ΣΤΡΕΒΛΗ ΓΝΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΕΒΛΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ

Από τον Νώντα Κούκα

Οι άνθρωποι φαίνονται ανίκανοι να αντιληφθούν (τι νόημα έχει) το μέτρο καμπύλωσης του χώρου

Ξεκινάμε πάραυτα, δίχως καμία περιττολογία, και παραθέτουμε έναν κατάλογο των γνωστικών στρεβλώσεων, που παρεμποδίζουν την ευθυκρισία της νευτώνειας επιστήμης

• Η μεροληψία της επιβεβαίωσης, η οποία μας κάνει επιρρεπείς να αναζητούμε αποδείξεις που επιβεβαιώνουν μια αρχικά λογική υπόθεση, αλλά να θεωρούμε αναξιόπιστα τα στοιχεία που τη διαψεύδουν.

• Η πλάνη των συνδυασμών (ή του μη συνδυασμού), η οποία σημαίνει πως έχουμε την τάση να υπερεκτιμούμε την πιθανότητα ότι επτά γεγονότα, που έχουν πιθανότητα 90% να συμβούν, θα συμβούν όλα, ενώ υποτιμούμε την πιθανότητα ότι θα συμβεί τουλάχιστον ένα από τα επτά γεγονότα που έχουν πιθανότητα 10% να συμβούν.

• Το πρόβλημα της επαγωγής, που μας οδηγεί στη διατύπωση γενικών κανόνων με βάση ανεπαρκείς πληροφορίες.

• Η μεροληψία της εκ των υστέρων γνώσης, που μας οδηγεί να θεωρήσουμε πως τα γεγονότα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να συμβούν, όταν πια έχουν ήδη συμβεί (εκ των υστέρων) και όχι πριν συμβούν (εκ των προτέρων).

• Η επίδραση της μόλυνσης, σύμφωνα με την οποία επιτρέπουμε σε άσχετες, αλλά χρονικά εφαπτόμενες, πληροφορίες να επηρεάσουν μια κατάσταση.

• Η ευρετική του συναισθήματος, μέσω της οποίας ο προϊδεασμός αξιών και κρίσεων επεμβαίνει στην εκτίμησή μας σχετικά με το κόστος και τα οφέλη.

• Η υπερβολική αυτοπεποίθηση σε τιμές ενδείξεων, η οποία μας οδηγεί στην υποτίμηση των διαστημάτων εμπιστοσύνης μέσα στα οποία οι εκτιμήσεις μας θα ισχυροποιηθούν (π.χ. για να συνδυάσουμε το «καλύτερο» με το «πιθανότερο»).

• Η ολιγωρία για όρια του πεδίου, η οποία μας εμποδίζει να ρυθμίσουμε αναλόγως τι θα ήμασταν πρόθυμοι να θυσιάσουμε για να αποφύγουμε βλάβες διαφορετικών τάξεων μεγέθους.

Να λοιπόν ποιο είναι το γνωστικό κόστος που πληρώνουν οι νευτώνειοι επιστήμονες (αλλά και οι άνθρωποι, γενικότρεα) λόγω του καμπυλωμένου χωροχρόνου μέσα στον οποίο ζουν: το έμφυτο σφάλμα ως βασικό χαρακτηρολογικό τους γνώρισμα. Ή, για να το γράψουμε αλλιώς, με ποιον τρόπο ο καμπύλος χωροχρόνος παράγει ψυχο-ιδεολογία, και το αντίστροφο.

Το ορατό σύμπαν ως γενικευμένη παραβαλλόμενη αλλαγή κλίμακας

Τόσο η γενική θεωρία της σχετικότητας όσο και η κβαντική θεωρία, αν και εκ διαμέτρου αντίθετες (φαινομενικά), ομονοούν ωστόσο και υποδεικνύουν, πάντα κατά την ταπεινή μας άποψη, το εξής γεγονός: Αυτό που αποκαλούμε <ορατό σύμπαν> δεν είναι παρά κάποια τοπολογική ανωμαλία (ιδιομορφία) μιας συνεκτικής πολλαπλότητας κόσμων(total universe).

Το ορατό σύμπαν λοιπόν ( που εμείς αλλού έχουμε ονομάσει  μωβ φωτότρυπα), σαν μια φριχτά τσαλακωμένη, συνεστραμμένη, στρεβλωμένη μα και συνάμα εφιαλτικά κουλουριασμένη/καμπυλωμένη φούσκα, συνεχώς διαστέλλεται, και ουσιαστικά δεν γνωρίζουμε εάν εντέλει ανάγεται σε σφαίρα ή όχι. Δηλαδή, εάν η ιδεολογία του κόσμου μας είναι  Ψευδαίσθηση που μπορεί να αρθεί ή όχι

Σε αυτό το ανοίκειο και μη οπτικοποιήσιμο κουκούλι, όπου εγκαταβιώνει η γνωστή ύπαρξη, οι τετριμμένοι νευτώνειοι νόμοι δουλεύουν, διότι εξυπηρετούν τη γεωμετρική παραμόρφωση του χωροχρονικού συνεχούς, δηλαδή τη βαρύτητα ως ιδεολογία της τοπολογικής μας ιδιομορφίας. Τούτη, όμως, θα μπορούσαμε να τη δούμε, ίσως, σαν μία ακραία και γενικευμένη αναλογία ενός ευφυούς τεχνάσματος της τοπολογίας-που ονομάζεται παραβαλλόμενη αλλαγή κλίμακας: Σαν να παρακολουθούμε,δηλαδή, μια τανία για την εξέλιξη συγκεκριμένης πολλαπλότητας κάτω από το μοκροσκόπιο, εστιάζοντας σε μια αναπτυσσόμενη ιδιομορφία.

Καθώς η πολλαπλότητα συρρικνώνεται, η ταχύτητα της ταινίας μειώνεται και συγχρόνως η πολλαπλότητα μεγεθύνεται. Και οι δύο μεγεθύνσεις (αυτή του διαστελλόμενου χρόνου και της πολλαπλότητας) λαμβάνουν χώρα συνεχώς αλλά με μια διαφορετική τάση. Οταν επιβραδύνουμε και μεγεθύνουμε, η διαστολή κλίμακας του χρόνου είναι γραμμική σε κάθε μεγέθυνση- δύο, τρεις, τέσσερις κοκ φορές. Από την άλλη μεριά, οι αποστάσεις ελαττώνονται κατά την τετραγωνική ρίζα αυτών των μεγεθύνσεων.

Τώρα το κρίσιμο σημείο, κατά τη φτωχή μας εικασία, είναι το εξής: εμείς οι άνθρωποι συμμετέχουμε, ως ηθοποιοί, στην κοσμική ταινία που παρακολουθεί την ιδιομορφία μας κάτω από το μικροσκόπιο της γενικευμένης Παραβολής. Και το ακόμη πιο κρίσιμο σημείο είναι ότι: γνωρίζουμε πως είμαστε εστιασμένο <πείραμα>, εξαιτίας ακριβώς του Παραδόξου του Εαυτού. Ομως, αν και το γνωρίζουμε, ταυτόχρονα το αρνούμαστε. Γι’αυτό εξακολουθούμε να επινοούμε νευτώνειες θεωρίες του εαυτού και της συνείδησης, που κινούνται βέβαια στον χώρο της φαρσοκωμωδίας ή της ιλαροτραγωδίας.

Αλλά πώς να ξεφύγεις από αυτό που δεν κοιμάται ποτέ, δηλαδή από τη ιδεολογία της ψευδούς συνείδησης;

πηγή:

 

https://iamarevi.wordpress.com/2017/03/02/%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%BB%CE%B7-%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%87-2/#like-2895

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana