Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΚΥΠΡΑΙΟΥ, ''Μ Α Ρ Ι Ν Α''

Απ' αυτές τις Ιστορίες
ζωής, θάρρους και
καρδιάς, που δεν τις
ξεχνάμε μονομιάς... ''Μ Α Ρ Ι Ν Α...''

   -Αλήθεια, τί είναι αυτό που ήθελα ; Κάπου το ξέχασα ή το άφησα να μου φύγει. Βλέπεις σε μένα στάθηκε σκληρή η ζωή. Ξέρω ξέρω, τά 'χω ξαναπεί όλα τούτα. Αλλά έχω ανάγκη να τα πω να ξεθυμάνω.
   Κατέβασε το κεφάλι και συνέχισε σ' ένα βουβό κλάμα. Δεν ακουγόντανε φωνή, μόνο οι λυγμοί τράνταζαν το κορμί της. Ίσως ήταν από εκείνες τις λυτρωτικές στιγμές που το κλάμα την βοηθούσε να ξανασταθεί στα πόδια της. Μα μήπως αυτό δεν έκανε όλα τα χρόνια ; Κρατούσε άμυνα, για να μπορεί να στέκεται σε όλους..
   Μέχρι που όλοι πάτησαν πάνω της. Και τ ώ ρ α ; Τώρα έμεινε χωρίς δικά της στηρίγματα, να περιμένει έ ν α χ έ ρ ι..
   Αυτό που δικαιωματικά θέλει να δώσουν και σ' αυτήν.
- Ένα χέρι, ρε γαμώτο ! Ένα χέρι...Άδειασα, δεν αντέχω άλλο..
   Κι όμως στην αρχή, δεν ήταν έτσι. Πολλά και πλούσια χαμόγελα την περιστοίχιζαν με φανερή την προσδοκία της εύνοιάς της. Δεν είχε παρά να ρίξει ένα γλυκό χαμόγελο ή ένα βλέμμα με νόημα και λεωφόροι υποσχέσεων και όρκοι αιώνιας αφοσίωσης, στρώνονταν στα πόδια της..
- Πού να είναι όλοι αυτοί ;...
   Άδικο ερώτημα. Ήξερε πολύ καλά. Ήταν δέσμιοι της αφοσίωσής τους, προσηλωμένοι στην λεωφόρο που χάραξαν για τη ζωή τους.
Ίσως δεν τό 'ξεραν κι οι ίδιοι, αλλά αυτές οι λεωφόροι είχαν μετατραπεί σε κακοτράχαλα μονοπάτια που τους πλήγωναν τα πόδια και λάμιες που τους ρουφούσαν όλα τους τα αισθήματα..
Είχαν γίνει κι αυτοί ψυχές-μούμιες που ζητούσαν μέσα στα ξένα βλέμματα δροσερές πηγές αισθημάτων για να τις στραγγίσουν.

Όχι πως θα χόρταιναν την δίψα τους. Κάθε άλλο ! Απλά θα έπαιρναν κουράγιο για να μορφάσουν ένα ακόμη χαμόγελο που θα τους δώσει το διαβατήριο να ζήσουν, ακόμη μία μέρα..
- Άραγε, τόσο ακριβό είναι ένα χαμόγελο ; Εγώ με όλο μου τον φόρτο μπορώ να χαμογελώ όποτε θέλω. Δείτε ρε ! Χ α μ ο γ ε λ ώ ! Κάντε το κι εσείς αν μπορείτε ! Αυτό΄που σας έμεινε δεν είναι ψυχή. Είναι α μ μ ο π α γ ί δ α !
   Είναι φορές που ένοιωθε θλίψη. Βαθιά μέσα της ήξερε ότι δεν θά 'πρεπε να είναι έτσι.
   Ο κόσμος αξίζει μόνο όταν σου λένε ''Καλημέρα'' με το χαμόγελο να τρεμοπαίζει στις άκρες των ματιών και πάει πολύς καιρός που είδε το τελευταίο γλυκό βλέμμα. Ίσως και να μην ήταν γι' αυτήν. Ίσως πάλι να το είδε γιατί ήθελε να το δει. Το είχε ανάγκη. Αλλά ήταν καιρός τότε ακόμη που δεν κοστολογούνταν τόσο ακριβά η καλωσύνη. Είχε ο κόσμος αρκετή. Τώρα τελευταία φάνηκε κάποιος απ' τα παλιά και ακούμπησε δειλά το χέρι της..
   Ένας έρωτας παλιός από την εποχή που υπήρχαν τέτοιες εξαιρέσεις. Να λέει α λ ή θ ε ι α ; Μήπως θυμάται τις παλιές της αντοχές και ζητάει στήριξη στη ψυχή της που καταρρέει μαζί με τους όρκους αφοσίωσης που κι αυτός είχε δώσει και χάθηκαν στην αμμοπαγίδα της ζωής του ;

Για μιά ακόμη φορά χάθηκε το θρασύ χαμόγελό της και βυθίστηκε στην θλίψη των αμφιβολιών.
- Σίγουρα, κάτι θα θέλει. Δεν έγιναν όλοι ξαφνικά αγγελούδια. Τώρα που τελείωσαν τα εύκολα και κάθε βήμα γίνεται με αίμα, θέλει κι αυτός να ρουφήξει από μιά δροσερή πηγή..Άστον να έρθει και θα δει τί απέμεινε από αυτό που έσκυβε κι έπινε..Τώρα θέλω κι ε γ ώ να π ι ω..Έχω πεθάνει στην δίψα..
Δάκρυσε ξανά, μα τούτη τη φορά από ντροπή..
Δεν ήταν έτσι αυτή. Άνοιγε τα μάτια της και γέμιζε τον κόσμο αγκαλιές, γεμάτες καλούδια για τον καθένα..
Ό,τι ζητούσαν το είχε. Φιλία, αγάπη, κουράγιο. Για όλους !!

Μπορεί να χάθηκαν έτσι ξαφνικά ; ! Μπορεί να ξέμεινε αυτή από δροσερές πηγές ; !
- Οχι βρε αδελφέ, έτσι...μιά στιγμή κατέβασα το κεφάλι. Τί νομίζατε ρε ; Ότι με ν ί κ η σ ε η ζ ω ή ; ! ΣΑΣ ΓΕΛΆΣΑΝΕ..!!!

Τέλος ;...