Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia
To «7 νάνοι στο S/S Cyrenia» εκδόθηκε για πρώτη φορά το έτος 1975 από τις εκδόσεις Κέδρος, στην ποιητική συλλογή του ποιητή Νίκου Καββαδία, Τραβέρσο.
Οι στίχοι στα αυτιά μας φαντάζουν δυσνόητοι και σαφώς χωρούν πολλές αναλύσεις. Στην πραγματικότητα μόνο ο ίδιος ο δημιουργός μπορεί να μας μιλήσει για το νόημα των στίχων του, όμως αυτό είναι αδύνατον.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τις πηγές, το ποίημα είναι αφιερωμένο στην Έλγκα, την κόρη της αδερφής του, η οποία είχε τις φιγούρες των επτά νάνων (από το γνωστό παραμύθι) πάνω από το κρεβάτι της. Καθώς λοιπόν είχε αδυναμία σε αυτές τις φιγούρες, ζήτησε από τον θείο της να της γράψει ένα ποίημα για αυτούς.
Εκείνη την εποχή (1951) ο Καββαδίας ταξίδευε με το επιβατηγό Cyrenia. Έχοντας στο νου του την επιθυμία της αγαπημένης του Έλγκας «Κόρη ξανθή και γαλανή… μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;» έγραψε το «Επτά νάνοι στο S/S Cyrenia».
Το ποίημα μιλάει κυρίως για τις εμπειρίες του Καββαδία στο ατμόπλοιο εκείνο, «Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι…» (το πλήρωμα αριθμούσε 200 άτομα) κ.ο.κ.
Το ποίημα σαφώς είναι εκπληκτικό, η μαγεία ολοκληρώθηκε όμως όταν οι στίχοι συναντήθηκαν και ζευγάρωσαν με την καταπληκτική μουσική του Θάνου Μικρούτσικου το 1986.
Ο Μικρούτσικος μελοποίησε το «Επτά νάνοι στο S/S Cyrenia» για τον δίσκο της Χάρις Αλεξίου – η οποία είναι η πρώτη που το ερμήνευσε- η «Η αγάπη είναι ζάλη», ωστόσο η μεγάλη επιτυχία για το τραγούδι ήρθε όταν ξεκίνησε να το ερμηνεύει ο ίδιος ο Μικρούτσικος.
Πολλοί μιλούν για μία εκπληκτική εμπειρία. Όταν ο Μικρούτσικος κάθεται στο πιάνο του και ερμηνεύει τους «7 Νάνους» γίνεται τεράστιος…
«Στα 37 χρόνια που δισκογραφώ, έχω τραγουδήσει μόνο 15 τραγούδια. Και είναι μόνο αυτά που τα ίδια απαιτούν να τραγουδηθούν από τον δημιουργό. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι οι “Εφτά νάνοι”. Με τους “Εφτά νάνους” έχει ταυτιστεί το εντός μου και και η ρυθμική μου αγωγή, όταν το παίζω στο πιάνο..»
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ
Απολαύστε!
Στίχοι:
..Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ’ ένα καλάμι.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ’ ένα καλάμι.
Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίτες ζυμώνει.
Απ’ το ποδόσταμο πηδάνε ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ’ ένα ποτήρι.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιος ρήγα γιός θε να την πιεί σ’ ένα ποτήρι.
Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.
κατάφερε το σταυρωτό του νότου αστέρι
σωρός να πέσει να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.
Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι;
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
– Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.
– Μ’ ένα ξυστρι καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.
Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι…
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι…
Ο πιο στερνός μ΄έναν αυλό με νανουρίζει.
Κουφός ο Σάλαχ το κατάστρωμα σαρώνει.
– Μ’ ένα ξυστρί καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.
– Μ’ ένα ξυστρί καθάρισέ με απ’ τη μοράβια.
Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
– Γιέ μου πού πας; Μάνα, θα πάω στα καράβια.
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου