ΝΕΡΑΪΔΌΣΠΗΛΙΟ ΑΣΤΡΑΚΏΝ ΚΡΗΤΗΣ : ΟΙ ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΓΓΙΟΥ

Νεραϊδόσπηλιο Αστρακών Κρήτης: οι νεράιδες του φαραγγιού!

ενας ελληνας

Νεράιδες, ονομασία που προέρχεται από τις αρχαίες Νηρηίδες, ξυπνούν τα 
μεσάνυχτα και κατευθύνονται προς τις πηγές. Οι θυγατέρες του Νηρέα στην 
αρχαιότητα, οι νύμφες των νερών, μετονομάστηκαν σε Νεράιδες και με το όνομα 
αυτό πέρασαν στη Νεοελληνική λαϊκή μας παράδοση. 

Ο λαός μας τις θεωρεί ως γυναίκες εξαίρετου κάλλους και ομορφιάς, με μακριά 
μαλλιά, με κάτασπρη σάρκα που φεγγοβολά στο σκοτάδι και το διασπά, ντυμένες 
με άσπρο αραχνοΰφαντο πέπλο. Η όψη τους είναι γλυκιά, οι κινήσεις τους αέρινες

 και το τραγούδι κι ο χορός τους σαγηνεύουν τους ανθρώπους.Οι λεπτές οπτασίες 
με τα μακριά μαλλιά πλένονται και τραγουδούν, μαγεύοντας όποιον βρίσκεται 
κοντά.

 Αλίμονο σ' αυτόν που θα ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά τους: 
Χάνει τα λογικά του και θεωρείται νεραϊδοπαρμένος ή νυμφόληπτος.

. Δεν είναι ορατές όμως απ’ όλους τους ανθρώπους, παρά μόνον

απ' τους "αλαφροΐσκιωτους" και τους "Σαββατογεννημένους".

Οι νεράιδες του Καρτερού Κρήτης

Όπου σταθούν και όπου βρεθούν, αφήνουν τα ανεξίτηλα σημάδια τους. Στο 
Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών, το οποίο είναι μέσα στο φαράγγι του Καρτερού
 Κρήτης, εδώ και χρόνια υπάρχουν ιστορίες για "νεράιδες" (στη φωτογραφία 
βλέπετε την είσοδο του Σπηλαίου).

Τα μικροσκοπικά πλάσματα χρησιμοποιώντας τις μαγικές τους ικανότητες, 
εκπληρώνουν κάθε επιθυμία των θνητών που προσπαθούν να πιουν από το
 "αθάνατο" νερό τους. Λένε ότι όποιος ξεδιψάσει από το σπήλαιο αυτό, διώχνει μια
 για πάντα λύπες και δυσάρεστα γεγονότα!

Οι θυγατέρες του Νηρέα με ξέπλεκα μαλλιά επιλέγουν τη σκοτεινή σπηλιά της 
Κρήτης. Υφαίνουν το άσπρο πέπλο τους και λουσμένες από το φως της νεότητας 
προκαλούν κάθε στοιχείο της φύσης. Με κινήσεις αέρινες και όψη γλυκιά 
πασπαλίζουν το μεταφυσικό τόπο με μελωδίες ανώτερες ίσως από αυτές των 
Σειρήνων, αποπροσανατολίζουν τους αλαφροΐσκιωτους και τους σαββατογεννημένους. 
Σαν από θαύμα, εξ ουρανού δίνουν λύσεις σε προβλήματα και σκορπούν τη χαρά. 
Άραγε η φωνή τους να μοιάζει με αυτή των θνητών, ή μιλούν τη γλώσσα των 
νεράιδων, τα "γεραγιδίστικα" όπως ονομάζονται;

Τα "δάκρυα της Νεράιδας"

Γύρω από το Νεραϊδοσπήλαιο των Αστρακών υπάρχουν οπές και σχισμές από τις 
οποίες αναβλύζει το μαγεμένο ύδωρ και συνοδεύεται από ένα ελαφρύ κλάμα που 
εμφανίζεται μετά από έντονη βροχόπτωση.

Το ανεξήγητο φαινόμενο που συμβαίνει συχνά πυκνά σήμερα, προέρχεται από τα 
"Δάκρυα της Νεράιδας". Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μετά από πλημμύρες, τα 
νερά θολώνουν. Παρόλο που τα χρόνια κυλούν, η χημική σύσταση δεν μπορεί να 
αναλυθεί. Ίσως να μην επιθυμούν οι καλλονές του σπηλαίου να μάθουμε τη 
σύστασή τους...

Μεγάλης ηλικίας αγρότες ομολογούν πως κατάφεραν να εντοπίσουν τις Καλές 
Κυράδες που γελούσαν ασταμάτητα μεταξύ τους. Μιλούν για αερικά, για πλάσματα
 που προέρχονται από έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Οι Καλούδες, ή Ξωνέρια, 
ή Καλομοίρες συνομιλούν μεταξύ τους τηλεπαθητικά, γεγονός που δικαιολογεί το 
γεγονός ότι η περίεργη ομιλία μοιάζει με στιγμιαία ηχώ, σύμφωνα με τις μαρτυρίες.

Λέει λοιπόν ο θρύλος, όπως τον κατέγραψε ο 
Βασίλης Γ. Χαρωνίτης στο βιβλίο του "Η Κρήτη των
 Θρύλων" (τόμος Β') ότι στο Νεραϊδόσπηλιο των
 Αστρακών που βρίσκεται μέσα στο φαράγγι του
 Καρτερού, πήγαιναν οι Νεράιδες και χόρευαν. 

Αυτή την υποβλητική σπηλιά, με τις πολλές πηγές, τα 
κρύα νερά, τα δέντρα και τα πλατάνια γύρω γύρω, που 
είναι κάπως αποκομμένη από τη γύρω περιοχή. εξαιτίας 
του ότι βρίσκεται μέσα στο φαράγγι, είχαν διαλέξει για 
τόπο τους οι Νεράιδες! Ώσπου μια νύχτα, ένας νέος, 
καλός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους και από 

περιέργεια μπήκε στη σπηλιά.  Κι εκεί τις είδε! 

Οι Νεράιδες, με ξέπλεκα μαλλιά, πεπλοντυμένες, λουσμένες στο φως μιας αιώνιας 
άνοιξης, χόρευαν! 
Η λάμψη τους διασπούσε το σκοτάδι, το τραγούδι τους του χάιδευε τ’ αυτιά και τα 
μάτια του δεν χόρταιναν να βλέπουν τον "αέρινο" χορό τους. 

Συνεπαρμένος απ’ όλα τούτα τα πρωτόγνωρα που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια
 του, έπιασε χωρίς να το καταλάβει τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. 

Οι Νεράιδες ακολούθησαν το παίξιμό του και ξετρελάθηκε ο νέος από τα όσα γίνηκαν
 μπροστά του. 

Την αυγή, άμα χάθηκαν οι Νεράιδες, ο λυράρης δεν ήξερε αν έζησε ένα όνειρο ή αν 
πραγματικά συνόδεψε τις Νεράιδες στο χορό τους με τη λύρα του. 

Μα το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από κάποια αόρατη δύναμη, 
βρέθηκε πάλι στη σπηλιά και με τη λύρα του έπαιζε ασταμάτητα για τις Νεράιδες που
 χόρευαν. Σιγά σιγά, η ματιά του σταμάτησε πάνω σε μια απ’ αυτές και δεν χόρταινε 
να την κοιτάζει! Ήταν ερωτευμένος μαζί της! 

Όταν το συνειδητοποίησε, πήγε σε μια γριά πολύξερη και ζήτησε τη βοήθειά της. Η 
γριά, αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε πως άμα πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν 
οι πετεινοί (οπότε χάνονται οι Νεράιδες), ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που 
αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο. Ήρθε το βράδυ και ο νέος 
πήρε τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά, όπου άρχισε να παίζει όσο γλυκύτερα 
μπορούσε, χορευτικούς σκοπούς. 

Σε λίγο, παρουσιάστηκαν οι Νεράιδες και πιάστηκαν στο χορό. Λίγο προτού 
λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του και έκαμε όπως τον είχε 
συμβουλέψει η γριά.

 Η Νεράιδα αντιστάθηκε με λύσσα, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! 
Ο νέος την κρατούσε γερά! 

Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε 
σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. 
Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες Νεράιδες εξαφανίστηκαν. Τότε εκείνη που
 κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και τον ακολούθησε στο 
σπίτι του.

 Έζησε μαζί του ένα χρόνο, του γέννησε ένα γιο, αλλά τη μιλιά της δεν την άκουσε
 ποτέ! 

Δυστυχισμένος καθώς ήταν ο νέος λυράρης με τη βουβαμάρα της Νεράιδας - γυναίκας
 του, μεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς αποτέλεσμα
 όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και της ζήτησε τη συμβουλή της. Εκείνη του 
ορμήνεψε να πυρώσει καλά το φούρνο κι ύστερα να πάρει το παιδί από τα χέρια της
 γυναίκας του, να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να πει: "Δε μου 
μιλείς; Τότε ρίχνω κι εγώ το παιδί σου στο φούρνο". 

Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί
 στη φωτιά, η Νεράιδα χίμηξε πάνω του σέρνοντας φωνή: "Μη σκύλε το παιδί 
μου!". Του τ’ άρπαξε από τα χέρια και έγιναν άφαντοι, μάνα και παιδί μαζί.

Απελπισμένος τους αναζήτησε με φωνές, παρακάλια και κλάματα, αλλά μάταια. Η 
Νεράιδα - μάνα και το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν πια. 

Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλά αυτές δεν τη δέχτηκαν.

 Δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο και την άγγιξε και τη μόλυνε. 

Γι’ αυτό αναγκάστηκε και πήγε λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί 
τη βλέπουν δυο - τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να
 κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς όμως να 
έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η Νεράιδα - μάνα 
κάθεται λυπημένη παραπέρα και κλαίει. 

Τα δάκρυά της πέφτουν πάνω στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του 
Νεραϊδόσπηλιου εμφανίζονται θολά πότε - πότε.

Ουδείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά εάν πρόκειται για την αληθινή ύπαρξη των 
άυλων οντοτήτων που ταράζουν τα ήρεμα νερά της τοπικής κοινωνίας. Οι πιο 
ορθολογιστές κάνουν λόγο για ήχους που βγαίνουν από τις δεκάδες οπές του 
σπηλαίου και δημιουργούν την ψευδάισθηση της ομιλίας! Ωστόσο οι νεράιδες 
αποτελούν παράδοση για την περιοχή. Πολλοί επιλέγουν το συγκεκριμένο 
προορισμό για να μετατρέψουν το παιδικό όνειρο σε αληθινό: Να δουν το κόσμο 
των αερικών! Οι χωρικοί τον είδαν. Οι επισκέπτες όμως;

Επιμέλεια : ®1Greek

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2015/04/neraides.html#ixzz4kljkHfoB 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook