Τα κρυμμένα μυστικά των μετεωριτών: Μπορούν να αποκαλύψουν στοιχεία για εξωγήινη ζωή;

Νεφέλη Σκαρλίδου

Μετεωρίτες, πώς αυτά τα ουράνια βραχώδη σώματα μπορούν να αποκαλύψουν «μυστικά» του Διαστήματος και πώς η μελέτη τους είναι ικανή να βοηθήσει τους επιστήμονες να προετοιμαστούν ώστε να αποτρέψουν μία ενδεχόμενη σύγκρουση αστεροειδή με τη Γη. Ο γεωλόγος και επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας – Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιάννης Μπαζιώτης μιλά στο Newsbomb.gr και εξηγεί πώς από ένα μικρό πέτρωμα από το διάστημα μάς «μιλά».

Το θέαμα μιας φλεγόμενης «μπάλας», ενός μετεωρίτη να σχίζει τον ουρανό και να κάνει – σε πολλές περιπτώσεις – τη νύχτα μέρα είναι συναρπαστικό, αλλά και τρομακτικό παράλληλα, καθώς αποδεικνύει πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος απέναντι στη φύση, το διάστημα, την απεραντοσύνη του Σύμπαντος.

Τι είναι αυτές οι φλεγόμενες «μπάλες» και ποια μυστικά κρύβουν;

Ο επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας – Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου της Αθήνας, Γιάννης Μπαζιώτης, μιλά στο Newsbomb.gr για την επιστήμη των μετεωριτών.

«Η μελέτη των μετεωριτών μάς βοηθά να κατανοήσουμε πώς σχηματίστηκε αρχικά το ηλιακό μας σύστημα και πώς αυτό εξελίχθηκε. Οι μετεωρίτες προέρχονται από μία πληθώρα ουράνιων σωμάτων: δορυφόρους όπως η Σελήνη, πλανήτες όπως ο Άρης και αστεροειδείς όπως η Εστία. Είναι κομμάτια πετρώματος που έχουν αποκολληθεί από το μητρικό τους σώμα εξαιτίας προσκρούσεων αστεροειδών στην επιφάνειά τους. Όταν τα σώματα αυτά βρεθούν σε τροχιά τέτοια που να τέμνει την αντίστοιχη της Γης, τότε επέρχεται η πτώση τους, δημιουργώντας μοναδικές φλεγόμενες μπάλες, καθώς εισέρχονται στον ουρανό με ταχύτητα που ξεπερνά τα 15-20 χιλιόμετρα ανά ώρα», εξηγεί στο Newsbomb.gr ο κ. Μπαζιώτης.

«Η μελέτη τους μάς αποκαλύπτει πληροφορίες που σχετίζονται με την ηλικία και τις διαδικασίες σχηματισμού τους, την αλληλεπίδραση λιθόσφαιρας-επιφάνειας-ατμόσφαιρας ενώ βρίσκονταν στο μητρικό τους σώμα προέλευσης κ.α. Επίσης, πολλοί μετεωρίτες - αυτό αποτελεί και δικό μου κομμάτι έρευνας- μας δίνουν πληροφορίες σχετικά με τη θερμοκρασία και την πίεση που αναπτύχθηκε κατά την πρόσκρουση των αστεροειδών στο μητρικό σώμα», προσθέτει.

GALLERY

01

Ο Γιάννης Μπαζιώτης σε αποστολή της NASA στην Ανταρκτική

• 
• 
• 

Πώς θα βοηθήσει η μελέτη τους στην αποτροπή σύγκρουσης αστεροειδή με τη Γη;

Μάλιστα, όπως τονίζει ο κ. Μπαζιώτης η μελέτη των διαστημικών πετρωμάτων μπορεί στο μέλλον να δώσει σημαντικές πληροφορίες που μπορεί να αποτρέψουν μία επικείμενη σύγκρουση ενός αστεροειδή με τη Γη, η οποία θα ήταν καταστροφική για τον πλανήτη μας.

«Η συσσωρευμένη και συνεχώς επαυξανόμενη γνώση θα βοηθήσει στην εφαρμογή τεχνικών εκτροπής αστεροειδών (όπως η αποστολή Double Asteroid Redirection Test – DART της NASA), αλλά και η -για πρώτη φορά- προσπάθεια μελέτης των αποτελεσμάτων μίας πρόσκρουσης σε αστεροειδή (αποστολή HERA της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος-ESA στο σύστημα δυαδικού αστεροειδή του Διδύμου), με σκοπό την προετοιμασία της ανθρωπότητας και την ανάπτυξη τεχνολογίας για την μελλοντική αντιμετώπιση ενός τέτοιου κινδύνου. Σε αυτή την αποστολή, από πλευράς Ελλάδος, υπεύθυνος είναι ο Αν. Καθηγητής Κλεομένης Τσιγάνης και η ομάδα του από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που είναι μέλος της ομάδας έρευνας DART/HERA. Εσχάτως προστέθηκε και η δική μας ομάδα από το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών», αναφέρει ο κ. Μπαζιώτης.

Μπορεί ένας μετεωρίτης να αποκαλύψει στοιχεία για εξωγήινη ζωή;

Ένα από τα ερωτήματα που «βασανίζει» εδώ και αιώνες τον άνθρωπο είναι η ύπαρξη ζωής σε άλλους πλανήτες. Είναι δυνατόν, οι μετεωρίτες, τα μοναδικά στοιχεία που υπάρχουν στη Γη και δεν ανήκουν στον πλανήτη μας να «κρύβουν» ενδείξεις για εξωγήινη ζωή.

«Ένα σημαντικό πεδίο έρευνας αποτελεί η κατανόηση του κρίσιμου ρόλου που έπαιξε το νερό κατά τα πρώϊμα –και όχι μόνο– στάδια εξέλιξης του ηλιακού μας συστήματος και των σωμάτων που το απαρτίζουν (π.χ. πλανήτης Άρης). Από πού προήλθε το νερό ή γιατί ο πλανήτης μας είναι κατοικήσιμος, είναι ερωτήματα που τελικώς σχετίζονται με το θέμα της ανάπτυξης της ζωής. Ακόμα, δεν υπάρχουν στέρεες αποδείξεις που να απαντούν ένα τέτοιο ερώτημα, ωστόσο, υπάρχουν ερευνητικές ομάδες –Διεθνείς και εγχώριες– που ασχολούνται με τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα κλάδο, της αστροβιολογίας», απαντά ο κ. Μπαζιώτης.

Οι μετεωρίτες από τον «κόκκινο» πλανήτη

Μόλις 231 μετεωρίτες, από αυτούς που έχουν εντοπιστεί, προέρχονται από τον πλανήτη Άρη, πλανήτη που ίσως στο μακρινό μέλλον αποτελέσει «καταφύγιο» του ανθρώπου. Τα πετρώματα από τον «κόκκινο» πλανήτη όπως και αυτά που προέρχονται από τη Σελήνη είναι σπάνια και πολύτιμα.

Ο κ. Μπαζιώτης αναφέρει στο Newsbomb.gr ότι ένας από τους πιο σημαντικούς μετεωρίτες που έχει μελετήσει είναι «ο μετεωρίτης Tissint. Ένας μετεωρίτης που έχει προέλθει από το λεγόμενο «κόκκινο» πλανήτη, τον Άρη. Ο Tissint έπεσε στη Γη, στο Μαρόκο της ΒΔ Αφρικής, στις 18 Ιουλίου 2011», λέει και εξηγεί πως ορίζεται η αξία ενός μετεωρίτη,«η επιστημονική αξία ενός μετεωρίτη καθορίζεται από τη προέλευσή του. Αν λοιπόν πρόκειται για ένα μετεωρίτη από τον Άρη ή τη Σελήνη, τότε αυτομάτως είναι πολύ σημαντικός. Είναι χαρακτηριστικό πως οι μετεωρίτες με προέλευση αυτά τα δύο ουράνια σώματα είναι πολύ σπάνιοι και αποτελούν το 0,3 % του συνόλου των μετεωριτών που έχουν ανακτηθεί από όλη τη Γη».

Πώς θα ξεχωρίσουμε έναν μετεωρίτη

Τα βασικά χαρακτηριστικά αναγνώρισης ενός μετεωρίτη είναι τα ακόλουθα.

Δείτε στη gallery τα χαρακτηριστικά τους:

GALLERY

01

Το εξωτερικό του μετεωρίτη χαρακτηρίζεται από τετηγμένο φλοιό (fusion crust), ένα συνήθως μαύρο περίβλημα γύρω από το πέτρωμα, που δημιουργείται κατά το ταχύτατο πέρασμα του σώματος από την ατμόσφαιρα της Γης.

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Seres, ο μοναδικός μετεωρίτης της Ελλάδας

Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία περίπτωση επιβεβαιωμένης ανάκτησης μετεωρίτη. Όπως αναφέρει ο κ. Μπαζιώτης εντοπίστηκε τον Ιούνιο 1818, στη περιοχή των Σερρών και το δείγμα αυτό, που ονομάστηκε ευλόγως Seres, εκτίθεται στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης στην Αυστρία.

«Ανήκει στη συνηθέστερη κατηγορία μετεωριτών που βρίσκουμε στη Γη –εκείνη των χονδριτών– και ειδικότερα σε εκείνη με υψηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο. Συνολικά 6,5 κιλά βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης και το κύριο δείγμα ανέρχεται σε 4 κιλά και 649 γραμμάρια», αναφέρει ο κ. Μπαζιώτης.

Γιατί όμως είναι τόσο σπάνιος ο εντοπισμός μετεωριτών στην Ελλάδα;

«Η αδυναμία εύρεσης ενός μετεωρίτη σε ένα περιβάλλον όπως αυτό της Ελλάδος, είναι πολύ πιθανή», τονίζει ο κ. Μπαζιώτης, «η Ελλάδα είναι μία χώρα που παρουσιάζει μεγάλη ετερογένεια ως προς το ανάγλυφό της, μεγάλο ποσοστό δάσο-και φυτό-κάλυψης, σεισμογενής, ενώ περιβάλλεται από μεγάλη ποσότητα νερού. Τα τρία πρώτα χαρακτηριστικά συμβάλουν σε φαινόμενα διάβρωσης και «γρήγορης» αλλαγής του αναγλύφου. Ειδικότερα, με το πέρασμα του χρόνου, το νερό, έχει πολλές πιθανότητες να διεισδύσει στο εσωτερικό του, και να το αλλοιώσει, καταστρέφοντας πολλά από τα πρωτογενή στοιχεία του μετεωρίτη. Τα προηγούμενα συμβάλουν στην αλλοίωση πολλών ορυκτολογικών-πετρολογικών-γεωχημικών δεδομένων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν όλους εμάς τους Επιστήμονες να ερμηνεύσουμε με καλύτερο τρόπο τα ευρήματά. Αυτή η δυναμική κατάσταση οδηγεί στο να «χάνονται» τα πετρώματα και πολλές φορές να καλύπτονται (μεταξύ αυτών και οι μετεωρίτες) γρήγορα από φερτά υλικά», καταλήγει.

Αξίζει να σημειωθεί ότι με πρωτοβουλία του κάλεσε τους Έλληνες που πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν εντοπίσει έναν μετεωρίτη να επικοινωνήσουν με τον ίδιο. Αν και όπως αναφέρει ο ίδιος κανένα από τα δείγματα που του έφεραν δεν ήταν μετεωρίτης, ωστόσο ενθαρρύνει τους«κυνηγούς» εξωγήινων πετρωμάτων να μην σταματήσουν την έρευνα. «Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα δεν έχω λάβει κάποιο πέτρωμα που να αποτελεί μετεωρίτη. Ωστόσο, η προσπάθεια των ανθρώπων είναι αξιοζήλευτη, και θα τους προέτρεπα να συνεχίσουν να αναζητούν τα «ίχνη» του διαστήματος», τονίζει. «Είμαι πρόθυμος να εξετάσω τα δείγματα πιθανών μετεωριτών, στην έδρα μου, στο Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Τμήματος Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιερά Οδός 75, Αθήνα). Εναλλακτικά, η επικοινωνία μαζί μου μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της σελίδας που διατηρώ στο facebook @baziotisAntarctica».

Τέλος όσον αφορά τα σχέδια του για το μέλλον ο κύριος Μπαζιώτης αναφέρει, «Έχω γράψει ένα βιβλίο για την εμπειρία μου στην αποστολή της Ανταρκτικής με τίτλο: «Ένας Έλληνας στην Ανταρκτική». Μέσα από το βιβλίο θέλω να περάσω το μήνυμα πως όσο δύσκολος κι αν είναι ένας στόχος που θα θέσεις στη ζωή σου, εάν έχεις την απαραίτητη υπομονή, την επιμονή και το μεράκι θα καταφέρεις να τον πετύχεις».

«Επίσης, έχω ξεκινήσει πάλι τις προσπάθειες – για διάφορους λόγους ατόνησαν– ίδρυσης της πλανητικής εταιρίας που είχα ανακοινώσει αρχές 2018. Στόχος μου είναι η δημιουργία ενός καθαρά επιστημονικού –μη κερδοσκοπικού– οργανισμού. Για να προλάβω τους ανθρώπους που θα αντιδράσουν, δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό, που επιτελεί εντελώς ξεχωριστό και διακριτό ρόλο. Η δική μου σκέψη αφορά τη δημιουργία αυτού –που κατά τους ξένους– περιγράφεται ως “Society”. Ωστόσο, περισσότερα στο αμέσως προσεχές μέλλον...», προσθέτει και καταλήγει λέγοντας, «θέλω να επισημάνω τη προσπάθεια που γίνεται από τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό. Θεωρώ πως ο ρόλος του είναι πολύ σημαντικός για την Ελλάδα. Ένας οργανισμός που έλειπε, και τώρα βρίσκεται στα πρώτα του βήματα».

Δείτε παλαιότερη συνέντευξή του στο CNN Greece:

https://www.newsbomb.gr/

Έτσι μας κλέβουν συγκεκριμένα ηλεκτρονικά καταστήματα

Το 35% των αναφορών που διαχειρίσθηκε η Ανεξάρτητη Αρχή «Συνήγορος του Καταναλωτή» το 2018 αφορούσε εξ αποστάσεως συναλλαγές.

TANEA Team
4 Μαΐου 2019 | 16:57

Το 35% των αναφορών που διαχειρίσθηκε η Ανεξάρτητη Αρχή «Συνήγορος του Καταναλωτή» το 2018 αφορούσε εξ αποστάσεως συναλλαγές, σημείωσε η αναπληρώτρια Συνήγορος Καταναλωτή Δρ. Αθηνά Κοντογιάννη, σε σημερινή ομιλία της στο συνέδριο Athens InfoLaw Conference Δίκαιο, Διαδίκτυο και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης», το οποίο πραγματοποιείται από τη νομική ιστοσελίδα  LAWSPOT και την Ευρωπαϊκή Ένωση Νέων Νομικών Ελλάδας (ELSA Greece) στο Πολεμικό Μουσείο.

Όπως είπε η κυρία Κοντογιάννη: «οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης καθιστούν τους καταναλωτές πιο επιρρεπείς σε παραπλανητικές προσφορές και δωρεάν παροχή υπηρεσιών και προϊόντων ή παροχές όπου το αντάλλαγμα είναι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα. Οι ευάλωτοι καταναλωτές αποφασίζουν πολύ εύκολα, προκειμένου να αποκτήσουν ένα δωρεάν δείγμα από ένα προϊόν ή μια δοκιμαστική υπηρεσία ή έστω μια έκπτωση, να γνωστοποιήσουν σε εταιρείες τον αριθμό του κινητού τους τηλεφώνου, το e-mail τους κλπ. ή να συναινέσουν ανεπιφύλακτα στη λήψη εμπορικών προωθητικών ενημερώσεων κάθε είδους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι έχουν πληρώσει πολύ ακριβά το «δώρο» ή την έκπτωση. Και φυσικά, στη συνέχεια, βομβαρδίζονται, με ή χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση από προωθητικές κλήσεις, μηνύματα και spamming mails. Ή ανακαλύπτουν μετά την ανάλωση του δώρου ότι έχουν δεσμευθεί σε επαχθείς και μακράς διάρκειας συμβάσεις παροχής υπηρεσιών».

Αυτά, συνέχισε η ίδια, είναι μερικά από τα δεδομένα της Ενιαίας Ψηφιακής Αγοράς από τα οποία προκύπτει ότι είναι αναγκαίος ο εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για την προστασία του καταναλωτή, ώστε να παραμείνει το επίπεδο της προστασίας να παραμείνει υψηλό.

Στη συνέχεια παρέθεσε παραδείγματα από την εμπειρία αναφορών από καταναλωτές στον Συνήγορο του Καταναλωτή και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Καταναλωτή Ελλάδας από τις οποίες διαπιστώνονται κενά στην προστασία του καταναλωτή από μαζικές αθέμιτες εμπορικές πρακτικές ηλεκτρονικών καταστημάτων ιδιαίτερα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Παράδειγμα

Όπως είπε, το 2018 και το 2019 ο Συνήγορος του Καταναλωτή και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Καταναλωτή Ελλάδας δέχθηκαν αναφορές καταναλωτών για μεμονωμένα ηλεκτρονικά καταστήματα που είτε δεν παραδίδουν το προϊόν που παραγγέλθηκε είτε παραδίδουν σκοπίμως προϊόντα, χωρίς τις συνομολογημένες ιδιότητες, π.χ. παπούτσια σε διαφορετικό νούμερο από το παραγγελθέν, οπότε, όταν ο καταναλωτής τα επιστρέφει για να λάβει το προϊόν της επιλογής του, χάνει, τελικά, και τα χρήματα που κατέβαλε (εκτός εάν ευοδωθεί η διαδικασία της αμφισβήτησης συναλλαγής) και το προϊόν.

Συνήθης πρακτική, στις περιπτώσεις αυτές, είναι η μετεγκατάσταση του ηλεκτρονικού καταστήματος, μετά από 6 μήνες -1 έτος δραστηριότητας, σε άλλο κράτος μέλος, τις περισσότερες φορές σε όμορες Βαλκανικές χώρες, όπου οι έλεγχοι για αθέμιτες εμπορικές πρακτικές δεν είναι πάντοτε εντατικοί. Ή η μετονομασία του και η εγγραφή του στο ΓΕΜΗ υπό νέα επωνυμία, αλλά με την ίδια έδρα, το ίδιο τηλέφωνο ή τον ίδιο νομικό εκπρόσωπο, ώστε να συνεχισθεί η παράνομη εμπορική δραστηριότητα, με περιορισμένο τον κίνδυνο συσχετισμού των δύο εταιρειών.

Οι πωλήσεις των προϊόντων γίνονται σε κάποιες περιπτώσεις μέσα από ιστοσελίδες στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ιδίως facebook και Instagram).

Επίσης, συνέχισε η ίδια, κάποιες από τις πραγματοποιηθείσες συναλλαγές αφορούσαν προϊόντα που φαίνονταν ως γνήσια από τις φωτογραφίες που προβάλλονταν, προσφέρονταν σε ιδιαίτερα δελεαστικές τιμές και, τελικά, είτε δεν παραδίδονταν καθόλου είτε οι καταναλωτές παραλάμβαναν προϊόντα απομίμησης χαμηλής ποιότητας.

Η αναπληρώτρια Συνήγορος Καταναλωτή σημείωσε ότι, εκτός από το παρεμπόριο,  τα εν λόγω ηλεκτρονικά καταστήματα ή προφίλ δεν πληρούσαν τις απαιτήσεις πληροφόρησης του ν. 2251/1994 ούτε του Κώδικα Καταναλωτικής Δεοντολογίας για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο που ορίζουν ότι στην ιστοσελίδα θα πρέπει να αναφέρεται η ταυτότητα του προμηθευτή (επωνυμία), η γεωγραφική του διεύθυνση, τηλέφωνο επικοινωνίας, διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ΑΦΜ, αριθμό καταχώρησης στο ΓΕΜΗ αν εδρεύει στην Ελλάδα, ουσιώδεις πληροφορίες που αφορούν τα χαρακτηριστικά του προϊόντος, την επιβάρυνση του καταναλωτή και βασικές πληροφορίες για την εμπορική πολιτική του (κόστος μεταφορικών, πρόσθετες χρεώσεις, φόροι και τέλη κλπ.), καθώς και αναφορά στο δικαίωμα υπαναχώρησης.

‘Αρα, υπογράμμισε η ίδια, δεν ασκούσαν νομίμως την εμπορική δραστηριότητά τους και, όταν δημιουργήθηκαν τα προβλήματα, οι καταναλωτές που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν με το ηλεκτρονικό κατάστημα για να παραπονεθούν διαπίστωσαν απενεργοποίηση των λογαριασμών στα social media και αδυναμία επικοινωνίας ελλείψει άλλων στοιχείων.

Σε ο,τι αφορά στην προστασία του καταναλωτή, η κυρία Κοντογιάννη σημείωσε: «Εν προκειμένω οι διατάξεις για τις παράνομες και αθέμιτες εμπορικές πρακτικές που προβλέπουν παύση της πρακτικής και παράλειψής της στο μέλλον δεν προσφέρουν ικανοποιητική προστασία σε εξωδικαστικό επίπεδο και εκτός της ποινικής διαδικασίας: Ο ν. 2251/1994 παρέχει στους θιγόμενους από αθέμιτη εμπορική πρακτική καταναλωτές να ζητούν μεμονωμένα ή από κοινού τη δικαστική παύση της πρακτικής, την παράλειψή της στο μέλλον και την επιδίκαση αποζημίωσης για ζημία που προκλήθηκε εξαιτίας της. Επίσης, προβλέπονται μια σειρά από διοικητικές κυρώσεις και μέτρα που μπορεί να επιβληθούν, με όχι ταχείες διαδικασίες, από το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης. Στην πράξη, όμως, ακόμη και αν διακοπεί η λειτουργία της επιχείρησης είτε παραμένει η ιστοσελίδα και το προφίλ της ενεργό είτε επανέρχεται με νέο προφίλ και νέα ιστοσελίδα. Αν μάλιστα πρόκειται για επιχείρηση που εδρεύει σε άλλο κράτος μέλος της Ε.Ε. δεν είναι δυνατό να εφαρμοσθούν ούτε οι ανωτέρω διατάξεις του ν. 2251/1994, αλλά πρέπει να γίνει μια χρονοβόρα διασυνοριακή συνεργασία με αμφίβολα αποτελέσματα».

Αυστηρότερη νομοθεσία από το 2020

Για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των περιπτώσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω, σημαντική αναμένεται να είναι η συμβολή του νέου Κανονισμού 2017/2394 σχετικά με τη συνεργασία μεταξύ των εθνικών αρχών που είναι αρμόδιες για την επιβολή της νομοθεσίας για την προστασία των καταναλωτών ο οποίος θα αρχίσει να εφαρμόζεται από τις 17 Ιανουαρίου 2020. Και αυτό γιατί θέσπισε, στο άρθρο 9, ελάχιστες δυνατότητες έρευνας και ελάχιστες δυνατότητες επιβολής της καταναλωτικής νομοθεσίας από τις αρμόδιες αρχές (στην Ελλάδα αρμόδια είναι η Γενική Γραμματεία Εμπορίου και Προστασίας Καταναλωτή) για:

►Διεξαγωγή επιτόπιων επιθεωρήσεων, mystery shopping, συλλογής στοιχείων (π.χ. χρηματοοικονομικών ροών, ροών δεδομένων, στοιχείων ταυτότητας ιδιοκτητών των διαδικτυακών τόπων και άλλων κατά νόμον υπευθύνων) από πιστωτικά ιδρύματα, φορείς τηλεπικοινωνιών, καταχωρητών μητρώων, παρόχων υπηρεσιών φιλοξενίας και κάθε είδους άλλων δημόσιων ή ιδιωτικών φορέων, προκειμένου να διαπιστωθεί η παράβαση της καταναλωτικής νομοθεσίας. Επίσης την κατάσχεση αναγκαίων εγγράφων και δεδομένων από τους τόπους επαγγελματικής δραστηριότητας των παραβατών, τηρουμένων των σχετικών όρων της ελληνικής νομοθεσίας.

►Επιβολή κυρώσεων, όπως πρόστιμα, αλλά και δεσμεύσεων για τη μελλοντική συμμόρφωση των εμπόρων.

►Αποτελεσματική παύση και παράλειψη στο μέλλον των κάθε είδους πρακτικών που παραβιάζουν την καταναλωτική νομοθεσία. Ιδιαίτερα πρωτοποριακή είναι η πρόβλεψη ότι, όταν δεν υπάρχουν άλλα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξη της παύσης ή της απαγόρευσης της παράβασης που καλύπτεται από τον παρόντα κανονισμό και προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος σοβαρής βλάβης των συλλογικών συμφερόντων των καταναλωτών, οι αρμόδιες αρχές μπορούν να προχωρήσουν σε διαγραφή περιεχομένου από επιγραμμική διεπαφή ή η διαταγή ρητής προειδοποίησης των καταναλωτών κατά την πρόσβασή τους στην επιγραμμική διεπαφή ως προσωρινό μέτρο για την προστασία των συλλογικών συμφερόντων των καταναλωτών, αλλά και να διατάσσουν καταχωρητές ή μητρώα τομέα να διαγράψουν ένα πλήρως εγκεκριμένο όνομα τομέα και να επιτρέπουν στην οικεία αρμόδια αρχή να προβεί σε σχετική καταχώρηση, μεταξύ άλλων, ζητώντας από τρίτο μέρος ή άλλη δημόσια αρχή να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα. ‘Αρα, η αρμόδια διοικητική αρχή κάθε κράτους μέλους, έχει την εξουσία, σε μια ακραία εκδοχή, υπό τους όρους της αρχής της αναλογικότητας ενόψει και της ανάγκης προστασίας των συλλογικών συμφερόντων των καταναλωτών, να διατάξει άλλο φορέα, δημόσιο ή ιδιωτικό, να λάβει μέτρα ώστε να «κατέβει» κάθε είδους λογισμικό που λειτουργεί ως ηλ. κατάστημα. Δεδομένου, όμως, ότι θα υπάρξουν εθνικά μέτρα εξειδίκευσης του Κανονισμού, αναμένεται να δούμε πώς το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης θα οργανώσει την εφαρμογή της διάταξης.

►Οι παραπάνω ελάχιστες αρμοδιότητες, τόσο οι ερευνητικές όσο και οι αρμοδιότητες επιβολής, μπορούν να ασκούνται είτε από τις ίδιες τις αρμόδιες διοικητικές αρχές υπ’ ευθύνη τους, είτε με προσφυγή σε άλλες αρχές είτε με διαβίβαση εντολών σε εντεταλμένους φορείς, π.χ. επιθεωρητές ελεγκτές, είτε, ακόμη, με αίτηση στις δικαστικές αρχές (άρθρο 10 του Κανονισμού).

Οι προαναφερθείσες κυρώσεις δεν ισχύουν μόνο για το ηλεκτρονικό εμπόριο, αλλά αφορούν κάθε ουσιώδη παράβαση της καταναλωτικής νομοθεσίας. Στην πράξη ενισχύουν το οπλοστάσιο των διοικητικών κυρώσεων και διοικητικών μέτρων του ν. 2251/1994, το οποίο, όπως προαναφέρθηκε δεν παρείχε τόσο ευρείες εξουσίες σε εξωδικαστικό επίπεδο. Και, βεβαίως, καλύπτουν κενά που είχαν αναδειχθεί μέσα από την ψηφιακή ενιαία αγορά: Κυρίως το ζήτημα των διασυνοριακών παραβιάσεων, όπου ο Κανονισμός 2017/2394 καθιερώνει, μεταξύ άλλων, ανταλλαγή πληροφοριών μέσω έκδοσης προειδοποιήσεων, σαρώσεις, συντονισμένες δράσεις μεταξύ των κρατών μελών.

Για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητα της παρέμβασης κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική η συμμόρφωση στην οποία έχουν κληθεί από την Ε.Ε. οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης Facebook, Twitter και Google+ για την προστασία των καταναλωτών από διαδικτυακές απάτες και αθέμιτες συμπεριφορές ηλεκτρονικών καταστημάτων που προβάλλονται από αυτές. Η Επιτροπή έχει ζητήσει, όταν ενεργοποιείται ο «μηχανισμός αναγγελίας και δράσης» που χρησιμοποιούν οι εθνικές αρχές προστασίας των καταναλωτών για να επισημαίνουν παράνομο περιεχόμενο και ζητούν από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύων την αφαίρεσή του να ανταποκρίνονται άμεσα. Παρά το ότι η Google+ εφαρμόζει ένα πρωτόκολλο με προθεσμίες για τη διεκπεραίωση των σχετικών αιτημάτων, το Facebook και το Twitter θέτουν απλώς στη διάθεση των εθνικών αρχών μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ώστε να τους κοινοποιούνται οι όποιες παραβιάσεις χωρίς όμως να έχουν δεσμευτεί σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια για τη διεκπεραίωση των σχετικών αιτημάτων. Ωστόσο, στο πλαίσιο του νέου Κανονισμού 2017/2394, φορείς που μπορούν να διαταχθούν από τις αρμόδιες εποπτικές αρχές σε αφαίρεση ή διαγραφή περιεχόμενου αν δεν υπάρχει άλλο αποτελεσματικό μέτρο, μπορούν να θεωρηθούν και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. ‘Αρα, όταν τεθεί σε εφαρμογή ο Κανονισμός, μπορεί να ζητηθεί η άμεση διαγραφή των συγκεκριμένων προφίλ από το Facebook αλλά και ηλ. καταστημάτων που εφαρμόζουν παραπλανητικές πρακτικές που αφορούν πληρωμές εκ μέρους των καταναλωτών, διάθεση προϊόντων απομίμησης και απατηλές προσφορές και παγίδες συνδρομητικής εγγραφής χωρίς ενημέρωση και συναίνεση του καταναλωτή (γεγονός που έχει προκαλέσει ήδη αρκετές αντιδράσεις).

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

https://www.tanea.gr/

Ο άνθρωπος που περνούσε μέσα απ’τους τοίχους

Ο άνθρωπος που περνούσε μέσα απ’ τους τοίχους (διήγημα του Μαρσέλ Αιμέ)

Posted by sarant

Τις προάλλες που συζητούσαμε στα σχόλια αν η παριζιάνικη Montmartre αποδίδεται Μονμάρτη ή Μονμάρτρη στα ελληνικά, είχαμε κάνει λόγο και για δυο διηγήματα φαντασίας του Μαρσέλ Αιμέ. Θα παρουσιάσω σήμερα το ένα από αυτά, το «Ο άνθρωπος που περνούσε μέσα απ’ τους τοίχους». Μια φίλη του ιστολογίου, που έχει ζήσει στο Παρίσι, το είχε μεταφράσει τότε, και μου το έστειλε. Παρόλο που, όπως λέει, η μετάφρασή της είναι ερασιτεχνική, νομίζω ότι διαβάζεται πολύ καλά και ελάχιστα άλλαξα καθώς τη διάβαζα. Πάντως, το πρωτότυπο είναι εδώ.

Το διήγημα δημοσιεύτηκε σε περιοδικό το 1941 και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1943. Τα ονόματα των δρόμων που αναφέρονται είναι υπαρκτά. Έχω βάλει κάποια λινκ. Ο Μαρσέλ Αιμέ έζησε πολλά χρόνια στη Μονμάρτη, ακριβώς στη λεωφόρο Ζινό για την οποία γίνεται λόγος στο διήγημα. Μάλιστα, υπάρχει και πλατεία στο όνομά του, στην οποία μπορεί κανείς να δει ένα γλυπτό εμπνευσμένο από το διήγημα που θα διαβάσετε -φωτογραφία στο τέλος.

Η αναφορά σε «εγγλέζικη εβδομάδα» εννοεί την πενθήμερη εβδομάδα εργασίας, που τότε ήταν ακόμη νεωτερισμός στη Γαλλία ενώ εφαρμοζόταν στην Αγγλία.

Περιμένω από τους ειδήμονες σε θέματα επιστημονικής φαντασίας να μας πουν αν το διήγημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ΕΦ. Νομίζω όχι. Μάλλον χιουμοριστικό θα το πούμε ή φανταστικό διήγημα.

Μαρσέλ Αιμέ

Ο άνθρωπος που περνούσε μέσα απ’τους τοίχους

Ζούσε στη Μονμάρτη, στον τρίτο όροφο της οδού ντ’Ορσάπ 75Β ένας εξαιρετικός άνθρωπος με το όνομα  Ντιτιγέλ, που είχε το μοναδικό χάρισμα να περνάει χωρίς πρόβλημα ανάμεσα απ’ τους τοίχους. Φορούσε γυαλιά, είχε μικρό μαύρο υπογένειο και ήταν τριτοβάθμιος  υπάλληλος στο Υπουργείο Καταστίχων. Το χειμώνα πήγαινε στο γραφείο του με το λεωφορείο και την άνοιξη έκανε τη διαδρομή με τα  πόδια φορώντας το μελόν καπέλο του.

Ο Ντιτιγέλ μόλις είχε πατήσει τα σαραντατρία, όταν του αποκαλύφτηκε η δύναμή του. Ένα βράδυ, μια σύντομη διακοπή ρεύματος τον βρήκε στο χωλ του μικρού εργένικου διαμερίσματός του. Περπάτησε για λίγο ψηλαφητά μες στα σκοτάδια και, όταν το ρεύμα επανήλθε, βρέθηκε στο πλατύσκαλο του τρίτου ορόφου. Καθώς η πόρτα του διαμερίσματος ήταν κλειδωμένη από μέσα, το συμβάν τον έβαλε σε σκέψεις και, παρά τις επιταγές της λογικής του, αποφάσισε να ξαναμπεί με τον τρόπο που είχε βγει, διασχίζοντας δηλαδή τον τοίχο. Αυτή η παράξενη ικανότητα, που καθώς φαίνεται δεν ήταν μέσα στις επιδιώξεις του, δεν έπαψε να τον ανησυχεί κάπως, και την επαύριο, Σάββατο, επωφελήθηκε από την «εγγλέζικη» εβδομάδα και πήγε να βρει ένα γιατρό της γειτονιάς, για να του εκθέσει την περίπτωσή του.

Κατάφερε να πείσει τον γιατρό ότι έλεγε αλήθεια, και αυτός, αφού τον εξέτασε, ανακάλυψε την αιτία του κακού σε μια ελικοειδή σκλήρυνση της στραγγαλιστικής παρειάς του θυρεοειδούς. Του συνέστησε εντατική υπερεργασία και την κατάποση σκόνης τετρασθενούς πυρετίου, ένα μείγμα ριζάλευρου και ορμόνης κενταύρου, δύο κάψουλες το χρόνο.

Ο Ντιτιγέλ, αφού κατέβασε την πρώτη κάψουλα, τακτοποίησε το φάρμακο σ’ένα συρτάρι και δεν το ξανασκέφτηκε. Όσο για την εντατική υπερεργασία, η ζωή του ως δημοσίου υπαλλήλου ήταν τόσο τακτική, που δεν συμβιβαζόταν με καμιά υπερβολή, και τις ελεύθερες ώρες του τις αφιέρωνε στο διάβασμα της εφημερίδας και στη συλλογή γραμματοσήμων -δραστηριότητες που και πάλι δεν τον υποχρέωναν σε αλόγιστη δαπάνη ενέργειας. Στο τέλος λοιπόν του χρόνου είχε διαφυλάξει στο ακέραιο την ικανότητά του αλλά δεν τη χρησιμοποιούσε ποτέ παρά μόνο από απροσεξία, καθώς η περιέργειά του για περιπέτειες ήταν μικρή και η φαντασία δύσκολα τον παράσερνε.

Ούτε που του περνούσε απ’ το μυαλό ότι μπορούσε να μπει στο σπίτι του μ’άλλο τρόπο, χωρίς να ανοίξει κανονικά την πόρτα. Ίσως να γερνούσε μέσα στη γαλήνη των συνηθειών του, χωρίς ποτέ να μπει στον πειρασμό να θέσει τα χαρίσματά του σε δοκιμασία, αν ένα ασυνήθιστο γεγονός δεν ερχόταν να ταράξει ξαφνικά την ύπαρξή του. Ο κ. Μουρόν, ο υποδιευθυντής του γραφείου του μετετέθη σε άλλη υπηρεσία και τον αντικατέστησε κάποιος κύριος Λεκιγιέ, τύπος λιγομίλητος με παχύ μουστάκι.

Από την πρώτη κιόλας μέρα , ο νέος προϊστάμενος είδε με πολύ κακό μάτι το λορνιόν και το μαύρο υπογένειο του Ντιτιγέλ. Έτσι συνήθιζε να τον μεταχειρίζεται σαν μια ενοχλητική και κάπως βρώμικη παλιατσαρία. Αλλά το σημαντικότερο, είχε την πρόθεση να εισαγάγει στην υπηρεσία του μεταρρυθμίσεις μεγάλης εμβέλειας, που ήταν ό,τι έπρεπε για να ταράξουν την ηρεμία του υφισταμένου του. Εδώ και είκοσι χρόνια ο Ντιτιγέλ άρχιζε τις επιστολές του με τον ακόλουθο τύπο: «Αναφερόμενος εις την με ημερομηνίαν τόσο τρέχοντος επιστολήν σας και, προς  υπόμνησιν, εις την προηγουμένην ανταλλαγήν επιστολών, λαμβάνω την τιμήν να σας πληροφορήσω…» -τύπο τον οποίο ο Λεκιγέ θέλησε να αντικαταστήσει με έναν άλλο σε στυλ πιο αμερικάνικο: «Απαντώντας στο γράμμα σας  της τόσο…, σας πληροφορώ…». Ο Ντιτιγέλ δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί σ’αυτούς τους επιστολικούς τρόπους. Χωρίς να το θέλει επανερχόταν στο παραδοσιακό στυλ, με μια μηχανιστική εμμονή που έκανε την εχθρότητα του υποδιευθυντή να αυξάνεται. Η ατμόσφαιρα στο Υπουργείο Καταστίχων του φαινόταν σχεδόν βαριά. Το πρωί πήγαινε στη δουλειά ανήσυχος και το βράδυ στο κρεβάτι τού συνέβαινε αρκετά συχνά να βυθίζεται σε σκέψεις επι ένα ολόκληρο τέταρτο πριν να τον πάρει ο ύπνος.

Αποκαρδιωμένος απ’αυτή την οπισθοδρομική νοοτροπία, που έβαζε σε κίνδυνο τις μεταρρυθμίσεις του, ο κ. Λεκυγέ περιόρισε τον Ντιτιγέλ σ’ένα μισοσκότεινο δωματιάκι συνεχόμενο με το γραφείο του. Έμπαινε κανείς σ’αυτό από μια χαμηλή και στενή  πόρτα που έβγαζε στο διάδρομο και έφερε ακόμη με κεφαλαία γράμματα την επιγραφή «αποθήκη». Ο Ντιτιγέλ δέχτηκε καρτερικά αυτόν τον χωρίς προηγούμενο εξευτελισμό αλλά στο σπίτι του, όταν διάβαζε στην εφημερίδα για κάποιο αιματηρό επεισόδιο, έπιανε τον εαυτό του να ονειρεύεται ότι το θύμα ήταν ο κ. Λεκιγέ.

Μια μέρα ο υποδιευθυντής εισέβαλε στο δωματιάκι επισείοντας του μια επιστολή και βάλθηκε να γκαρίζει: -Ξαναγράψτε μου αυτή την πατσαβούρα! Ξαναγράψτε μου αυτή την ακατονόμαστη πατσαβούρα που ατιμάζει την υπηρεσία μου!

Ο Ντιτιγέλ θέλησε να διαμαρτυρηθεί αλλά ο κ. Λεκιγέ με φωνή βροντώδη τον αντιμετώπισε σαν ένα τεμπέλη ρουτίνας και, πριν φύγει ,τσαλάκωσε το γράμμα και του το πέταξε στα μούτρα. Ο Ντιτιγέλ ήταν άνθρωπος μετριόφρων αλλά περήφανος. Όταν έμεινε μόνος στο γραφειάκι του ένιωσε να του ανεβαίνει λίγο η θερμοκρασία και ξαφνικά να τον αναστατώνει μια έμπνευση. Άφησε το κάθισμα και μπήκε μέσα στον τοίχο που χώριζε το γραφείο του με το γραφείο του υποδιευθυντή, αλλά μπήκε προσεχτικά έτσι, ώστε από την άλλη μεριά να βγαίνει μόνο το κεφάλι του. Ο Λεκιγέ καθόταν στο γραφείο του και μετακινούσε νευρικά ένα κόμμα στο κείμενο που ένας υπάλληλος του είχε υποβάλει για έγκριση, όταν άκουσε βήξιμο. Σηκώνοντας τα μάτια είχε μια υπερβολικά δυσάρεστη έκπληξη: το κεφάλι του Ντιτιγέλ κολλημένο στον τοίχο σαν κυνηγετικό τρόπαιο. Μόνο που αυτό το κεφάλι ήταν ζωντανό. Διαπερνώντας το λορνιόν, ένα βλέμμα όλο μίσος τον κάρφωνε. Και ακόμα καλύτερα, το κεφάλι άρχισε να μιλάει.

-Κύριε, είπε, είστε ένας αλήτης, ένας χοντράνθρωπος, ένας τσόγλανος.

Έντρομος, με το στόμα ανοιχτό, ο Λεκιγέ δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια  απ’αυτή την οπτασία. Τελικά τραβήχτηκε απ’ την πολυθρόνα του, και αναπηδώντας στο διάδρομο έτρεξε ως το γραφειάκι. Ο Ντιτιγέλ με τον κονδυλοφόρο στο χέρι βρισκόταν στη συνηθισμένη του θέση σε στάση ηρεμίας και μόχθου. Ο υποδιευθυντής τον κοίταξε για πολλή ώρα και, αφού ψιθύρισε κάποιες κουβέντες, ξαναγύρισε στο γραφείο του. Μόλις όμως κάθισε, το κεφάλι ξαναεμφανίστηκε επάνω στον τοίχο.

-Κύριε, είστε ένας αλήτης, ένας χοντράνθρωπος, ένα τσόγλανος.

Κατά τη διάρκεια μόνο αυτής της μέρας το φοβερό κεφάλι εμφανίστηκε είκοσι τρεις φορές πάνω στον τοίχο και τις επόμενες μέρες με την ίδια συχνότητα. Ο Ντιτιγέλ, που απέκτησε στο μεταξύ μια κάποια άνεση σ’αυτό το παιχνίδι, δεν αρκούνταν πια στο να βρίζει τον υποδιευθυντή. Εκτόξευε σκοτεινές απειλές, φωνάζοντας για παράδειγμα με μια υπόκωφη φωνή που διακόπτονταν από γέλια στ’αλήθεια δαιμονικά:

-Λυκάνθρωπος! Λυκάνθρωπος! Μια τρίχα λύκου!(γέλιο) Πλανιέται μια ανατριχίλα που βγάζει τα κέρατα απ΄ όλες τις κουκουβάγιες!(γέλιο)

Ακούγοντάς τες ο καημένος ο υποδιευθυντής γινόταν όλο και πιο ωχρός, πνιγόταν όλο και περισσότερο, τα μαλλιά του του σηκώνονταν κάγκελο και στην πλάτη του κυλούσε φρικτός ιδρώτας επιθανάτιας αγωνίας. Την πρώτη μέρα αδυνάτισε μια λίβρα. Μέσα στη βδομάδα που ακολούθησε εκτός του ότι έλιωνε, απέκτησε τη συνήθεια να τρώει τη σούπα του με πηρούνι και να χαιρετάει στρατιωτικά τους αστυφύλακες. Στην αρχή της δεύτερης βδομάδας το Πρώτων βοηθειών τον πήγε σπίτι του και ύστερα τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

Ο Ντιτιγέλ απαλλαγμένος απ’την τυραννία του κυρίου Λεκιγέ επανήλθε στους αγαπημένους του τύπους: «Αναφερόμενος …». Ωστόσο ήταν ανικανοποίητος. Κάτι τον πρόσταζε μέσα του, μια ανάγκη καινούρια, επιτακτική, που δεν ήταν άλλη από την ανάγκη να διαπερνάει τοίχους. Δίχως άλλο μπορούσε άνετα να το κάνει στο σπίτι του παραδείγματος χάριν, και το έκανε άλλωστε. Αλλά ο άνθρωπος που έχει λαμπρά χαρίσματα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί για πολύ, όταν τα χρησιμοποιεί για πράγματα. μέτρια. Το να περνάει κανείς μέσα απ’τους τοίχους δεν συνιστά άλλωστε αυτοσκοπό αλλά το ξεκίνημα μιας περιπέτειας που επιζητεί μια συνέχεια, μια εξέλιξη και τελικά μια ανταμοιβή. Αυτό ο Ντιτιγέλ το κατάλαβε πολύ καλά. Ένιωθε μέσα του μια ανάγκη να διαχυθεί, μια αυξανόμενη επιθυμία πλήρωσης και ξεπεράσματος του εαυτού του και μια κάποια νοσταλγία σαν κάτι να τον καλούσε μέσα απ’τον τοίχο. Δυστυχώς του έλειπε ένας στόχος. Αναζήτησε την έμπνευσή του στην ανάγνωση της εφημερίδας, ιδίως στα πολιτικά και στα αθλητικά που του φαίνονταν αξιοσέβαστες δραστηριότητες, αλλά διαπιστώνοντας ότι δεν  πρόσφεραν τελικά καμιά διέξοδο σ’όσους είχαν την ικανότητά του, στράφηκε στα ψιλά που αποδείχτηκαν πιο συναρπαστικά.

Η πρώτη διάρρηξη στην οποία  επιδόθηκε ο Ντιτιγέλ έλαβε χώρα σε μια μεγάλη τράπεζα της δεξιάς όχθης. Αφού διέσχισε καμιά ντουζίνα τοίχους και χωρίσματα, διείσδυσε σε διάφορα χρηματοκιβώτια, γέμισε τις τσέπες του χαρτονομίσματα και πριν να αποχωρήσει, έβαλε με κόκκινη κιμωλία την υπογραφή του στην κλοπή, το ψευδώνυμο Λυκάνθρωπος, με μια μονοκοντυλιά που την επαύριο αναπαρήγαγαν όλες οι εφημερίδες.

Σε μια βδομάδα το όνομα Λυκάνθρωπος γνώρισε μια καταπληκτική δημοσιότητα. Η συμπάθεια του κοινού γι’αυτόν τον γοητευτικό διαρρήκτη, που τόσο όμορφα προκαλούσε την αστυνομία, ήταν ανεπιφύλακτη. Άφηνε τα σημάδια του κάθε βράδυ μ’ένα νέο κατόρθωμα είτε σε βάρος μιας τράπεζας είτε ενός κοσμηματοπωλείου είτε κάποιου πλούσιου ιδιώτη. Στο Παρίσι και στην επαρχία δεν υπήρχε γυναίκα έστω και λίγο ονειροπαρμένη που να μην έχει το διακαή πόθο να ανήκει ψυχή τε και σώματι στον τρομερό Λυκάνθρωπο. Μετά την κλοπή του περίφημου διαμαντιού του Μπουρντιγκαλά [η λατινική ονομασία του Μπορντό] και τη διάρρηξη της «Λαϊκής Πίστεως» που έγιναν την ίδια βδομάδα, ο ενθουσιασμός του πλήθους έφτασε στο παραλήρημα. Ο υπουργός Εσωτερικών υπέβαλε την παραίτησή του παρασύροντας στην πτώση του και τον υπουργό Καταστίχων. Ωστόσο ο Ντιτιγέλ, αν και ήταν πια ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Παρίσι, βρισκόταν στο γραφείο πάντοτε στην ώρα του και έλεγαν ότι θα του δώσουν εύφημο μνεία. Το πρωί στο υπουργείο Καταστίχων ευχαριστιόταν να ακούει τα σχόλια των συναδέλφων του για τα κατορθώματά του της παραμονής.«Αυτός ο Λυκάνθρωπος, έλεγαν, είναι ένας φοβερός άνθρωπος, ένας υπεράνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα.» Ο Ντιτιγέλ ακούγοντας τέτοιους επαίνους κοκκίνιζε από αιδημοσύνη και πίσω απ’το λορνιόν το βλέμμα του έλαμπε από συμπάθεια και ευγνωμοσύνη. Μια μέρα, αυτή η ατμόσφαιρα συμπάθειας τον έκανε να νιώσει τόση εμπιστοσύνη, που πίστεψε ότι δεν μπορούσε να φυλάξει για πολύ το μυστικό του. Με κάποια δόση συστολής κοίταξε τους συναδέλφους του μαζεμένους γύρω από μια εφημερίδα που αναφερόταν στη διάρρηξη της Τράπεζας της Γαλλίας και δήλωσε ταπεινά: «Ξέρετε, ο Λυκάνθρωπος είμαι εγώ.» Ένα γέλιο τρανταχτό και ασταμάτητο υποδέχτηκε την εκμυστήρευση του Ντιτιγέλ και του έδωσαν περιπαιχτικά το παρατσούκλι Λυκάνθρωπος. Το βράδυ την ώρα που άφηνε το υπουργείο, έγινε αντικείμενο ατέλειωτων αστεϊσμών εκ μέρους των συναδέλφων του και η ζωή του φαινόταν λιγότερο ωραία.

Mερικές μέρες αργότερα τον Λυκάνθρωπο τον τσίμπησε μια νυκτερινή περίπολος μέσα σ’ένα κοσμηματοπωλείο της οδού ντε λα Παι. Είχε βάλει την υπογραφή του πάνω στο ταμείο και  είχε αρχίσει να τραγουδάει ένα συμποτικό τραγούδι σπάζοντας διάφορες βιτρίνες με τη βοήθεια μιας κύλικας από χρυσό μασίφ. Του ήταν εύκολο να χωθεί μέσα σ’ένα τοίχο και να ξεφύγει, όλα όμως μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ήθελε να συλληφθεί  και πιθανόν με μοναδικό σκοπό να καταπλήξει τους συναδέλφους του, που η δυσπιστία τους τον είχε ταπεινώσει. Πράγματι αυτοί έμειναν έκπληκτοι, όταν την άλλη μέρα οι εφημερίδες δημοσίευσαν τη φωτογραφία του Ντιτιγέλ στην πρώτη σελίδα. Το μετάνιωσαν πικρά που είχαν παραγνωρίσει το μεγαλοφυή συνάδελφο και, για να τον τιμήσουν, άφησαν μικρό υπογένειο. Μερικοί μάλιστα παρασυρμένοι από τύψεις ή θαυμασμό μπήκαν στον πειρασμό να βάλουν χέρι στο πορτοφόλι ή στο ρολόι της οικογένειας φίλων και γνωστών τους.

Αναμφίβολα μπορεί κανείς να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι είναι δείγμα μεγάλης επιπολαιότητας, ανάξιας ενός εξαιρετικού ταλέντου, το να συλλαμβάνεσαι ηθελημένα για να καταπλήξεις κάποιους συναδέλφους. Η βούληση όμως ως φαινομενικό ελατήριο παίζει ασήμαντο ρόλο σε τέτοιου είδους προκαθορισμένες αποφάσεις. Παραιτούμενος ο Ντιτιγέλ από την ελευθερία, πίστευε ότι υποκύπτει σε μια αλαζονική επιθυμία εκδίκησης, ενώ στην πραγματικότητα υπάκουγε απλώς στο πεπρωμένο του. Ένας άνθρωπος που διαπερνάει τους τοίχους δεν μπορεί να έχει μια κάπως προχωρημένη σταδιοδρομία, αν δεν έχει δοκιμάσει, έστω μια φορά, τη φυλακή. Όταν ο Ντιτιγέλ μπήκε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Σαντέ, είχε την εντύπωση ότι ήταν ο χαϊδεμένος της τύχης. Το πάχος των τοίχων ήταν γι’αυτόν αληθινό δώρο. Την επαύριο κιόλας της φυλάκισής του οι φύλακες ανακάλυψαν με έκπληξη ότι ο φυλακισμένος είχε καρφώσει ένα καρφί σ’ ένα τοίχο του κελιού του και είχε κρεμάσει ένα χρυσό ρολόι που ανήκε στο διευθυντή των φυλακών. Δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αποκαλύψει πώς βρέθηκε το αντικείμενο στην κατοχή του. Το ρολόι επιστράφηκε στον ιδιοκτήτη του και την άλλη μέρα ξαναβρέθηκε στο προσκέφαλο του Λυκάνθρωπου μαζί με τον πρώτο τόμο των «Τριών σωματοφυλάκων» που τον είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη του διευθυντή. Το προσωπικό των φυλακών ήταν στο πόδι. Εκτός αυτού οι φύλακες παραπονιούνταν ότι δέχονταν κλωτσιές στα οπίσθια που δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την προέλευσή τους. Φαινόταν ότι οι τοίχοι δεν είχαν πια αυτιά αλλά πόδια. Ο Λυκάνθρωπος ήταν ήδη μια βδομάδα κρατούμενος, όταν ο διευθυντής μπαίνοντας το πρωί στο γραφείο του βρήκε πάνω στο τραπέζι του το ακόλουθο γράμμα:

«Κύριε διευθυντά. Αναφερόμενος στη συνομιλία μας της δεκάτης εβδόμης τρέχοντος και στις εγκυκλίους σας της δεκάτης πέμπτης Μαΐου του προηγουμένου έτους, λαμβάνω την τιμήν να σας γνωστοποιήσω ότι μόλις τελείωσα την ανάγνωση του δευτέρου τόμου των «Τριών σωματοφυλάκων» και σκοπεύω να δραπετεύσω αυτή τη νύχτα μεταξύ ενδεκάτης και εικοσιπέντε και ενδεκάτης και τριάντα. Σας παρακαλώ να δεχτείτε, κύριε Διευθυντά, την έκφραση του βαθυτάτου σεβασμού μου. Λυκάνθρωπος.»

Παρά τη στενή επιτήρηση ο Ντιτιγέλ δραπέτευσε στις εντεκάμισι η ώρα. Το νέο, μόλις μαθεύτηκε την άλλη μέρα, ξεσήκωσε παντού τεράστιο ενθουσιασμό. Ο Ντιτιγέλ ωστόσο, αφού πραγματοποίησε μια ακόμα διάρρηξη που του πρόσφερε το άκρον άωτο της δημοτικότητας, δεν πολυνοιαζόταν να κρυφτεί και κυκλοφορούσε στη Μονμάρτη χωρίς καμιά προφύλαξη. Τρεις μέρες μετά τη δραπέτευση συνελήφθη στην οδό Κολενκούρ στο «Καφέ του ονείρου», λίγο μετά το μεσημέρι ,ενώ έπινε με φίλους άσπρο κρασί.

Τον οδήγησαν στις ίδιες φυλακές και τον τριπλομαντάλωσαν σ’ένα σκιερό μπουντρούμι αλλά το ίδιο κιόλας βράδυ ο Λυκάνθρωπος διέφυγε και πήγε να πλαγιάσει στο διαμέρισμα του διευθυντή, στο δωμάτιο των ξένων. Το άλλο πρωί κατά τις εννιά χτύπησε για να του φέρει η καμαριέρα το πρωινό του και άφησε τους φύλακες να τον μαζέψουν απ’ το κρεβάτι χωρίς αντίσταση. Σοκαρισμένος ο διευθυντής τοποθέτησε ένα φρουρό στην πόρτα του μπουντρουμιού και διέταξε να του δίνουν μόνο ξερό ψωμί. Κατά το μεσημέρι ο φυλακισμένος γευμάτισε στο γειτονικό εστιατόριο και αφού ήπιε τον καφέ του, τηλεφώνησε στον διευθυντή.

-Εμπρός! Κύριε διευθυντά, είμαι αναστατωμένος. Πριν από λίγο ,τη στιγμή που έβγαινα, ξέχασα να πάρω το πορτοφόλι σας και έτσι στο εστιατόριο βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Αν έχετε την καλοσύνη, στείλτε κάποιον να τακτοποιήσει το λογαριασμό.

Ο διευθυντής έτρεξε αυτοπροσώπως και έφτασε μέχρι του σημείου να προφέρει απειλές και βρισιές. Ο Ντιτιγέλ που ένιωσε να θίγεται η περηφάνια του, δραπέτευσε την επόμενη νύχτα με σκοπό να μην ξαναγυρίσει. Αυτή τη φορά  ξύρισε για προφύλαξη το υπογένειο και αντικατέστησε το λορνιόν με γυαλιά από ταρταρούγα. Ένα αθλητικό κασκέτο και ένα κουστούμι καρώ με παντελόνι γκολφ ολοκλήρωσαν την αλλαγή του. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα μικρό διαμέρισμα της λεωφόρου Ζινό, όπου είχε ήδη μεταφέρει πριν από την πρώτη σύλληψή του ένα μέρος από τα πράγματά του και τα αντικείμενα που αγαπούσε περισσότερο. Ο θόρυβος γύρω απ’το όνομά του είχε αρχίσει να τον κουράζει και από τότε που έμεινε στη φυλακή το να διαπερνά τους τοίχους τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Και οι πιο χονδροί και οι πιο επιβλητικοί τοίχοι του φαίνονταν τώρα απλά παραβάν και ονειρευόταν να χωθεί στην καρδιά κάποιας ογκώδους πυραμίδας. Κι ενώ το σχέδιο για ένα ταξίδι στην Αίγυπτο ωρίμαζε μες στο μυαλό του, έκανε μια πολύ ήσυχη ζωή, μοιράζοντας το χρόνο του ανάμεσα στη συλλογή γραμματοσήμων, το σινεμά και σε μακριούς περιπάτους στη Μονμάρτη. Η μεταμόρφωσή του ήταν τόσο πλήρης, που, αγένειος και με γυαλιά ταρταρούγας, περνούσε δίπλα απ’τους καλύτερους φίλους του, χωρίς να τον αναγνωρίζουν. Μόνο ο ζωγράφος Ζεν Πωλ [πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο], που δεν του διέφευγε κι η παραμικρή αλλαγή στη φυσιογνωμία ενός παλιού κατοίκου της γειτονιάς, αναγνώρισε τελικά την αληθινή του ταυτότητα. Ένα πρωί που βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ντιτιγέλ στη γωνία της οδού Αμπρεβουάρ δεν μπόρεσε να κρατηθεί και του είπε σε βαριά αργκό:

-Τι βλέπω; Έβαλες τα ζιγκολίστικα για να την κάνεις στη μπατσαρία –που στην κοινή γλώσσα σημαίνει περίπου: «Βλέπω ότι μεταμφιέστηκες σε κομψευόμενο για να μπερδέψεις τους επιθεωρητές της Ασφάλειας».

-Α, μουρμούρισε ο Ντιτιγέλ, με αναγνώρισες!

Αναστατώθηκε και αποφάσισε να επισπεύσει το ταξίδι του για την Αίγυπτο. Το απόγευμα όμως της ίδιας μέρας ερωτεύθηκε μια ξανθιά καλλονή, που συνάντησε στην οδό Λεπίκ δύο φορές με διαφορά ενός τετάρτου. Ξέχασε αμέσως και τη συλλογή του και την Αίγυπτο και τις πυραμίδες. Από τη μεριά της η ξανθιά τον κοίταξε με πολύ ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει τίποτα που να εξάπτει τόσο πολύ τη φαντασία των σημερινών γυναικών όσο τα παντελόνια γκολφ και ένα ζευγάρι γυαλιά από ταρταρούγα. Τους μυρίζουν κινηματογραφιστή και τις κάνει να ονειρεύονται δεξιώσεις και χολυγουντιανές νύχτες. Δυστυχώς, η κούκλα -ο Ντιτιγέλ πήρε πληροφορίες απ’ τον Ζεν Πωλ- ήταν παντρεμένη με έναν άξεστο ζηλιάρη. Αυτός ο καχύποπτος σύζυγος, που κατά τα άλλα ήταν πολύ αλανιάρης, την άφηνε μόνη της πάντα την ίδια ώρα, από τις δέκα το βράδυ ως τις τέσσερις το πρωί, αλλά πριν βγει, έπαιρνε τις προφυλάξεις του: τη διπλομαντάλωνε στην κάμαρά της και έκλεινε τα παραθυρόφυλλα με λουκέτο. Κατά τη διάρκεια της ημέρας την επιτηρούσε στενά, έφτανε μάλιστα στο σημείο να την παρακολουθεί στους δρόμους της Μονμάρτης.

-Συνέχεια στο αλληθώρισμα, να πούμε. Η χοντρανθρωπιά του κακούργου δεν  σηκώνει το χώσιμο στη ρεζεντά του.

Η προειδοποίηση όμως αυτή του Ζεν Πωλ το μόνο που πέτυχε ήταν να ερεθίσει τον Ντιτιγέλ. Την άλλη μέρα που διασταυρώθηκε με την νεαρή γυναίκα στην οδό Τολοζέ, τόλμησε να την ακολουθήσει ως μέσα στο γαλατάδικο και, ενώ εκείνη περίμενε τη σειρά της, της είπε ότι την αγαπούσε ευλαβώς, ότι τα ήξερε όλα, για τον κακό σύζυγο, την κλειδωμένη πόρτα και τα παραθυλόφυλλα, αλλά παρ’ όλα αυτά ότι το ίδιο κιόλας βράδυ θα ήταν στο δωμάτιό της. Η ξανθιά κοκκίνισε, το δοχείο με το γάλα έτρεμε στο χέρι της και με μάτια υγρά από τρυφερότητα έβγαλε έναν μικρό αναστεναγμό: «Αλίμονο, κύριε. Είναι αδύνατο».

Το βράδυ αυτής της λαμπρής μέρας, γύρω στις δέκα, ο Ντιτιγέλ παραφύλαγε στην οδό Νορβέν και πρόσεχε ένα γερό μαντρότοιχο πίσω απ’τον οποίο βρισκόταν ένα σπιτάκι του οποίου διέκρινε μόνο τον ανεμοδείχτη και την καμινάδα. Μια πόρτα άνοιξε σ’ αυτό τον μαντρότοιχο και ένας άντρας, αφού την κλείδωσε επιμελώς , κατηφόρισε προς τη λεωφόρο Ζινό. Ο Ντιτιγέλ περίμενε μέχρι που τον είδε να εξαφανίζεται πολύ μακριά στη στροφή της κατηφόρας και ύστερα μέτρησε ως το δέκα. Τότε όρμησε, μπήκε μέσα στον τοίχο με βήμα γοργό και διασχίζοντας γρήγορα τα εμπόδια, μπήκε στην κάμαρα της ωραίας έγκλειστης. Τον υποδέχτηκε με μέθη και αγαπήθηκαν μέχρι περασμένες μία.

Την άλλη μέρα ο Ντιτιγέλ είχε την ατυχία να υποφέρει από ισχυρούς πονοκεφάλους. Το πράγμα ήταν άνευ σημασίας και δεν θα έχανε γι’αυτό το ραντεβού του. Ωστόσο μια και κατά τύχη είχε ανακαλύψει κάτι κάψουλες σκορπισμένες στο βάθος ενός συρταριού, κατάπιε μία το πρωί και μία το απόγευμα. Το βράδυ ο πονοκέφαλος ήταν ανεκτός και η έξαρση τον έκανε να τον ξεχάσει. Η νεαρή γυναίκα τον περίμενε μ’όλη την ανυπομονησία που είχε δημιουργηθεί μέσα της από την ανάμνηση της προηγούμενης βραδιάς. Αυτό το βράδυ αγαπήθηκαν ως τις τρεις το πρωί. Φεύγοντας ο Ντιτιγέλ και, καθώς διέσχιζε τα χωρίσματα και τους τοίχους του σπιτιού, ένιωσε ένα ασυνήθιστο ξύσιμο στα λαγόνια και στους ώμους. Πίστεψε όμως ότι δεν χρειαζόταν να του δώσει σημασία. Άλλωστε μόνο όταν χώθηκε στον μαντρότοιχο, είχε καθαρά την αίσθηση μιας αντίστασης. Του φάνηκε ότι κινείται μέσα σε μια ύλη ακόμη ρευστή που έπηζε όμως και στερεοποιούνταν σε κάθε του προσπάθεια. Έχοντας χωθεί ολόκληρος μέσα στο πάχος του τοίχου, διαπίστωσε ότι δεν προχωρούσε πια και θυμήθηκε με τρόμο τις δύο κάψουλες που είχε πάρει μέσα στη μέρα. Αυτές οι κάψουλες που τις είχε περάσει για ασπιρίνες περιείχαν στην πραγματικότητα τη σκόνη τετρασθενούς πυρετίου που του είχε γράψει ο γιατρός την περασμένη χρονιά. Η ενέργεια του φαρμάκου, καθώς προστέθηκε και η υπερεργασία, εκδηλώθηκε ξαφνικά.

Ο Ντιτιγέλ βρισκόταν πετρωμένος στο εσωτερικό του τοίχου. Εκεί βρίσκεται ακόμη ενσωματωμένος στην πέτρα. Οι ξενύχτηδες που κατηφορίζουν την οδό Νορβέν την ώρα που η βουή του Παρισιού κοπάζει ακούν μια φωνή υπόκωφη, σαν να έρχεται απ’το υπερπέραν, και την περνούν για το παράπονο του ανέμου που φυσάει στα σταυροδρόμια  του λοφίσκου. Είναι ο Λυκάνθρωπος Ντιτιγέλ που θρηνεί το τέλος της ένδοξης σταδιοδρομίας του και νοσταλγεί τους τόσο σύντομους έρωτές του. Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες ο ζωγράφος Ζεν  Πωλ ξεκρεμάει την κιθάρα του και διακινδυνεύει να ταράξει την απόλυτη σιγή της οδού Νορβέν, για να παρηγορήσει μ’ένα τραγούδι τον φτωχό φυλακισμένο. Κι οι νότες πετώντας απ’ τα  κοκαλωμένα δάχτυλά του μπαίνουν στην καρδιά της πέτρας σαν μια σταλιά φεγγαρόφωτο.

1941

Η πλατεία Μαρσέλ Αιμέ στη Μονμάρτη. Πίσω δεξιά γλυπτό που παρουσιάζει τον άντρα που περνούσε μέσα από τους τοίχους.

https://sarantakos.wordpress.com/