19 ο και τελευταίο κεφάλαιο.
(Αν έχετε την καλοσύνη μου λέτε την γνώμη σας...)
19) Σειρά σου και σειρά μου
Ωραίο παιχνιδάκι κι ο Νίκος ήξερε να το παίζει στην εντέλεια. Έκαναν μια επέκταση στην ΑΕ για να μπορούν να προσφέρουν και υπηρεσίες. Αστέρι σ’ αυτά τα κόλπα ο Πέτρος που τους υπέδειξε τον τρόπο να κάνουν ολόκληρη την δουλειά.
Ο Νίκος παρίστανε τον αδικημένο εξόριστο που γύρισε στην πατρίδα και προσπαθούσε να φέρει την δημοκρατία. Ο Μίλτος έκανε το ορφανό της χούντας και έπιανε επαφή με όλους τους νέους αφεντάδες ενώ ο Βασίλης φαίνονταν σαν εισαγωγέας όλων των χρήσιμων πραγμάτων για το υπερθέαμα της μεταπολίτευσης και όλοι ανεξαιρέτως έδιωχναν την χολέρα της χούντας. Δεν έκαναν κάτι κακό, χρειάζονταν η αποχουντοποίηση, αλλά όχι και με το αζημίωτο, βρε αδερφέ…
Άρχισαν να μπαίνουν παντού. Από προμήθειες γραφικών υλών μέχρι εκδόσεις νέων σχολικών βιβλίων. Δεν είχαν άποψη για το περιεχόμενο. Δεν έμπαιναν εκεί που υπήρχε περίπτωση να μπλέξουν σε αντιπαλότητες αυτά ήταν πράγματα που τα άφηναν στους ειδικούς. Αυτούς τους ενδιέφερε να έχουν την έκδοση. Έτσι κι αλλιώς το πνεύμα δεν φέρνει από μόνο του λεφτά, αυτά τα φέρνει το χαρτί που είναι γραμμένο επάνω. Τους συνεργάτες των εκδόσεων τους διάλεγαν από το μούσι. Όσο μεγαλύτερο μούσι είχε ο ¨σοφός¨ τόσο πιο εύκολα τον δέχονταν για συνεργάτη. Αν δεν είχε μούσι τον υποπτεύονταν για συνεργάτη της χούντας και μιας και η παλλαϊκή απαίτηση ήταν να δώσουν την χούντα στον λαό, του έδιναν κι αυτοί τα παπούτσια στο χέρι, δεν πάει να ήταν και ο Κορνήλιος Καστοριάδης..
-Δεν έχετε μούσι, κύριε, δεν μας κάνετε!
Έτσι είναι, γι’ αυτό η μεταπολίτευση είχε μέσα της τόσες πολλές τρίχες.
Το πράγμα μπερδεύτηκε πολύ όταν και αρκετοί που είχαν δουλειές με την χούντα, άφησαν μούσι και παρίσταναν τους αριστερούς. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πήγαν και χώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, που ήταν η ανερχόμενη δύναμη. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν πίστευαν σε τίποτα. Την πάρτη τους ήθελαν να βολέψουν. Το αν ήταν μέλη στο ΠΑΣΟΚ ή κολλητοί κάποιου μουράτου της χούντας, τους ήταν τελείως αδιάφορο. Αυτά δεν περνούσαν στα πραγματικά αριστερά κόμματα. Ας έπαιρναν τα μούτρα τους να πάνε στο ΚΚΕ και σου λέω ‘γω τι θα πάθαιναν. Αλλά εκεί γιατί να πάνε; Αυτούς τους ενδιέφερε το κόμμα που έβλεπε εξουσία και μάλιστα με προοπτική να κρατηθεί σ’ αυτήν.
Απέφευγαν επίσης τους έντιμους ανθρώπους και τους αληθινούς ιδεολόγους. Αν έβλεπαν κανέναν που ήταν καθαρός κι αμόλυντος δεν τον πλησίαζαν ούτε από απόσταση. Δεν ανοίγεις κουβέντα μ’ έναν τίμιο άνθρωπο όταν στόχο σου έχεις την λοβιτούρα… Αλλά και οι καινούριοι νοικοκυραίοι που άρχισαν να χώνονται στις διάφορες θέσεις, μ’ αυτό το πνεύμα λειτουργούσαν.
« Ωχ αδερφέ, δεν μας αφήνετε ήσυχους; Στο κάτω-κάτω της γραφής, τόσον καιρό άλλοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια»
Και μάλιστα αυτά που τους είχαν πάρει από το χέρι. Τώρα ήρθε η δική τους σειρά. Χρυσό τους πήραν αυτοί; Διαμαντένιο θα τους δώσουν οι άλλοι! Αλλαγή φρουράς στη μάσα. Δίκαια πράματα. Σειρά σου και σειρά μου… Στην αρχή, βέβαια, δεν ήταν απλή υπόθεση. Έπρεπε πρώτα να βρουν σε ποια κατάσταση ήταν το κράτος και μέχρι να γίνει αυτό, οι κάνουλες ήταν σφιχτές. Όταν όμως πήρε την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, όλα έγιναν ευκολότερα. Κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα την αλλαγή. Έτσι αδιευκρίνιστα και ο καθ’ ένας μπορούσε να υποθέσει ό,τι του κατέβαινε.
Με τα προγράμματα της ΕΟΚ έμπαινε πολύ χρήμα στην χώρα. Η Ελλάδα άλλαζε με ταχείς ρυθμούς και για πρώτη φορά δίνονταν ιδιαίτερη προσοχή σε πράγματα που είχαν αγνοηθεί στο παρελθόν.
Όπως, για παράδειγμα, ο πολιτισμός. Ήταν το ¨κάτι¨ που κανείς δεν μπορούσε να πει όχι. Μέχρι και σε στάνες στήθηκαν πανηγύρια. Να τιμήσουν την παράδοση, αλλά πάντοτε με μια εσάνς αλλαγής.
Ο Νίκος είχε ανακατωθεί σε όλα. Η κομματική ταυτότητα του είχε ανοίξει όλες τις πόρτες αλλά αυτός φυσικά διάλεξε την πόρτα του υπουργείου εθνικής άμυνας. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Αυτός πάντως το έκανε (ό,τι κι αν ήταν αυτό) με πλήρη ευσυνειδησία.
Ένα απόγευμα ήρθε στο γραφείο φουριόζος και ξαναμμένος.
-Βασίλη, παράτα ό,τι κάνεις και έλα μέσα να σου πω!
-Τι έγινε, ρε Νίκο, συνέβη κανένα κακό;
-Όχι βρε, αλλά μπορεί να μας βγει σε πολύ καλό.
-Για πες;
-Πρώτ’ απ’ όλα, πες μου τι ξέρεις από όπλα.
-Πατάς την σκανδάλη και κάνουν μπαμ.
-Βρε όχι από δίκαννα. Σε ρωτάω αν ξέρεις από εισαγωγές όπλων, οπλικών συστημάτων και τέτοια.
-Νίκο, εγώ φυλακή δεν πάω!
-Άσε τις σαχλαμάρες. Αφού ξέρεις ποιο πόστο έχω. Ύστερα δεν σου είπα να στήσουμε κανένα εργοστάσιο κατασκευής όπλων. Μεσαζοντιλίκι θα πουλήσουμε. Θα σου λέω εγώ ποιους πρέπει να πλησιάσεις και συ θα κάνεις τον σύνδεσμο. Τα υπόλοιπα ασ’ τα επάνω μου.
-Μωρέ φυλακή μην πάμε…
-Αποκλείεται. Θα τα ‘κονομήσουμε χοντρά! Η Ελλάδα ετοιμάζεται να κάνει την αγορά του αιώνα κι εμείς θα είμαστε εκεί για ν’ αρπάξουμε τον λουφέ.
-Και ποιος θα μας πει για όπλα και τέτοια πράματα, ρε Νίκο; Εγώ δεν έχω ιδέα.
-Θα σου δώσω εγώ έναν που είναι αστέρι. Εκπαιδευμένος από τους Αμερικάνους. Γνήσιο τέκνο του Λαδά.
-Σώπα ρε και που τον βρήκες;
-Ε… είναι κι αυτός από τους… αδικηθέντες της χούντας.
Έτσι γνωρίστηκαν και με τον Μιχάλη. Ο τύπος ήταν πολύ ξύπνιος. Τον καταλάβαινες από μακριά ότι είχε περάσει από πολλές σκοτεινές τρύπες. Λιγόλογος και μόνιμα συγκεντρωμένος, μετρούσε την κάθε λέξη του και όταν την έλεγε φρόντιζε να μετράει. Είχε κι αυτός το μούσι του αλλά καταλάβαινες με την μία ότι δεν ήταν σαν τα μούσια των συνηθισμένων κουλτουριάρηδων. Αυτός το μούσι το είχε για κάλυψη μόνο και μόνο για να κρύβει το παρελθόν του, που αυτό κι αν ήταν θεοσκότεινο…
Ο Μιχάλης εμφανίζονταν για λίγο στα γραφεία τους και μόνο όταν ήταν άκρως απαραίτητο. Σιωπηλός και πάντα με το σκοτεινό του ύφος, τους έκανε όλους να αισθάνονται αμήχανα.
Ο Βασίλης τον είχε πάρει απόφαση. Όπως και να ‘χει κι οι δυο τους κοιτούσαν να κάνουν την δουλειά τους. Αυτός που δεν τον χώνεψε από την πρώτη στιγμή, ήταν ο Μίλτος. Όταν έκανε την εμφάνισή του ο Μιχάλης, εξαφανίζονταν και επέστρεφε μετά από δυο – τρεις ώρες που ήταν σίγουρος ότι ο άλλος θα είχε φύγει. Και τι δεν του είπε ο Βασίλης για να τον ηρεμήσει
-Τι κάνεις έτσι, μωρέ Μίλτο; Την δουλειά μας κοιτάμε να κάνουμε…
-Εν τάξει, θα την κάνουμε κι αυτήν. Αλλά.. να.. ξέρεις, μωρέ Βασίλη, το μνήμα του πατέρα μου είναι ακόμα πολύ φρέσκο…
Είχε δίκιο! Ήταν πολύ νωρίς ακόμη για να μπορούν, όσοι έπαθαν, να ανεχθούν την κλίκα των εκτελεστών τους. Αλλά όμως έπρεπε να γίνει και η δουλειά και τα χρήματα ήταν πολλά. Πάρα πολλά! Θέλοντας και μη, ο Μίλτος, τον κατάπιε τον Μιχάλη. Του μιλούσε μόνο για ό,τι είχε να κάνει με την δουλειά. Ως εκεί! Έτσι κι αλλιώς ούτε ο άλλος ήθελε πολλές κουβέντες. Μπροστά τους υπήρχε ένα χοντρό παιχνίδι και είχε απ’ όλα: Τανκς, αεροσκάφη, πυραύλους, σκάφη του ναυτικού, σκάφη του λιμενικού. Να τρομάζεις. Και η αλήθεια είναι ότι τρόμαξαν. Το χρήμα που διακινούνταν ήταν ασύλληπτο. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούσαν μέσα στο υπουργείο ή έρχονταν σε επαφή με τις επιτροπές αγορών, κυκλοφορούσαν μόνο με τζάγκουαρ ή τεράστιες μερσεντές, με σκούρα τζάμια. Ό,τι τους άγγιζε ήταν πανάκριβο κι ό,τι χρησιμοποιούσαν ήταν χρυσό. Μιλούσαν μόνο για εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια και για τεράστιες ποσότητες.
Ο Νίκος στην αρχή φοβήθηκε πολύ. Είχε την αίσθηση πως αν προσπαθούσε να χωθεί ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα γεράκια, θα τον έβλεπαν και θα έσκαζαν στα γέλια. Έτσι, παρά τις διαφωνίες του Μιχάλη, αποφάσισαν να μην πλησιάζουν τις αγορές όπλων που είχαν ιλιγγιώδη νούμερα. Τους έφτανε να παίρνουν το κατιτίς τους, από τις παράπλευρες προμήθειες των αναλωσίμων.
«Να μη δίνουμε και στόχο, βρε αδερφέ»
Ο Μιχάλης, όμως ήταν συνεχώς με τα μούτρα κατεβασμένα κι ένα βράδυ τους μάζεψε όλους στο γραφείο. Βράδυ, ο λόγος το λέει δηλαδή. Έντεκα η ώρα την νύχτα τους ξεσήκωσε και τους κουβάλησε με την γλώσσα έξω. Με το που μαζεύτηκαν μπήκε κατ’ ευθείαν στο θέμα.
-Θέλω να μου πείτε αν αποφασίσατε να ενηλικιωθείτε;!!!
Ο τόνος της φωνής του ήταν αποφασιστικός και κάθετος. Τα μάτια του, είχαν μέσα τους αναμνήσεις από άλλες εποχές. Ίσως και κάτι από τον μπάτσο που είχε ¨υποδεχτεί ¨ τον Βασίλη, όταν είχε ξεσκεπαστεί ο ρόλος του Νίκου.
-Μα τι λες τώρα, ρε Μιχάλη;
Αποτόλμησε να πει ο Νίκος
-Λέω ότι εδώ γίνονται αγορές δισεκατομμυρίων και σεις ασχολείστε με τις προμήθειες από τα γυαλιστικά και τα γράσα. Και σας ρωτώ, αποφασίσατε να ενηλικιωθείτε; Έρχονται αγορές αεροσκαφών. Ή θα προχωρήσετε και θα πάρουμε από ‘κει τις προμήθειες ή να βρω άλλους που να αρκετά μεγάλοι για να κάνουν την δουλειά.
Είχε δίκιο. Παίζονταν χοντρά παιχνίδια μπρος στα μάτια τους κι αυτοί παρίσταναν τους θεατές. Ήξεραν πια τι να κάνουν, απλά έπρεπε να το τολμήσουν. Ο Νίκος κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει το θέμα επάνω του.
-Λοιπόν, ο Μιχάλης έχει δίκιο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και ‘μείς αυτό που μπορούμε. Έχουμε πια τις επαφές μας με ανθρώπους που μπορούν να μας φέρουν πολύ κοντά στον υπουργό. Είναι βέβαιο ότι η εμφάνισή μας θα τραβήξει τα βλέμματα αυτών που ενδιαφέρονται για ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις – κλειδιά. Από την στιγμή που θα με πλησιάσουν, θα τους παραπέμψω σε σένα Βασίλη και στον Μίλτο. Ο Μιχάλης θ’ αναλάβει να πλησιάσει τους ανθρώπους των εταιρειών και τους «συνοδούς» τους, έτσι που να ξέρουμε τι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Από κει και πέρα είναι θέμα του υπουργείου και των στρατιωτικών, θα συμφωνήσουμε τι πρέπει να πάρει ο καθ’ ένας και θα στήσουμε την αγορά. (Έκανε μια μικρή παύση) …και ο Θεός βοηθός.
Νάτος πάλι ο Θεός…. βοηθός των αρπαχτικών!
-Εν τάξει, είπε ο Βασίλης, τέρμα το ψιλικατζίδικο. Πάμε να τ’ αρπάξουμε χοντρά. Αλλά αφήστε τον Θεό κατά μέρος.
-Αλήθεια ρε Βασίλη, είπε ο Μιχάλης, γιατί σε λένε καφετζή;
-Βρε άει στο διάολο και συ!!!
Η δουλειά έγινε αριστοτεχνικά. Αυτοί που ανακατώθηκαν ήταν ειδικοί της λοβιτούρας. Ήξεραν τι να κάνουν και μέχρι ποιο επίπεδο να γίνει γνωστή η ανάμιξη των μεσαζόντων. Είχαν μεσολαβήσει στις αγορές για ένα σωρό στρατούς και είχαν ταΐσει στόματα και στόματα. Από επιτροπάρχες μέχρι υπουργούς και πρωθυπουργούς. Ενεργούσαν με την σιγουριά του ειδικού και φρόντιζαν να μην ξέρουν αυτοί που δεν έκανε ή δεν τους βόλευε να ξέρουν. Οι επαφές μ’ αυτούς τους τύπους τους δίδαξαν πολλά πράγματα. Ήταν φορές που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έκαναν κάποιες περίεργες κινήσεις. Στην πορεία όμως διαπίστωναν ότι ήταν ενέργειες αποφυγής ανταγωνιστών ή προσπαθούσαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια κάποιων περίεργων. Πάντως ό,τι κι αν έκαναν ήταν ψυχρά υπολογισμένο και δεν τους ξέφευγε ούτε χαμόγελο αν δεν ήταν να βγάλουν κάτι χρήσιμο πίσω απ’ αυτό.
Τελικά η αγορά έγινε χωρίς να πάρει κανένας χαμπάρι, ο υπουργός ήταν ευχαριστημένος και ένα τεράστιο ποσόν, τους κατατέθηκε στον λογαριασμό μιας τραπέζης στα νησιά του Σολομώντος.
Βέβαια τα αεροπλάνα βγήκαν ακριβότερα. Ε.. δεν βαριέσαι; Έτσι κι αλλιώς θ’ αγοράζονταν σ’ αυτήν την τιμή, ίσως και μεγαλύτερη και κάποιοι άλλοι θα ήταν ωφελημένοι. Τι πείραζε που ήταν αυτοί; Στο κάτω-κάτω, αυτοί ήταν παλιοί στο παιχνίδι και ήξεραν να μετριάζουν τις απαιτήσεις τους, για να δουλεύει η μηχανή χωρίς να κολλάει στους ελέγχους. Δεν ήταν σαν κάτι καινούριους νοικοκυραίους, που ήθελαν με ένα ελικόπτερο να γίνουν πλούσιοι…
Είχαν κάτσει μέχρι αργά στο γραφείο, ο Νίκος με τον Βασίλη για ¨σύσκεψη¨. Βλέπεις, τα παιδιά του Νίκου είχαν μεγαλώσει και έκαναν τόση φασαρία που δεν τον χωρούσε το σπίτι. Κούρντιζε κι αυτός μια σύσκεψη με τον Βασίλη και άφηνε την Βαγγελιώ να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Τώρα το μπαρ του γραφείου είχε συνεχώς από τα προϊόντα που έκαναν εισαγωγή και φυσικά ήταν πρόκληση για τον Νίκο που δεν έλεγε να παραιτηθεί από τις κακές συνήθειες.
Την συνεργασία με τα ξαδέλφια από την Αμερική, δεν την σταμάτησε ποτέ και του βγήκε σε καλό. Η ¨αλλαγή¨ είχε μέσα της πολύ ουίσκι.
Ο Κώστας και η Ιωάννα, έρχονταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα κουβαλώντας ολόκληρη την οικογένειά τους. Είχαν σφίξει οι δεσμοί των οικογενειών και κάθε φορά που έφευγαν επαναλαμβάνονταν οι ίδιες δακρύβρεχτες σκηνές. Μετά τον θάνατο της θείας Ευθυμίας είχε μεγαλώσει η αγάπη τους για την πατρίδα. Σαν από ανάγκη να κρατήσουν τώρα αυτοί τον δεσμό με τον τόπο τους. Βελτίωσαν τα Ελληνικά τους και φρόντισαν να τα μάθουν και στα παιδιά τους, σαν φυλακτό από τους προγόνους τους. Ο Γκας, μάλιστα, άρχισε να φτιάχνει ούζο στο εργοστάσιο τους! Είχαν πάει στην Λέσβο για διακοπές και είχε κάνει συνεργασία με κάποιους ποτοποιούς από το Πλωμάρι.
Πρώτο πράμα: Ούζο Πλωμαρίου made in USA…
Το ποτό έφερε την κουβέντα και τις αναμνήσεις
-Ρε Βασίλη, θυμάσαι εκείνα τα τέσσερα κατοστάρικα;
-Πως, αμέ!! Ξεχνιούνται κάτι τέτοια; Ακόμα απορώ πως την γλύτωσα από εκείνον τον μπάτσο…
Γέλασαν κι οι δυο με την ψυχή τους. Γιατί να μην γελάσουν; Είχαν εξασφαλίσει χρήμα με τον αυτόματο πιλότο. Η εταιρεία έβλεπε ήδη τα νέα μέλη, που θα συνέχιζαν.
Ο Αλέκος είχε περάσει στο οικονομικό πανεπιστήμιο και ο Μίλτος του έλεγε τι να προσέχει περισσότερο για ν’ αναλάβει κάποιους σημαντικούς τομείς της εταιρείας. Ο ίδιος είχε εξελιχθεί σε μαέστρο στο πώς να εξαφανίζουν τα λεφτά από τις μίζες, για να μην μπορεί να τα ανακαλύψει κανείς.
Είχαν ανοίξει λογαριασμούς σε τράπεζες, σε όλους τους φορολογικούς παραδείσους της γης και το χρήμα πήγαινε μόνο του χωρίς να κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα.
-Να μόνο.. (είπε ο Βασίλης, συνεχίζοντας την κουβέντα) ρε Νίκο, τι να σου πω. Έτσι όπως γίνονται οι δουλειές σ’ αυτήν την χώρα… θα βουλιάξει, βρε παιδί μου.
-Άκου να σου πω, ρε κουμπάρε, έχουν πέσει πολλά αρπαχτικά. Φαντάζεσαι ότι εμείς, κάνουμε τίποτα σημαντικό; Τρίχες κάνουμε! Που να δεις τι γίνεται με τα βαφτίσια από τα ξένα αγροτικά προϊόντα. Πράγματα που ελέγχονται, δηλαδή, από τους μηχανισμούς της ΕΟΚ και να δεις που στο τέλος θα μας καθίσουν στο σκαμνί και θα μας βάλουν να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά από πρόστιμα. Και θες να σου πω κάτι ακόμα; Τα χοντρά παιχνίδια παίζονται έξω από την Ελλάδα. Όταν τα πάρει χαμπάρι ο κόσμος θα είναι πια αργά. Η Ελλάδα δεν την γλυτώνει με τίποτα. Θα χρεοκοπήσει και μάλιστα πολύ άγρια. Αλλά τότε, εμείς θα είμαστε μακριά. Πολύ μακριά.
(Αν έχετε την καλοσύνη μου λέτε την γνώμη σας...)
19) Σειρά σου και σειρά μου
Ωραίο παιχνιδάκι κι ο Νίκος ήξερε να το παίζει στην εντέλεια. Έκαναν μια επέκταση στην ΑΕ για να μπορούν να προσφέρουν και υπηρεσίες. Αστέρι σ’ αυτά τα κόλπα ο Πέτρος που τους υπέδειξε τον τρόπο να κάνουν ολόκληρη την δουλειά.
Ο Νίκος παρίστανε τον αδικημένο εξόριστο που γύρισε στην πατρίδα και προσπαθούσε να φέρει την δημοκρατία. Ο Μίλτος έκανε το ορφανό της χούντας και έπιανε επαφή με όλους τους νέους αφεντάδες ενώ ο Βασίλης φαίνονταν σαν εισαγωγέας όλων των χρήσιμων πραγμάτων για το υπερθέαμα της μεταπολίτευσης και όλοι ανεξαιρέτως έδιωχναν την χολέρα της χούντας. Δεν έκαναν κάτι κακό, χρειάζονταν η αποχουντοποίηση, αλλά όχι και με το αζημίωτο, βρε αδερφέ…
Άρχισαν να μπαίνουν παντού. Από προμήθειες γραφικών υλών μέχρι εκδόσεις νέων σχολικών βιβλίων. Δεν είχαν άποψη για το περιεχόμενο. Δεν έμπαιναν εκεί που υπήρχε περίπτωση να μπλέξουν σε αντιπαλότητες αυτά ήταν πράγματα που τα άφηναν στους ειδικούς. Αυτούς τους ενδιέφερε να έχουν την έκδοση. Έτσι κι αλλιώς το πνεύμα δεν φέρνει από μόνο του λεφτά, αυτά τα φέρνει το χαρτί που είναι γραμμένο επάνω. Τους συνεργάτες των εκδόσεων τους διάλεγαν από το μούσι. Όσο μεγαλύτερο μούσι είχε ο ¨σοφός¨ τόσο πιο εύκολα τον δέχονταν για συνεργάτη. Αν δεν είχε μούσι τον υποπτεύονταν για συνεργάτη της χούντας και μιας και η παλλαϊκή απαίτηση ήταν να δώσουν την χούντα στον λαό, του έδιναν κι αυτοί τα παπούτσια στο χέρι, δεν πάει να ήταν και ο Κορνήλιος Καστοριάδης..
-Δεν έχετε μούσι, κύριε, δεν μας κάνετε!
Έτσι είναι, γι’ αυτό η μεταπολίτευση είχε μέσα της τόσες πολλές τρίχες.
Το πράγμα μπερδεύτηκε πολύ όταν και αρκετοί που είχαν δουλειές με την χούντα, άφησαν μούσι και παρίσταναν τους αριστερούς. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πήγαν και χώθηκαν στο ΠΑΣΟΚ, που ήταν η ανερχόμενη δύναμη. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν πίστευαν σε τίποτα. Την πάρτη τους ήθελαν να βολέψουν. Το αν ήταν μέλη στο ΠΑΣΟΚ ή κολλητοί κάποιου μουράτου της χούντας, τους ήταν τελείως αδιάφορο. Αυτά δεν περνούσαν στα πραγματικά αριστερά κόμματα. Ας έπαιρναν τα μούτρα τους να πάνε στο ΚΚΕ και σου λέω ‘γω τι θα πάθαιναν. Αλλά εκεί γιατί να πάνε; Αυτούς τους ενδιέφερε το κόμμα που έβλεπε εξουσία και μάλιστα με προοπτική να κρατηθεί σ’ αυτήν.
Απέφευγαν επίσης τους έντιμους ανθρώπους και τους αληθινούς ιδεολόγους. Αν έβλεπαν κανέναν που ήταν καθαρός κι αμόλυντος δεν τον πλησίαζαν ούτε από απόσταση. Δεν ανοίγεις κουβέντα μ’ έναν τίμιο άνθρωπο όταν στόχο σου έχεις την λοβιτούρα… Αλλά και οι καινούριοι νοικοκυραίοι που άρχισαν να χώνονται στις διάφορες θέσεις, μ’ αυτό το πνεύμα λειτουργούσαν.
« Ωχ αδερφέ, δεν μας αφήνετε ήσυχους; Στο κάτω-κάτω της γραφής, τόσον καιρό άλλοι έτρωγαν με χρυσά κουτάλια»
Και μάλιστα αυτά που τους είχαν πάρει από το χέρι. Τώρα ήρθε η δική τους σειρά. Χρυσό τους πήραν αυτοί; Διαμαντένιο θα τους δώσουν οι άλλοι! Αλλαγή φρουράς στη μάσα. Δίκαια πράματα. Σειρά σου και σειρά μου… Στην αρχή, βέβαια, δεν ήταν απλή υπόθεση. Έπρεπε πρώτα να βρουν σε ποια κατάσταση ήταν το κράτος και μέχρι να γίνει αυτό, οι κάνουλες ήταν σφιχτές. Όταν όμως πήρε την κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, όλα έγιναν ευκολότερα. Κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα την αλλαγή. Έτσι αδιευκρίνιστα και ο καθ’ ένας μπορούσε να υποθέσει ό,τι του κατέβαινε.
Με τα προγράμματα της ΕΟΚ έμπαινε πολύ χρήμα στην χώρα. Η Ελλάδα άλλαζε με ταχείς ρυθμούς και για πρώτη φορά δίνονταν ιδιαίτερη προσοχή σε πράγματα που είχαν αγνοηθεί στο παρελθόν.
Όπως, για παράδειγμα, ο πολιτισμός. Ήταν το ¨κάτι¨ που κανείς δεν μπορούσε να πει όχι. Μέχρι και σε στάνες στήθηκαν πανηγύρια. Να τιμήσουν την παράδοση, αλλά πάντοτε με μια εσάνς αλλαγής.
Ο Νίκος είχε ανακατωθεί σε όλα. Η κομματική ταυτότητα του είχε ανοίξει όλες τις πόρτες αλλά αυτός φυσικά διάλεξε την πόρτα του υπουργείου εθνικής άμυνας. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Αυτός πάντως το έκανε (ό,τι κι αν ήταν αυτό) με πλήρη ευσυνειδησία.
Ένα απόγευμα ήρθε στο γραφείο φουριόζος και ξαναμμένος.
-Βασίλη, παράτα ό,τι κάνεις και έλα μέσα να σου πω!
-Τι έγινε, ρε Νίκο, συνέβη κανένα κακό;
-Όχι βρε, αλλά μπορεί να μας βγει σε πολύ καλό.
-Για πες;
-Πρώτ’ απ’ όλα, πες μου τι ξέρεις από όπλα.
-Πατάς την σκανδάλη και κάνουν μπαμ.
-Βρε όχι από δίκαννα. Σε ρωτάω αν ξέρεις από εισαγωγές όπλων, οπλικών συστημάτων και τέτοια.
-Νίκο, εγώ φυλακή δεν πάω!
-Άσε τις σαχλαμάρες. Αφού ξέρεις ποιο πόστο έχω. Ύστερα δεν σου είπα να στήσουμε κανένα εργοστάσιο κατασκευής όπλων. Μεσαζοντιλίκι θα πουλήσουμε. Θα σου λέω εγώ ποιους πρέπει να πλησιάσεις και συ θα κάνεις τον σύνδεσμο. Τα υπόλοιπα ασ’ τα επάνω μου.
-Μωρέ φυλακή μην πάμε…
-Αποκλείεται. Θα τα ‘κονομήσουμε χοντρά! Η Ελλάδα ετοιμάζεται να κάνει την αγορά του αιώνα κι εμείς θα είμαστε εκεί για ν’ αρπάξουμε τον λουφέ.
-Και ποιος θα μας πει για όπλα και τέτοια πράματα, ρε Νίκο; Εγώ δεν έχω ιδέα.
-Θα σου δώσω εγώ έναν που είναι αστέρι. Εκπαιδευμένος από τους Αμερικάνους. Γνήσιο τέκνο του Λαδά.
-Σώπα ρε και που τον βρήκες;
-Ε… είναι κι αυτός από τους… αδικηθέντες της χούντας.
Έτσι γνωρίστηκαν και με τον Μιχάλη. Ο τύπος ήταν πολύ ξύπνιος. Τον καταλάβαινες από μακριά ότι είχε περάσει από πολλές σκοτεινές τρύπες. Λιγόλογος και μόνιμα συγκεντρωμένος, μετρούσε την κάθε λέξη του και όταν την έλεγε φρόντιζε να μετράει. Είχε κι αυτός το μούσι του αλλά καταλάβαινες με την μία ότι δεν ήταν σαν τα μούσια των συνηθισμένων κουλτουριάρηδων. Αυτός το μούσι το είχε για κάλυψη μόνο και μόνο για να κρύβει το παρελθόν του, που αυτό κι αν ήταν θεοσκότεινο…
Ο Μιχάλης εμφανίζονταν για λίγο στα γραφεία τους και μόνο όταν ήταν άκρως απαραίτητο. Σιωπηλός και πάντα με το σκοτεινό του ύφος, τους έκανε όλους να αισθάνονται αμήχανα.
Ο Βασίλης τον είχε πάρει απόφαση. Όπως και να ‘χει κι οι δυο τους κοιτούσαν να κάνουν την δουλειά τους. Αυτός που δεν τον χώνεψε από την πρώτη στιγμή, ήταν ο Μίλτος. Όταν έκανε την εμφάνισή του ο Μιχάλης, εξαφανίζονταν και επέστρεφε μετά από δυο – τρεις ώρες που ήταν σίγουρος ότι ο άλλος θα είχε φύγει. Και τι δεν του είπε ο Βασίλης για να τον ηρεμήσει
-Τι κάνεις έτσι, μωρέ Μίλτο; Την δουλειά μας κοιτάμε να κάνουμε…
-Εν τάξει, θα την κάνουμε κι αυτήν. Αλλά.. να.. ξέρεις, μωρέ Βασίλη, το μνήμα του πατέρα μου είναι ακόμα πολύ φρέσκο…
Είχε δίκιο! Ήταν πολύ νωρίς ακόμη για να μπορούν, όσοι έπαθαν, να ανεχθούν την κλίκα των εκτελεστών τους. Αλλά όμως έπρεπε να γίνει και η δουλειά και τα χρήματα ήταν πολλά. Πάρα πολλά! Θέλοντας και μη, ο Μίλτος, τον κατάπιε τον Μιχάλη. Του μιλούσε μόνο για ό,τι είχε να κάνει με την δουλειά. Ως εκεί! Έτσι κι αλλιώς ούτε ο άλλος ήθελε πολλές κουβέντες. Μπροστά τους υπήρχε ένα χοντρό παιχνίδι και είχε απ’ όλα: Τανκς, αεροσκάφη, πυραύλους, σκάφη του ναυτικού, σκάφη του λιμενικού. Να τρομάζεις. Και η αλήθεια είναι ότι τρόμαξαν. Το χρήμα που διακινούνταν ήταν ασύλληπτο. Όλοι αυτοί που κυκλοφορούσαν μέσα στο υπουργείο ή έρχονταν σε επαφή με τις επιτροπές αγορών, κυκλοφορούσαν μόνο με τζάγκουαρ ή τεράστιες μερσεντές, με σκούρα τζάμια. Ό,τι τους άγγιζε ήταν πανάκριβο κι ό,τι χρησιμοποιούσαν ήταν χρυσό. Μιλούσαν μόνο για εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια και για τεράστιες ποσότητες.
Ο Νίκος στην αρχή φοβήθηκε πολύ. Είχε την αίσθηση πως αν προσπαθούσε να χωθεί ανάμεσα σ’ όλα αυτά τα γεράκια, θα τον έβλεπαν και θα έσκαζαν στα γέλια. Έτσι, παρά τις διαφωνίες του Μιχάλη, αποφάσισαν να μην πλησιάζουν τις αγορές όπλων που είχαν ιλιγγιώδη νούμερα. Τους έφτανε να παίρνουν το κατιτίς τους, από τις παράπλευρες προμήθειες των αναλωσίμων.
«Να μη δίνουμε και στόχο, βρε αδερφέ»
Ο Μιχάλης, όμως ήταν συνεχώς με τα μούτρα κατεβασμένα κι ένα βράδυ τους μάζεψε όλους στο γραφείο. Βράδυ, ο λόγος το λέει δηλαδή. Έντεκα η ώρα την νύχτα τους ξεσήκωσε και τους κουβάλησε με την γλώσσα έξω. Με το που μαζεύτηκαν μπήκε κατ’ ευθείαν στο θέμα.
-Θέλω να μου πείτε αν αποφασίσατε να ενηλικιωθείτε;!!!
Ο τόνος της φωνής του ήταν αποφασιστικός και κάθετος. Τα μάτια του, είχαν μέσα τους αναμνήσεις από άλλες εποχές. Ίσως και κάτι από τον μπάτσο που είχε ¨υποδεχτεί ¨ τον Βασίλη, όταν είχε ξεσκεπαστεί ο ρόλος του Νίκου.
-Μα τι λες τώρα, ρε Μιχάλη;
Αποτόλμησε να πει ο Νίκος
-Λέω ότι εδώ γίνονται αγορές δισεκατομμυρίων και σεις ασχολείστε με τις προμήθειες από τα γυαλιστικά και τα γράσα. Και σας ρωτώ, αποφασίσατε να ενηλικιωθείτε; Έρχονται αγορές αεροσκαφών. Ή θα προχωρήσετε και θα πάρουμε από ‘κει τις προμήθειες ή να βρω άλλους που να αρκετά μεγάλοι για να κάνουν την δουλειά.
Είχε δίκιο. Παίζονταν χοντρά παιχνίδια μπρος στα μάτια τους κι αυτοί παρίσταναν τους θεατές. Ήξεραν πια τι να κάνουν, απλά έπρεπε να το τολμήσουν. Ο Νίκος κατάλαβε ότι έπρεπε να πάρει το θέμα επάνω του.
-Λοιπόν, ο Μιχάλης έχει δίκιο. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε και ‘μείς αυτό που μπορούμε. Έχουμε πια τις επαφές μας με ανθρώπους που μπορούν να μας φέρουν πολύ κοντά στον υπουργό. Είναι βέβαιο ότι η εμφάνισή μας θα τραβήξει τα βλέμματα αυτών που ενδιαφέρονται για ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις – κλειδιά. Από την στιγμή που θα με πλησιάσουν, θα τους παραπέμψω σε σένα Βασίλη και στον Μίλτο. Ο Μιχάλης θ’ αναλάβει να πλησιάσει τους ανθρώπους των εταιρειών και τους «συνοδούς» τους, έτσι που να ξέρουμε τι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Από κει και πέρα είναι θέμα του υπουργείου και των στρατιωτικών, θα συμφωνήσουμε τι πρέπει να πάρει ο καθ’ ένας και θα στήσουμε την αγορά. (Έκανε μια μικρή παύση) …και ο Θεός βοηθός.
Νάτος πάλι ο Θεός…. βοηθός των αρπαχτικών!
-Εν τάξει, είπε ο Βασίλης, τέρμα το ψιλικατζίδικο. Πάμε να τ’ αρπάξουμε χοντρά. Αλλά αφήστε τον Θεό κατά μέρος.
-Αλήθεια ρε Βασίλη, είπε ο Μιχάλης, γιατί σε λένε καφετζή;
-Βρε άει στο διάολο και συ!!!
Η δουλειά έγινε αριστοτεχνικά. Αυτοί που ανακατώθηκαν ήταν ειδικοί της λοβιτούρας. Ήξεραν τι να κάνουν και μέχρι ποιο επίπεδο να γίνει γνωστή η ανάμιξη των μεσαζόντων. Είχαν μεσολαβήσει στις αγορές για ένα σωρό στρατούς και είχαν ταΐσει στόματα και στόματα. Από επιτροπάρχες μέχρι υπουργούς και πρωθυπουργούς. Ενεργούσαν με την σιγουριά του ειδικού και φρόντιζαν να μην ξέρουν αυτοί που δεν έκανε ή δεν τους βόλευε να ξέρουν. Οι επαφές μ’ αυτούς τους τύπους τους δίδαξαν πολλά πράγματα. Ήταν φορές που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί έκαναν κάποιες περίεργες κινήσεις. Στην πορεία όμως διαπίστωναν ότι ήταν ενέργειες αποφυγής ανταγωνιστών ή προσπαθούσαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια κάποιων περίεργων. Πάντως ό,τι κι αν έκαναν ήταν ψυχρά υπολογισμένο και δεν τους ξέφευγε ούτε χαμόγελο αν δεν ήταν να βγάλουν κάτι χρήσιμο πίσω απ’ αυτό.
Τελικά η αγορά έγινε χωρίς να πάρει κανένας χαμπάρι, ο υπουργός ήταν ευχαριστημένος και ένα τεράστιο ποσόν, τους κατατέθηκε στον λογαριασμό μιας τραπέζης στα νησιά του Σολομώντος.
Βέβαια τα αεροπλάνα βγήκαν ακριβότερα. Ε.. δεν βαριέσαι; Έτσι κι αλλιώς θ’ αγοράζονταν σ’ αυτήν την τιμή, ίσως και μεγαλύτερη και κάποιοι άλλοι θα ήταν ωφελημένοι. Τι πείραζε που ήταν αυτοί; Στο κάτω-κάτω, αυτοί ήταν παλιοί στο παιχνίδι και ήξεραν να μετριάζουν τις απαιτήσεις τους, για να δουλεύει η μηχανή χωρίς να κολλάει στους ελέγχους. Δεν ήταν σαν κάτι καινούριους νοικοκυραίους, που ήθελαν με ένα ελικόπτερο να γίνουν πλούσιοι…
Είχαν κάτσει μέχρι αργά στο γραφείο, ο Νίκος με τον Βασίλη για ¨σύσκεψη¨. Βλέπεις, τα παιδιά του Νίκου είχαν μεγαλώσει και έκαναν τόση φασαρία που δεν τον χωρούσε το σπίτι. Κούρντιζε κι αυτός μια σύσκεψη με τον Βασίλη και άφηνε την Βαγγελιώ να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Τώρα το μπαρ του γραφείου είχε συνεχώς από τα προϊόντα που έκαναν εισαγωγή και φυσικά ήταν πρόκληση για τον Νίκο που δεν έλεγε να παραιτηθεί από τις κακές συνήθειες.
Την συνεργασία με τα ξαδέλφια από την Αμερική, δεν την σταμάτησε ποτέ και του βγήκε σε καλό. Η ¨αλλαγή¨ είχε μέσα της πολύ ουίσκι.
Ο Κώστας και η Ιωάννα, έρχονταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα κουβαλώντας ολόκληρη την οικογένειά τους. Είχαν σφίξει οι δεσμοί των οικογενειών και κάθε φορά που έφευγαν επαναλαμβάνονταν οι ίδιες δακρύβρεχτες σκηνές. Μετά τον θάνατο της θείας Ευθυμίας είχε μεγαλώσει η αγάπη τους για την πατρίδα. Σαν από ανάγκη να κρατήσουν τώρα αυτοί τον δεσμό με τον τόπο τους. Βελτίωσαν τα Ελληνικά τους και φρόντισαν να τα μάθουν και στα παιδιά τους, σαν φυλακτό από τους προγόνους τους. Ο Γκας, μάλιστα, άρχισε να φτιάχνει ούζο στο εργοστάσιο τους! Είχαν πάει στην Λέσβο για διακοπές και είχε κάνει συνεργασία με κάποιους ποτοποιούς από το Πλωμάρι.
Πρώτο πράμα: Ούζο Πλωμαρίου made in USA…
Το ποτό έφερε την κουβέντα και τις αναμνήσεις
-Ρε Βασίλη, θυμάσαι εκείνα τα τέσσερα κατοστάρικα;
-Πως, αμέ!! Ξεχνιούνται κάτι τέτοια; Ακόμα απορώ πως την γλύτωσα από εκείνον τον μπάτσο…
Γέλασαν κι οι δυο με την ψυχή τους. Γιατί να μην γελάσουν; Είχαν εξασφαλίσει χρήμα με τον αυτόματο πιλότο. Η εταιρεία έβλεπε ήδη τα νέα μέλη, που θα συνέχιζαν.
Ο Αλέκος είχε περάσει στο οικονομικό πανεπιστήμιο και ο Μίλτος του έλεγε τι να προσέχει περισσότερο για ν’ αναλάβει κάποιους σημαντικούς τομείς της εταιρείας. Ο ίδιος είχε εξελιχθεί σε μαέστρο στο πώς να εξαφανίζουν τα λεφτά από τις μίζες, για να μην μπορεί να τα ανακαλύψει κανείς.
Είχαν ανοίξει λογαριασμούς σε τράπεζες, σε όλους τους φορολογικούς παραδείσους της γης και το χρήμα πήγαινε μόνο του χωρίς να κάνει την εμφάνισή του στην Ελλάδα.
-Να μόνο.. (είπε ο Βασίλης, συνεχίζοντας την κουβέντα) ρε Νίκο, τι να σου πω. Έτσι όπως γίνονται οι δουλειές σ’ αυτήν την χώρα… θα βουλιάξει, βρε παιδί μου.
-Άκου να σου πω, ρε κουμπάρε, έχουν πέσει πολλά αρπαχτικά. Φαντάζεσαι ότι εμείς, κάνουμε τίποτα σημαντικό; Τρίχες κάνουμε! Που να δεις τι γίνεται με τα βαφτίσια από τα ξένα αγροτικά προϊόντα. Πράγματα που ελέγχονται, δηλαδή, από τους μηχανισμούς της ΕΟΚ και να δεις που στο τέλος θα μας καθίσουν στο σκαμνί και θα μας βάλουν να πληρώνουμε ένα σωρό λεφτά από πρόστιμα. Και θες να σου πω κάτι ακόμα; Τα χοντρά παιχνίδια παίζονται έξω από την Ελλάδα. Όταν τα πάρει χαμπάρι ο κόσμος θα είναι πια αργά. Η Ελλάδα δεν την γλυτώνει με τίποτα. Θα χρεοκοπήσει και μάλιστα πολύ άγρια. Αλλά τότε, εμείς θα είμαστε μακριά. Πολύ μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου