Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ Η.Π.Α

Με Nick Rome

Η  ΑΡΧΑΙΑ  ΑΘΗΝΑ  ΠΡΟΤΥΠΟ  ΓΙΑ  ΤΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΤΩΝ  Η.Π.Α

«Αυτό που η Αθήνα ήταν σε μικρογραφία, η Αμερική θα είναι σε μέγεθος," Thomas Paine έγραψε το 1792 . Η πρόβλεψη  και η υπόσχεση, αξίωση του Paine έχει υλοποιηθεί με πολλούς τρόπους: Σε σημαντικές πτυχές του αμερικανικού πολιτικού συστήματος από τα δημοφιλή δημοψηφίσματα αλλά και σε μυστική ψηφοφορία για την κριτική επιτροπή για τους δασμούς προέρχονται από την αρχαία ελληνική δημοκρατία.

Αλλά ενώ οι αρχαίοι Έλληνες συχνά μεταγλωττίζονται ως οι εφευρέτες της δημοκρατίας, μόνο ορισμένα στοιχεία του πολιτικού τους συστήματος αξιοποιούνται σε σχήμα στις αμερικανικές πρακτικές. Οι ξεχασμένες πτυχές της αρχαίας ελληνικής πολιτικής είναι πολλές και συναρπαστικές, όπως ψηφίζοντας με ανάταση χειρός ή δια βοής,φωνάζοντας δηλαδή για εξορία με τη λαϊκή ψήφο, έχοντας έτσι την άμεση διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων από τους πολίτες, και πολλά άλλα.

Λοιπόν, τι ακριβώς έκανε η αμερικανική αντιγραφή από κλασικά πρότυπα, και τι έχει μείνει έξω;

Εξορία

Πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί θα απολάμβαναν σίγουρα την ευκαιρία να δουν τους αντιπάλους εξόριστους από τη λαϊκή ψήφο. 
Στο πέμπτο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα, αυτό ήταν πραγματικά δυνατό. Πολίτες συναθροίζονταν ετησίως στην Αγορά-ένα δημόσιο κέντρο του εμπορίου και της πολιτικής-και ψήφιζαν σχετικά με το εάν κάποιο άτομο είχε γίνει πάρα πολύ ισχυρό. Το πρόσωπο με τις περισσότερες ψήφους εξορίζονταν από την Αθήνα για 10 χρόνια.

Τα ονόματα των υποψηφίων για την εξορία ήταν γδαρμένα σε μικρά όστρακα και αντιστοιχούσαν, με ένα ελάχιστο όριο των 6.000 ψήφων που απαιτείτο για να εξοριστεί κάποιος. Ονομάζονταν όστρακα στα αρχαία ελληνικά και εξοστρακισμός η εξορία..

Ανεκτίμητοι Αρχαίοι Θησαυροί που Άφησαν την Ελλάδα για πρώτη φορά 

Πάρτε μια ματιά στο εσωτερικό τη μεγαλύτερη συλλογή αρχαίων ελληνικών θησαυρών ποτέ να επισκεφτεί τη Βόρεια Αμερική

 

Κραυγές

Ενώ η σύγχρονη πολιτική μπορεί να αισθάνεται, σαν σε ένα διαγωνισμό, να φωνάζει ψηφίζοντας, αυτό ήταν μια πραγματική πρακτική στην αρχαία Σπάρτη.

Αυτό δεν ήταν πραγματοποιήσιμο, σαν ψηφοφορία με τη φωνή να πραγματοποιηθεί στη Βουλή και τη Γερουσία των Η.Π.Α (η οποία μπορεί να αμφισβητηθεί και να ακολουθείται από μια ψηφοφορία με ονομαστική κλήση).  Στη Σπάρτη, το επίπεδο θορύβου υπολογίζονταν από αξιολογητές που αξιολογούσαν την ένταση του ήχου που παράγονταν όταν κάθε υποψήφιος εμφανίζονταν από τους συγκεντρωμένους πολίτες. Το πιο κοντινό παράδειγμα σε σύγχρονη αναλογία θα μπορούσε να είναι σαν ένα γήπεδο που χειροκροτεί , σαν μέτρο να  χρησιμοποιηθεί για την κυβέρνηση.

Ψηφοφορία με το χέρι

Από τον αρχαίο ελληνικό τρόπο για την ψηφοφορία προήλθε από τη λέξη για τη ψήφο (vote ).  Στις αρχές, οι πηγές αναφέρουν ότι οι Αθηναίοι  αρχικά ψήφιζαν με την τοποθέτηση βότσαλων σε τεφροδόχους. Κατά τον πέμπτο αιώνα, οι Αθηναίοι ψήφιζαν με το χέρι ευαισθητοποίησης ή με μικρές χάλκινες μάρκες.

Για τις συνελεύσεις της κριτικής επιτροπής για κάποια νομοθεσία, χρησιμοποιούσαν ένα είδος μυστικής ψηφοφορίας: Κάθε πολίτης έλαβε δύο χάλκινα μάρκες, ένα με μια με κοίλο άξονα, και  μια με ένα στερεό άξονα. Οι μάρκες αντιπροσώπευαν ψήφους υπέρ ή κατά για μια συγκεκριμένη πρόταση ή κάποιον εναγόμενο. Το μέγεθος και ο σχεδιασμός τους ήταν έτσι πού γίνονταν πιο εύκολο να καλυφθεί το άκρο του άξονα με τον αντίχειρα, αποκρύπτοντας έτσι την φύση της ψηφοφορίας.

Πληρώνοντας για Ψηφοφορίες

Οι Αθηναίοι έλαβαν ένα μικρό ποσό για την συμμετοχή σε μια κριτική επιτροπή ή ως μέλος της μεγαλύτερης διαβούλευσης στο σώμα της Συνέλευσης. Η πληρωμή ήταν μια δημοκρατική καινοτομία για την εξασφάλιση ότι οι φτωχοί πολίτες δεν θα πρέπει να εμποδίζονται από την ανέχεια στη συμμετοχή τους στα κοινά.

Υπήρχε ακόμη και ένα αρχαίο ισοδύναμο με την εκστρατεία για "Την αποχή από την ψηφοφορία".  Τον πέμπτο αιώνα π.Χ. ο θεατρικός συγγραφέας Αριστοφάνης περιγράφει ένα σχοινί βουτηγμένο σε υγρή κόκκινη μπογιά και είχε χρησιμοποιηθεί για την ομάδα των πολιτών στον τόπο όπου θα μπορούν να ψηφίζουν και να συμμετέχουν στη συνέλευση.

Η αποζημίωση των πολιτών για τον χαμένο χρόνο, κατέστησε δυνατή τη συμμετοχή περισσότερων ανθρώπων.  Η Αθηναϊκή δημοκρατία ήταν επίσης αρκετά περιορισμένη σε ορισμένους τρόπους. Μόνο οι άρρενες πολίτες  από τους ενήλικες  μπορούσαν να χρησιμεύσουν σε κριτικές επιτροπές, να συμμετέχουν στη συνέλευση, ή να κατέχουν επίσημες θέσεις του κάθε είδους. Οι γυναίκες, οι αλλοδαποί, και δούλοι ήταν κατηγορηματικά αποκλεισμένοι..

Να αποφασίσει ποιος ψηφίζει

Με άλλους τρόπους, όμως, η αθηναϊκή δημοκρατία ήταν πολύ πιο περιεκτική και διαφανή από το σύγχρονο αμερικανικό σύστημα. Όλοι οι πολίτες είχαν το δικαίωμα να ψηφίσουν στη συνέλευση, η οποία συνεδρίαζε περίπου μία φορά κάθε 10 ημέρες  στην Πνύκα, ένα μικρό λόφο ακριβώς δίπλα από την Ακρόπολη που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τις 5.000 με 6.000 μέλη που συνήθως συμμετείχαν. Αυτή η μεγάλη συνέλευση αποφάσιζε για στρατιωτικά, οικονομικά, και θρησκευτικά ζητήματα και ήταν επίσης σε θέση να παρέχει την ιθαγένεια και τιμητικές διακρίσεις σε άτομα.

Ένα μικρότερο συμβούλιο από 500 πολίτες συνεδρίαζαν για να προετοιμάσουν την ημερήσια διάταξη της Συνέλευσης. Αυτό το μικρότερο Συμβούλιο συζητούσε  επίσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και  μπορούσε να εκδώσει διατάγματα σχετικά με τις συνθήκες και τις συμμαχίες.

Τα 500 μέλη επιλέγονταν τυχαία από τις κοινωνικές ομάδες της πόλης-κράτους.  Η Αθήνα οργανώθηκε σε 10  κοινωνικές ομάδες, σχεδιασμένες να εκπροσωπούν τη τάξη, τη γενεαλογία, και τη γεωγραφία της πόλης. Και έτσι το μικρότερο Συμβούλιο αποτελείτο  από 50 μέλη κάθε ομάδας.

Υλοποιείται από τον Κλεισθένη το 508 π.Χ., αναδιοργάνωση ανάλογα με την κοινωνική τάξη σε μεικτά σχήματα που απαρτίζονταν από όλες τις ομάδες, ανάλογα τη θέση διαμονής  των πολιτών και αυτό βοήθησε να μειωθεί κομματισμός και να οικοδομηθεί η συνοχή στην Αθήνα. Κάθε ομάδα  πολιτών προέρχονταν  από τρεις περιοχές που ήταν προηγουμένως  ανταγωνιστικές: Οι απλοί, οι λόφοι και οι ακτές. Τα μέλη των ομάδων πολέμησαν, γιόρτασαν, κάνανε θυσίες, και διαγωνίστηκαν σε θρησκευτικές γιορτές μαζί.

Κάνοντας τις  Η.Π,Α  Περισσότερο Ελληνικές..

Ένα αμερικανικό πολιτικό σύστημα που μιμήθηκε πιστά τα ήθη και τα θεσμικά όργανα της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας θα είναι αγνώριστος με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, μπορεί να διαθέτουν την επιλογή των γερουσιαστών και του Κογκρέσσου από μια τυχαία κλήρωση.

(Tribal) ομαδική αναδιοργάνωση, για παράδειγμα, θα σας έκανε δείτε ξεχωριστά τους ανθρακωρύχους των Απαλλαχίων, που τοποθετούνται στην ίδια ομάδα, όπως  και στη Νέα Υόρκη οι χρηματιστές, τα στελέχη της τεχνολογίας στην Καλιφόρνια, και οι κτηνοτρόφοι βοοειδών στη Μοντάνα. Δημοφιλή δημοψηφίσματα με ανοικτή συμμετοχή σε όλους τους πολίτες θα διαδραμάτιζαν σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο στον καθορισμό όλων των εθνικών νομοθεσιών και της εξωτερικής πολιτικής.

Φυσικά, αυτό το σύστημα θα αποκλείει, επίσης, τις γυναίκες και τους μετανάστες εξ ολοκλήρου, και να επιτρέπει στους πολίτες να εξορίζουν αντιλαϊκούς ηγέτες, ιδέες που φαίνεται πολύ μη δημοκρατικές στη σημερινή εποχή. 

Ο Thomas Paine και οι άλλοι ιδρυτές θαυμάζουν μεν τους αρχαίους Έλληνες, αλλά φοβούνταν επίσης τις συνέπειες της εν λόγω διακυβέρνησης  λόγω της ριζικά άμεσης δημοκρατίας. Όπως έγραψε ο Τζέιμς Μάντισον σε Ομοσπονδιακών 55 , «Σε όλες τις πολυάριθμες συνελεύσεις, κυριαρχεί το πάθος που ποτέ δεν παραλείπει να αποσπάσει το σκήπτρο από την λογική."