ΔΗΛΟΣ : ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Δήλος: Δείτε το νησί του Θεού Απόλλωνα 

(video)

Από

 Σπύρος Μακρής

 

Γενέτειρα του Απόλλωνα.

Η Δήλος είναι ένα Ελληνικό νησί με πλούσιο αρχαιολογικό χώρο στις Κυκλάδες, κοντά στη Μύκονο.

Είναι η μυθολογική γενέτειρα του Θεού Απόλλωνα, και ήταν ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και λιμάνι κατά την 1η χιλιετία π.Χ..

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Απόλλωνας γεννήθηκε σε αυτό το μικρό νησί στο αρχιπέλαγος των Κυκλάδων.Τα ερείπια του νησιού περιλαμβάνουν δωρικούς ναούς, ένα αμφιθέατρο, και σπίτια με ψηφιδωτά. Πολλά ακόμα αντικείμενα εμφανίζονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της.

Το Ιερό του Απόλλωνα προσέλκυε προσκυνητές από όλη την Ελλάδα, και η Δήλος έγινε ένα ευημερών εμπορικό λιμάνι.

Το νησί φέρει ίχνη πολιτισμών από τον κόσμο του Αιγαίου, από την 3η χιλιετία π.Χ. έως την αρχαιοχριστιανική εποχή. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι εξαιρετικά εκτεταμένος και μεταφέρει την εικόνα ενός μεγάλου κοσμοπολίτικου λιμανιού της Μεσογείου.

© Αρχαία Ελληνικά

https://www.diadrastika.com/

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ (480 Π.Χ.)

έ

Ένα υπέροχο video από αποσπάσματα κινηματογραφικού έργου και αναφορές με ελληνικούς υπότιτλους για τις δυνάμεις των δύο στρατευμάτων, τους πρωταγωνιστες της ιστορίας και το ρόλο τους στην μάχη....

Το βρήκα Από  Theodora Tsagkari

ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ( ΗΡΩΙΚΟ ΑΣΜΑ ) ~ Αντώνης Μαρτσάκης

Δασκαλογιάννης (Ηρωικό άσμα) ~ Αντώνης Μαρτσάκης

Το τραγούδι του Δασκαλογιάννη είναι ένα ηρωικό ποίημα το οποίο καταγράφει την Κρητική επανάσταση του Ιωάννη Βλάχου (Δασκαλογιάννη) στα Σφακιά το 1770. Ο Σφακιανός μπάρμπα-Μπατζελιός που το έγραψε ήταν πολεμιστής του Δασκαλογιάννη, τυροκόμος στο επάγγελμα και αγράμματος. Το έπος του έχει 1.034 δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους και το θυμόταν απ’ έξω μέχρι που το υπαγόρευσε προκειμένου να σωθεί. Η καταγραφή του κράτησε ζωντανή στην μνήμη την άκαρπη προσπάθεια για ξεσηκωμό. Ήταν μία από τις δεκάδες προσπάθειες των υπόδουλων Ελλήνων μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να φτάσουμε στον τελικό ξεσηκωμό του 1821. Από την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι εξεγέρσεις δεν σταμάτησαν και οι Κρήτες ήταν πάντα παρόντες.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Πατώντας στο κέντρο εμφανίζεται το video.

Δασκαλογιάννης (Ηρωικό άσμα)
Μουσική: Παραδοσιακή, στίχοι: Μπάρμπα-Μπατζελιός

Δισκογραφία: ΤΣΗ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΣΗ ΡΙΖΑΣ (2014)

Θε μου και δως μου φώτιση, καρδιά σαν το καζάνι
Να κάτσω να συλλογιαστώ το Δάσκαλο το Γιάννη.
Θέ μου και δώς μου λογισμό και μπόρεση, ν`αρχίξω,
Το Δάσκαλο τον ξακουστό προικιά να τραγουδήξω.
Θέ μου και δώς μου απομονή και νουν εις στο κεφάλι
Ν`αναθιβάλλω και να ειπώ και των Σφακιών τα βάλη.
Ήτον ο μπέης τση Βλαχιάς κ`ο μπέης`που τη Μάνη
Κρυφοκουβέντες είχανε με το Δασκαλογιάννη
Απού`τονε ξεχωριστός σε πλούτη κ`αξιοσύνη
Με την καρδιά του ήθελε τη Κρήτη Ρωμιοσύνη.
Κάθε Λαμπρή και Κυριακή έβανε το καπέλο
Και του Πρωτόπαπα`λεγε το Μόσκοβο θα φέρω
Να τα συνδράμει τα Σφακιά τσοι Τούρκους να ζυγώξουν
Και για τη κόκκινη Μηλιά δρόμο να των εδώσουν
Μα κ`οποιοι τωνε θέλουσι στην Κρήτη ν`απομείνουν
Σταυρό θα προσκυνίσουσι και Χρισθιανοί να γίνουν
Μα`λεγε κι ο Πρωτόπαπας Δάσκαλε τα λογιάζεις,
Θα τα σκλαβώσεις τα Σφακιά μ`αυτά που λογαριάζεις
Κι ανέ το μάθει ο Βασιλιάς, Τουρκιά θα μας εφέρει
Να δίδομε δοσίματα σαν κι εις τα Κάτω μέρη
Να δίδομε δοσίματα να δίδομε χαράτζια
Μη μας επέψ`ο βασιλιάς, χιλιάδες μπαϊράκια
Να δίδομε δοσίματα χαράτζια κάθε χρόνο,
Μη μας επέψει τη Τουρκιά να μασε ζώσει πόνο.
Δάσκαλε Γιάννη,σώπασε,την Κρήτη μη ξεβγάλεις
Τα παλικάρια των Σφακιών εις στη φωθιά θα βγάλεις.
Σώπασε εσύ Πρωτόπαπα, μ`ακόμη δε σου το`πα
Εγώ θα πάω το σταυρόν εις στων Χανιώ τη πόρτα
Εγώ θα πάω το σταυρό στην πόρτα να κολλήσω
Και με τσι λεμονόκουπες όξω να τσι πορίσω.
Δε δίδω`γώ δοσίματα, δε δίδω`γω χαράτζια,
Κι ας μας επέψ ο βασιλιάς χιλιάδες μπαϊράκια
Ας μας επέψ`ο βασιλιάς ασκέρια και πασάδες
Μα`χουσιν άντρες τα Σφακιά άξιους πολεμιστάδες
Έχουσιν άντρες τα Σφακιά άξιους και παλικάρια
Ούλης τση Κρήτης την Τουρκιά να τηνε`φαν τα ψάρια.

http://www.aerakis.net/antonis-martsakis-tsi-horas-kai-tsi-rizas.html

https://thetempestahead.wordpress.com/

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΧΑΙΡΟΝΤΑΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΣΕΞ ΣΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Γιατί οι γυναίκες χαίρονταν περισσότερο το σεξ στο σοσιαλισμό

της Κρίστεν Γκόντσι

Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη, φαντάζονται ταξιδιωτικούς περιορισμούς, ζοφερά τοπία με γκρίζο τσιμέντο, εξαθλιωμένους άντρες και γυναίκες να ξεροσταλιάζουν σε ουρές για να ψωνίσουν από άδεια μαγαζιά και μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Μολονότι πολλά από αυτά ισχύουν, το συλλογικό μας στερεότυπο για τη ζωή στον κομμουνισμό δεν λέει όλη την αλήθεια.

Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι οι γυναίκες του ανατολικού μπλοκ απολάμβαναν πολλά δικαιώματα και προνόμια άγνωστα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες εκείνη την εποχή, μεταξύ των οποίων σημαντικές κρατικές επενδύσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εργατικό δυναμικό, γενναιόδωρες αποζημιώσεις μητρότητας και εγγυημένη δωρεάν παιδική φροντίδα. Αλλά υπάρχει και ένα πλεονέκτημα που δεν έχει προσεχθεί πολύ: οι γυναίκες υπό τον κομμουνισμό απολάμβαναν περισσότερη σεξουαλική ευχαρίστηση.

Μια συγκριτική κοινωνιολογική μελέτη μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών μετά την επανένωση το 1990, διαπίστωσε ότι οι γυναίκες στην Ανατολή είχαν διπλάσιους οργασμούς από τις δυτικές. Οι ερευνητές θεώρησαν αξιοθαύμαστη αυτή τη διαφορά, ιδίως επειδή οι γυναίκες της Ανατολικής Γερμανίας υπέφεραν από το περίφημο διπλό βάρος της επίσημης δουλειάς και του νοικοκυριού. Αντίθετα, οι γυναίκες της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας έμειναν στο σπίτι και επωφελούνταν από όλες τις συσκευές εξοικονόμησης εργασίας που παρήγαγε η ακμάζουσα καπιταλιστική οικονομία. Έκαναν όμως λιγότερο σεξ, και λιγότερο ικανοποιητικό σεξ, από γυναίκες που έπρεπε να περιμένουν στην ουρά για να πάρουν χαρτί υγείας.

Πώς εξηγείται αυτή η πτυχή της ζωής πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα;

Ας πάρουμε την περίπτωση της Άνα Ντουρτσέβα από τη Βουλγαρία, η οποία ήταν 65 ετών όταν την πρωτογνώρισα το 2011. Έχοντας ζήσει τα πρώτα 43 της χρόνια υπό τον κομμουνισμό, συχνά παραπονιόταν ότι η νέα ελεύθερη αγορά εμπόδισε την ικανότητα των Βουλγάρων να αναπτύσσουν υγιείς ερωτικές σχέσεις.

«Σίγουρα, κάποια πράγματα ήταν άσχημα εκείνη την εποχή, αλλά η ζωή μου ήταν γεμάτη ρομαντισμό», είπε. «Μετά το διαζύγιό μου, είχα τη δουλειά μου και το μισθό μου και δεν χρειαζόμουν κάποιον άντρα να με στηρίξει. Μπορούσα να κάνω ό,τι μου άρεσε».

Η κυρία Ντουρτσέβα ήταν ανύπαντρη μητέρα για πολλά χρόνια, αλλά επέμεινε ότι η ζωή της πριν το 1989 ήταν πιο ευχάριστη από την αγχωτική ύπαρξη της κόρης της, που γεννήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

«Το μόνο που κάνει είναι δουλειά και πάλι δουλειά» μου είπε το 2013, «και όταν γυρίζει σπίτι τη νύχτα είναι πολύ κουρασμένη για να βρεθεί με τον άντρα της. Αλλά αυτό δεν έχει πολλή σημασία, γιατί και αυτός κουρασμένος είναι. Κάθονται μαζί μπροστά στην τηλεόραση σαν ζόμπι. Όταν ήμουν στην ηλικία της, το γλεντούσαμε πολύ περισσότερο».

Πέρυσι, στην Ιένα, μίλησα με την Ντανιέλα Γκρούμπερ, που είναι στα τριαντακάτι και παντρεύτηκε πρόσφατα. Η μητέρα της, που γεννήθηκε και μεγάλωσε κάτω από το κομμουνιστικό σύστημα, την πίεζε να κάνει παιδί.
«Δεν καταλαβαίνει πόσο πιο δύσκολο είναι τώρα –ήταν τόσο εύκολο για τις γυναίκες πριν πέσει το Τείχος», μου είπε. «Είχαν παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία, έπαιρναν άδεια μητρότητας και μετά η δουλειά τους τις περίμενε. Εγώ δουλεύω με συμβάσεις και δεν μου μένει χρόνος για εγκυμοσύνες».

Αυτό το χάσμα γενεών ανάμεσα σε κόρες και μητέρες που ενηλικιώθηκαν πριν και μετά το 1989 στηρίζει την ιδέα ότι οι γυναίκες ζούσαν πιο ικανοποιητικές ζωές την περίοδο του κομμουνισμού. Και αυτή την ποιότητα ζωής τη χρωστούσαν, εν μέρει, στο γεγονός ότι αυτά τα καθεστώτα έβλεπαν τη γυναικεία χειραφέτηση ως κεντρική για τις προηγμένες κοινωνίες του «επιστημονικού σοσιαλισμού», όπως πίστευαν ότι ήταν.

Τα κομμουνιστικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης χρειάστηκαν βέβαια τη γυναικεία εργασία για να υλοποιήσουν τα προγράμματά τους για ταχεία εκβιομηχάνιση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά τα ιδεολογικά θεμέλια της ισότητας ανδρών και γυναικών είχαν τεθεί από τον Άουγκουστ Μπάμπελ και τον Φρίντριχ Ένγκελς το 19ο αιώνα. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους, η δραστηριότητα του Βλαντιμίρ Λένιν και της Αλεξάντρα Κολοντάι οδήγησαν σε μια πραγματική σεξουαλική επανάσταση στα πρώτα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Η Κολοντάι υποστήριζε ότι η αγάπη πρέπει να απελευθερωθεί από οικονομικούς υπολογισμούς.

Γυναίκα εργάζεται σε συλλογικό αγρόκτημα κοντά στη Μόσχα το 1955. MARK REDKIN / FOTOSOYUZ, VIA GETTY IMAGES

Τα Σοβιέτ έδωσαν πλήρη δικαιώματα ψήφου στις γυναίκες το 1917, τρία χρόνια πριν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μπολσεβίκοι απελευθέρωσαν επίσης τους νόμους περί διαζυγίου, εγγυήθηκαν τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και προσπάθησαν να κοινωνικοποιήσουν την οικιακή εργασία επενδύοντας σε δημόσια πλυντήρια και λαϊκές καντίνες. Οι γυναίκες επιστρατεύθηκαν στο εργατικό δυναμικό και έγιναν οικονομικά ανεξάρτητες από τους άνδρες.

Στην Κεντρική Ασία τη δεκαετία του 1920, Ρωσίδες ξεκίνησαν σταυροφορία για την απελευθέρωση των μουσουλμάνων γυναικών. Αυτή η απ’ τα πάνω εκστρατεία συνάντησε βίαιη αντίδραση από τοπικούς πατριάρχες που δεν ενθουσιάζονταν με την ιδέα να απελευθερώσουν τις αδελφές και τις κόρες τους από τα δεσμά της παράδοσης.

Στη δεκαετία του 1930, ο Ιωσήφ Στάλιν αντέστρεψε πολλά από αυτά τα πρώτα βήματα, απαγορεύοντας τις αμβλώσεις και προωθώντας την πυρηνική οικογένεια. Ωστόσο, η οξεία έλλειψη ανδρικής εργασίας που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ώθησε άλλες κομμουνιστικές κυβερνήσεις να προωθήσουν διάφορα προγράμματα για τη χειραφέτηση των γυναικών, τα οποία περιλάμβαναν και έρευνα χρηματοδοτημένη από το κράτος σχετικά με τα μυστήρια της γυναικείας σεξουαλικότητας. Οι περισσότερες γυναίκες της Ανατολικής Ευρώπης δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν στη Δύση ή να διαβάσουν ελεύθερο τύπο, αλλά ο επιστημονικός σοσιαλισμός έφερνε κάποια οφέλη.

«Ήδη το 1952, σεξολόγοι στην Τσεχοσλοβακία άρχισαν να διεξάγουν έρευνες για τον γυναικείο οργασμό και το 1961 οργάνωσαν συνέδριο αφιερωμένο αποκλειστικά στο θέμα αυτό», μου είπε η Κατερίνα Λίσκοβα, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Masaryk στην Τσεχική Δημοκρατία. «Επικεντρώθηκαν στη σημασία της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών ως βασικού συστατικού της γυναικείας απόλαυσης. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι οι άνδρες πρέπει να μοιράζονται τις οικιακές εργασίες και την ανατροφή των παιδιών, αλλιώς δεν προκύπτει σεξουαλική ικανοποίηση».

Η Αγκνιέσκα Κοσιάνσκα, ανθρωπολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας, μου είπε ότι οι Πολωνοί σεξολόγοι πριν από το 1989 «δεν περιόριζαν το σεξ στις σωματικές εμπειρίες και υπογράμμιζαν τη σημασία κοινωνικών και πολιτισμικών παραγόντων για τη σεξουαλική ευχαρίστηση». Ήταν η απάντηση του κρατικού σοσιαλισμού στην ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής: «Ακόμη και η καλύτερη διέγερση, όπως έλεγαν, δεν οδηγεί στην ηδονή εάν μια γυναίκα είναι αγχωμένη ή εξαντλημένη απ’ τη δουλειά, ανησυχεί για το μέλλον της και τη χρηματοοικονομική σταθερότητα».

Σε όλες τις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, η επιβολή του μονοκομματισμού οδήγησε σε ραγδαία αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Κρατικές γυναικείες επιτροπές προσπάθησαν να επανεκπαιδεύσουν τα αγόρια ώστε να δέχονται τα κορίτσια ισότιμα ως συντρόφους και προσπάθησαν να πείσουν τους συμπατριώτες τους ότι η ανδροκρατία ήταν κατάλοιπο του προ-σοσιαλιστικού παρελθόντος.

Μολονότι έμφυλες μισθολογικές ανισότητες και εργασιακοί διαχωρισμοί εξακολούθησαν να υφίστανται, και μολονότι οι κομμουνιστές δεν κατήργησαν την πατριαρχία στο νοικοκυριό, οι κομμουνίστριες απολάμβαναν ένα βαθμό αυτάρκειας που λίγες δυτικές γυναίκες θα μπορούσαν να φανταστούν. Οι γυναίκες στο ανατολικές μπλοκ δεν αναγκάζονταν να παντρευτούν, ή να κάνουν σεξ, για τα λεφτά. Το σοσιαλιστικό κράτος κάλυπτε τις βασικές τους ανάγκες και χώρες όπως η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία και η Ανατολική Γερμανία διέθεταν επιπλέον πόρους για να στηρίζουν ανύπαντρες μητέρες, διαζευγμένες και χήρες. Με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις τη Ρουμανία, την Αλβανία και τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης παρείχαν πρόσβαση σε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και άμβλωση. Αυτό μείωσε το κοινωνικό κόστος της τυχαίας εγκυμοσύνης και διευκόλυνε τη μητρότητα.

Κάποιες φιλελεύθερες φεμινίστριες στη Δύση αναγνώρισαν απρόθυμα αυτά τα επιτεύγματα, αλλά υπήρξαν κριτικές ως προς τα επιτεύγματα του κρατικού σοσιαλισμού επειδή αυτά δεν προέκυψαν από ανεξάρτητα γυναικεία κινήματα παρά αντιπροσώπευαν ένα είδος χειραφέτησης από τα πάνω. Πολλές ακαδημαϊκές φεμινίστριες σήμερα δοξολογούν τη δυνατότητα επιλογής, αλλά επίσης ασπάζονται έναν πολιτιστικό σχετικισμό υπαγορευόμενο από τις επιταγές της διατομεακότητας. Οποιοδήποτε πολιτικό πρόγραμμα εκ των άνω που επιδιώκει να επιβάλει ένα καθολικό σύνολο αξιών, όπως τα ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες, αντιμετωπίζεται ως τελείως ντεμοντέ.

Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, ήταν ότι πολλές από τις προόδους της απελευθέρωσης των γυναικών στις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας χάθηκαν ή αντιστράφηκαν. Η ενήλικη κόρη της κας Ντουρτσέβα και η νεότερη κα Γκρούμπερ αγωνίζονται τώρα να επιλύσουν προβλήματα επαγγελματικής ζωής που κάποτε είχαν λύσει οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις για τις μητέρες τους.

«Η Λαϊκή Δημοκρατία μού είχε δώσει την ελευθερία μου», μου είπε κάποια στιγμή η Ντουρτσέβα. «Ο εκδημοκρατισμός μού στέρησε κάποια από αυτή την ελευθερία».

Όσο για την Γκρούμπερ, δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις βαναυσότητες του ανατολικογερμανικού κομμουνισμού· απλώς επιθυμεί «τα πράγματα να μην ήταν τόσο σκληρά τώρα».

Επειδή προάσπιζαν την ισότητα των φύλων –στην δουλειά, στο σπίτι και στην κρεβατοκάμαρα- και ήταν πρόθυμες να την επιβάλουν, οι κομμουνίστριες που κατείχαν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτιστικοί ιμπεριαλιστές. Αλλά η απελευθέρωση που επέβαλαν μεταμόρφωσε ριζικά εκατομμύρια ζωές σε ολόκληρο τον κόσμο, και ανάμεσά τους τη ζωή πολλών γυναικών που περπατούν ακόμα ανάμεσά μας ως μητέρες και γιαγιάδες ενηλίκων στα δημοκρατικά πλέον κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιμονή αυτών των συντρόφων στην ανάγκη κυβερνητικής παρέμβασης μπορεί να ακούγεται ανυπόφορη για τις μεταμοντέρνες ευαισθησίες μας, αλλά μερικές φορές η αναγκαία κοινωνική αλλαγή –η οποία σύντομα καταλήγει να θεωρείται ως η φυσική τάξη πραγμάτων- προϋποθέτει μια διακήρυξη χειραφέτησης από τα πάνω.

 από το ιστολόγιο του Άκη Γαβριηλίδη 

Η Kristen R. Ghodsee είναι καθηγήτρια ρωσικών και ανατολικοευρωπαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και συγγραφέας πολλών βιβλίων για τον ευρωπαϊκό κομμουνισμό και τα επακόλουθά του, με πλέον πρόσφατο το Red Hangover: Legacies of 20th-Century Communism. Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στους Τάιμς της Νέας Υόρκης 

https://nomadicuniversality.com/

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ--ΕΚΛΕΓΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ / Yannis Ritsos-Selected Poems/

Yannis Ritsos-Selected Poems/Γιάννης Ρίτσος-Εκλεγμένα Ποιήματα

By vequinox

ΠΑΡΑΔΟΧΗ

Νικημένος απ’ το γαλάζιο

με το κεφάλι ακουμπισμένο στα γόνατα της σιωπής

πεθαμένος από ζωή

πεθαμένος από νιότη

βουλιαγμένος κάτου απ’ τη φωτιά του

και το φύκι σαλεύοντας στη μασκάλη του—

Το κύμα της μέρας δεν έβρισκε αντίσταση

μήτε σ’ ένα χαλίκι της σκέψης του.

Είταν έτοιμος πια για τον έρωτα

και για το θάνατο.

ACCEPTANCE

Defeated by the light-blue

with his head leaning on the knees of silence

dead tired of life

dead tired of youth

sunken inside his fire

and the seaweed stirring in his armpit –

The wave of day didn’t find resistance

not even on a pebble of his thought.

Finally, he was ready for love

and for death.

ΦΕΓΓΑΡΙ

Φεγγάρι, φεγγάρι. Το φεγγάρι

κίτρινο τζάμι στρογγυλό στη μέση ανοιξιάτικης νύχτας. Πίσω του

συγκεντρωμένα πρόσωπα της νύχτας, σκιές,

σε βλέπουν—δεν τα βλέπεις. Σε ορίζουν.

Εδώ όλα τ’ άγνωστα: άγνωστα, κατευνασμένα

στη σιωπηλή παραδοχή πως δεν θα γνωριστούν

ήσυχα, αμίλητα κι ωχρά σαν γνωρισμένα κι αφημένα.

MOON

Moon, moon. The moon

yellow round glass in the middle of a spring night. Behind it

faces of the night, shadows gather

and see you – you don’t see them. They own you.

Here are all the unknowns: unknown, pacified

in the silent admission that they shall not be known

calm, silent and pale as if known and abandoned.

ΠΑΙΔΙΚΟ

Στο λιμανάκι η θάλασσα αντιγράφει

τα φύλλα και τα σύγνεφα και τα πουλιά

ωραία, προσεχτικά και καλλιγραφημένα—

ο αγέρας πού και πού με κάτι γαλανές χοντρές γραμμές

υπογραμμίζει βιαστικά τα λάθη της.

Μα αυτός που γράφει ολημερίς κοιτάζοντας τη θάλασσα

δεν κάνει ούτε ένα λάθος,—πικραμένη μου γαλήνη,—

κι όλο προσμένει την αγάπη αμίλητος

να υπογραμμίζει την καρδιά μου—μόνο λάθος.

CHILDISH

In the little harbor the sea copies

leaves, clouds, birds

beautifully, carefully and calligraphically –

from time to time the wind hastily underlines the sea’s

mistakes with some thick light-blue lines.

But the one who writes all day long staring at the sea

makes no mistakes – my embittered serenity –

and speechless he always yearns for love

to underline my heart – the only mistake.

~ΓιάννηςΡίτσος-ΕκλεγμέναΠοιήματα/Yannis Ritsos-Selected Poems

~Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη/Translation by Manolis Aligizakis

https://vequinox.wordpress.com/

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ ~ Ζητεῖται Ἐλπίς (1954)

Ἀντώνης Σαμαράκης ~ Ζητεῖται Ἐλπίς (1954)

Hope (Ἐλπίδα), George Frederic Watts, 1886

Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.

Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.

Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.

Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.

«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.

Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.

Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»

Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν…

Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.

Ἀπὸ τότε ποὺ τέλειωσε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ἡ σκιὰ τοῦ τρίτου δὲν εἶχε πάψει νὰ βαραίνει πάνω στὸν κόσμο μας. Καὶ στὸ μεταξύ, τὸ αἷμα χυνότανε, στὴν Κορέα χτές, στὴν Ἰνδοκίνα σήμερα, αὔριο…

Πέρασε τὸ χέρι του στὰ μαλλιά του. Σκούπισε τὸν ἱδρώτα στὸ μέτωπό του· εἶχε ἱδρώσει, κι ὅμως δὲν ἔκανε ζέστη.

Ὁ πόλεμος, ἡ βόμβα ὑδρογόνου, οἱ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»… Τὸ πανόραμα τῆς ζωῆς!

Δὲν εἶχε ἀλλάξει διόλου πρὸς τὸ καλύτερο ἡ ζωή μας ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο. Ὅλα εἶναι, τὰ ἴδια σὰν καὶ πρίν. Κι ὅμως εἶχε ἐλπίσει κι αὐτός, ὅπως εἶχαν ἐλπίσει ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πῶς ὕστερ᾿ ἀπὸ τὸν πόλεμο, ὕστερ᾿ ἀπὸ τόσο αἷμα ποὺ χύθηκε, κάτι θ᾿ ἄλλαζε. Πὼς θἀρχόταν ἡ εἰρήνη, πὼς ὁ ἐφιάλτης τοῦ πολέμου δὲ θὰ ἴσκιωνε πιὰ τὴ γῆ μας, πὼς δὲ θὰ γίνονταν τώρα αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, πὼς…

Σουρούπωνε. Μερικὰ φῶτα εἶχαν ἀνάψει κιόλας στὰ μαγαζιὰ ἀντίκρυ. Στὸ καφενεῖο δὲν εἴχανε ἀνάψει ἀκόμα τὰ φῶτα. Τοῦ ἄρεσε ἔτσι τὸ ἡμίφως.

Σκέφτηκε τὴ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στὸν τομέα τῶν ἰδεῶν, σύγχυση στὸν κοινωνικὸ τομέα, σύγχυση…

Δὲν ἔφταιγε ἡ ἐφημερίδα ποὺ ἔκανε τώρα αὐτὲς τὶς σκέψεις. Τὰ σκεφτότανε ὅλα αὐτὰ τὸν τελευταῖο καιρό, πότε μὲ λιγότερη, πότε μὲ περισσότερη ἔνταση. Σκεφτότανε τὸ σκοτεινὸ πρόσωπο τῆς ζωῆς. Τὴν εἰρήνη, τὴ βαθιὰ τούτη λαχτάρα, ποὺ κρέμεται ἀπὸ μιὰ κλωστή. Σκεφτότανε τὴ φτώχεια, τὴν ἀθλιότητα. Σκεφτότανε τὸ φόβο ποὺ ἔχει μπεῖ στὶς καρδιές.

Στὸν καθρέφτη, δίπλα του, εἶδε τὸ πρόσωπό του. Ἕνα πολὺ συνηθισμένο πρόσωπο. Τίποτα δὲ μαρτυροῦσε τὴν ταραχὴ ποὺ εἶχε μέσα του.

Εἶχε πολεμήσει κι αὐτὸς στὸν τελευταῖο πόλεμο. Καὶ εἶχε ἐλπίσει. Μὰ τώρα ἤτανε πιὰ χωρὶς ἐλπίδα. Ναί, δὲ φοβότανε νὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό του πῶς ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα.

Μιὰ σειρὰ ἀπὸ διαψεύσεις ἐλπίδων ἦταν ἡ ζωή του. Εἶχε ἐλπίσει τότε,…

Εἶχε ἐλπίσει ὕστερα…

Κάποτε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, εἶχε ἐλπίσει στὸν κομμουνισμό. Μὰ εἶχε διαψευσθεῖ κι ἐκεῖ. Τώρα δὲν εἶχε ἐλπίδα σὲ καμιὰ ἰδεολογία!

Ζήτησε ἕνα ποτήρι νερὸ ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ διάψευση ἀπὸ τὶς λογῆς-λογῆς ἰδεολογίες ἤτανε βέβαια γενικὸ φαινόμενο. Καὶ παραπάνω ἀπὸ τὴ διάψευση, ἡ κούραση, ἡ ἀδιαφορία, ποὺ οἱ πιὸ πολλοί, ἡ μεγάλη πλειοψηφία νιώθει μπροστὰ στὶς διάφορες ἰδεολογίες.

Κοίταζε τὰ τρόλλεϋ ποὺ περνάγανε ὁλοένα στὴ λεωφόρο, τὸ πλῆθος… Μπροστά του, ἡ ἐφημερίδα ἀνοιχτή. Ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶχε δεῖ καὶ πρωτύτερα: ἡ σκιὰ τοῦ καινούριου πολέμου, ἡ Ἰνδοκίνα, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις»…

Τσιγάρα! ἕνας πλανόδιος μπῆκε.

Πῆρε ἕνα πακέτο.

Στὶς ἕξι σελίδες τῆς ἐφημερίδας: ἡ ζωή. Κι αὐτός, ἤτανε τώρα ἕνας ἄνθρωπος ποὺ δὲν ἔχει ἐλπίδα.

Θυμήθηκε, πρὶν ἀπὸ χρόνια, ἤτανε παιδὶ ἀκόμα, εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ μιὰ θεία του, ξαδέρφη τῆς μητέρας του. Τὴν εἴχανε σπίτι τους. Ἦρθε ὁ γιατρός· βγαίνοντας ἀπὸ τὸ δωμάτιο τῆς ἄρρωστης, εἶπε μὲ ἐπίσημο ὕφος:

Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Ἔτσι κι αὐτός, τώρα, εἶχε φτάσει στὸ σημεῖο νὰ λέει:

– Δὲν ὑπάρχει πλέον ἐλπίς!

Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Σὰ νὰ ἦταν ἔγκλημα αὐτό. Σὰ νὰ εἶχε ἕνα σημάδι πάνω του ποὺ τὸ μαρτυροῦσε. Σὰ νὰ ἤτανε γυμνὸς ἀνάμεσα σὲ ντυμένους.

Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία… Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα! Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.

Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς…

Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς

Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.

https://thetempestahead.wordpress.com/2016/10/18/%e1%bc%80%ce%bd%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b6%ce%b7%cf%84%ce%b5%e1%bf%96%cf%84%ce%b1%ce%b9-%e1%bc%90%ce%bb%cf%80%ce%af%cf%82-1954/

https://anthologio.wordpress.com/

ΒΩΜΟΣ ΤΩΝ 12 ΘΕΩΝ : Εκεί όπου οι Αθηναίοι πρόσφεραν τα δάκρυά τους

Βωμός των δώδεκα Θεών: 

Εκεί όπου οι Αθηναίοι πρόσφεραν τα δάκρυά τους

by ellas

O Βωμός των Δώδεκα Θεών χρησίμευε ως αφετηρία μέτρησης αποστάσεων (σταδιασμός), όπως σήμερα είναι αφετηρία μέτρησης η πλατεία Συντάγματος. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO.

Κάπου ανάμεσα στον ναό και βωμό του Άρεως και στην Ποικίλη Στοά, στον χώρο της Αρχαίας Αγοράς, στην κεντρική περιοχή και πάνω στον τοίχο κοντά στη σιδηροδρομική γραμμή μόλις που ξεχωρίζει μέσα στη βλάστηση ένα τμήμα του περίβολου του Ιερού των Δώδεκα Θεών.

Ο περιηγητής Παυσανίας το ονομάζει Βωμό του Ελέους, του θεού της ευσπλαχνίας. Αδιάψευστος μάρτυρας του ιερού, η επιγραφή που διακρίνεται ανάμεσα στις πέτρες που χορτάριασαν: «Λέαγρος ανέθεκεν, Γλαύκωνος δώδεκα θεοίσιν», δηλαδή «Ο Λέαγρος, γιος του Γλαύκωνος, αφιέρωσε το άγαλμα [που δεν υπάρχει πια] στους δώδεκα θεούς».

Ο Θουκυδίδης δίνει την πληροφορία πως ο Πεισίστρατος, γιος του Ιππία και εγγονός του φημισμένου Πεισίστρατου, ίδρυσε στην Αγορά ένα ιερό αφιερωμένο στους δώδεκα θεούς του Ολύμπου. Το ιερό ήταν ένας τετράγωνος περιφραγμένος χώρος με έναν βωμό στο κέντρο. Καταστράφηκε από τους βαρβάρους του Ξέρξη και ξαναχτίστηκε από τους Αθηναίους στο τέλος του Χρυσού Αιώνα.

Επειδή βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο της Αγοράς, ο Βωμός των Δώδεκα Θεών χρησίμευε ως αφετηρία μέτρησης αποστάσεων (σταδιασμός), όπως σήμερα είναι αφετηρία μέτρησης η πλατεία Συντάγματος.

Επίσης, το ιερό υπήρξε το κατεξοχήν άσυλο για τους διωκόμενους. Φαίνεται ότι ακόμα και στα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια εξακολουθούσε να είναι τόπος ασυλίας, γι’ αυτό ο Παυσανίας τον αναφέρει ως Βωμό του Ελέους. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο, ο θεός Έλεος λατρευόταν από τους Αθηναίους ως δέκατος τρίτος θεός.

Σε αυτό τον εύσπλαχνο θεό δεν έκαναν αιματηρές θυσίες ούτε αναίμακτες προσφορές αλλά πρόσφεραν τα δάκρυά τους. Επιπλέον, οι Αθηναίοι έστησαν βωμούς και λάτρεψαν την Αιδώ, την Ορμή και τη Φήμη, γι’ αυτό και ο περιηγητής Παυσανίας εξαίρει τους Αθηναίους και πιστεύει πως είναι ευτυχέστεροι των άλλων θνητών, επειδή, όπως λέει, «είναι ολοφάνερο πως σε όσους είναι ανεπτυγμένη η ευσέβεια, σε βαθμό κάπως μεγαλύτερο από το σύνηθες, σε αυτούς ανάλογη είναι και η ευτυχία».

Πηγή: lifo.gr. Πίσω στα παλιά

https://ellas2.wordpress.com/