Περνά τις Ηράκλειες στήλες, τα σημερινά στενά του Γιβραλτάρ, και παραπλέει τις ακτές της Ισπανίας. Εξερευνά τα νησιά στη Βρέστη (ΒΔ Γαλλία). Το μεγαλύτερο,το σημερινό Ουεσάντα, ονόμασε Ουξισάμη. Προχωρά προς τη Μάγχη και περιπλέει την Αγγλία.
Στην πορεία του αυτή, διαπίστωσε τη διαφορά ύψους της θάλασσας της Ιβηρίας από τη Μεσόγειο, λόγω παλιρροϊκού ύψους. πρώτος αυτός εξήγησε το φαινόμενο της παλίρροιας επιστημονικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι γράφει πως, η Αγγλία «έχει τριγωνικό σχήμα και είναι νήσος μεγίστη» που δείχνει ότι έκανε το γύρο της Αγγλίας.
Υπολόγισε την περίμετρό της, με απόκλιση 2,5% από την πραγματική. Αρκετοί ιστορικοί λένε πως φθάνει μέχρι και την Ισλανδία. Σίγουρα όμως εξερευνά τη Σκανδιναβία, δηλ. τις σημερινές Νορβηγία, Σουηδία και Φινλανδικές ακτές. Αποκτά τεράστια εμπειρία για στεριές και θάλασσες εκτός του γνωστού κατοικημένου κόσμου. Είμαστε βέβαιοι ότι το έκανε για πολλούς λόγους.
Πρώτα γιατί υπάρχουν αναφορές στο έργο του. Οι πρώτοι που αναφέρονται στην πραγματεία του Πυθέα “Περί Ωκεανού” είναι οι Δικαίαρχος και Τίμαιος ο Ταυρομαίνειος, μαθητές και οι δύό του Αριστοτέλη αμέσως μετά το θάνατό του Δασκάλου, το 322 π.χ..
Ο Πυθέας περιέγραψε το ταξίδι του στα βιβλία του Περί Ωκεανού και Γης περίοδος, από τα οποία σώζονται μόνο αποσπάσματα, σε αναφορές άλλων συγγραφέων. Ανάμεσα σε αυτούς, ο Στράβων και ο Πολύβιος αμφιβάλουν για το αν ο Πυθέας έκανε πραγματικά το ταξίδι που περιγράφει.
Επίσης, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος στη Φυσική Ιστορία αναφέρεται με λεπτομέρειες στο έργο αυτό όπου, ο Πυθέας εκτιμά την παλιρροϊκή δύναμη στις ακτές της Βρετάνης μέσω των ρυθμών της και, προφανώς είχε μια πολύ καλή θεωρία για να εξηγεί τους ρυθμούς της παλίρροιας με τη σελήνη.
Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, είναι σχεδόν βέβαιος πως η επίδραση της Σελήνης, στις παλίρροιες, ήταν γνωστή από τον 4ο αιώνα π.χ. χάρη στον Πυθέα. “Σ΄ αυτό τον ήρεμο κόλπο επιβεβαίωσα τη σχέση της σελήνης με την παλίρροια. Βλέπω την “΄Αρτεμη”, το πλοίο μας, σ΄ όλη του την αίγλη και η θάλασσα προχώρησε μα και υποχώρησε πιο πολύ από χθες. Η διαφορά ύψους δείχνει να είναι ογδόντα πήχεις. κατά τη γνώμη μου τεράστια”.
Επίσης έχουμε δική του μαρτυρία για τη μικρότερη διάρκεια της μέρας, ανάλογα με την εποχή. Και ο λόγος που πιστεύουμε πως έφθασε τόσο βόρεια, είναι ένα κείμενό του, όπου ο Πυθέας λέει, πως είδε τον ήλιο να ανατέλλει αμέσως μετά τη δύση. Άρα πρέπει να έφθασε σε μεγάλο γεωγραφικό πλάτος το καλοκαίρι. Κι εκείνη την εποχή υπάρχει μόνο η δική του μαρτυρία σχετικά με τη διαφορά στη διάρκεια της μέρας.
“Ο ήλιος φάνηκε επιτέλους ανάμεσα από τα γκρίζα σύννεφα. Κατάφερα να υπολογίσω τους αριθμούς που προσδιορίζουν τη σχέση ανάμεσα στη σκιά και το ύψος του γνώμονα μου. Πλησιάζουμε στο ηλιοστάσιο, και η μέρα εδώ είναι πιο μεγάλη απ΄ ότι στη χώρα των βόρειων Βρετανών. Διαρκεί πάνω από 18 γυρίσματα της κλεψύδρας.
Όταν προσπάθησα να δώσω στους ιθαγενείς να καταλάβουν πως ήθελα να πάω στη Θούλη, αυτοί οι βάρβαροι μας έδειξαν που δύει ο ήλιος και τον τόπο όπου ο ήλιος έχει το θρόνο για κρεβάτι του. γιατί εκεί γέρνει και εκεί υψώνεται”.
Επίσης αποδεικνύεται από άλλους ιστορικούς πως ο Πυθέας ανακάλυψε την έννοια του γεωγραφικού πλάτους. Και πως επινόησε το γεωγραφικό πλάτος; Όλοι νομίζουμε πως το ηλιακό ρολόι δείχνει την ώρα.
Για τους Έλληνες, το ηλιακό ρολόι δεν δείχνει την ώρα. Ήταν ένα αστρονομικό παρατηρητήριο. Κι αυτό έδειχνε το μήκος της σκιάς την πιο σύντομη μέρα καθώς και το μήκος της σκιάς την πιο μεγάλη μέρα δηλ. το χειμερινό και το θερινό ηλιοστάσιο.
Έδειχνε επίσης το μήκος της σκιάς την ημέρα της ισημερίας. Η γωνία που σχηματίζει η ακμή του γνώμονα ή του ρολογιού με τη θέση της σκιάς την ημέρα της ισημερίας είναι ακριβώς η γωνία του γεωγραφικού πλάτους. Αυτή την ανακάλυψη την έκανε πρώτος ο Πυθέας. είδε πως αυτή η γωνία έδειχνε πόσο ψηλά ήταν αυτό το μέρος.
Με τη μέθοδο αυτή υπολόγισε το γεωγραφικό πλάτος της γενέτειράς του Μασσαλίας, με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια. Βρήκε τιμή που αντιστοιχεί σε 43°3′. Η πραγματική είναι 43°17′ !!! Είναι πιθανό, με τη βοήθεια των τριγώνων γνωμόνων και σκιάς, να υπολόγισε την περίμετρο της Γης, και να έδωσε την τιμή 300.000 σταδίων, την οποία αναφέρει ο Αρχιμήδης, χωρίς να δηλώνει την πατρότητά της. “Από τη σχέση του μήκους του γνώμονος και της σκιάς του, βεβαιώνω πως αυτή τη στιγμή απέχουμε 9.000 στάδια από τη Μασσαλία πάνω από τη διάμεσο του κόσμου. Η μέρα τώρα διαρκεί σχεδόν 18 γυρίσματα της κλεψύδρας αλλά οι βάρβαροι μου εξήγησαν ότι, όλο το χειμώνα ο ήλιος ανεβαίνει μόνο 9 πήχεις πάνω από ορίζοντα πράγμα που συμπίπτει με το ύψος του ήλιου στη Μασσαλία”.
Στον επινοητή του γεωγραφικού πλάτους μπορούν να απονεμηθούν τρείς τίτλοι ταυτόχρονα: τού αστρονόμου αφού το ηλιακό ρολόι είναι αστρονομικό όργανο. Τού γεωγράφου, αφού ορίζει το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου και του γεωμέτρη, αφού όλα αυτά τα ανακαλύπτει χάρη στο θεώρημα ισότητας των εναλλάξ γωνιών.
Γιατί, για να βρούμε τη γωνία του γεωγραφικού πλάτους χρειάζεται και μια ορισμένη επεξεργασία του σχήματος που δείχνει ο γνώμονας. Και εκεί ακριβώς το παράδειγμά του είναι ενδιαφέρον ως προς το συσχετισμό θρύλου και ιστορίας. Δηλαδή τη σχέση που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην εξερεύνηση της γης, τη χαρτογράφηση και μέτρησή της και τα γεωμετρικά σχήματα, δηλαδή τα σημεία, τις γωνίες τις ευθείες και τις μονάδες μέτρησης.
“Η “Άρτεμις” πλέει μέσα σε κάτι άγνωστο που μόνο πνεύμονα της θάλασσας μπορώ να ονομάσω. Δεν είναι ούτε σκληρός πάγος ούτε αέρας, ούτε νερό”. Μετά από θαλάσσιο ταξίδι έξι ημερών προς το βορρά έφτασε σε έναν τόπο που ονομάζει Θούλη.
Για τη Θούλη ο Πυθέας αναφέρει ότι ήταν μία γεωργική χώρα, όπου η μεγαλύτερη μέρα διαρκεί 20 (ισημερινές) ώρες. Αυτό παραπέμπει σε γεωγραφικό πλάτος 64 μοιρών. Οι εκεί κάτοικοι τρέφονταν με φρούτα και παρασκεύαζαν ένα ποτό από σιτάρι και μέλι.
Σχετικά με το ποια ήταν η Θούλη που επισκέφτηκε ο Πυθέας έχουν γίνει διάφορες υποθέσεις. Εικάζεται ότι πρόκειται για την Ισλανδία, τις ακτές της Νορβηγίας, τις Νήσους Φερόες ή Σέτλαντ. Βόρεια τη Θούλης, σε απόσταση μίας μέρας ναυτικού ταξιδιού, ξεκινούσε μία περιοχή όπου η θάλασσα αναμιγνυόταν με τον πάγο, τη στεριά και τον αέρα.
Υπάρχουν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο τόπος που περιγράφει ο Πυθέας είναι οι περιοχές του Αρκτικού κύκλου κοντά στην Ισλανδία ή τη Νορβηγία, όπου το θαλασσινό νερό αρχίζει να πήζει και υπάρχει πυκνή ομίχλη.
Ο συνδυασμός αυτός (νερό-πάγοι-ομίχλη) του έδωσε την εντύπωση της ανάμιξης των στοιχείων της φύσης. Τα όρια του κόσμου την εποχή του Πυθέα, ήταν νοτιότερα από το πραγματικό γεωγραφικό πλάτος της Γροιλανδίας. Αυτός όμως έβαλε τα γνωστά όρια, του κόσμου, πολύ βορειότερα από το σημείο που οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να δεχθούν. γι΄ αυτό και τον απεκάλεσαν παραμυθά.
