Ιζαμπέλ Αλιέντε, η ιστορία της ζωής της
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου 1942 στη Λίμα του Περού. Ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά του πρώτου ξάδερφου του προέδρου της Χιλής, Σαλβατόρ Αλιέντε. Όταν ήταν τριών ετών η Ιζαμπέλ, οι γονείς της χώρισαν και μετακόμισε μαζί με τη μητέρα της στο σπίτι των παππούδων της στο Σαντιάγο της Χιλής. Η μικρή Ιζαμπέλ λάτρευε τη γιαγιά της που ασχολιόταν με την αστρολογία και διάβαζε τη μοίρα στους άλλους, κι έτσι επηρεάστηκε βαθύτατα από αυτή. Επίσης σε αυτό το σπίτι, όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια ανέπτυξε και την παιδική της φαντασία αφού μπορούσε να διαβάσει οτιδήποτε ήθελε όποια στιγμή το ήθελε, καθώς το σπίτι ήταν γεμάτο βιβλία. Η ίδια έχει πει για τα παιδικά της χρόνια:“Παρόλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα. Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει αναμνήσεις. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι τον σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία”.
Φοίτησε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία καθώς η μητέρα της ξαναπαντρεύτηκε έναν διπλωμάτη από τη Χιλή. Σε ηλικία 19 χρονών θα κάνει τον πρώτο της γάμο με έναν μηχανικό. Τότε περίπου άρχισε να εργάζεται στον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών στο Σαντιάγο, όπου υπήρξε γραμματέας για πολλά χρόνια. Ωστόσο η δημοσιογραφία την κέρδισε και έτσι έγινε σύμβουλος έκδοσης σε χιλιανό περιοδικό, ενώ αργότερα θα έβρισκε τη θέση της ως ρεπόρτερ αλλά και παρουσιάστρια ειδήσεων σε τηλεοπτικό κανάλι.
Το 1973 ο θείος της και εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας Σαλβαντόρ Αλιέντε δολοφονήθηκε στο πραξικόπημα του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ. Γρήγορα η οικογένεια της κατάλαβε πως κινδύνευε. Έτσι η ίδια με το σύζυγο και τα δυο τους παιδιά μετακόμισαν στη Βενεζουέλα. Εκεί, παρότι στη Χιλή ήταν ιδιαίτερα γνωστή ως δημοσιογράφος, δυσκολεύτηκε αρκετά να βρει δουλειά. Με όλες αυτές τις αντιξοότητες στη ζωή της, η Ιζαμπέλ,το 1982, άρχισε να γράφει το πρώτο της μυθιστόρημα: “Το σπίτι των πνευμάτων“. Έγινε κατευθείαν τεράστια επιτυχία! Ήταν πρώτο σε πωλήσεις σε Ισπανία και την Δυτική Γερμανία, έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα σε περισσότερες από 20 γλώσσες και το 1994 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Αυτό το βιβλίο ήταν ουσιαστικά η αυτοβιογραφία της, με τις αναμνήσεις από την οικογένεια της και τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα της.
Το δεύτερο βιβλίο της “Του έρωτα και της σκιάς”, βραβεύτηκε επίσης από αρκετούς λογοτεχνικούς θεσμούς του πλανήτη και έγινε εμπορική επιτυχία. Σε μια περιοδεία της για την προώθηση του γνώρισε τον δικηγόρο και θαυμαστή του έργου της William Gordon, όπου έγινε και ο δεύτερος σύζυγός της.
Η Αλιέντε μετακόμισε με τον νέο της άντρα στην Καλιφόρνια σε μια αγροικία όπου μένουν μέχρι και σήμερα μαζί με όλη τους την οικογένεια, τη «φυλή μου», όπως την αποκαλεί η ίδια: τον θετό γιο του άντρα της, τον δικό της γιο, τις γυναίκες των δύο τελευταίων και τα τρία εγγόνια της.
Οι επιτυχίες των βιβλίων της συνεχιζόταν η μία μετά την άλλη. Η “Εύα Λούνα” το 1988 ψηφίστηκε ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς στην Αμερική και η Αλιέντε το συνέχισε με μια ακόμα περιπέτεια της Εύα Λούνα. Το “Επουράνιο Σχέδιο” δεν ήταν από τους θριάμβους της το 1993 αλλά το 1995 ήρθε το βιβλίο της “Πάουλα”.
Η “Πάουλα” είναι ένα συγκινητικό βιβλίο που μας περιγράφει όσα συνέβησαν όσο καιρό ήταν αρρωστη ως το θάνατο της η 28χρονη κόρη της Αλιέντε το 1991. Η ίδια είπε πως αυτό το βιβλίο ήταν ένα είδος κάθαρσης.
Το 1999 κυκλοφόρησε το βιβλίο της “Η Κόρη της Μοίρας” και έκτοτε η ίδια έχει σταθερή λογοτεχνική παρουσία μετρώντας πια 21 τίτλους. “Το Δάσος των Πυγμαίων”, “Το τετράδιο της Μάγια”, “Ινές, Ψυχή Μου” , “Ο Ιάπωνας εραστής” και “Το παιχνίδι του Αντεροβγάλτη” είναιορισμένα από τα κατοπινά της έργα που ξεχωρίζουν ως λαμπρά δείγματα του μαγικού ρεαλισμού. Η ίδια έχει επίσης εκδώσει και την αυτοβιογραφία της “Όλες οι Μέρες”.
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε έχει πουλήσει πάνω από 51 ατομμύρια αντίτυπα και έργα της έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες. Έχει βραβευτεί με τιμητικά δικτατορικά ακόμη και από το Χάρβαρντ, έχει διδάξει σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ και παρασημοφορήθηκε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ για την προσφορά της στα γράμματα. Το 1996 ίδρυσε το ομώνυμο φιλανθρωπικό ίδρυμα ως φόρο τιμής στην αδικοχαμένη κόρη της. Πιστεύω πως όλα αυτά την έχουν κάνει πλέον ένα ζωντανό μύθο στον χώρο των γραμμάτων.
Πηγές:
https://wordpress64426.wordpress.com/
Το δεύτερο μυθιστόρημα της 
Σε όσα έχουν γραφτεί για το βιβλίο έχουν χρησιμοποιηθεί λέξεις όπως «εθιστικό», «σπαρακτικό», «καθηλωτικό», «ανατρεπτικό» για να περιγράψουν αυτή την εμπειρία ανάγνωσης, αλλά και η ίδια η συγγραφέας σε 
επισημανθεί πολλές φορές – υπάρχει μέσα στο «Λίγη Ζωή» και πολύ φως και ομορφιά που επιδιώκει να θεραπεύσει τη φρίκη. Ακριβώς όπως στη ζωή. Ναι, είναι δύσκολο να το διαβάσει κανείς και σε πολλά σημεία ανυπόφορο, αλλά είναι ένα βιβλίο γεμάτο επίσης με ζεστασιά, χαρά, ευγένεια και ευπρέπεια. Και χιούμορ.
