Author Archives: silia
About silia
Γεννηθηκα στην Ελλαδα . Ειμαι το μονακριβο παιδι ρωσων εμιγκρε . Καλομαθημενη . Ευαισθητη. Λεων ...με ωροσκοπο Λεοντα . Ειμαι γιατρος ....της επιθετικης λεγομενης Ιατρικης . Λατρευω τους αρχαιους ....θαρρω πως τα ....ειπανε ολα . Ειμαι μητερα . Ζω μακρυα απο το κεντρο , στις "εσχατιες" αυτης της ομορφης χωρας . Μου αρεσει το γραψιμο.....Η ΜΙΚΡΗ… ΓΑΤΙΣΙΑ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
-Πάμε σου λέω για ύπνο… Δεν πρόκειται να ξανάρθει. Πάνε 2 χρόνια πια που «λείπει»… Αν ήταν να ξανάρθει, θα τό’ χε κάνει μέχρι τώρα…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός… Κάπου θά’ χει χαθεί και θα μας έχει λησμονήσει ίσως… Δεν με πληγώνει… δεν με πειράζει πια αυτό το «θα μας έχει λησμονήσει ίσως»… Είναι λένε καλύτερα έτσι, για να μπορούμε να «προχωράμε», και αυτός, αλλά και εμείς… ψυχούλα μου.
Γι αυτό σου λέω. Πάμε για ύπνο… Ξεκόλλα το «βλέμμα» σου απ’ αυτό το σκληρό, ψυχρό, απάνθρωπο κενό και πάμε για ύπνο… δεν πρόκειται να ξανάρθει…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός…
———————————
Ξέρετε… ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου, είναι… γατίσιο… Χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, και ώρες-ώρες θλιμμένο κι απόμακρο, κλεισμένο στις αποκλειστικά δικές του σκέψεις…
Είναι η μικρή, γατίσια ψυχή μου αυτή…
Είναι κάποιες φορές, που μου αρέσει να μιλάω στην μικρή γατίσια ψυχή μου… Όπως καληώρα απόψε, που κλείνουν δυο χρόνια από τότε, που μπαίνοντας στην Εντατική, είδα για τελευταία φορά το πρόσωπο του… Ο τραχειοσωλήνας, τραβούσε ελαφρά την δεξιά γωνία από το στόμα του και… έμοιαζε σαν να χαμογελούσε…
Ένιωσα θυμό…
-Ρε συ… (είπα της μικρής γατίσιας ψυχής μου), χαίρεται που μας… «αφήνει» και «φεύγει»?
-Χαίρεται που σε… βλέπει (μου απάντησε εκείνη)…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός… Κάπου θά’ χει χαθεί και θα μας έχει λησμονήσει ίσως… Δεν με πληγώνει… δεν με πειράζει πια αυτό το «θα μας έχει λησμονήσει ίσως»… Είναι λένε καλύτερα έτσι, για να μπορούμε να «προχωράμε», και αυτός, αλλά και εμείς… ψυχούλα μου.
Γι αυτό σου λέω. Πάμε για ύπνο… Ξεκόλλα το «βλέμμα» σου απ’ αυτό το σκληρό, ψυχρό, απάνθρωπο κενό και πάμε για ύπνο… δεν πρόκειται να ξανάρθει…
Δυο χρόνια, είναι πολύς καιρός…
———————————
Ξέρετε… ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου, είναι… γατίσιο… Χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, και ώρες-ώρες θλιμμένο κι απόμακρο, κλεισμένο στις αποκλειστικά δικές του σκέψεις…
Είναι η μικρή, γατίσια ψυχή μου αυτή…
Είναι κάποιες φορές, που μου αρέσει να μιλάω στην μικρή γατίσια ψυχή μου… Όπως καληώρα απόψε, που κλείνουν δυο χρόνια από τότε, που μπαίνοντας στην Εντατική, είδα για τελευταία φορά το πρόσωπο του… Ο τραχειοσωλήνας, τραβούσε ελαφρά την δεξιά γωνία από το στόμα του και… έμοιαζε σαν να χαμογελούσε…
Ένιωσα θυμό…
-Ρε συ… (είπα της μικρής γατίσιας ψυχής μου), χαίρεται που μας… «αφήνει» και «φεύγει»?
-Χαίρεται που σε… βλέπει (μου απάντησε εκείνη)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου