Χαλίλ Γκιμπράν (1887-1931) ''Η ΡΟΔΙΑ''
Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς,
άκουσα έναν σπόρο της να λέει:
«Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο,
κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου.
Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου
και θα είμαι δυνατό δέντρο κι όμορφο,
στις εποχές όλες μέσα».
Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος και είπε:
«Όταν ήμουν νιος σαν κι εσένα,
είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις,
μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα,
βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονταν του κάκου».
Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας,
ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι φενάκη θα 'ταν η ζωή μας,
χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».
Είπε ένας πέμπτος:
«Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε,
αφού το τι είμαστε δεν γροικάμε καν».
Μα ένας έκτος απάντησε:
«Εκείνο που είμαστε,
αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».
Κι ένας έβδομος:
«Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πώς θα γίνει.
Μα να μην μπορώ να την ντύσω με λέξεις!».
Κι ένας όγδοος μίλησε
κι ένατος και δέκατος
και σειρά από άλλους,
και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια, από τις φωνές τους.
Κι έτσι,
την ίδια εκείνη μέρα,
μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς,
εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί
και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου.
Χαλίλ Γκιμπράν, Η ροδιά.
http://grandmother50kalantzitasoula1.blogspot.gr/
/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου