Μάχη Μαραθώνα: Οι Έλληνες ενάντια στη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη της εποχής

Μάχη Μαραθώνα: 

Οι Έλληνες ενάντια στη μεγαλύτερη 

στρατιωτική δύναμη της εποχής

Ως γνωστόν, ο μαραθώνιος οφείλει το όνομά του στην ιστορία ενός Έλληνα αγγελιαφόρου, του Φειδιππίδη, τον οποίο είχε στείλει ο στρατηγός Μιλτιάδης να αναγγείλει τα χαρμόσυνα νέα της νίκης κατά των Περσών.

Πιο συγκεκριμένα, πολύ πριν οι 300 Σπαρτιάτες ανακόψουν τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη Α΄ στις Θερμοπύλες, οι Έλληνες αντιστάθηκαν στη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη εκείνης της εποχής, συμβάλλοντας έτσι στη διασφάλιση της δημοκρατίας στα πρώτα της χρόνια.

Ο Ξέρξης είχε εξάλλου κληρονομήσει το φλογερό πάθος του να υποτάξει την Ελλάδα από τον πατέρα του, Δαρείο Α΄. Το εκστρατευτικό σώμα που έστειλε ο Δαρείος το 492 π.Χ. προέλαυνε στην ηπειρωτική Ελλάδα, πολιορκώντας κάθε ελληνικό νησί και πόλη που συναντούσε. Ο στόλος και ο στρατός που είχε στείλει ο Δαρείος ήταν τεράστιος. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, περιλάμβανε 600 τριήρεις που μπορούσαν να μεταφέρουν μια πολεμική δύναμη μεταξύ 25.000 και 100.000 ανδρών.

Οι Έλληνες πρώτη φορά αντιμετώπιζαν μια δύναμη σε τέτοια κλίμακα και, καθώς η είδηση άρχισε να φτάνει στην ενδοχώρα σε συνδυασμό με τα νέα για την κατάπνιξη της ιωνικής επανάστασης, ο φόβος και η ανησυχία εντάθηκαν. Αν οι δυνάμεις της πανίσχυρης Περσίας έφταναν έξω από τις πύλες της Αθήνας, το πρότυπο πολίτευμα που στηριζόταν στη λαϊκή βούληση θα χανόταν οριστικά. Το όνειρο της δημοκρατίας θα συντριβόταν κάτω από το πέλμα του Δαρείου. Το 490 π.Χ. οι εισβολείς, με επικεφαλής τους στρατηγούς Δάτη και Αρταφέρνη, τον αδελφό του Δαρείου, είχαν θέσει τα νησιά των Κυκλάδων υπό περσικό έλεγχο, είχαν πολιορκήσει και λεηλατήσει την Ερέτρια, και κατευθύνονταν προς την Αθήνα.

Ο Δαρείος επιθυμούσε διακαώς να τιμωρήσει την Αθήνα επειδή είχε βοηθήσει τους επαναστατημένους Ίωνες και γενικότερα είχε προ βάλει αντίσταση στις επεκτατικές βλέψεις της Περσίας στη δύση. Η ενδεχόμενη κατάληψη της Αθήνας θα επικύρωνε συνεπώς αδιαμφισβήτητα την επιτυχία της εκστρατείας. Μετά την ολοκληρωτική καταστροφή της Ερέτριας, ο Δάτης γεμάτος ενθουσιασμό έβαλε πλώρη για την Αθήνα.

Ο Δάτης επέλεξε τον κόλπο του Μαραθώνα για να αποβιβάσει τη δύναμη εισβολής του. Βρισκόταν κοντά στην κωμόπολη του Μαραθώνα, 40 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Ως απάντηση, οι Αθηναίοι έστειλαν 10.000 άνδρες. Ένας από τους στρατηγούς αυτού του στρατιωτικού σώματος ήταν και ο Μιλτιάδης, ο πιο έμπειρος από όλους, καθώς ήταν ο μόνος που στο παρελθόν είχε πολεμήσει εναντίον των Περσών. Το σχέδιο των Αθηναίων προέβλεπε την αναχαίτιση του περσικού στρατού στον Μαραθώνα και τη διακοπή της προέλασής του.

Η περικεφαλαία του στρατηγού Μιλτιάδη

Παράλληλα ζητήθηκε η συνδρομή της Σπάρτης, προ κειμένου οι συνασπισμένες δυνάμεις των δύο πόλεων να εξοντώσουν τους εισβολείς. Όταν ο Μιλτιάδης έφτασε στον Μαραθώνα, έθεσε γρήγορα το ελληνικό σχέδιο σε εφαρμογή, αποκλείοντας τα περάσματα διαφυγής και προετοιμαζόμενος για την περσική επίθεση. Για πέντε μέρες οι Πέρσες δεν επιτίθονταν κι αυτό προβλημάτιζε τον Μιλτιάδη και τους στρατηγούς του.

Δεν γνώριζαν επίσης αν κάθε μέρα που περνούσε έφερνε πιο κοντά τα σπαρτιατικά στρατεύματα ενίσχυσης. Δεν έχουν καταγραφεί οι λόγοι για την αναβλητικότητα που επέδειξε ο Δάτης. Πολύ πιθανόν είναι να συνδέεται με τον τρόπο χρησιμοποίησης του ισχυρότατου περσικού ιππικού. Το σίγουρο είναι ότι στον Μαραθώνα παρατάχθηκε μικρό μέρος του περσικού ιππικού και ότι κάτι συνέβη την πέμπτη μέρα του αδιεξόδου.

Δεν είναι γνωστό αν ο Μιλτιάδης συνειδητοποίησε ότι χωρίς το ιππικό οι Πέρσες ήταν ευάλωτοι σε μια κατά μέτωπο επίθεση και αποφάσισε να κινηθεί εναντίον τους ή αν ο Δάτης κουράστηκε να περιμένει και πίεσε για επίθεση. Την πέμπτη μέρα πάντως οι Έλληνες επιτέθηκαν εναντίον του εχθρού μαζικά και αιφνιδιαστικά, διασπώντας τις αδύναμες πτέρυγες των Περσών και κυκλώνοντας το κέντρο τους.

Πράγματι, αν και υστερούσαν αριθμητικά δυο προς έναν, οι Έλληνες κατάφεραν μια αποφασιστική νίκη. Η ήττα των Περσών στον Μαραθώνα ήταν τεράστια. Ενώ οι Αθηναίοι περίμεναν ότι οι Πέρσες θα ανασυντάσσονταν για να επιτεθούν στην Αθήνα, εκείνοι ήταν τόσο καταβεβλημένοι από τη μάχη ώστε αναγκάστηκαν να επιστρέψουν κατευθείαν στην Περσία, προκαλώντας την οργή του Δαρείου Α΄ και δίνοντας το έναυσμα για τη δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα, την οποία επιχείρησε ο Ξέρξης μετά τον θάνατο του πατέρα του.

Η νίκη στον Μαραθώνα από την άλλη ήταν μια καθοριστική στιγμή για τη νεαρή αθηναϊκή δημοκρατία, εγκαινιάζοντας μια χρυσή εποχή ανάπτυξης για την πόλη που θα διαρκούσε περίπου έναν αιώνα.

https://www.pentapostagma.gr/

Η NASA παρουσίασε το πρώτο ηλεκτρικό της αεροπλάνο Χ-57 Maxwell

Η NASA παρουσίασε το πρώτο ηλεκτρικό της αεροπλάνο Χ-57 Maxwell

Προορίζεται να κάνει τις πρώτες πτήσεις του μέσα στο 2020

ΗΑμερικανική Διαστημική Υπηρεσία δεν ασχολείται μόνο με το διάστημα και τους πυραύλους, αλλά και με πιο «ταπεινά» πράγματα όπως τα αεροπλάνα. Η NASA παρουσίασε στην αεροπορική βάση Έντουαρντς στην Καλιφόρνια το πρώτο πλήρως ηλεκτρικό πειραματικό αεροσκάφος της Χ-57 Maxwell, το οποίο προορίζεται να κάνει τις πρώτες πτήσεις του μέσα στο 2020.

Το Χ-57 αποτελεί προσαρμογή του ιταλικού δικινητήριου Tecnam R2006T και βρίσκεται υπό ανάπτυξη από το 2015. Θα διαθέτει 14 ηλεκτρικούς κινητήρες που θα τροφοδοτούνται αποκλειστικά από μπαταρίες ιόντων λιθίου.

Κατά καιρούς η NASA πειραματίζεται με αεροπλάνα για διάφορους λόγους. Μεταξύ άλλων, έχει αναπτύξει το Bell X-1, που πρώτο έσπασε το φράγμα του ήχου, και το Χ-17, με το οποίο πέταξε ο Νιλ Άρμστρονγκ προτού γίνει αστροναύτης του προγράμματος Απόλλων.

Το Χ-57 θα είναι το πρώτο αεροπλάνο με πιλότο της NASA εδώ και δύο δεκαετίες. Ενώ οι ιδιωτικές εταιρείες αναπτύσσουν πλήρως ηλεκτρικά αεροσκάφη εδώ και χρόνια, το Χ-57 θα δοκιμάσει νέες τεχνολογίες πτητικότητας, ασφάλειας, ενεργειακής αποδοτικότητας, μείωσης θορύβου κ.α., που αργότερα μπορούν να αξιοποιηθούν από τον ιδιωτικό τομέα, σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters.

Λόγω των περιορισμών που θέτουν οι μπαταρίες, τέτοια αεροπλάνα μπορούν να χρησιμοποιηθούν κυρίως ως αεροταξί ή μικρά επιβατικά.

https://www.ethnos.gr/

ΟΛΙΣΘΗΡΟ ΟΤΑΝ ΒΡΑΧΕΙ !!! --SLIPPERY When WET! �� | Funny Fails | AFV 2019

Καλημέρα φιλαράκια...Σας εύχομαι μια ευχάριστη Κυριακή...
Αρχίζοντας τη μέρα με γέλιο, είναι ο, τι το καλύτερο μπορεί να μας συμβεί... Γελάστε έστω και με τα παθήματα των άλλων... Έτσι κι αλλιώς θα θέλει ο κ@λος τους...
Λίγα στιγμιότυπα από ταAmericas Funniest Videos με τούμπες σε πατώματα και δρόμους που γλιστράνε.!!!

«ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΙΨΟΥΜΕ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ»

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΈΛΛΗΝΑΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε.α. ΛΕΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ: «ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΙΨΟΥΜΕ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ Η ΤΟΥΡΚΙΑ»

Στις παραβιάσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο αναφέρθηκε ο Αντιπτέραρχος ε.α. Αθανάσιος Παπανικολάου σε συνέντευξή του στη τηλεόραση του Alpha.

Η λύση για να πάρει το μήνυμα η Τουρκία ότι υπάρχουν όρια είναι η Ελλάδα να καταρρίψει κάποια μη επανδρωμένα αεροσκάφη, είπε αρχικά ο Αθανάσιος Παπανικολάου.

Για την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ ο αντιπτέραρχος δήλωσε τα εξής:

«Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πόλεμο. Εντάσσεται στον πόλεμο που τον λέμε υβριδικό.

»Προσπαθούν με την προπαγάνδα να περάσουν ένα μήνυμα προς τα έξω ότι αυτοί είναι τα θύματα και όχι οι θύτες.

»Εδώ έχουμε μια Τουρκία η οποία προσφάτως παρενέβη στη Συρία, κινδυνεύουν με αφανισμό οι Κούρδοι, κανένας γείτονας δεν έχει καλές σχέσεις μαζί της και εμφανίζεται να λέει ότι εμείς είμαστε εκείνοι που της δημιουργούμε τα προβλήματα και κάνει και ιστορική αναδρομή.

»Το ίδιο έκαναν και με τους πρόσφυγες λέγοντας ότι εμείς βυθίζουμε τις βάρκες, ενώ η Τουρκία έχει φτιάξει ένα σχέδιο στο προσφυγικό για να μας κατακτήσει με τον τρόπο αυτό.

»Κινδυνεύει η χώρα μας και θα πρέπει να λάβουμε μέτρα. Ποια θα είναι αυτά;

»Αυτό δεν είναι θέμα μόνο της κυβέρνησης, πρέπει να κάτσουν όλα τα κόμματα και να έχουν μια κοινή πολιτική, δεν πρέπει να γίνει θέμα εσωτερικής αντιπαράθεσης.

»Ο κόσμος καίγεται, η Ελλάδα τελειώνει, δεν το έχουν συνειδητοποιήσει».

Για τις παραβιάσεις
Για τις παραβιάσεις και τις παρακολουθήσεις με τα μη επανδρωμένα UAV και το πώς μπορεί να αντιδράσει η Ελλάδα:

«Είναι απόφαση της πολιτικής και στρατιωτικής υπηρεσίας κατά την άποψή μου να καταρρίψει κανα-δυο από αυτά, εξάλλου δεν έχει κανέναν μέσα να πούμε ότι χτυπήσαμε άνθρωπο για να δώσουμε ένα μήνυμα προς την άλλη πλευρά.

»Βέβαια στο περισσότερο διάστημα πετούσαν παράλληλα και πάνω από τον δικό τους τον χώρο και έπαιρναν πλαγίως τις πληροφορίες που ήθελαν, αλλά υπήρξαν και περιπτώσεις που υπήρξαν παραβιάσεις».

Για το τι θα συμβεί αν προχωρήσουμε σε κατάρριψη μη επανδρωμένου:

«Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει κάτι πολύ σοβαρό, θεωρώ ότι δεν θα φτάσουμε σε πόλεμο και θα δώσουμε στους άλλους να καταλάβουν ότι υπάρχουν κάποιες κόκκινες γραμμές που δεν πρέπει να παραβιάζονται.

»Προσφάτως, πριν από 3-4 μήνες κάτι αντίστοιχο έγινε στην Περσία και εκείνη κατέρριψε ένα UAV της Αμερικής.

»Θα πρέπει η πολιτική ηγεσία να εμπιστευθεί τους στρατιωτικούς και να μπούμε σε μια άλλη πολιτική αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης.

»Οι πολιτικοί πιστεύουν ότι μπορούν να λύσουν όλα τα προβλήματα μόνοι τους.

»Πρέπει να καθίσουν κάτω και να ενημερωθούν για το μέγεθος του προβλήματος που έχει φτάσει πλέον η χώρα».

Για Ερντογάν: «Πιστεύετε ότι ο Ερντογάν με τον τρόπο που αντιμετωπίζει όλες τις χώρες δεν έχει στείλει ειδικούς ανθρώπους στα ελληνικά νησιά και δεν είναι προετοιμασμένος αν συμβεί κάτι, να κάνει κάτι;».

http://www.oparlapipas.gr/

ON ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 30 ΧΡΟΝΙΑ;

Ξέρεις τι συνέβη σαν σήμερα πριν 30 χρόνια;

Συνέβη ένα απ’ τα πιο σπουδαία γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας: Η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

To Τείχος του Βερολίνου ήταν ένα τείχος ύψους 2 μέτρων που χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό.

Η κατασκευή του τείχους:

Κατασκευάστηκε το 1961 από τις αρχές της Ανατολικής Γερμανίας για να συγκρατήσει τη φυγή των κατοίκων της προς τη Δύση και γκρεμίστηκε από τους Βερολινέζους και των δύο πλευρών στις 9 Νοεμβρίου 1989.

Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε τη νύχτα της Πέμπτης 9 προς Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 1989, μετά από 28 χρόνια.

Σήμερα, είναι σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένο, όμως, έχει αφήσει, στην αστική πολεοδομική οργάνωση της γερμανικής πρωτεύουσας ανεπούλωτα σημάδια τα οποία παραμένουν ως σήμερα. Το Τείχος του Βερολίνου, σύμβολο του ιδεολογικού και πολιτικού χάσματος του ψυχρού πολέμου, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αριθμό λογοτεχνικών βιβλίων και ταινιών.

Βίντεο απ’ την πτώση του Τείχους του Βερολίνου:

Info για το Τείχος του Βερολίνου

Το Τείχος του Βερολίνου, «τείχος της ντροπής» για τους Γερμανούς της δύσης και επισήμως αποκαλούμενο από την ανατολικογερμανική κυβέρνηση ως «αντιφασιστικό τείχος προστασίας», ανεγέρθηκε στην καρδιά του Βερολίνου με αφετηρία το βράδυ μεταξύ της 12ης και της 13ης Αυγούστου του 1961 από τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ), η οποία επιχείρησε με αυτό τον τρόπο να θέσει ένα τέλος στην ολοένα και αυξανόμενη φυγή των κατοίκων της προς την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ).

Το τείχος, συνιστώσα της εσωτερικής γερμανικής συνοριογραμμής, αποτελούσε ένα φυσικό σύνορο μεταξύ του Ανατολικού Βερολίνου και του Δυτικού Βερολίνου για διάστημα άνω των 28 ετών, ενώ αποτελούσε το σημαντικότερο σύμβολο μιας Ευρώπης διχοτομημένης από το σιδηρούν παραπέτασμα.

Κάτι παραπάνω από ένα απλό τείχος, επρόκειτο για μια σύνθετη στρατιωτική κατασκευή η οποία περιείχε δύο τείχη με διάδρομο περιπολίας, 302 παρατηρητήρια και συστήματα συναγερμού, 14.000 φύλακες, 600 σκυλιά και καλωδιωτά πλέγματα. Ένας αδιευκρίνιστος αριθμός ατόμων υπήρξαν θύματα προσπαθειών διάβασης του τείχους. Οι Ανατολικογερμανοί συνοριοφύλακες και οι Σοβιετικοί στρατιώτες δεν δίσταζαν να πυροβολήσουν τους φυγάδες.

Η αποδυνάμωση της Σοβιετικής Ένωσης, η Περεστρόικα της οποίας ηγείτο ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, καθώς και το πείσμα των Ανατολικογερμανών οι οποίοι οργάνωσαν μεγάλες διαδηλώσεις, οδήγησαν στις 9 Νοεμβρίου 1989 στην πτώση του «τείχους της ντροπής», προκαλώντας τον μεγάλο θαυμασμό του «ελεύθερου κόσμου» και ανοίγοντας τον δρόμο για την γερμανική επανένωση.

Ένα χρόνο αργότερα, στις 3 Οκτωβρίου 1990, η Γερμανία επανενώθηκε.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την πτώση του τείχους, το 2004, ένα ιδιωτικό μουσείο ανακατασκεύασε ένα τμήμα του Τείχους, μήκους 200 μέτρων κοντά στο σημείο ελέγχου Τσάρλι, όχι όμως πάνω στα ίχνη του αρχικού Τείχους. Για να τιμήσουν όσους πέθαναν προσπαθώντας να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο ύψωσαν 1000 λευκούς σταυρούς. Το μνημείο διατηρήθηκε μέχρι τον Ιούλιο του 2005.

ΠΗΓΗ : https://ipop.gr/

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 9, 2019   GEOPELA

https://georgepelagia.wordpress.com/

Ανθρώπινες σχέσεις Πολιτικής Ορθότητας... ...είναι η νέα σύγχρονη πραγματικότητα

Ανθρώπινες σχέσεις Πολιτικής Ορθότητας...

...είναι η νέα σύγχρονη πραγματικότητα

Πολιτική Ορθότητα αφορά σε έννοιες και καταστάσεις που όφειλαν να αντιμετωπιστούν κάποτε, αλλά που στο σήμερα φαντάζει σαν μια εκμαυλισμενη φυλακή της ελεύθερης σκέψης. Έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε τέτοιο πνιγιρό βαθμό που όπου κι αν κοιτάξεις τη βρίσκεις μπροστά σου ωσάν κακό συναπάντημα.

Εδώ και χρόνια έχει εισχωρήσει και στη συντροφικότητα ως το μυστικό μιας μακρόπνοης σχέσης. Αυτό κι αν ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη! Καθότι μακρόπνοη καταλήγει μεν να είναι, αλλά είναι και πασπαλισμένη με μεγάλες δόσεις δυστυχίας δε. Ένα πολιτικώς ορθό ζεύγος είναι σαν ευπαθές προϊόν μακράς διαρκείας, αλλά με προκαθορισμένη παραταύτα ημερομηνία λήξης.

Ένα τέτοιο ζευγάρι έχει την πεποίθηση ότι δεν είναι δική του δουλειά να εντοπίσει και περιορίσει τις κακές συνήθειες του άλλου, μέσα στα πλαίσια της εν λόγω πολιτικής ορθότητας που επιτάσσει «σεβασμό της προσωπικότητας» του συντρόφου και «απόσταση ασφαλείας» από κάθε είδους κριτική, έστω και εποικοδομητικής. Θεωρεί ότι ο καθένας πρέπει «να διατηρεί και να υπερασπίζει τις απόψεις του» ως κόρη οφθαλμού, ακόμη κι αν είναι αυταπόδεικτα λαθεμένες, με τη λογική ότι κάθε έντονη προσπάθεια μετάδοσης της αλήθειας είναι κατάπτηστη όταν εμπεριέχει στοιχεία πειθούς.

Επίσης, ένα τέτοιο ζευγάρι δε θέλει να εισχωρήσει στα σκοτεινά συναισθήματα του άλλου, ούτε να εμπλακεί σε υπεραναλυτικές συζητήσεις με σκοπό να απαλύνει και γιατί όχι να εξαλείψει τη στενοχώρια που τον/την κατατρώει. Πιστεύει ότι πολιτικώς ορθό είναι να αφεθεί σε πλήρη εσωτερικότητα, χωρίς αξιοκατάκρητες παρεμβολές προσωπικού χώρου, μιας και «ο καθείς οφείλει να είναι ο εαυτός του», παρότι τα σημάδια είναι αποθαρρυντικά. Δηλαδή, να συνεχίσει να υποφέρει, αφού αυτό αναγράφεται στα ιερά κατάστιχα της πολιτικής ορθότητας περί απόλυτης αποδοχής όλων των συναισθημάτων του άλλου, ακόμη και των δυσάρεστων.

Αυτό το ζευγάρι, όμως, μας αποκρύπτει την αλήθεια, την οποία πιθανότατα δεν έχει αντιληφθεί ούτε το ίδιο, ότι δηλαδή όλα αυτά κατά βάθος-βάθος προκύπτουν από τεμπελιά και βόλεμα. Είναι παντελώς άκοπο να αφήνεις τα πάντα στην τύχη, στάσιμα ή ανεξέλεγκτα, ισχυριζόμενος ότι αυτό πηγάζει από «σεβασμό στις εκ γενετής χαρακτηριολογικές δομές» του άλλου και από μια σύγχρονη εκμοντερνισμένη άποψη που θέλει τον «εξορκισμό κάθε επιδίωξης αλλαγής», ακόμη και προς το καλύτερο. Γενικώς, το μότο τους, μπαίνοντας σε μια σχέση, είναι ότι “…δε θέλω να αλλάξω, θέλω να με δεχτεί όπως είμαι!...”.

Και εγώ απαντώ: “…κακώς, πολύ κακώς…!”. Τί σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν πρέπει να αλλάξεις; Η τέλεια προσωπικότητά σου, η τέλεια συμπεριφορά σου ή ο τέλειος τρόπος που διάγεις τον βίο σου;

Τα όρια είναι καλό να υπάρχουν, αρκεί να να μη μας εγκλωβίζουν σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα που ναι μεν δεν υπάρχουν προστριβές και εντάσεις ... άρα απόλυτη ηρεμία και γαλήνη επικρατεί στα πέριξ ... αλλά υπάρχει η μούχλα από λιμνάζουσες και βαλτώδεις συμπεριφορές που μπορεί να μας τρελάνουν αργά και μεθοδικά. Πόσο υγιές μπορεί να είναι να μη θέλουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο και να μη θέλουμε να συμπαρασύρουμε σ’ αυτό το καθάριο ρυάκι και τον/την σύντροφό μας; Τα όρια δεν πρέπει να τίθενται προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξαιρέτως, κάτι που συνήθως είναι προϊόν αμορφωσιάς και απαιδευσίας ταυτόχρονα, αλλά μόνο προς αυτές που λειτουργούν επιζήμια. Αυτό κάνει ένας σκεπτόμενος άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα και ανεπιτήδευτη σκέψη.

Με άλλα λόγια - για να πάμε και στο παρασύνθημα - μια σχέση ζωής για την οποία αξίζει να παλαίψουμε ... και μόνο τότε! ... θέλει ευθεία προσέγγιση και οξεία αλληλεπίδραση. Θέλει να φτάσουμε, και πολλές φορές να ξεπεράσουμε, τα όρια της παραφιλολογούμενης πολιτικής ορθότητας, αν θέλουμε να βελτιωθούμε οι ίδιοι ως άνθρωποι και να βελτιώσουμε και το έτερον ήμισυ παρέα μας. Έχουμε μπερδέψει τον σεβασμό της προσωπικότητας με την ανάγκη να δώσουμε και να πάρουμε χέρι βοηθείας. Συν-τροφός εξάλλου εξ’ ορισμού είναι αυτός που συν-τρώγει σε τραπέζι στρωμένο με κόπο και όρεξη για ζωή. Είναι αυτός που συμπορεύεται προς μια κατεύθυνση γεμάτη προοπτική και εξέλιξη.

Αυτές οι υπερβολικά ντελικάτες σχεσιακές προσεγγίσεις της σύγχρονης κοινωνίας που προτάσσουν τον φιλοτομαρισμό κατ’ ουσίαν και την αδιαφορία, έννοιες καμουφλαρισμένες που βαφτίζονται με άλλες ωραιοποιημένες, μας κάνουν να καθησυχάζουμε και να μπαίνουμε σε λήθη. Μας κάνουν να ξεχνούμε ότι στη σύναψη μιας σχέσης βάθους είμαστε υποχρεωμένοι να μην είμαστε αμέτοχοι, καθώς ο απώτερος στόχος δεν είναι να μη θυμώσουμε ή να μην πληγώσουμε τον άλλον, αλλά μέσα απ’ αυτά τα συναισθήματα να δυναμώσουμε και να ευτυχήσουμε. Η ευτυχία απαιτεί κοπιαστικό έργο που να είμαστε σε θέση να παράξουμε και να αντέξουμε σε βάθος χρόνου, γιατί η ευτυχία είναι το ζητούμενο όταν αγαπούμε και γιατί όταν αγαπούμε δε νοείται να αδιαφορούμε.

Σε σχέση αγάπης λειτουργούμε σαν παλαιστές που προσπαθούμε να εξοντώσουμε ό,τι απειλητικό πετάγεται, προς όφελος του άλλου και κατ’ επέκταση του ζεστού οικογενειακού πυρήνα που ονειρευόμαστε να χτίσουμε. Άρα, μαλακώνουμε τις γωνίες μας, γινόμαστε πιο εύπλαστοι και δεκτικοί, και αφήνουμε το πορτάκι του καλά περιχαρακωμένου προσωπικού μας χώρου ανοιχτό για καλοπροαίρετες παρεμβολές. Και αντιστρόφως, βέβαια, οφείλουμε να γινόμαστε πιο μαχητικοί και διεισδυτικοί στη ζωή του άλλου από αληθινή αγάπη και πραγματική έγνοια. Αλλιώς αυτό το ‘ανθρώπινο πάντρεμα’ δεν εξυπηρετεί τίποτα και κανέναν.

Η πολιτική ορθότητα με ‘γαρνιτούρα’ τον «καθωσπρεπεισμό» και ‘συνοδευτικό’ την «άμυνα» είναι εγγύηση μιας χλιαρής βαρεμάρας που καταλήγει σε σχεσιακή νεκροφιλία. Σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να την ‘πέσουμε’ και πολιτικώς να ορθολογήσουμε. Ήρθαμε για να δώσουμε αγώνες προσωπικούς και πάνω απ’ όλα ομαδικούς. Υπάρχει, λοιπόν, πιο ιερή ομάδα απ’ αυτήν που στήνουμε μ’ έναν σύντροφο; Υπάρχει πιο ντοπαριστικός κόπος απ’ αυτόν που καταβάλλουμε για να ξεφύγουμε απ’ τη μετριότητα του εαυτού μας; Υπάρχει πιο ωραία αίσθηση απ’ αυτή που γευόμαστε όταν βλέπουμε τον σύντροφό μας να ανθίζει με δική μας συνεισφορά; Αυτά όλα απαιτούν μικρές συγκρούσεις και συχνές εντάσεις ως αποτέλεσμα αυθεντικού ενδιαφέροντος, καλώς ή κακώς.

Αν τώρα αυτό δεν το αντέχουμε ή δεν το αντέχουν, τότε ας μην υποκρινόμαστε τους συντρόφους και ας το λήξουμε μια ώρα αρχύτερα, γιατί είμαστε δύο άψυχα ανθρωποειδή που χαμογελούν πολιτικώς ορθά, αλλά δυστυχώς διάγουν βίο ανορθόδοξο. Η κατάληξη αυτού είναι ένα καταθλιπτικό και αυτοκαταστροφικό σαράκι να τρώει ανενόχλητο με περισσή βουλιμία, έως ότου επέλθει κάπου-κάπως-κάποτε η απόλυτη, όχι σχέση, αλλά σχάση.

Όποιος, λοιπόν, δεν ξέρει να παλεύει, δεν ξέρει να αγαπά ... και όποιος δεν ξέρει να αγαπά, καλό είναι να μένει μόνος...

Εις τον κρεμνόν

 Εις τον κρεμνόν

Ο δικέφαλος αετός κοιτάζει σε Δύση και Ανατολή με παράπονο. Ούτε η Δύση ούτε η Ανατολή εννόησαν στο βαθμό και στην πληρότητα που έπρεπε τα διδάγματα του ελληνικού πνεύματος. Η σπουδαία Γαλλίδα κλασική φιλόλογος και ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί (1913-2010) στο τελευταίο από τα βιβλία της που κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο Το ανθρώπινο μεγαλείο στον αιώνα του Περικλή (εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2010), επισημαίνει μερικά πράγματα με τρόπο που συγκινεί.

Γιατί τα γράφει στο κατώφλι του θανάτου και μάς τ’ αφήνει ως διαθήκη.

Γράφει: «έχω γεράσει πολύ, είμαι πάνω από ενενήντα πέντε ετών και έζησα κάτω από την επιρροή αυτών των Ελλήνων συγγραφέων για τουλάχιστον ογδόντα χρόνια, οπότε πρέπει να μιλήσω κι εγώ, με τη σειρά μου, για εκείνη τη δύναμη και το φως, για εκείνη την πίστη και την ελπίδα που πάντοτε αντλούσα από αυτούς». Κι ύστερα αναφέρει: «για εμένα είναι, φυσικά, οδυνηρό να βλέπω σήμερα ότι επικρατεί μια τάση να τα παραμελούν: κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα σοβαρό επειδή ζούμε σε μια ταραγμένη εποχή, μαρτυρική, οικονομικής κρίσης και –κατά συνέπεια– ηθικής κρίσης».

Μια ματιά γύρω μας στον κόσμο αρκεί. Ποιος κουτοπόνηρος, ποιος ιδιοτελής, ποια καλοπληρωμένη γραφίδα με εντεταλμένη αποστολή τον εφησυχασμό των συνειδήσεων θα μας απαντήσει; Πού το «γνώθι σαυτόν»; Πού η αρετή; Πού «το καλόν καγαθόν»; Πού το «μέτρον» εκείνο «το άριστον»; Πού το «ευ αγωνίζεσθαι»; Πού η εγκράτεια; Πού εκείνο το «ελεύθερον το εύψυχον»; Ή το άλλο το «μηδέν υπολογιζόμενον μήτε θάνατον μήτε άλλο μηδέν προ του αισχρού»; (1)

Μαρτυρική χαρακτηρίζει την εποχή η εμπνευσμένη ακαδημαϊκός∙ προκαλεί εντύπωση ο χαρακτηρισμός. Συμφωνεί με τους σύγχρονους αγίους της ορθόδοξης πίστης μας, οι οποίοι μίλησαν γι’ αυτό το άλλου είδους μαρτύριο, για τους ιδιότυπους μάρτυρες και ήρωες του καιρού μας. Τους βλέπει κανείς πλήθος γύρω του σήμερα, σε μια Ελλάδα που ’χει χάσει το δρόμο και τον μπούσουλά της τον πνευματικό. Πρόκειται για το μαρτύριο της συνείδησης∙ για μάρτυρες «τη βουλήσει άνευ διωγμών, άνευ μαστίγων» καταπώς το θέτει ο Μέγας Βασίλειος στον εγκωμιαστικό λόγο του για τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Στην Ελλάδα βιώνουμε με τον πλέον δραματικό τρόπο την εποχή αυτή της υποκρισίας, της διαβολής, της παραφθοράς, της ηδονοδοξίας, (2) της σχετικοποίησης των πάντων και της άκρας φιλαυτίας. Την εποχή στην οποία οι στάσεις για περίσκεψη στη διαδρομή θέλω-μπορώ-κάνω έχουν γίνει επικίνδυνα σύντομες.

Περνάμε τις στάσεις αυτές εν τάχει∙ απερίσκεπτα, επιπόλαια, αναίσθητα, όπως γυρίζουμε με το δάχτυλο στο κινητό τηλέφωνο τις ηλεκτρονικές σελίδες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που δεν μας κινούν το ενδιαφέρον. Θέλω-μπορώ-κάνω∙ φραπ, φραπ, φραπ...

Ναι, είναι φρικτό το μαρτύριο της συνείδησης για εμάς. Γιατί εμείς εδώ –που να πάρει η ευχή!– έπρεπε να ξέρουμε καλύτερα... Ο ελληνισμός, αναζητώντας την αλήθεια με τον ορθολογισμό, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την τέχνη, με την παιδεία και την πρότασή του για τη ζωή γενικότερα πάλεψε ως άλλος Οδυσσέας και δοκιμάστηκε. Την βρήκε, όμως, την Ιθάκη. Την βρήκε! Κι άλλο πιο σπουδαίο απ’ αυτό δεν έχει. Βρήκε την Αλήθεια στο πρόσωπο του Χριστού και κρατάει το χάρτη που δείχνει τον μόνο ορθό δρόμο προς αυτόν το θησαυρό∙ ο χάρτης αυτός ο νοητός λέγεται Ορθοδοξία.

Και τώρα; Ποια τρέλα, ποια ανοησία, ποια αδόκητη σύγχυση φρενών μάς προστάζει –κι εμείς ζαλισμένοι υπακούμε– ν’ αφήσουμε την Ιθάκη μας για να επιστρέψουμε απευθείας πίσω στα τείχη της Τροίας; Όχι με περιπέτειες στη διαδρομή, χωρίς συμβάντα στο ταξίδι∙ απευθείας. Γιατί η ευγενική αναζήτηση της Ιθάκης δίνει «τ’ ωραίο ταξίδι» καταπώς γράφει στο ποίημά του ο Καβάφης. Η αδιανόητη επιστροφή στην Τροία, στην εκζήτηση της βίας, της εξουσίας και της θεραπείας των κάθε είδους θέλω γίνεται απευθείας – φραπ, φραπ.

Είναι όντως μαρτύριο. Έτσι σοφοί που γίναμε, με τόση πείρα, θα έπρεπε ήδη να έχουμε καταλάβει καλά η Ιθάκη τι σημαίνει – ας το πω έτσι, παραφράζοντας το στίχο του Αλεξανδρινού ποιητή. Αλίμονο, ότι εμπίπτουμε στην τραγική κατηγορία των ασυγχώρητων κατά τον Απόστολο Παύλο. Ρητά το γράφει πως «αδύνατον γαρ τους άπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε της δωρεάς της επουρανίου και μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Αγίου και καλόν γευσαμένους Θεού ρήμα δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος, και παραπεσόντας, πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς τον υιόν του Θεού και παραδειγματίζοντας» (Εβρ. 6,4-6).

Όχι μόνον (πνευματικώ τω τρόπω) προ Χριστού γυρίζουμε, αλλά ακόμα πιο πίσω οπισθοχωρούμε.

Πίσω κι από αυτούς που ο Μακρυγιάννης χαρακτηρίζει «γοναίγους όλης της ανθρωπότης» – αυτούς που τόσο αγάπησε η Ρομιγί. Ας γράφει ο Άγιος Νεκτάριος ότι «ο Έλλην εγεννήθη κατά θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος της ανθρωπότητος [...] διότι η ανθρωπότης δείται αιωνίων διδασκάλων». Κι ας λέγει ότι στον ελληνισμό εμπιστεύτηκε η θεία πρόνοια καθήκοντα σχετικά με «την θρησκείαν της αποκαλύψεως και το θείον έργον της αποστολής αυτής, το αιώνιον έργον της σωτηρίας διά της διαπλάσεως απάσης της ανθρωπότητος κατά τας αρχάς της αποκαλυφθείσης θρησκείας».

Μας έχει «απατάγη η ’διοτέλεια» κι «όλο εις τον κρεμνόν κυλάμεν κάθε ’μέρα», που λέει κι ο στρατηγός.

(1) Απολογία Σωκράτους, 28d.
(2) Ι. Γ. Κουρεμπελές, Ηδονοδοξία. Κριτική στη μεταπατερική θεώρηση της Παρθενίας της Θεοτόκου, εκδ. Αθ. Αλτιντζή, Θεσσαλονίκη 2019.

Πηγή: Pontos News

https://www.macroskopio.gr/el

Αμίαντος: Ο ύπουλος εχθρός που είναι άκρως επικίνδυνος για την υγεία μας -Βίντεο

-Αμίαντος: 

Ο ύπουλος εχθρός που είναι άκρως 

επικίνδυνος για την υγεία μας -Βίντεο

Οι επιδράσεις του αμίαντου στον οργανισμό είναι ιδιαίτερα βλαβερές ενώ θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες για την εμφάνιση καρκίνου.

Μετά τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι μεγάλες ποσότητες ινών αμιάντου εξακολουθούν να υπάρχουν σε υλικά που δεν έχουν απομακρυνθεί.

Για τη σοβαρότητα και την επικινδυνότητα του φαινομένου αυτού, μίλησε στην εκπομπή One Direct o Παναγιώτης Μπεχράκης, Πνευμονολόγος και Διευθυντής Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας του Αμερικανικού Κολλεγίου.

Σύμφωνα με τον κ. Μπεχράκη το χαρακτηριστικό του αμιάντου είναι ότι δεν έχει όριο ασφάλειας, το ελάχιστο μπορεί να κάνει τη ζημιά όταν κάποιος εκτεθεί σε αυτό, επομένως θα έπρεπε να έχει αποτελέσει προτεραιότητα η απομάκρυνση των στοιχείων αμιάντου που έχουν εντοπιστεί στο Μάτι.

Χωρίς προφύλαξη, η επαφή με το υλικό αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνη γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και η σχετική διαδικασία όσον αφορά την απομάκρυνση ή κάλυψή του.

Τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει η εισπνοή ινών αμιάντου στην ανθρώπινη υγεία μπορεί να είναι από μια διαρκή φλεγμονή του αναπνευστικού συστήματος έως εμφάνιση καρκίνου, επιδράσεις που θα φανούν έπειτα από 20 χρόνια, σύμφωνα με τον γιατρό.

Ο κ. Μπεχράκης μίλησε επίσης και για το αντιγριπικό εμβόλιο και αποσαφήνισε τους όρους κάτω από τους οποίους μπορεί αυτό να χορηγηθεί. Επομένως, κάθε άτομο ηλικίας από έξι μηνών και πάνω μπορεί εύκολα και χωρίς κινδύνους να κάνει το εμβόλιο με προτεραιότητα φυσικά σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας και στους ηλικιωμένους.

https://www.pentapostagma.gr/