«μαζί» η φωτιά που θα σε κάψει και η αλοιφή που θα σε γιατρέψει
Μυστήριες οι σχέσεις των ανθρώπων και πώς θα μπορούσε αλλιώς αφού περισσότερο μυστήριοι οι άνθρωποι.
Μυστήριο και το πώς δένεσαι με κάποιους από αυτούς. Όσο πιο πολύ δένεσαι τόσο πιο λίγοι μένουν στην λίστα, μέχρι να μείνει ένας του οποίου το όνομα πιάνει πλέον όλο το μήκος και το πλάτος του χαρτιού.
Είναι σαν να έχουν βάλει πάνω σου την υπογραφή τους. Αν αυτή είναι «αυτόγραφο» μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει.
Αγαπάμε συνήθως με δικά μας μέτρα και σταθμά, ο καθένας από μας βάζει τα όρια του, τις κόκκινες γραμμές του κι ο,τι έχει και δεν έχει από εγωισμό, πολλές φορές βαφτίζοντας το υπερηφάνεια, ευαισθησία, ανάγκη ή ο,τι άλλο υποσυνείδητα βολεύει και κλείνουμε την αγάπη και τις σχέσεις μας σε ένα μικρό ασφυκτικό γυάλινο κουτί.
Σηκώνουμε διάφανους τοίχους και κλείνουμε απ’έξω ο,τι μπορεί να μας χαλάσει, να μας πονέσει, να μας πληγώσει. Μόνο που μαζί με αυτά κλείνουν και ο,τι άλλο μπορεί να μας δώσει χαρά, ένταση, αδρεναλίνη, ολοκλήρωση συναισθημάτων.
Κάνουμε το ανεκπλήρωτο ιδανικό, μαγευόμαστε από την ένταση των συναισθημάτων και παραδινόμαστε σε φαύλους κύκλους.
Δύσκολο πράγμα να νικήσεις τους φόβους σου, ακόμα πιο δύσκολο τον εγωισμό σου. Κι αν ο έρωτας είναι εγωιστής από την φύση του η αγάπη δεν είναι. Η αγάπη είναι αυτή που καίει τον εγωισμό και των δύο κι από τις στάχτες του γεννάει το μαζί.
Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με μια πολύ καλή μου φίλη για το τι είναι το «μαζί». Ορίζεται; Κι αν ναι πως;
«Μαζί είναι να μοιράζεσαι. Στιγμές, αισθήματα ο,τι έχεις, χωρίς λίγο αλλά και χωρίς απαίτηση για πολλά. Στο μαζί σε αφορούν τα πάντα, στο μαζί τα αντιμετωπίζεις παρέα, στο μαζί υπάρχει αμοιβαιότητα. Το μαζί ορίζεται από τα μέρη, το αν είναι εφικτό είναι το πώς λειτουργούν τα μέρη αυτά. Το μαζί σπάνιο, στο μαζί δίνεσαι κ δένεσαι, στο μαζί δεν πουλάς»
Συμφωνώ μαζί της, όμως αν έπρεπε να δώσω τον ορισμό του μαζί σε μια πρόταση θα έλεγα ότι το «μαζί» γεννιέται όταν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους τα «εγώ» και τα «εσύ» πεθαίνουν.
Το μαζί είναι ρίσκο.
Καμιά φορά το μαζί είναι η φωτιά που θα σε κάψει και η αλοιφή που απλωθεί πάνω στις πληγές για να περάσουν.
Μαζί είναι να κουτρουβαλάτε πέφτοντας στις λάσπες και μετά να καθαρίζετε ο ένας τις πληγές του άλλου χωρίς να ψάχνετε ποιος παραπάτησε.
Στο μαζί δεν υπάρχει ασφάλεια ότι δεν θα πέσεις, δεν υπάρχει ασφάλεια οτι δεν θα χτυπήσεις, ότι δεν θα δακρύσεις, ότι δεν θα πληγωθείς. Η μόνη ασφάλεια στο μαζί είναι πως ό,τι κι αν συμβεί θα υπάρχει ένα χέρι να χαϊδέψει τις πληγές σου, να σκουπίσει το δάκρυ σου, να σε σηκώσει από το χώμα.
Το μαζί θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή. Θέλει δουλειά.
Στο μαζί δεν παίζει ρόλο η απόσταση. Το μαζί δεν είναι στο σώμα, είναι στο μυαλό, είναι στην ψυχή. Είσαι κομμάτι του κι αυτό δικό σου.
Για το μαζί ο λογαριασμός βγαίνει συγκεντρωτικά, πώς αλλιώς θα μπορούσε άλλωστε; Βγαίνει καθημερινά, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Πληρώνεται από κοινού αλλά σχεδόν ποτέ «μισά-μισά». Στο μαζί καθένας βάζει όσα έχει. Στο μαζί δεν μετράς. Δεν υπάρχουν δικά σου και δικά του. Υπάρχουν δικά σας.
Το ταμείο θα είναι γεμάτο, αν το μαζί, δεν το σκοτώσει στην πορεία κάποιο εγώ, όταν αυτό είναι εφικτό ΤΕΛΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!
via Kostis ♥
https://facerealityweb.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου