«παραμύθια»
Ήρθε νωρίς το βράδυ,πώς θα μπορούσε αλλιώς; Τα παραμύθια νωρίς τα λέμε, να μας νανουρίζουν. Ιστορίες ψεύτικες που όμως προσπαθούμε να τις προσαρμόσουμε στην πραγματικότητα. Πώς θα γινόταν αλλιώς; Απλά φτάσαμε στη τελευταία σελίδα,πόσες φορές να διαβαστεί από την αρχή;
Πώς μπορεί η ιστορία να μαγευτεί από ένα παραμύθι; Μύθοι και πραγματικότητα… Όλα τα ιστορικά βιβλία είναι γεμάτα από μύθους και υπερβολή, Το παραμύθι δίνει χρώμα, δίνει μορφή στο αδύνατο, περνάει μηνύματα καθοδήγησης προς ένα δρόμο. Τον οποίο τον ονειρεύεσαι, τον ποθείς, έχεις ήδη εικόνα και όταν τον περπατάς δημιουργείς τη δική σου ιστορία, που ουδεμία σχέση έχει με το παραμύθι που έμαθες. Μπορεί να έχει χρώμα, κόκκινο από τις πληγές, πράσινο από το γρασίδι που θα καθίσεις να πάρεις ανάσα και δύναμη, πολύχρωμο αν είσαι τυχερός και αγαπηθείς, μαύρο όταν τα όνειρα θα γκρεμίζονται.
Η ζωή μας είναι υποκειμενικές ιστορίες, γεμάτη αλήθεια, περιπέτεια, δυσκολίες, πάθη, λάθη, ευτυχία. Ανάλογα το δρόμο που διαλέγουμε τη φτιάχνουμε, όσο πιο δύσκολος, γεμισμένος με όνειρα, ιδανικά, πάθη, τόσο πιο πολλά τα σημάδια που αφήνουμε στο διάβα μας. Σημάδια τα οποία θα γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου κάνοντάς τες ενδιαφέρουσες.
Έρχεται η στιγμή που στο δρόμο μας συναντάμε παραμύθια. Κάποια είναι γνωστά, χιλιοπαιγμένα, με ξεθωριασμένους ήρωες, με διαλόγους που κάθε άλλο παρά ενδιαφέροντες είναι. Είναι όμως και τα καινούρια, με έντονα χρώματα, καινούριους ήρωες και νέες περιπέτειες προσαρμοσμένες στις ανάγκες σου, που σε έλκουν σα μαγνήτης. Μπορεί να είναι απλά λακκούβες σε ομαλό δρόμο και να κάνουν εντύπωση. Μπορεί να είναι ψιλόβροχο με καθαρό ουρανό. ΄0,τι και να είναι έχει κερδίσει την πρόσοχή σου.
Και αν τα παραμύθια δεν έχουν σκοπό να μαγέψουν, αλλά έχουν μαγευτεί από την αλήθεια σου; Αν οι ήρωες θέλουν να αποκτήσουν σάρκα και οστά, να γίνουν μέρος της δικής σου ζωής; Αν θέλουν να περπατήσετε μαζί, επειδή οι δικές τους περιπέτειες μένουν στο ίδιο μοτίβο, ενώ οι δικές σου είναι κάθε μέρα μια νέα διαδρομή; Αν θέλουν να μάθουν πώς είναι να πραγματοποιείς όνειρα χωρίς μαγικό ραβδί; Μπορεί να ζήλεψαν ήρεμες αναπνοές, να θέλουν να αγκαλιάσουν λίγο σε αυτές, διότι καμιά φορά η έλλειψη σεβασμού στις σελίδες τους τα πονάνε ή η αυξανόμενη ένταση στην τηλεόραση τα ταράζουν. Πώς θα μπορούσε ποτέ να γίνει εφικτό, ένα παραμύθι να ακολουθήσει μια αλήθεια;
Μπορεί οι λέξεις τους, στα χέρια μας να ζωντανεύουν, στο μυαλό μας οι εικόνες να θωρούν αληθινές. Μπορεί να γίνονται αληθινά, πιστευτά έστω για λίγο συναισθήματα έρωτα ή φιλίας. Την ώρα όμως της αλήθειας πάντα θα επιστρέφουν στο χαρτί ή θα χάνονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Δε θα το ξεχάσουμε, ίσως γίνει και το αγαπημένο μας, πάντα όμως θα βρίσκεται εκεί, «σε ένα κουτί που κλείνει», παραπονεμένο, ίσως σκονισμένο, που δεν μπορεί να γίνει μέρος της αλήθειας που τον μάγεψε.
Αγαπημένο μου παραμύθι νύσταξα, ευχαριστώ για τη συντροφιά σου, ήξερα ότι θα τελειώσεις. Μου άρεσες πολύ, τόσο πολύ που ανυπομονώ να βγει καινούρια δικιά σου ιστορία, να κάνουμε πάλι παρέα.
Νομίζω τώρα ξέρω γιατί χρειαζόμαστε τα παραμύθια. Απλά καλύπτουν παροδικά ανάγκες που θέλουν χρόνο να ικανοποιηθούν, δίνουν ελπίδα σε αυτό που μοιάζει απροσδιόριστο. Δε μας παραμυθιάζουν, παραμυθιαζόμαστε γιατί πολύ απλά, γουστάρουμε να το κάνουμε :).
https://facerealityweb.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου