρουν τη διχόνοια και τον εμφύλιο ώστε να αποδυναμωθούν. Είχαν φυτέψει τους δικούς τους πράκτορες παντού και συστηματικά κυνηγούσαν τον Ανδρούτσο, τον Καραϊσκάκη και τον Κολοκοτρώνη, γιατί ξέραν πως αυτές ήταν οι κεφαλές της ανεξαρτησίας.
Συμβιβάστηκε, όμως, με τις επιταγές της επονομαζόμενης Διεθνούς Ισορροπίας Ισχύος, γιατί κατάλαβε νωρίς πως αυτοί που ήταν φυτευτοί κάναν τα πάντα για να κρατήσουν την ορμή του λαού προς την ανεξαρτησία του. Ήξερε πως οι υποτιθέμενοι σύμμαχοί τους, που τόσο σαμποτάρισαν την ιδέα της Επανάστασης στην αρχή, θα στρέφαν τα κανόνια τους κατά των εξεγερμένων με μια απλή υπογραφή με τον Τούρκο.
Ο Θοδωρής που γαλουχήθηκε μέσα στη φωτιά και πέρασε μαρτύρια και κυνηγητό αδιανόητο μέσα στα πέτρινα χρόνια, όταν έτρεχε πεινασμένος να σωθεί στα βουνά της Αρκαδίας διωκόμενος από τους πάντες, ΓΝΩΡΙΖΕ ότι τώρα έπρεπε να ξαποστάσουν.
Μια «ανάσα» ήταν αδήριτος ανάγκη να παρθεί. Μυστικά μέσα του καταλάγιασε Αυτός που στα 15 του είχε βγει αρματωλός και τσαμπουκαλεμένος στο βουνό. Στα 15 του!
Οι μπαγιονέτες της Δύσης θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον τους. Το είχε κατανοήσει. Τους είχε άλλωστε γνωρίσει στη Ζάκυνθο πριν πάρει την ευθύνη πάνω του. Την πιο τρομερή ευθύνη να μετατρέψει τον σκλάβο - τον εξανδραποδισμένο Έλληνα - σε άνθρωπο με αξιοπρέπεια.
…200 χρόνια πέρασαν από τότε περίπου και η ανάσα έγινε βήχας. Η ανεξαρτησία μέσα στο διεθνές περιβάλλον ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά.
Το τουφέκι που βάρεσαν οι Κολοκοτρωναίοι δοξασμένο γέρασε στα Μουσεία και ο Ελληνισμός φθίνει μέσα στην ασφυκτική αγκάλη των σύγχρονων κηδεμόνων του, των θετών του γονιών.
Η Επανάσταση που μυστικά ο Γέρος δέχτηκε να ξαποστάσει για να σωθεί το Γένος, ποτέ δεν ολοκληρώθηκε…
Καλοδεχούμενη η Λευτεριά αλλά ο Έρωτας της Ανεξαρτησίας ακόμη φτερουγάει στα πιο τρελά μας όνειρα.
Το μυστικό του Θοδωρή Κολοκοτρώνη έκλεισε τον κύκλο του και οι προκλήσεις, οι αναπόφευκτες που αντιμετωπίζει κάθε λαός στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι έξω από τη θύρα μας, ...σιμά…
http://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου