ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ ΠΩΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΣΥΧΝΑ
Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Γιατί έχω ξεχάσει πάρα πολύ.
Ο εγκαταλελειμμένος γέρος που λιμοκτονούν από το δρόμο μιας αφρικανικής χώρας με το κεφάλι στα χέρια του, γνωρίζοντας ότι η ζωή δεν έχει τίποτα να φέρει. Μάλλον αγνοώντας ότι η ζωή μπορεί να έχει κάτι να φέρει.
Ο καταθλιπτικός μεθυσμένος καλλιτέχνης στο απροσδόκητο χείλος της αυτοκτονίας. Είναι ο πιο διανοούμενος των ανθρώπων που γεννήθηκαν. Ίσως η τέχνη που τόσο τυφλά εκτιμούμε ήταν μόνο ένας πόνος. Ο εραστής του ένας απατεώνας, η μελαγχολία του ένα αστείο για τους διανοούμενους, μια έμπνευση για τον απλό λαό, επίσης τον κλήση για θάνατο.
Οι φτωχές γυναίκες, βιάστηκαν. Ποιος νοιάζεται για τα συναισθήματά της; Ποιος νοιάζεται ότι και αυτή είναι άνθρωπος; Το νηφάλιο παιδί της περιμένει υπομονετικά. Ίσως να του φέρει ένα κομμάτι ψωμί, Αλλά το μόνο που φέρνει, τον αβοήθητο άδειο εαυτό του, ή ίσως χειρότερο, τίποτα. Πέδηση των μεντεσέδων. Η ζωή είχε σκοπό να φέρει το ίδιο και για τους δυο μας. Έτσι το αντιμετωπίστε.
Όσοι δίνουν τη ζωή τους έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να απολαύσουμε τα ερχόμενα Σαββατοκύριακα. Έχουν ακούσει τις λέξεις "Είμαστε περήφανοι για σας. Πόσο τολμηρή! Πόσο γενναίος! "Εκατό χρόνο πριν. Αλλά αντιπροσωπεύουν μόνο την πλήξη των ανησυχιών στο ψυχρό τους άκρο που τόσο πολύ απολαμβάνει. Η οικογένεια. Οι όμορφες συζύγους και τα παιδιά. Χάνουν τον μπαμπά τους. ναι διανοούμενοι, υπάρχει ένας άλλος κόσμος που ξεχνάς. Είναι ζωγραφισμένο με μπλε χρώμα.
https://dreamsinyoungflourish.home.blog/
https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTJqSgTulFmnHtljwPnz2tFnOe_b64mt0ni8Wr4ucQ-I0f4UhSF