Η ΜΑΧΑΙΡΑ ΤΟΥ ΑΩΔ Ή ΠΕΡΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

«Killing Noe Murder» Η μάχαιρα του Αώδ ή Περί υπεράσπισης της τυραννοκτονίας

«Killing Noe Murder» Η μάχαιρα του Αώδ ή Περί υπεράσπισης της τυραννοκτονίας 

Ανδρέας Κοφινάκης

«καὶ ἐξανέστη ἀπὸ τοῦ θρόνου Ἐγλὼμ ἐγγὺς αὐτοῦ καὶ ἐγένετο ἅμα τῷ ἀναστῆναι αὐτὸν καὶ ἐξέτεινεν Ἀὼδ τὴν χεῖρα τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ καὶ ἔλαβε τὴν μάχαιραν ἐπάνωθεν τοῦ μηροῦ αὐτοῦ τοῦ δεξιοῦ καὶ ἐνέπηξεν αὐτὴν ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτοῦ»

(Κριταί, Κεφ. 3,21)

Ο Εδουάρδος Σέξμπυ υπήρξε ένας από τους ριζοσπάστες «Άγιους» του Όλιβερ Κρόμγουελ. Δηλαδή τους άνδρες εκείνους, καλβινιστές στο δόγμα, που αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη του Αγλλικού Εμφυλίου Πολέμου (1642-1651) εκφράζοντας ριζοσπαστικά πολιτικά αιτήματα διακυβέρνησης. Σύντομα ο διχασμός του Νέου Πρότυπου Στρατού μετά και τη δημόσια αντιπαράθεση στο αββαείο του Πάτνευ το 1647 και τη στροφή του Κρόμγουελ σε πιο συντηρητικές θέσεις, οδήγησε έναν αριθμό ριζοσπαστών πρώην «Αγίων» στην αντιπολίτευση και προοδευτικά στην παρανομία.

Ο Σέξμπυ, εξέχουσα φιγούρα των Αγκιτατόρων και φίλα προσκείμενος στους Ισοπεδωτές του Λονδίνου, υπήρξε ένας από τους λίγους Άγγλους καλβινιστές που είχε μεταφέρει κατά το παρελθόν την πολιτική του δράση στην ηπειρωτική ευρώπη και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Απαντώντας στο διεθνιστικό κάλεσμα της επανάστασης συμμετείχε ενεργά στις ουγενοτικές γαλλικές κοινότητες, μεταφράζοντας παράλληλα στη γαλλική γλώσσα ορισμένα από τα θεμελιώδη αγγλικά δημοκρατικά μανιφέστα, όπως το «Third Agreement of the People». Τον Αύγουστο του 1653 μετά από την ουγενοτική ήττα επέστρεψε στην Αγγλία και επιχείρησε αποτυχώς να πείσει τον Κρόμγουελ ν’ αποστείλει στρατιωτική βοήθεια στους Ουγενότους της Λα Ροσέλ. Μετά την ανακήρυξη του τελευταίου σε Λόρδο Προστάτη της Κοινοπολιτείας το Δεκέμβριο του 1653 στράφηκε ανοιχτά εναντίον του, συμμετέχοντας σε μια σειρά από αποτυχημένες συνωμοτικές ενέργειες που στόχευαν στην ανατροπή ή ακόμα και τη δολοφονία του. Για τη δράση του αυτή επικηρύχθηκε, αλλά κατόρθωσε να διαφύγει στην ηπειρωτική Ευρώπη απ’ όπου επιχείρησε να συνενώσει ετερόκλητους αντιπάλους του Κρόμγουελ φλερτάροντας ακόμα και με τη συντηρητική προοπτική της παλινόρθωσης του Καρόλου Β΄ σε μία νέα συνταγματικά εκλεγμένη μοναρχία.

Το 1655 συμμετείχε στη σύνθεση του περιβόητου «The Humble Petition of Several Colonels of the Army» στο οποίο εξαγγελλόταν η επιτακτική ανάγκη για τη στρατιωτική ανατροπή του «τυράννου» Κρόμγουελ, ώστε να αποκατασταθούν τα ελεύθερα κοινοβουλευτικά και φυσικά δικαιώματα των Άγγλων πολιτών. Η σύλληψη και η θανατική καταδίκη του συνωμότη συντρόφου του Μάϊλς Σίντερκομπ, έπειτα από τη νέα αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Κρόμγουελ στις αρχές του 1657, οδήγησαν τον Σέξμπυ στη συγγραφή του περίφημου πολιτικού μανιφέστου «Killing Noe Murder». Τυπώθηκε στις Κάτω Χώρες και διανεμήθηκε παράνομα στο Λονδίνο πιθανότατα τον Μάϊο του 1657, προκαλώντας τέτοια αίσθηση ώστε να χαρακτηριστεί ως το πιο επικίνδυνο φυλλάδιο που είχε τυπωθεί τις μέρες εκείνες.

Η εισαγωγή του μανιφέστου παίρνει τη μορφή διπλής επιστολής. Στην πρώτη, που κυκλοφόρησε και αυτοτελής, ο Σέξμπυ απευθύνεται στον Κρόμγουελ με έντονα ειρωνική διάθεση. Ανακοινώνει στην «αυτού μεγαλειότητα Κρόμγουελ», πως ο στόχος του φυλλαδίου δεν είναι άλλος από την επίσπευση της διαδικασίας που θα οδηγήσει στη δολοφονία του, έτσι ώστε με το θάνατο του να εκπληρώσει όλα εκείνα που αθέτησε στη ζωή: «μόνο τότε θα γίνεις πραγματικός μεταρρυθμιστής…η θρησκεία θ’ αποκατασταθεί, η ελευθερία θα εδραιωθεί και τα κοινοβούλια θ’ αποκτήσουν τα προνόμια για τα οποία έχουν πολεμήσει..».

Η δεύτερη επιστολή απευθύνεται στους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του Νέου Πρότυπου Στρατού, σε εκείνους τους παλιούς του συντρόφους που μαζί είχαν ανατρέψει τη βασιλεία. Το ύφος γίνεται πιο επιθετικό με στόχο την αφύπνιση τους, κατηγορώντας τους για αδράνεια και παρέκκλιση από τον σκοπό για τον οποίον δημιουργήθηκαν και στον οποίο ορκίστηκαν πίστη: «Γιατί εσείς που ήσασταν οι πρωτεργάτες της ελευθερίας μας και γι’ αυτό δημιουργηθήκατε, μήπως δεν είστε τώρα τα όργανα της σκλαβιάς μας; …σκεφτείτε τι ορκιστήκατε και τι πράττετε…όχι οι προστάτες της {ελευθερίας} αλλά οι δυνάστες της! Όχι οι στρατιώτες της, αλλά τα όργανα ενός τυράννου!…τούτο πράττετε και τούτο είστε…». Ολοκληρώνοντας τούς προειδοποιεί, πως παραβλέποντας τα λόγια του θα αποκαλύψουν τη δειλία και την αχρειότητα τους. Η υπογραφή του στο τέλος της δεύτερης επιστολής αποτελεί μία σαφή πρόκληση -πρόσκληση σε δράση: «κάποιος που βρισκόταν κάποτε ανάμεσα σας και θα είναι και πάλι, εφόσον τολμήσετε να είστε όπως πριν».

Το κυρίως σώμα του κειμένου χωρίζεται σε τρία μέρη. Πιστός στην παράδοση του σχολαστικισμού ο Σέξμπυ θέτει ευθύς εξαρχής τα τρία ερωτήματα στα οποία θα κληθεί στη συνέχεια ν’ απαντήσει, εξετάζοντας παράλληλα τις όποιες αντιλογίες. Κατ’ αρχάς διερωτάται κατά πόσο ο Κρόμγουελ είχε μετατραπεί σε τύραννο και δυνάστη του Αγγλικού λαού με τη μονομερή ανακήρυξή του σε Λόρδο Προστάτη και τη συγκέντρωση στα χέρια του εκτεταμένων εξουσιών. Στη συνέχεια και εφ’ όσον δοθεί καταφατική απάντηση στο πρώτο ερώτημα, θα αναρωτηθεί εάν νομιμοποιείται η ενεργητική αντίσταση και η τυραννοκτονία. Τέλος θα αναζητήσει σε τι βαθμό θα ωφελούσε μία τέτοια πράξη την Κοινοπολιτεία και τον αγγλικό λαό.

Θέτοντας τα τρία αυτά ερωτήματα ο Σέξμπυ γίνεται μέρος της μεγάλης λουθηρανικής και καλβινιστικής παράδοσης του 16ου και 17ου αιώνα, που διαπραγματεύθηκε τα όρια του πολιτικού καθήκοντος. Τόσο ο Λούθηρος όσο και ο Καλβίνος έμειναν σχεδόν σε όλη τους τη ζωή αγκιστρωμένοι στο παυλιανό δόγμα της μη αντίστασης, αντανακλώντας τη θεολογική τους αντίληψη που αναγνώριζε την πολιτική τάξη ως έκφραση της θείας πρόνοιας. Η καλβινιστική, όμως, παράδοση ριζοσπαστικοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη του Καλβίνου και αξιοποιώντας την όψιμη θέση του περί νόμιμης αντίστασης σε τυραννικά διατάγματα, κατασκεύασε προοδευτικά μία ανατρεπτική θεωρία της επανάστασης που θεμελιωνόταν στη νόμιμη πολιτική βία. Φορέας και εκφραστής ακριβώς αυτής της παράδοσης είναι το «Killing Noe Murder» του Σέξμπυ. Τη δική της ξεχωριστή σημασία για την ιστορία της επαναστατικής αλληλεγγύης αποκτά η παραδοχή του συγγραφέα, πως αφορμή για τη συγγραφή του μανιφέστου υπήρξε η επιθυμία του διατράνωσης των γενναίων και δίκαιων πράξεων αντίστασης του φυλακισμένου Σίντερκομπ.

Στο πρώτο ερώτημα ο Σέξμπυ θα επιχειρήσει να αποδείξει πως ο Κρόμγουελ ανταποκρινόταν και στα δύο είδη τυράννων, όπως ορίζονταν από τη νομική επιστήμη του 17ου αιώνα. Επρόκειτο εν ολίγοις τόσο για τύραννο εκ σφετερισμού (tyrannus sine titulo), έχοντας αποκτήσει την εξουσία με τη βία και την απάτη, όσο και για τύραννο στην πράξη (tyrannus exercitio), καθώς ασκούσε καταχρηστικά την εξουσία που του είχε παραχωρηθεί. Υπερασπίζεται μία ισχυρή θεωρία της λαϊκής κυριαρχίας και συναίνεσης, αναγνωρίζοντας ως πηγή της νόμιμης πολιτικής εξουσίας το κοινωνικό συμβόλαιο. Ακόμα δε και στην περίπτωση που η εξουσία εκπορευόταν με θεϊκή εντολή όφειλε, σύμφωνα με τον Σέξμπυ, να λάβει την έγκριση της ανθρώπινης κοινωνίας. Σε αντίθεση μάλιστα με τη θεμελιώδη προτεσταντική αρχή της θείας πρόνοιας, ο Σέξμπυ ακολουθώντας το ριζοσπαστισμό του Σκώτου ουμανιστή Τζορτζ Μπιουκάναν υποστήριξε εμφατικά, πως όταν ο λαός συναινεί και συνάπτει συμβόλαιο για να επιβάλει στον εαυτό του έναν ηγέτη δεν συνεπάγεται την ταυτόχρονη εκχώρηση της αρχικής του κυριαρχίας, αλλά απλά μία πράξη εξουσιοδότησης.

Επομένως, καταλήγει ο Σέξμπυ, κάθε πολιτική εξουσία πηγάζει από το λαό και εκχωρείται προς όφελος του. Επικαλείται έτσι το θετικό δίκαιο και την ιδέα του συμβολαίου για να αποδείξει τον αναπαλλοτρίωτο χαρακτήρα του πρωταρχικού πολιτεύματος. Οποιοσδήποτε, λοιπόν, κατέχει την εξουσία με διαφορετικό τρόπο και τέτοιος είναι ο Κρόμγουελ, πρέπει να θεωρείται παραβάτης και τύραννος. Στο σημείο αυτό είναι εμφανής η επίδραση που είχαν στη σκέψη του Σέξμπυ τα γαλλικά μοναρχομαχικά κείμενα του β΄ μισού του 16ου αιώνα, επιστεγάσματα της επαναστατικής πολιτικής σκέψης των Γάλλων ουγενότων. Μέσα σε αυτά ο Σέξμπυ ανακάλυψε τα ριζοσπαστικά καλβινιστικά επιχειρήματα υπέρ της ενεργητικής πολιτικής αντίστασης και της χρήσης του ιστορικού βάθους ως πολιτικού επιχειρήματος. Δεν είναι τυχαίο πως σε ολόκληρο το «Killing Noe Murder» χρησιμοποιεί παραδείγματα από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη για να ενισχύσει τις θέσεις του. Ο Σέξμπυ συμπεραίνει, πως από τη στιγμή που ο Κρόμγουελ δεν εκλέχθηκε στο αξίωμα του Λόρδου Προστάτη παρά αυτοανακηρύχθηκε, δικαιούται να χαρακτηριστεί ως τύραννος εκ σφετερισμού. Στη συνέχεια του φυλλαδίου ανακαλώντας την αναγεννησιακή του παιδεία και βασισμένος στα έργα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Τάκιτου αλλά και του Μακιαβέλλι, ο Σέξμπυ θα παρουσιάσει τα δεκατέσσερα εξωτερικά γνωρίσματα ενός τυράννου στην πράξη. Επιγραμματικά τα πιο επίκαιρα από αυτά είναι η χρήση παρακυβερνητικών δομών, η φτωχοποίηση του λαού και η χειραγώγηση του, οι διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις για τον αποπροσανατολισμό του popolo και η χρήση της απάτης στην πολιτική ζωή. Για τον συγγραφέα, λοιπόν, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Κρόμγουελ δικαιούται να ονομάζεται και τύραννος στην πράξη.

Αφού απέδειξε ότι ο Κρόμγουελ πληροί τα χαρακτηριστικά και των δύο μορφών τυράννου, απαντώντας έτσι καταφατικά στην πρώτη ερώτηση του μανιφέστου, περνάει στη δεύτερη ερώτηση που άπτεται της νομιμότητας της τυραννοκτονίας. Είναι σε αυτό το κομμάτι του κειμένου που πραγματικά ξεδιπλώνεται ο πολιτικός ριζοσπαστισμός του Σέξμπυ. Κεντρικό ρόλο κατέχει το φυσικό δίκαιο και τα δικαιώματα που πηγάζουν από αυτό, έτσι ώστε να θεμελιωθεί η άμεση επαναστατική αμφισβήτηση της τυραννίας. Κατ’ αρχάς ο Σέξμπυ αναγνωρίζει ως φυσική ανθρώπινη κατάσταση των πρώτων κοινωνιών εκείνη της ελευθερίας. Επομένως, ο τύραννος και η τυραννία δεν μπορεί παρά ν’ αποτελούν παρά φύσει ασθένειες, παθογένειες της κοινοπολιτείας που την καταστρέφουν: «γιατί δεν υπάρχουν πλέον βασιλιάς και λαός, ή κοινοβούλιο και λαός, αλλά αυτά τα ονόματα μεταλλάσσονται (ή τουλάχιστον η φύση τους) σε αφέντες και υπηρέτες, αφέντες και σκλάβους». Άρα, ως εχθρός ολόκληρης της κοινωνίας ο τύραννος δεν δικαιούται να προστατεύεται από τους νόμους της, αλλά αντίθετα οφείλει να διώκεται από κάθε μέλος της κοινωνίας ατομικά και από ολόκληρο το λαό συνολικά.

Μέχρι το β΄ μισό του 16ου αιώνα η ενεργητική πολιτική δράση και η νομιμότητα της αντίστασης βασίζονταν είτε στη συνταγματίστικης έμπνευσης και προέλευσης λουθηρανική θεωρία των κατώτερων αξιωματούχων, που όμως δεν αναγνώριζε το ατομικό δικαίωμα ενεργητικής αντίστασης, είτε στην καλβινιστική θεωρία των εφορευτικών αρχών, που περιόριζε το υποκείμενο σε έναν εξίσου παθητικό ρόλο όσον αφορούσε την πολιτική αντίσταση, είτε τέλος στο ιδιωτικό δίκαιο που αναγνώριζε την ατομική αντίσταση στην περίπτωση αυτοάμυνας, λόγω όμως των αναρχικών και ατομικιστικών συνεπαγωγών της ουδέποτε ευνοήθηκε από τους προτεσταντικούς κύκλους. Οι Γάλλοι ουγενότοι μοναρχομάχοι είναι εκείνοι που πρώτοι στην πρώιμη νεότερη περίοδο αναζήτησαν στο φυσικό δίκαιο τα όρια της πολιτικής πρωτοβουλίας του ατόμου. Αντηχώντας τα μοναρχομαχικά κείμενα ο Σέξμπυ αρνείται τη θεμελιώδη προτεσταντική αντίληψη πως ο Θεός είχε τοποθετήσει τον άνθρωπο σε μία κατάσταση πολιτικής υποταγής ως θεραπεία για τις αμαρτίες του. Αντίθετα και ως άξιος συνεχιστής της μοναρχομαχικής παράδοσης, υποστηρίζει πως η αρχική και θεμελιώδης κατάσταση του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι άλλη παρά εκείνη της φυσικής ελευθερίας.

Την ίδια στιγμή εμπνευσμένος από τους ριζοσπάστες Άγγλους καλβινιστές, όπως ο Τζων Νοξ, ο Κρίστοφερ Γκούντμαν και ο Τζων Πόνετ απελευθερώνεται από το θεοκρατικό πλαίσιο σκέψης της αυγουστίνειας αντίληψης που μεταχειριζόταν τις πολιτικές εξουσίες ως εντεταλμένες από το Θεό και ακριβώς όπως και εκείνοι, βασισμένος στην ιδέα του συμβολαίου και της ελεύθερης συναίνεσης ολόκληρου του λαού για τη συγκρότηση κάθε νόμιμης εξουσίας, νομιμοποιεί πλήρως τις πράξεις πολιτικής βίας από το σύνολο του πολιτικού σώματος, στις περιπτώσεις εκείνες που οι θεσπισμένοι -και όχι τεταγμένοι– αξιωματούχοι αδυνατούν να εκπληρώσουν τα καθήκοντα του αξιώματος τους παρανομώντας εις βάρος του λαού.

Συνδυάζοντας επομένως τις ποικίλες παραδόσεις πολιτικής ενεργητικής αντίστασης της καλβινιστικής παράδοσης ο  Σέξμπυ επιχειρεί να μετασχηματίσει το δικαίωμα της νόμιμης πολιτικής βίας σε δικαίωμα στην τυραννοκονία από κάθε άτομο: η μάχαιρα του Αώδ είναι η μοναδική θεραπεία για την τυραννία. Όπως ακριβώς ο Αώδ κλήθηκε να δολοφονήσει τον τύραννο Εγλώμ και να απελευθερώσει την ιουδαϊκή κοινότητα, έτσι κάθε πολίτης αλλά και το σύνολο του λαού, εφόσον χρειαστεί, νομιμοποιείται να γίνει κριτής του τυράννου για την υπεράσπιση της κοινοπολιτείας. Ερμηνεύοντας σωστά τον Ολλανδό νομομαθή Ούγκο Γκρότιους καταλήγει στο συμπέρασμα πως εκείνος που κατέχει την εξουσία με τη βία βρίσκεται σε μία κατάσταση πολέμου με κάθε άνθρωπο. Η σκέψη του Σέξμπυ όμως διέθετε και Καθολικούς προδρόμους, όπως για παράδειγμα τον Ιησουίτη Μαριάνα που αναγνώριζε το έσχατο δικαίωμα της τυραννοκτονίας σε οποιονδήποτε επιθυμούσε να βοηθήσει την κοινοπολιτεία. Ενώ, όμως, η βιβλική ιστορία του Αώδ τονίζει το μηχανιστικό θρησκευτικό καθήκον του τυραννοκτόνου, ο Σέξμπυ επιχειρεί να την απαλλάξει από το θρησκευτικό της πλαίσιο αναφοράς, έτσι ώστε να αναδείξει το πολιτικό δικαίωμα καθενός πολίτη ν’ αντισταθεί ενεργά στον ηγέτη που δεν επιδιώκει με κάθε δημόσια πράξη του την ευημερία του λαού. Διασχίζει έτσι την απόσταση που χωρίζει μία θεοκρατική θεωρία της αντίστασης από μία γνήσια πολιτική θεωρία της επανάστασης, βασισμένης σε μία εκκοσμικευμένη αντίληψη της λαϊκής κυριαρχίας και των πολιτικών δικαιωμάτων και συνάμα απελευθερωμένης από τα θρησκευτικά καθήκοντα. Ακριβώς όπως στον Τζωρτζ Μπιουκάναν ή στον Ιωάννη Αλθούσιο, ως θέμα του Σέξμπυ αναδεικνύεται, πλέον, η πολιτική και όχι η θεολογία.

Στο «Killing Noe Murder» το φυσικό δίκαιο παραμένει θεϊκής προέλευσης, απελευθερώνεται όμως από τη θεϊκή χειραγώγηση καθώς προσλαμβάνεται με βάση την ανθρώπινη αντίληψη και γνώση: «η πολιτική πράξη της τυραννοκτονίας δεν νομιμοποιείται επειδή την διατάζει ο Θεός αλλά είναι νόμιμη και γι’ αυτό τη διατάζει ο Θεός». Ο τυραννοκτόνος παύει έτσι να αποτελεί το όργανο της θεϊκής κρίσης, ενώ η τυραννοκτονία μετατρέπεται σε απονομή δικαιοσύνης με βάση τις αρχές του φυσικού δικαίου και των ανθρωπίνων νόμων.

Ο σκοτωμός, λοιπόν, έτσι ώστε να τονιστεί η ενεργητικότητα της δράσης και όχι η δολοφονία που υπόρρητα συνδέεται με την απεχθή έννοια του εγκλήματος είναι το ξεκάθαρο πολιτικό δικαίωμα και υποχρέωση κάθε πολίτη και του συνόλου της πολιτικής κοινωνίας συγχρόνως. Μετά από τα όσα παρουσίασε θεωρεί ότι καθίσταται αυτονόητη η απάντηση στο τρίτο ερώτημα που είχε θέσει σχετικά με την ωφελιμότητα της τυραννοκτονίας για την κοινοπολιτεία. Όσον αφορά τη φαινομενική νομιμοποίηση και αποδοχή της εξουσίας του Κρόμγουελ από τον λαό, ο Σέξμπυ δεν εκπλήσσεται, καθώς η σιωπηλή συναίνεση των μαζών αποτελεί τυπικό χαρακτηριστικό κάθε τυραννίας έως τη στιγμή της αφύπνισης των καταπιεσμένων. Σχετικά δε με τη χρήση των βιβλικών περικοπών σημειώνει ότι δεν εξυπηρετούν την ανάδειξη του σε ελάσσονα προφήτη, αλλά χρησιμοποιήθηκαν για να στηλιτεύσουν τις σύγχρονες σχέσεις πολιτικής υποτέλειας.

Κλείνοντας απευθύνεται προς τους αναγνώστες του φυλλαδίου προειδοποιώντας τους να αντιδράσουν στην τυραννική εξουσία, ειδάλλως πολύ σύντομα θα απολέσουν κάθε πολιτική αρετή και αξία επιτρέποντας στον τύραννο να νιώσει μόνιμα ασφαλής. Είναι δε δειλοί όλοι εκείνοι που αρνούνται να κινηθούν εναντίον του φοβούμενοι την ανάδειξη ενός νέου στη θέση του: «είμαι εγκλωβισμένος σε ένα χαντάκι και ξέρω ότι εάν παραμείνω σε αυτό κάποια στιγμή θα πεθάνω, εν τούτοις αρνούμαι να βγω απ’ αυτό από φόβο και μόνο μην πέσω σε κάποιο άλλο». Ως ύστατο χαιρετισμό προτρέπει εκ νέου τα μέλη του Νέου Πρότυπου Στρατού, όλους εκείνους που ανέτρεψαν στο πρόσφατο παρελθόν τον τύραννο βασιλέα, να προκαλέσουν το αναπόφευκτο τέλος του Κρόμγουελ: «γιατί ο θρίαμβος του μοχθηρού είναι σύντομος και η χαρά του υποκριτή δεν κρατάει παρά μόνο για μια στιγμή». Κλείνει υποσχόμενος εφόσον γλυτώσει από τα χέρια του τυράννου να επανέλθει με ένα νέο πολιτικό μανιφέστο.

Το «Killing Noe Murder» αποτελεί το επιστέγασμα της ριζοσπαστικής πολιτικής σκέψης ενός πολιτικού αγωνιστή που ξεπήδησε μέσα από τις συγκρούσεις του Αγγλικού Εμφυλίου. Ο Εδουάρδος Σέξμπυ υπήρξε κληρονόμος και  ρηξικέλευθος εκφραστής της καλβινιστικής πολιτικής παράδοσης. Η σημαντική του συμβολή στον ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο εντοπίζεται στην πλήρη νομιμοποίηση της τυραννοκτονίας από κάθε ιδιώτη-πολίτη ως δικαίωμα που εκπορεύται από μία ισχυρή θεωρία της λαϊκής κυριαρχίας. Συμπυκνώνοντας στο λόγο του τη σκέψη και τις ιδεολογικές ζυμώσεις ενάμιση αιώνα πέτυχε να μετασχηματίσει την ενεργητική πολιτική δράση σε δικαιολογημένη πολιτική βία, συλλογική όσο και ατομική, που έφτανε μέχρι την τυραννοκτονία. Συνελήφθη τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς για να φυλακιστεί στον Πύργο του Λονδίνου, όπου και πέθανε έξι μήνες αργότερα.

Ενδεικτική βιβλιογραφία:

C. H. Firth, «Killing No Murder», The English Historical Review, Vol. 17, No. 66. (Απρίλιος, 1902), σ. 308-311.
James Holstun, -«Ehud’s Dagger: Patronage, Tyrannicide, and “Killing No Murder”»,  Cultural Critique, No. 22. (Άνοιξη, 1992), σ. 99-142.
–Ehud’s Dagger: class struggle in the English Revolution, 2000, London.
Diane Purkiss, The English civil war: a people’s history, 2006, London.
Michael Walzer, The revolution of the saints: a study in the origins of radical politics, 1965, Harvard.
Quentin Skinner, Τα θεμέλια της νεότερης πολιτικής σκέψης, 2005, Αθήνα.

(*) αυτούσιο το “Killing Noe Murder” μπορεί να βρεθεί εδώ

– See more at: http://www.babylonia.gr/2015/12/18/killing-noe-murder-i-machera-tou-aod-i-peri-iperaspisis-tis-tirannoktonias/#sthash.HGYvSQd5.dpuf

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana

ΠΟΙΟΙ ΚΑΦΕΔΕΣ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΩΣ ΚΑΙ 53% ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΆΤΗ

Ποιοι καφέδες μειώνουν ως και 53% τον καρκίνο του προστάτη

Οι άντρες που πίνουν αρκετούς καφέδες ιταλικού στιλ, δηλαδή εσπρέσο και καπουτσίνο, κινδυνεύουν λιγότερο να πάθουν καρκίνο του προστάτη, σύμφωνα με μια νέα ιταλική έρευνα, με επικεφαλής έναν Έλληνα επιστήμονα.

Οι ερευνητές του Μεσογειακού Νευρολογικού Ινστιτούτου Neuromed και του Εθνικού Ιταλικού Ινστιτούτου Υγείας, με επικεφαλής τον διαιτολόγο-διατροφολόγο και επιδημιολόγο Γιώργο Πούνη, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνές περιοδικό για θέματα καρκίνου International Journal of Cancer, ανέλυσαν στοιχεία για περίπου 7.000 άτομα σε βάθος τετραετίας, συσχετίζοντας τις συνήθειές τους στην κατανάλωση καφέ, με τα περιστατικά καρκίνου του προστάτη που καταγράφηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι άντρες έπιναν πάνω από τρεις καφέδες την ημέρα, είχαν μείωση κινδύνου κατά 53% για εμφάνιση του συγκεκριμένου ανδρικού καρκίνου.

Οι άντρες που είχαν πρόσφατα διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη, έπιναν λιγότερο καφέ σε σχέση με το γενικό πληθυσμό.

Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν στο εργαστήριό τους την αντικαρκινική δράση του καφέ με καφεΐνη (αλλά όχι του ντεκαφεϊνέ) σε καρκινικά κύτταρα του προστάτη, τα οποία πολλαπλασιάζονταν λιγότερο και είχαν μειωμένη ικανότητα μεταστάσεων.

Επειδή η προστατευτική δράση φαίνεται να οφείλεται στην καφεΐνη, είναι πολύ πιθανό ότι η σχέση καφέ-καρκίνου του προστάτη δεν αφορά μόνο τα εσπρέσο και τα καπουτσίνο, αλλά και άλλα είδη καφέ.

ΠΗΓΗ : " pentapostagma   " 

Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ ΤΑΥΡΟΣ--Sand Tiger Sharks | SHARK ACADEMY

Το τι κρύβει η φύση δεν περιγράφεται !!!!
Ο καρχαρίας Ταύρος βρίσκεται πιο κοντά στο λευκό καρχαρία..
Τα δόντια του είναι έτσι τοποθετημένα που ο, τι δαγκώσει να μην έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει...
Το παράξενο σε αυτό το είδος είναι ότι στις 2 μήτρες της μητέρας μεγαλώνουν από 50 καρχαρίες αλλά πριν τη γέννηση, ένας από αυτούς θα φάει τα υπόλοιπα αδέρφια του και έτσι θα γεννηθούν μόνο 2 καρχαρίες....
Ένα όμορφο video της shark academy, με δυνατότητα εμφάνισης ελληνικών υποτίτλων.

ΑΠΕΙΡΑΝΘΟΣ: ΠΑΝΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΟ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΚΡΗΤΙΚΑ

Απείρανθος: 

Παντού μάρμαρο κι οι κάτοικοι μιλούν Κρητικά

by ellas

Βρίσκεστε στο μεγαλύτερο, πιο εύφορο νησί των Κυκλάδων, τη Νάξο. Στο νησί με ιστορία αιώνων, μοναδικά αξιοθέατα, εναλλαγή τοπίων και φιλόξενους κατοίκους.

Στο λιμάνι σας καλωσορίζει η αρχαία Πορτάρα, το μαρμάρινο υπερφυσικό πλαίσιο, ίδιο με το σήμα του National Geographic, και η θέα του μεσαιωνικού κάστρου.

Στην ενδοχώρα σας υποδέχονται περήφανοι πύργοι, υπέροχοι μεσαιωνικοί οικισμοί και «απείραχτα» από τον χρόνο χωριά. Ένα από αυτά είναι και το «παράξενο χωριουδάκι» όπως το χαρακτηρίζουν ξένοι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Η Απείρανθος.

Τ’ Απεράθου, όπως την αποκαλούν οι Ναξιώτες, είναι κτισμένη στην πλαγιές ενός λόφου στους ανατολικούς πρόποδες της βουνοσειράς των Φαναριών. Σαν αξιοσημείωτο χωριό αναφέρεται ήδη στα 1413 από τον περιηγητή Χριστόφορο Μπουοντελμόντι.

Το είπαν το «μαρμάρινο χωριό», μάρμαρο παντού, στους δρόμους, στα σπίτια και φως στον ήλιο του Αιγαίου. Το λένε και «το χωριό που στιχουργεί», αφού οι κάτοικοι του, με αξιοθαύμαστη ευχέρεια κάνουν τραγούδι την καθημερινή τους ζωή, τη λύπη και τη χαρά…

Ενετικοί πύργοι, όμορφα παλιά διώροφα σπίτια, μαρμάρινα καλντερίμια με καμάρες, γραφικές πλατείες με καφενεία και η ποιητική διάθεση των Απεραθιτών, δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που σπάνια συναντάται στον κυκλαδικό χώρο.

Κάθε γωνιά του αποτελεί μια ξεχωριστή δημιουργία της λαικής αρχιτεκτονικής, ακόμα και η ποικιλία στις μορφές των ανεφανών (καπνοδόχων) συνιστά μια «κοιλάδα από ανεφανούς».

Η Απείρανθος ξεχωρίζει από τα άλλα χωριά της Νάξου στο γλωσσικό ιδίωμα, τα ήθη και τα έθιμα, καθώς οι κάτοικοί της θεωρείται ότι προήλθαν από την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Αυτή ακριβώς η ικανότητα ανδρών και γυναικών να «μιλούν» με στίχους, όπως στην Κρήτη, κάνουν τ’ Απεράθου ένα τόπο ξεχωριστό σε όλη την Ελλάδα.

Πρόκειται για μια παράδοση που πάει πίσω στα βυζαντινά χρόνια και στην αρχαιότητα, όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα μνημεία.

Το χωριό του Μανώλη Γλέζου σήμερα διαθέτει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη των Κυκλάδων, τη Βιβλιοθήκη Νίκου Νικ. Γλέζου, καθώς και έναν συνεταιρισμό υφαντικής τέχνης γυναικών.

Εντυπωσιακός είναι ο Πύργος του Ζευγώλη (17ος αι.), χτισμένος πάνω σε βράχο στην είσοδο του χωριού. Από εκεί ξεκινάς την περιήγησή στους δρόμους του χωριού που είναι στρωμένοι με μαρμαρόπλακες, πριν καταλήξεις στην κεντρική πλατεία με τα καφενεία.

Αξίζει να επισκεφθείς τα πολύ ενδιαφέροντα μουσεία του χωριού: Το Αρχαιολογικό, με ευρήματα κυρίως της Πρωτοκυκλαδικής περιόδου, το Γεωλογικό, με 2.000 σπάνια εκθέματα από την πλούσια φύση της Νάξου, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με συλλογή από την πανίδα της περιοχής και ένα μικρό ενυδρείο, καθώς και το Λαογραφικό, με παραδοσιακά υφαντά και εργαλεία.

Μην φύγεις αν δεν δεις μερικές από τις πιο σημαντικές εκκλησίες του χωριού και κυρίως την Αγία Κυριακή, που χρονολογείται από την περίοδο της Εικονομαχίας (9ος αιώνας) και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία, όχι μόνο της Νάξου, αλλά και των Βαλκανίων.

Παρακολουθήστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα»:

Πηγή

https://ellas2.wordpress.com/

ΠΩΣ Η ΦΤΩΧΙΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ

Πώς η φτώχεια αλλάζει το... μυαλό

ενας ελληνας

Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας ωστόσο, έχουν το επιπρόσθετο 
βάρος του διαρκώς αυξανόμενου άγχους.

Εάν δει κανείς την απεικόνιση ενός ανθρώπινου εγκεφάλου σε λειτουργία θα 
διαπιστώσει ότι στο μπροστινό μέρος ακριβώς πίσω από το μέτωπο είναι ο 
προμετωπιαίος φλοιός, ο οποίος επιλύει προβλήματα, θέτει στόχους και εκτελεί 
εργασίες.

Ο προμετωπιαίος φλοιός λειτουργεί σε «συνεργασία» με το μεταιχμιακό σύστημα (ένα σύνολο
 ανατομικών δομών που βρίσκονται μεταξύ φλοιού και υποθαλάμου), το οποίο είναι κοντά στο
 κέντρο του εγκεφάλου.

Το μεταιχμιακό σύστημα επεξεργάζεται τα συναισθήματα και προκαλεί συναισθηματικές 
αποκρίσεις, εν μέρει λόγω της αποθήκευσης της μακροχρόνιας μνήμης.

Όπως γράφει το theatlantic.com όταν ένας άνθρωπος ζει στη φτώχεια, σύμφωνα με όλο 
και περισσότερες έρευνες, το μεταιχμιακό σύστημα στέλνει συνεχώς μηνύματα φόβου
 στον προμετωπιαίο φλοιό τα οποία επιβαρύνουν την ικανότητά να επιλύει 
προβλήματα, να θέτει στόχους και να ολοκληρώνει τα καθήκοντα του με 
αποτελεσματικό τρόπο.

Αυτό συμβαίνει μέχρι ενός σημείου ούτως ή άλλως σε όλους. Ανεξαρτήτως κοινωνικής, 
οικονομικής τάξης.

Την υπερφόρτωση / επιβάρυνση μπορούν να πυροδοτήσουν παράγοντες, όπως μία δύσκολη 
ημέρα στη δουλειά ή μια οικογενειακή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες φτώχειας ωστόσο, έχουν το επιπρόσθετο βάρος του 
διαρκώς αυξανόμενου άγχους.

Αγωνίζονται συνεχώς για να 
συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα και 
να βρουν λύσεις, προσθέτοντας 
επιπλέον πίεση ή ακόμα και 
«τραυματίζοντας», βλάπτοντας την
 καθημερινότητά τους.

Η επιστήμη είναι σαφής:
 Όταν η ικανότητα του 
εγκεφάλου εξαντλείται στις 
ανησυχίες και στους φόβους, 

απλά δεν υπάρχει «χώρος» για άλλα πράγματα.

Η ΜΚΟ «Economic Mobility Pathways» (EMPath) με έδρα τη Βοστόνη, δημιούργησε ένα 
πρόγραμμα για τη μελέτη του θέματος, το οποίο περιέγραψε σε έκθεση με τίτλο 
«Χρησιμοποιώντας την επιστήμη του εγκεφάλου για να βρούμε νέα μονοπάτια εξόδου από τη
 φτώχεια».

Η EMPath ξεκίνησε ως Ένωση Γυναικών (Crittenton Women’s Union), η 
οποία προέκυψε από τη  συγχώνευση δύο εκ των παλαιότερων γυναικείων
 οργανώσεων της πόλης.

Οι φαύλοι κύκλοι 

Η Elisabeth Babcock, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της EMPath,
 δήλωσε ότι τα άτομα που βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας 
παρουσιάζουν την τάση να κολλάνε σε φαύλους κύκλους, επειδή 
το άγχος οδηγεί στη λήψη κακών αποφάσεων και σε συνδυασμό 
με άλλα προβλήματα, ενισχύουν μέσα τους την ιδέα ότι αδυνατούν να
 βελτιώσουν τη ζωή τους.

«Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε παρθένους, 
νέους κύκλους έτσι ώστε οι άνθρωποι κάνοντας ένα βήμα, να ανακαλύψουν ότι
 μπορούν να επιτύχουν κάτι που ίσως να μην έχουν σκεφτεί ότι θα μπορούσαν 
να επιτύχουν και να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους» εξηγεί η
 Babcock.

Ίσως το βήμα αυτό τους βοηθήσει να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, να 
λύσουν ένα πρόβλημα σχετικό με τη φροντίδα των παιδιών τους (το οποίο με τη
 σειρά του οδηγεί σε καλύτερη συμπεριφορά του παιδιού) ή να αποκτήσουν την 
αίσθηση ότι ελέγχουν τη ζωή τους.

Όλα αυτά δηλαδή, που μειώνουν το άγχος, απελευθερώνοντας περισσότερο 

«χώρο» στο συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, χώρο για περαιτέρω θετικά βήματα.

Η έκθεση σε συνεχείς πιέσεις και οι κίνδυνοι της φτώχειας αλλάζουν πραγματικά τον 
εγκέφαλο των ανθρώπων.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν στη φτώχεια επηρεάζονται διπλά

Ο Al Race, αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου για την Ανάπτυξη του Παιδιού στο 
Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, που συνεργάζεται με την EMPath, λέει ότι τα παιδιά που 
μεγαλώνουν στη φτώχεια και παραμένουν στη φτώχεια επηρεάζονται διπλά. Αλλά τα εν λόγω
 μέρη του εγκεφάλου είναι επίσης γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα «πλαστικά», δηλώνει ο Race, 
που σημαίνει ότι μπορούν να ενισχυθούν και να βελτιωθούν και μετά την ενηλικίωση.

Το πρόγραμμα της EMPath, γνωστό ως Intergen, χρησιμοποιεί τρία εργαλεία -ένα για ενήλικες,
 ένα για παιδιά και ένα για την οικογένεια συνολικά- προκειμένου η εικόνα για το πώς 
σκέφτονται για την ατομική και συλλογική ζωή τους να είναι ολοκληρωμένη.

Στα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται είναι και το παράδειγμα μιας γέφυρας, που έχει
 στόχο  να δείξει πόσο σημαντικές είναι οι παράμετροι ή, με άλλα λόγια ότι εάν 
αποδυναμωθεί ένας και μόνο πυλώνας σε μια γέφυρα, αυτή θα καταρρεύσει.

Οι σύμβουλοι του προγράμματος επισκέπτονται τις οικογένειες οι οποίες συμμετέχουν και 
διευκολύνουν τις συζητήσεις μεταξύ παιδιών και ενηλίκων, συνεπώς και τις αποφάσεις που 
λαμβάνουν υπόψη πολλούς σημαντικούς παράγοντες. 

Ένα παράδειγμα είναι η Ginnelle V, διαζευγμένη μητέρα πέντε παιδιών, τεσσάρων κοριτσιών 
και ενός αγοριού (από το νηπιαγωγείο μέχρι το κολέγιο). Το μικρότερο παιδί της αντιμετωπίζει
 ένα πρόβλημα υγείας που θα χρειαστεί χειρουργική επέμβαση.

«Τα πράγματα είναι άσπρα ή μαύρα ανάλογα με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που έχει ο 
καθένας. Η ζωή είναι γκρίζα, με άλλα λόγια η αλήθεια είναι κάπου στη μέση…» λέει η Ginnelle.
 «Το πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά μου να καταλάβουν ότι μπορούν όντως να 
κάνουν μια αλλαγή» εξηγεί.

Ήδη το 86% των παιδιών που παρακολουθούν το πρόγραμμα τουλάχιστον έναν χρόνο 
παρουσίασε βελτίωση στις εκτελεστικές λειτουργίες (‘εκτελεστικές λειτουργίες’ ονομάζουμε 
τις ανώτερες γνωστικές λειτουργίες οι οποίες έχουν ως κύριο ρόλο να εποπτεύουν, να ελέγχουν
 και να ρυθμίζουν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά μας).

tvxs.gr

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2017/05/blog-post_63.html#ixzz4ft4LstLs 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΤΑ 9 ΠΙΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΑ ΟΡΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΞΟΡΥΞΕ ΠΟΤΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ !!!

Τα 9 πιο θανατηφόρα ορυκτά, που εξόρυξε ποτέ ο άνθρωπος!!!

 ενας ελληνας

Από τον Κινναβαρίτη στον Μπλε Αμίαντο και από τον Σιδηροπυρίτη, στον Γαληνίτη. Τα 
ορυκτά που μπορούν να "σκοτώσουν", παρά τη χρησιμότητά τους

Τα πολύτιμα ορυκτά, είναι απολύτως απαραίτητα στον σύγχρονο κόσμο, ωστόσο πολλά από
αυτά είναι από τα πιο τοξικά υλικά στον πλανήτη.

Το να εντοπιστούν και να εξορυχθούν, αποδείχθηκε δύσκολη αποστολή, ενώ για αρκετά από
αυτά, αποφασίστηκε ότι η βιομηχανική τους επεξεργασία έκρυβε μεγάλους κινδύνους για τον
 άνθρωπο.

Δείτε ποια είναι τα 9 πιο επικίνδυνα και πού χρησιμοποιούνται.

Κινναβαρίτης (HgS)

Πρόκειται για σημαντικό ορυκτό του υδραργύρου. Στην αρχαιότητα και μέχρι τον Μεσαίωνα με
το όνομα "κιννάβαρι" φερόταν μια φυτική χρωστική. Χρησιμοποιόταν για τα κεραμικά και τα
τατουάζ.

Σήμερα χρησιμοποιείται στα θερμόμετρα, τα βαρόμετρα καθώς και σε μια σειρά από
επιστημονικούς εξοπλισμούς.

Ως υδραργυρούχο ορυκτό είναι δηλητηριώδες αν καταποθεί και ακόμη και η σκόνη του, αν
θραυσθεί, είναι επικίνδυνη όταν εισπνέεται. Δεν πρέπει, επίσης, να θερμανθεί, καθώς αναδίδει
 δηλητηριώδεις ατμούς υδραργύρου. Δεν διαλύεται στο νερό και, ως εκ τούτου, θεωρείται υλικό
 χαμηλής τοξικότητας, όταν βρίσκεται σε σχηματισμένους μεγάλους κρυστάλλους.

Σιδηροπυρίτης (FeS2)

Πρόκειται για ένα θειούχο ορυκτό του σιδήρου. Μολονότι κρυσταλλώνεται στο κυβικό σύστημα,
εμφανίζει ατελή συμμετρία, επειδή οι κρυσταλλικές έδρες εμφανίζουν ραβδώσεις.

Χρησιμοποιείται στην παρασκευή θειικών αλάτων του σιδήρου, τα οποία έχουν ευρύτατη
εφαρμογή στην παρασκευή μελανιών, χρωμάτων και βαφών συντήρησης καθώς και
απολυμαντικών.

Η εξόρυξή του οδηγεί σε καταστροφικές περιβαλλοντικές ζημιές καθώς όταν εκτίθεται στον αέρα
 απελευθερώνονται ιδιαίτερα τοξικά μέταλλα όπως το αρσενικό.

Φθορίτης (CaF2)

Αυτός ο πανέμορφος πράσινος λίθος βρίσκεται συνήθως στις φλέβες άλλων μεταλλευμάτων
όπως το σίδηρο, τον άνθρακα και τον χαλκό. Πρόκειται για ένα ορυκτό του ασβεστίου με χημικό
 τύπο CaF2

Η μεγάλη χρωματική του ποικιλία έχει ως συνέπεια να είναι από τα πλέον περιζήτητα από
συλλέκτες ορυκτά, ενώ, λόγω της ποικιλοχρωμίας του και της εμφάνισης ζωνώδους
χρωματισμού, χρησιμοποιείται και ως ημιπολύτιμος λίθος, παρά την χαμηλή του σκληρότητα.

Πρόκειται για ένα αρκετά επικίνδυνο ορυκτό για όσους έρχονται σε συχνή επαφή μαζί του
καθώς προκαλεί σκελετικές φθοριώσεις. Σε πολλές περιοχές της Ινδίας, της Κίνας και της
υπόλοιπης Νοτιοανατολικής Ασίας υπάρχουν κρούσματα που οφείλονται στην κατανάλωση 
μολυσμένου νερού. Μόνο στην επαρχία Guizhou της Κίνας έχουν προσβληθεί περισσότεροι
 από 10 εκατομμύρια κάτοικοι.

Διοξείδιο του πυριτίου (SiO2)

Είναι το δεύτερο πιο κοινό μεταλλικό στοιχείο στο φλοιό της Γης. Χρησιμοποιείται σαν
οικοδομικό υλικό, σαν πρώτη ύλη της βιομηχανίας του πυριτίου, του γυαλιού και των κεραμικών
. Η συνηθέστερη χρήση της πηκτής πυριτίου είναι σαν απορροφητικό υγρασίας, μέσα σε
συσκευασίες ευαίσθητων στην υγρασία αντικειμένων.

Είναι τα γνωστά σακουλάκια που βρίσκονται μέσα σε θήκες φωτογραφικών μηχανών,
ηλεκτρονικών εξαρτημάτων κλπ. Χρησιμοποιείται όμως και στα χημικά εργαστήρια καθώς και
 στην χημική βιομηχανία(επίσης σαν προσροφητικό υλικό).

Έρευνες συνδέουν την εξόρυξή του με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Γαληνίτης (PbS)

Είναι ορυκτό και το κυριότερο μετάλλευμα του μολύβδου. Απαντά σε μεγάλη ευρύτητα
γεωλογικών περιβαλλόντων, όπως σε υδροθερμικές φλέβες. Ο γαληνίτης είναι ημιαγωγός και
 μπορεί να χρησιμοποιηθεί, σε συνδυασμό με ένα λεπτό σύρμα, για να σχηματιστεί μια δίοδος
 επαφής σημείου. Η ιδιότητά του αυτή είναι χρήσιμη για την φώραση των ραδιοφωνικών
κυμάτων και την κατασκευή απλών ραδιοφωνικών δεκτών, των λεγόμενων ραδιοφώνων
κρυστάλλου.

Με την πάροδο του χρόνου γίνεται τοξικός με αποτέλεσμα να γίνεται καρκινογενές και να
προκαλεί σοβαρές γενετικές ανωμαλίες.

Phenacite (BeSiO4)

Εξορύσσεται τόσο ως πολύτιμος λίθος αλλά και για το πολύτιμο περιεχόμενό του, το βηρύλλιο.
 Η εμπορική χρήση του βηρυλλίου παρουσιάζει τεχνικές προκλήσεις, εξαιτίας της τοξικότητάς
 (ιδιαίτερα με εισπνοή) σκόνης που το περιέχει. Το βηρύλλιο είναι διαβρωτικό για τους ιστούς
και μπορεί να προκαλέσει μια χρόνια και επικίνδυνη για τη ζωή του θύματος αλλεργική
ασθένεια που ονομάζεται βηρυλλίαση, σε κάποια από τα άτομα που έρχονται σε επαφή μαζί
του. Το βηρύλλιο είναι άγνωστο αν είναι απαραίτητο ή χρήσιμο για κάποια φυτική ή ζωική μορφή
ζωής.

Εριονίτης Ca3K2Na2[Al10Si26O72].30H2O (Z = 1) 

Ο εριονίτης είναι μέλος της οικογένειας των ζεολίθφων. Ανακαλύφθηκε στις ΗΠΑ στα τέλη του
19ου αιώνα και αποτελείται από πυκνούς, ινώδεις κρυστάλλους παρόµοιους µε εκείνους του
 αµιάντου. Είναι εξαιρετικά σπάνιο ορυκτό και δηµιουργείται από τις χηµικές αντιδράσεις που
προκαλούνται όταν λάβα πέφτει σε νερό µε αλάτι.

Ο Π.Ο.Υ το έχει χαρακτηρίσει 200 µε 1.000 φορές πιο καρκινογόνο από τον αµίαντο.

Υδροξυαπατίτη (Ca5 (PO4) 3 (OH))

Ο υδροξυαπατίτης είναι το κυριότερο συστατικό του σμάλτου των δοντιών. Μια σχετικώς σπάνια
 μορφή απατίτη, στην οποία οι περισσότερες υδροξυλομάδες λείπουν και η οποία περιέχει
πολλές αντικαταστάσεις από ανθρακικά και όξινα φωσφορικά ιόντα, αποτελεί ένα μεγάλο
ποσοστό της μάζας των οστών.

Στις ΗΠΑ ο απατίτης χρησιμοποιείται συχνά ως λίπασμα στην καλλιέργεια του καπνού: μειώνει
 την πρόσληψη αζώτου από το φυτό, κάτι που δίνει στα αμερικανικά τσιγάρα ένα διαφορετικό
 άρωμα από αυτό των τσιγάρων που γίνονται με καπνά άλλων χωρών.

Μικροσκοπικούς κρυστάλλους του υδροξυαπατίτη μερικές φορές σχηματίζουν μέσα ή γύρω
από τις αρθρώσεις και μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή των αρθρώσεων και των ιστών γύρω
από τις αρθρώσεις, όπως οι τένοντες και οι σύνδεσμοι. Έχουν περιγραφεί ειδικά ως αιτία της
 φλεγμονής στροφικού πετάλου του ώμου.

Κροκιδόλιθος (Na2(Fe2+,Mg)3Fe3+2Si8O22(OH)2)

Πρόκειται για το πιο επικίνδυνο ορυκτό στον κόσμο. Είναι γνωστός και ως "μπλε αμίαντος". Στο
 παρελθόν χρησιμοποιείτο σε βιομηχανικές και εμπορικές χρήσεις. Ο μπλε αμίαντος (blue
 asbestos) εξορύσσεται στη Ν. Αφρική και παλαιότερα στη Δ. Αυστραλία.

Ο καρκίνος του πνεύμονος που οφείλεται στον αμίαντο περιγράφηκε από τους Wood και
Gloyne το 1934.

Η σχέση μεταξύ των μεσοθηλιωμάτων του υπεζωκότος και του περιτοναίου με τον αμίαντο,
σημειώθηκε κατά το 1946 και η επιδημιολογική απόδειξη για τους όγκους που οφείλονται στον
κροκιδόλιθο έγινε το 1960 από τον Wagner και τους συνεργάτες του.

Άλλες παθολογικές καταστάσεις, οι οποίες μπορεί να οφείλονται στον αμίαντο είναι η οξεία
πλευρίτης, χρονία καλοήθης νόσος του υπεζωκότος συμπεριλαμβανομένων των πλακών, της
 πάχυνσης και της ασβεστοποίησης.

Ο κίνδυνος εμφανίσεως μεσοθηλιώματος του υπεζωκότος και του περιτοναίου φαίνεται ότι
σχετίζεται με την έκθεση ατόμων στον αμφίβολο κυρίως και πολύ λιγότερο στον χρυσοτίλη.

Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

Πηγή: https://greek1.blogspot.com/2015/10/9.html#ixzz4ft53gPZ8 
®1Greek Σκέψου...δεν είναι παράνομο ακόμη 
Under Creative Commons License: Attribution 
Follow us: @1_Greek on Twitter | 1greek on Facebook

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Είναι το παράλληλο νόμισμα λύση για την Ελλάδα;

by prodromikos

O αριστοτέλειος ορισμός του χρήματος/νομίσματος (κυρίως στα Ηθικά-Νικομάχεια) έχει διττή λειτουργία: Περιγράφει τη λειτουργία του νομίσματος ως νόμιμου μέσου συναλλαγών (legal tender). Και θεμελιώνει τη χρήση του χρήματος με την έννοια του νομίσματος (coin) ως legal tender. Λέει, λοιπόν, ο Αριστοτέλης: Πρώτον, πως το χρήμα υπάρχει (το νόμισμα θεσπίζεται) με ανθρώπινο νόμο. Δεν υπάρχει στη φύση. Δεύτερον, πως χρησιμοποιείται ως μέσο αποθήκευσης αξίας (store of value). Τρίτον, πως χρησιμοποιείται ως μέσο απόδειξης αξίας (record of value). Άρα, θα προσθέσω και ως μέσον απόδειξης χρέους (record of debt). Τέταρτον, χρησιμοποιείται ως μέσον συναλλαγής (means of exchange & payment for value).

H καινοτομία της αριστοτέλειας ερμηνείας έγκειται κατά βάση στο γεγονός ότι ο Αριστοτέλης συλλαμβάνει την έννοια του χρήματος ως υπόσχεση πληρωμής με καταγραφή αξίας (και χρέους) και όχι απλώς ως νομίσματος (coin) με δική του αξία (intrinsic value), λόγω της αξίας του μετάλλου που ενσωματώνει (metal base). Ήταν, δηλαδή, χιλιάδες χρόνια μπροστά από την εποχή του, μιας και το χρήμα, ως υπόσχεση πληρωμής (με τη μορφή χαρτονομίσματος) εμφανίσθηκε γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα. Αρχικά με τη μορφή τραπεζικών υποσχετικών/γραμματίων.

Έχουν δίκιο οι οπαδοί του διπλού νομίσματος, όταν θέτουν το εξής ερώτημα: αφού το χρήμα/νόμισμα είναι δημιούργημα του ανθρώπινου νόμου και δεν υπάρχει στη φύση, γιατί να μην αλλάξουμε το νόμο και να έχουμε διπλό νόμισμα; Στο κάτω-κάτω ό,τι δεν απαγορεύει ο νόμος ως μέσο συναλλαγής μπορεί να γίνει νόμισμα. Παράδειγμα είναι π.χ. τα ψηφιακά νομίσματα τύπου bitcoin.

Ποιό είναι το πρόβλημα λοιπόν; Το πρόβλημα είναι μεγάλο και διττό: Πρώτον το νόμισμα υπάρχει (εφόσον δεν έχει πλήρη κάλυψη σε χρυσό ή ασήμι), διότι χαίρει της εμπιστοσύνης των χρηστών ως μέσο αποθήκευσης αξίας και πανταχού αποδεκτό μέσο πληρωμών. Δηλαδή ως μέσο απόσβεσης ενοχικών υποχρεώσεων (χρεών) που δημιουργούνται στις καθημερινές συναλλαγές από την αγορά μιας εφημερίδας μέχρι την αγορά μιας κατοικίας. Το χρέος (η ενοχή) προς τον πωλητή αποσβένεται (εξοφλείται) μέσω της καταβολής του τιμήματος σε χρήμα/νόμισμα (δηλαδή λαμβάνει χώρα μια πληρωμή).

Εάν ένα από τα μέρη δεν έχει εμπιστοσύνη στο χρησιμοποιούμενο μέσο συναλλαγής (πληρωμής) δεν θα δεχθεί την πληρωμή στο συγκεκριμένο νόμισμα και η ενοχή (υποχρέωση πληρωμής – χρέος) θα συνεχίζει να υπάρχει. Εκτός εάν ο πωλητής αναγκασθεί να δεχθεί πληρωμή στο συγκεκριμένο νόμισμα, όπως ήταν ας πούμε τα γερμανικής έμπνευσης Griechen Ρeichsmark στην Κατοχή. Βεβαίως, έαν υπάρξει τέτοιος καταναγκασμός έχουμε αμέσως είτε φυγή προς τα ευγενή μέταλλα (π.χ. χρυσές λίρες), είτε απόκρυψη του νομίσματος που θεωρείται πως έχει αξία (π.χ. των χρηματονομισμάτων σε ευρώ), είτε έφοδο στις τραπεζικές καταθέσεις, είτε απόκρυψη αγαθών (μαύρη αγορά). Τα αγαθά και οι υπηρεσίες έχουν πραγματική και συναλλακτική αξία και όχι φαινομενική, όπως έχει το αναξιόπιστο-πληθωριστικό νόμισμα.

Εάν, λοιπόν, οι εισηγητές του διπλού νομίσματος εννοούν ένα πληθωριστικό νόμισμα η προσπάθεια είναι καταδικασμένη από χέρι. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, όμως, οι εισηγητές του διπλού νομίσματος δεν αποσκοπούν σε κάτι τέτοιο. Κυρίως, εννοούν την μετατροπή των αξιώσεων πληρωμής από το δημόσιο σε ιδιώτες σε υποσχετικές και κουπόνια με ισοδύναμη αξία πληρωμής, όπως τα χαρτονομίσματα. Με αυτόν τον τρόπο -κατά τη γνώμη τους- λύνεται το πρόβλημα της ρευστότητας.

Εδώ πάλι έχει σημασία ποιος άλλος εκτός από τον εκδότη (το κράτος) δέχεται τα γραμμάτια (IOU), ή τα κουπόνια στην ονομαστική τους αξία και πόσο διαδεδομένα είναι τα κέντρα αποδοχής. Θα δέχονται το παράλληλο νόμισμα (υποσχετικές του δημοσίου) μόνο οι εφορίες και τα δημόσια ταμεία ή π.χ. και σούπερ μάρκετ; Το άλλο πρόβλημα που θα δημιουργηθεί είναι αυτό της μετατρεψιμότητας (convertibility). Σε πόσα ευρώ σε χαρτονόμισμα αντιστοιχούν 100 ευρώ σε υποσχετική του δημοσίου;

Συνεχίζω, λοιπόν, την ανάλυση της διαφωνίας μου σε ενδεχόμενο εισαγωγής παράλληλου νομίσματος, αναφερόμενος, επίσης, στην πολύ μικρή σημασία που έχουν κατά περίπτωση επιτυχημένες προσπάθειες εισαγωγής παράλληλου νομίσματος ειδικώς στη Γερμανία της Βαιμάρης το 1923 και στη Χιτλερική Γερμανία το 1933. Η Δημοκρατία της Βαιμάρης, όμως, χρησιμοποίησε το παράλληλο νόμισμα (rentenmark) με αντίκρισμα σε εκτάσεις γης, διότι της έλειπε χρυσός και ήθελε να ελέγξει τον υπερπληθωρισμό. Δηλαδή, επρόκειτο για ενέργεια αντίθετη από την επιθυμητή στην Ελλάδα του σήμερα.

Η ελληνική οικονομία σήμερα πάσχει από αποπληθωρισμό, διότι το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί πάνω από 25%. Η αξία  των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων έχει εξατμισθεί. Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία του 1933 ήταν μια οικονομία κλειστή στο διεθνές εμπόριο. Οι εισαγωγές τροφίμων και πρώτων υλών καλύπτονταν από τις εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, ενώ είχε επισήμως αθετήσει κάθε υπόσχεση πληρωμής στους διεθνείς δανειστές της. Όμως  και πάνω απ’ όλα ήταν μια οικονομία με αυταρχική διακυβέρνηση. Το ναζιστικό καθεστώς μπορούσε να επιβάλλει την ανταλλακτική αξία και του επίσημου και του παράλληλου νομίσματος.

Στη δεύτερη περίπτωση τα γραμμάτια (MEtallurgische FOrschungsgesellschaft m.b.HMEFO) που χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση των εξοπλισμών του Γ’ Ράιχ δεν ήταν ακριβώς παράλληλο νόμισμα. Ήταν μια τεράστια απάτη σε βάρος των γερμανικών βιομηχανιών (συμπεριλαμβανομένων των απασχολουμένων εργατών). Κι αυτό, επειδή χρήματα για να καλύψουν τις αξιώσεις που δημιούργησε η εταιρεία μαϊμού που εξέδωσε τα MEFO δεν υπήρχαν. Εξαπάτηση που μπορεί να επιτύχει μόνο μια δικτατορία.

Περαιτέρω, οφείλω να τονίσω πως η διαφωνία μου με τους εισηγητές παράλληλου νομίσματος δεν οφείλεται σε υπεράσπιση από πλευράς μου του εκδοτικού δικαιώματος του δημοσίου, δηλαδή της Κεντρικής Τράπεζας. Κι αυτό, διότι αναγνωρίζω πλήρως πως σε ένα ανοιχτό σύστημα ελεύθερων αγορών, η κυκλοφορία του χρήματος (money expansion – expansion of the monetary base) επηρεάζεται άμεσα και από τη δημιουργία ιδιωτικού χρήματος, π.χ. από πιστωτικές κάρτες, από παροχή δανείων, από τράπεζες κλασματικών αποθεμάτων (fractional reserve banks), από ηλεκτρονικά νομίσματα κλπ.

Επίσης, στις ΗΠΑ πριν τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο κάθε Πολιτεία διατηρούσε το εκδοτικό της δικαίωμα. Εξέδιδε και κυκλοφορούσε τα δικά της δολάρια. Η ίδια πρακτική και στη Σκωτία έως το 1804. Εκείνο, όμως, που έδινε υπόληψη ή ανυποληψία στο κυκλοφορούν χαρτονόμισμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις ήταν η κάλυψη σε χρυσό ή ασήμι. Τουναντίον, μερίδα τουλάχιστον υποστηρικτών του παράλληλου νομίσματος υποστηρίζει το αποκλειστικό μονοπώλιο του κράτους στον έλεγχο της ποσότητας του κυκλοφορούντος νομίσματος, μιας και κυρίως αναφέρονται στη μετατροπή των αξιώσεων του δημοσίου σε άμεσα εξοφλήσιμες (και ίσως μετατρέψιμες) υποσχέσεις πληρωμής.

Γιατί το bitcoin είναι εντάξει, αλλά το g-euro όχι; Διότι ο αριθμός «κυκλοφορούντων» bitcoin, παρότι δεν έχει καμία εσωτερική αξία (intrinsic value), είναι πεπερασμένος (finite). Αντιθέτως, το μέγεθος των g-euros ή IOU που θα εξέδιδε το ελληνικό δημόσιο παραμένει άγνωστος. Βεβαίως, το ίδιο άγνωστος παραμένει και ο αριθμό των euros που μπορεί να θέσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε κυκλοφορία, μέσω του προγράμματος νομισματικής χαλάρωσης. Όπως προείπα, όμως, το άλλο καθοριστικό στοιχείο είναι η εμπιστοσύνη πως το χαρτονόμισμα σε ευρώ θα γίνει αποδεκτό ως μέσον πληρωμής (απόσβεσης χρέους) στην ονομαστική του αξία.

Παρότι το ζήτημα αυτό δεν εξαντλείται, σκοπός μου είναι να καταδείξω πως η μόνη επιλογή είναι η μεταρρύθμιση της ελληνικής οικονομίας σε ανταγωνιστική και της Ευρωζώνης σε ζώνη υπεύθυνων και αλληλέγγυων Δημοκρατιών. Σε ζώνη όπου δεν θα επιτρέπεται τα πλεονάσματα της Γερμανίας, της Ολλανδίας και άλλων χωρών-μελών να κανιβαλίζουν την ανταγωνιστικότητα των υπολοίπων. Η ενδιάμεση λύση του παράλληλου (διπλού) νομίσματος είναι ελκυστική ως ιδέα, αλλά στην πράξη θεωρώ πως δεν μπορεί να λειτουργήσει.

http://stavroslygeros.gr